ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 8/2/2014

Ούτε το Υπουργείο Υγείας ούτε η ιατρική κοινότητα της χώρας δείχνουν να έχουν συνείδηση του γεγονότος, ότι τα εκατομμύρια των Ελλήνων καπνιστών (όπως και σε όλο τον κόσμο) δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από ΑΣΘΕΝΕΙΣ, εθισμένοι στη νικοτίνη. Τους αντιμετωπίζουν σαν αποσυνάγωγους της κοινωνίας, σαν …οροθετικούς των νοσημάτων καρδιάς, πνευμόνων και καρκίνου και εσχάτως βάλθηκαν να τους καταδιώκουν σκαιότατα, για παραβατική συμπεριφορά, σε σχέση με την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Η συντοπίτισσα Υφυπουργός Υγείας δήλωσε μάλιστα, ότι είναι πολύ υπερήφανη για το έργο της, την απόφαση -δηλαδή- που κυνηγάει με βαριά πρόστιμα καταστηματάρχες και πελάτες, στα καταστήματα εστίασης και διασκέδασης.

Κανένας γιατρός, όμως, για τη θεραπεία του ασθενούς του δεν συνταγογράφησε ποτέ …πρόστιμα και μηνύσεις σε βάρος του. Ούτε έβαλε …γκαρσόνια να επιμελούνται την πιστή τήρηση της θεραπείας του.

Επίσης, αν δεχτούμε ότι ο συστηματικός καπνιστής ή καπνίστρια είναι όντως ασθενής, ας αναλογιστούμε πόσο ακριβά έχει πληρώσει ήδη στο Κράτος την εξάρτησή του, με τους επαχθείς φόρους καπνού και τις διαρκείς ανατιμήσεις των προϊόντων του. Διαχρονικά, κάθε φορά που θέλουν να μαζέψουν φόρους ή να εφεύρουν «ισοδύναμα» (όπως πρόσφατα με το 20άρικο των Νοσοκομείων), κάθε φορά που δεν τους βγαίνουν τα φορομπηχτικά «κέρατά» τους, τραβάνε μια αύξηση στην τιμή των τσιγάρων.

Ο καπνιστής, όχι για το γνήσιο αντίτιμο του πάθους του, που εύλογα πηγαίνει στις καπνοβιομηχανίες και όλο το κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας καπνού, αλλά μόνο και μόνο για τους κρατικούς φόρους, πληρώνει για μια ζωή και καθημερινά απείρως περισσότερα χρήματα, από όσα θα πλήρωνε για τα φάρμακα μια βαριάς και χρόνιας αρρώστιας.

Τώρα, η Κυβέρνηση και το Υγειονομικό σύστημα της χώρας αποφάσισαν να τον καταστήσουν και παραβάτη του κοινού Ποινικού Δικαίου, με σαρωτικές αποφάσεις απαγόρευσης του καπνίσματος, χωρίς ευαισθησίες και εξαιρέσεις, χωρίς λογική και ευθυκρισία.

Καταντάει αυτόχρημα γελοίο, όταν βλέπεις καπνιστές και καπνίστριες όλων των ηλικιών, να βγαίνουν τουρτουρίζοντας έξω από τις καφετέριες, τα μπαρ, τα τσιπουράδικα και τις ταβέρνες, διακόπτοντας τη συντροφιά και η διασκέδασή τους, για να κάνουν ένα τσιγάρο ή -ακόμη χειρότερα- να σκαρφίζονται διάφορα τερτίπια για να το καπνίσουν παράνομα μέσα στο μαγαζί, σαν εφηβικοί τσιγαροπνίχτες.

Μια άλλη σημαντική κοινωνική παράμετρος της απαγόρευσης είναι η στάση των καταστηματαρχών, αλλά και το ίδιο το μέλλον των επιχειρήσεών τους. Ή πρέπει να κάνουν τα «στραβά μάτια» με το κάπνισμα των πελατών τους, ρισκάροντας ή πρέπει να τους οδηγούν εμμέσως προς την …έξοδο και να ‘ρχονται αυτόματα αντιμέτωποι με την αναδουλειά και το κεσάτι.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί οι αρμόδιοι δεν συναίνεσαν να δεχτούν, ότι τα καταστήματα μπορεί να χωριστούν σε «καπνιστών» ή «μη καπνιστών», με αποκλειστική απόφαση και ευθύνη των ιδιοκτητών τους, αφήνοντας στον κάθε πελάτη τους το δημοκρατικό δικαίωμα της επιλογής. Γιατί επίσης οι αρμόδιοι αβαντάρουν -έστω και άθελά τους- όσους επαγγελματίες έχουν μεγάλα πεζοδρόμια ή πεζόδρομους και μπορούν να στήσουν ασκεπή αίθρια, με θερμάστρες ανοιχτού χώρου κτλ., συμμορφούμενοι με τα «παραθυράκια» του νέου Νόμου, αλλά και υφαρπάζοντας πελατεία, σε βάρος γειτονικών συναδέλφων τους.

Χιλιάδες επιχειρήσεις οδηγούνται αναπόφευκτα στο «λουκέτο» και δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν.

Από την άλλη μεριά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε αντικαπνιστή να μην ενοχλείται ή να μην επιβαρύνεται από το κάπνισμα του άλλου. Δεν γίνεται, όμως, για τη δική του υγεία, να ισοπεδώνεται, να ξεφτιλίζεται και να κυνηγιέται ο καπνιστής. Ξέρω πολλά ζευγάρια, που ο ένας καπνίζει και ο άλλος όχι. Δεν χωρίζουν, όμως, ούτε …αλληλομηνύονται. Βρίσκουν ένα τρόπο να συμβιώνουν, σεβόμενοι εαυτούς και αλλήλους.

Γιατί, άραγε, δεν βρέθηκαν τρόποι γι’ αυτή τη «συμβίωση» και στα καταστήματα εστίασης και διασκέδασης;

Γιατί αποφάσισαν να «σκοτώσουν» τα μαγαζιά μέσα στους χειμώνες, να κλείνουν τους καπνιστές στα σπίτια τους και να αφήνουν σαν παρηγοριά τα «τραπεζάκια έξω» της άνοιξης και του καλοκαιριού;

Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθεί η κοινή γνώμη (τουλάχιστον οι «ψαγμένοι» περί τα …πολιτικά) τις διεργασίες που συμβαίνουν μέσα και γύρω από την κίνηση των «58», για κοινό μέτωπο της Κεντροαριστεράς εν όψει των ευρωεκλογών. Παράλληλα, είναι περίπου προφανές ότι αυτή η Κίνηση δεν ..εξαντλείται μόνο στην απόπειρα διεκδίκησης της ψήφου των ευρωεκλογών, αλλά (τρώγοντας έρχεται η …όρεξη) θα εκταθεί και στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Αν επίσης πιστέψουμε όσα φημολογούνται περί κρυφών δημοσκοπήσεων, που φέρουν τη νεότευκτη Ελληνική «Ελιά» να έχει από τώρα στο τσεπάκι της το 15% των ψήφων, καταλαβαίνετε τι είδους αποδεκατισμός περιμένει άλλα μικρά κόμματα του χώρου, όπως π.χ. το ΠΑΣΟΚ ή τη ΔΗΜΑΡ. Ευνόητο είναι επίσης, ότι τα άλλα κόμματα της Αριστεράς (κυρίως ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) μόνο …χαρούλες δεν κάνουν, με τη δυναμική που αναπτύσσει η κίνηση των «58» και τις προσχωρήσεις γνωστών Κεντροαριστερών που ήδη καταγράφει. Στην επικείμενη Συνδιάσκεψη της «Ελιάς» μάλιστα αναμένεται να παραστεί και ο υποψήφιος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, ο γνωστός μας Μάρτιν Σουλτς, σημάδι ότι άρχισαν να παίρνουν την «Ελιά» στα σοβαρά και οι Ευρωπαίοι.

Σκεφτόμενος κανείς τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να επιχαίρει, βλέποντας ότι ήδη από κάπου αρχίζει η ανασυγκρότηση του πολιτικού μας συστήματος, ως αδήριτη ανάγκη για τη νέα Ελλάδα που επιδιώκουμε και διεκδικούμε.

Σας έγραφα στο προηγούμενο φύλλο, ότι ο Κουτσο-Φλέβαρος θα είναι «γκαστρωμένος», ως προς τις τοπικές προεκλογικές εξελίξεις, εν όψει των Δημοτικών εκλογών του Μαΐου. Ήδη ανακοινώθηκαν ή και έγιναν οι πρώτες συγκεντρώσεις συνδυασμών, ξεκαθαρίζουν οσονούπω οι υποψήφιοι Δήμαρχοι και υποθέτω πως -πριν βγει ο μήνας- ίσως να έχουμε και τα πρώτα ονόματα που θα στελεχώνουν τα ψηφοδέλτια. Ως προς τους διεκδικητές του Δημαρχιακού θώκου (και παρεκτός μεγάλων εκπλήξεων) τα πράγματα φαίνονται πιο ξεκαθαρισμένα στον Αλμυρό, σε σύγκριση με άλλους Δήμους, ακόμη και γειτονικούς, όπως π.χ. ο Βόλος, όπου γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος από ενδιαφερόμενους.

Εκεί που τουλάχιστον δεν είναι ένα σύνηθες προεκλογικό τερτίπι και τίποτε περισσότερο, βλέπω πολλούς παλιούς και έμπειρους αυτοδιοικητικούς να εμφανίζονται απρόθυμοι να ενταχθούν και πάλι σε ψηφοδέλτια. Κόπωση; «Παρήλθον  οι χρόνοι» για κάποιους; Μικρό πλέον το δέλεαρ των αμοιβών, μετά το πετσόκομμα στις έμμισθες θέσεις; «Πειθαρχία» απέναντι στο λαϊκό αίτημα για ανανέωση; Όλα αυτά μαζί; Θα δούμε… Ορισμένοι μπορεί να …επιστρατευτούν πάντως, την τελευταία στιγμή.

Ολίγες παμπάλαιες «καραβάνες», όμως, μου θυμίζουν την παροιμία «θέλει η …κοπέλα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει». Το γεγονός, ότι «μύρισε» πάλι εκλογές, δεν τους αφήνει να ησυχάσουν. Κινούνται ήδη διερευνητικά, ψάχνουν υποστηρικτές και ψηφοφόρους, προσπαθούν να αξιοποιήσουν την εμπειρία τους στις δημόσιες σχέσεις, αλλά και στην …παραπληροφόρηση.

Προσυπογράφω ασμένως κύριο άρθρο της «Καθημερινής», σχετικό με τους υποψηφίους Δημάρχους εκείνους που υποδεικνύονται και στηρίζονται από πολιτικά κόμματα. Αναφέρει: «Τα κόμματα κάνουν, ακόμη και τώρα, το λάθος να επιλέγουν αμιγώς κομματικές προσωπικότητες ως υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες. Κάνουν λάθος. Οι πολίτες αναζητούν ικανούς υποψήφιους, που θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα τοπικά προβλήματα, όχι υποψήφιους – σύμβολα των κομμάτων. Οι κομματικοί μηχανισμοί αντιδρούν σε οιαδήποτε μη κομματική επιλογή και συνήθως επιβάλλουν τη θέλησή τους. Ειδικά, όμως, στην εποχή μας, οι πολιτικοί ηγέτες θα έπρεπε να βρουν το κουράγιο και να επιλέξουν τους καλύτερους, όχι τους ημέτερους.»

«Δεν αρκούν φέτα και ελιές – η Ελλάδα χρειάζεται όραμα». Οι εξαγωγές τροφίμων δεν φθάνουν για να πάει μπροστά η Ελλάδα, υποστηρίζει η γερμανική εφημερίδα Das Hanelsblatt, η οποία φιλοξενεί άρθρο (που αναδημοσιεύουν τα «Νέα»), του καθηγητή Οικονομικών και επικεφαλής του τμήματος έρευνας στο Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, Αλέξανδρου Κρητικού. Και από κάτω αναγνώστης της Ελληνικής εφημερίδας σημειώνει: «Οι ελιές και το λάδι δεν σώζουν την Ελλάδα. Η ελιά έχει πολύ πίκρα. Όπως είναι η γεύση της, έτσι είναι και η ωφέλεια της. Από μικρό παιδί δούλεψα στις ελιές σε όλα τα στάδια, καλλιέργεια, συγκομιδή, στην εμπορία της και κυρίως στο εργοστάσιο. Είναι πολύ δύσκολο το ψωμί που βγαίνει από την ελαιοκαλλιέργεια. Στην Ελλάδα, σε μια μέση χρονιά, παράγονται 400.000 τόνοι, ιδιοκατανάλωση 250 χιλ. τόνοι, μένουν για εξαγωγή 150.000 τόνοι λάδι, ας πούμε ότι ο παραγωγός πουλήσει 2 ευρώ το κιλό και ο μεταποιητής 4 ευρώ. Η καθαρή ωφέλεια για την οικονομία μας είναι 600 εκ. ευρώ. Αμελητέα ποσό, όταν μια ταινία του Χόλιγουντ, για την οποία εργάστηκαν 300 – 500 άτομα, κερδίζει 2 – 3 δισ. Αυτό λέει ο Καθηγητής και έχει δίκιο. Πρέπει, αν θέλουμε καλούς μισθούς και καλό κοινωνικό κράτος, να παράξουμε προϊόντα υψηλής αξίας.»

Ιδού κι ένα καλό νέο: Αύξηση της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα καταγράφουν για το φετινό Ιανουάριο τα αποτελέσματα του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη», καθώς σημειώθηκε θετικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων κατά 6.397 θέσεις μισθωτής εργασίας, έναντι αρνητικής επίδοσης κατά 17.507 θέσεις εργασίας, τον αντίστοιχο μήνα πέρυσι.

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να πάθει η χώρα μας και όλοι εμείς, αν ποτέ ενέσκηπτε κι εδώ παρόμοιο φονικό κύμα κακοκαιρίας, που φέτος πλήττει -με ιδιαίτερη ένταση και διάρκεια- όχι μόνο τις ΗΠΑ, αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης. Όταν σε χώρες «έμπειρες» σε τέτοιες καταστάσεις, όπως π.χ. η Αυστρία, η Σλοβενία, η Τσεχία κτλ., προετοιμασμένες να αντιμετωπίζουν συχνά βαρυχειμωνιές, επικρατεί τέτοιο χάος, με πλημμύρες, ζημιές, καταστροφές, εκτεταμένες διακοπές νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, κλείσιμο δρόμων και αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών, φανταστείτε τι θα συνέβαινε στην ανοχύρωτη Ελλαδίτσα. Δεν χρειάζεται να στοιχηματίσει κανείς, ότι ο κρατικός μηχανισμός των άλλων χωρών είναι πολύ πιο έτοιμος κι οργανωμένος, με περισσότερα μέσα και λύσεις, απ’ όσο και όσα εμείς έχουμε διανοηθεί. Αλλά κι οι ίδιες οι κοινωνίες εκεί είναι πιο έτοιμες, πιο εφοδιασμένες για βαρύ χειμώνα. Κι όμως, τα βρίσκουν σκούρα με τη μανία της φύσης. Αντίθετα, εδώ, στη χώρα του ήλιου, από πολλά αστικά νοικοκυριά λείπει έστω κι ένα φτυάρι για τον αποχιονισμό, ένας φακός για έκτακτες συνθήκες συσκότισης, μια απλή πηγή θέρμανσης, που να μην εξαρτάται από τον ηλεκτρισμό. Βλέπω Κεντρο-ευρωπαίους να αποχιονίζουν τις στέγες τους και αναρωτιέμαι πόσοι από μας έχουμε πρόσβαση στις δικές μας, αν συμβεί κάτι ανάλογο; Όσο ευλογημένοι είμαστε από το Θεό, άλλο τόσο είμαστε ανοχύρωτοι. Και μακάρι η καλοτυχία μας να διαρκέσει…

Η περιοχή του Αλμυρού, που δοκιμάστηκε από μεγάλο σεισμό πριν 34 χρόνια, δεν μπορεί παρά να συγκινείται και ευαισθητοποιείται ιδιαίτερα, κάθε φορά που ο Εγκέλαδος χτυπάει κάπου αλλού και ειδικότερα στη χώρα μας. Έτσι πολλοί είναι εκείνοι ανάμεσά μας, αυτές τις μέρες, που συζητούν κι έχουν τη σκέψη τους στους Κεφαλονίτες, που δοκιμάζονται σκληρά από το χτύπημα το σεισμού και μάλιστα μέσα στο χειμώνα. Μακάρι το κράτος να κινηθεί άμεσα και αποτελεσματικά, να βοηθηθούν με τον ίδιο τρόπο οι σεισμόπληκτοι νησιώτες και οι «πληγές» να κλείσουν γρήγορα. Ευτυχώς βέβαια, που δεν θρηνήσαμε (κι εκεί τώρα, όπως τότε στον Αλμυρό) θύματα.

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου αύριο και -λογικά- πρέπει να γιορτάζουν οι περισσότεροι από τους εθνοπατέρες και τις εθνομητέρες μας…