Το παζάρι, ένα θέατρο σκιών και τα παιδιά μας θεατές – Ακόμα μία ιστορία πολιτιστικού βίου και πολιτείας του δήμου μας

γράφει ο Θοδωρής Ρίζος, αστειάτωρ

           “Μια πλαστική κορδέλα

Με ασπροκόκκινες ραβδώσεις

σαν αυτές που κλείνουν το δρόμο

επειδή ανασκάπτονται διάφοροι λόγοι

ή γιατί διεπράχθη φόνος

και τώρα ανακρίνεται το πτώμα…”

Να΄μαστε και πάλι εδώ, δημότη, στο ραντεβού στα Τυφλά που τυχαίνει να τα λέμε ή για να το φέρω στα μέτρα μας, στο ραντεβού της τύφλας μας, της μούγκας μας και στα συνακόλουθα επίθετα που ακολουθούν συνήθως, για να περιγράψουν τον πολιτισμό μας. Και πώς να εκφράσεις και να περιγράψεις κάτι όταν απέναντί σου έχεις παιδιά, έχεις τους ισχυρότερους λόγους του καθημερινού σου αγώνα, της ίδιας σου υπόστασης;

1.Πώς να εξηγήσεις λοιπόν ότι ζούμε σε μια πόλη που εμφανίζεται εδώ και χρόνια ως αναπόσπαστο κομμάτι της “διακίνησης, αγοραπωλησίας και εμπορίου” βρεφών και νεογέννητων. Πώς να εξηγήσεις πως ο δήμος μας παραμένει δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια το καλύτερο “κρυμμένο” μυστικό εμπορίας παιδιών. Πώς να ξεχάσω περιστατικό (πριν τουλάχιστον πέντε χρόνια) συναντήσεως – ραντεβού μυστικών αστυνομικών με “πωλητές” στο κατάστημά μου. Πώς να εξηγήσεις τελικά πως η πόλη μας εξακολουθεί και επιβεβαιώνει τον τίτλο “ο δήμος των παζαριών” και πόσο σάτιρα κι ανατριχίλα επιτρέπεται όταν στην υπόθεση κυριαρχούν παιδιά; Πρώτη είδηση σε Κυριακάτικη εκπομπή της Δ.Τ. η πόλη μας, σ΄ένα τρίγωνο εγκληματικής δραστηριότητας από το Burgas της Βουλγαρίας έως και τη Λαμία ή τα Φάρσαλα με την υπόθεση της μικρής Μαρίας πριν από λίγο καιρό να εμπλέκει την πόλη μας ξανά!

2.”Το ξεχνάς. Σαν να μην σε δίδαξε η τόση αντίφαση ότι χωρίς το περιττό στιγμή δε ζει το απαραίτητο…”

3.Να’μαστε και πάλι εδώ, δημότη και πολίτη μου, σ’ένα θέατρο σκιών που δεν ξεχωρίζεις τον Καραγκιόζη απ’τον καραγκιοζοπαίχτη, την πραγματικότητα απ’ τον μύθο, την ζωή από την δυστυχία ή την αθωότητα απ’ την ενοχή! Πόσο χαμένα τα έχουμε, τέλος πάντων; Πώς επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό στα κατώφλια των σπιτιών μας και στις γειτονιές μας;; Και τι θα απαντήσετε στα ίδια σας τα παιδιά, ότι κάνατε, όταν εκείνα μετά από καιρό σας ρωτήσουν γι΄αυτό; Γιατί τόσα χρόνια και πάλι τίποτα;

“Τη δεκαετία του ’80, η ΕΟΚ έδωσε πολλά χρήματα στην Ελλάδα για να δημιουργηθούν πρότυποι καταυλισμοί για τους μετακινούμενους τσιγγάνους. Οι δήμοι όμως αντί να κάνουν καταυλισμό έκαναν  “δημοψηφίσματα”. Τα λεφτά να πάνε στους “γύφτους” ή στο σχολείο… Να κάνουμε καταυλισμό η καμιά πλατεία; Παράλληλα τους αρνηθήκαμε τη μόρφωση, δε μας άρεσαν “τα σχολεία του δρόμου” που θα ακολουθούσαν τους καταυλισμούς ή μια “μαθητική ταυτότητα” που θα τους επιτρέπει να παρακολουθούν μαθήματα στους τόπους που δουλεύουν οι γονείς τους”. Protagon.gr. 21/10/2013

“Ερωτηθεις δε Αριστοτέλης τίνι διαφέρουν οι πεπαιδευμένοι των απαιδεύτων, όσο, είπεν, οι  ζώντες των τεθνηκότων…”

Υ.Γ

“Αντισταθείτε πάλι, σ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι, σ όλους αυτούς που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα, στις κολακίες, τις ευχές, τις τόσες υποκλίσεις, από γραφιάδες και δειλούς, για το σοφό αρχηγό τους…”