ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 25/1/2014

Από το περασμένο Σάββατο πενθεί ο Αλμυρός για έναν 32χρονο άνθρωπο, ένα ακόμη θύμα των ναρκωτικών.

Πριν δυο βδομάδες πενθούσε ο Πτελεός έναν δικό του 32χρονο…

Ο δρεπανοφόρος Χάρος της ηρωίνης συνεχίζει να θερίζει τις ζωές των παιδιών μας κι εμείς πάλι -άβουλοι και μοιραίοι- αρκούμαστε στο σιβυλλικό «κρίμα, το παλικάρι» κι ακολουθούμε μοιρολατρικά τα φέρετρα, που βυθίζουν στο πένθος τις οικογένειές τους, αφήνοντας πίσω τους ορφανά μωρά, ανύποπτα αθώα παιδιά, χαροκαμένους γονείς και συζύγους.

Τίποτε ουσιαστικό δεν κάναμε για να παλέψουμε αυτόν τον «διάολο», να προστατέψουμε τα παιδιά μας.

Καλές είναι οι συνεστιάσεις, τα πανηγυράκια και οι άλλες κοινωνικές μας δράσεις και ευαισθησίες, αλλά τι να τις κάνεις, όταν κάποιο χάραμα σου φέρουν νεκρό στην πόρτα σου, το βλαστάρι που μεγάλωσες με τόση φροντίδα, από μια μπουκιά κρέας;

Γιατί, ναι μεν σήμερα ολοφύρεται και θρηνεί ο γείτονας κι ο φίλος, αύριο όμως ίσως έρθει η δική μας σειρά.

Φταίμε ΟΛΟΙ μας και πρώτος εγώ…

Ούτε μόνη της η αστυνομία ούτε μόνο του το σχολείο ούτε κανένας Δήμος ή φορέας μπορούν να παλέψουν με το θεριό. Χρειάζεται πανστρατιά, επαγρύπνηση, ενημέρωση, πρόληψη.

Αλλιώς, θα μετράμε φέρετρα και …κρίμα τα παλικάρια.

Κάθε φορά που περιδιαβαίνω την πόλη, την βλέπω ολοένα και πιο εχθρική, αφημένη στην τύχη της και στις αυθαιρεσίες του ενός ή του άλλου. Λείπει -σχεδόν από παντού- το νοικοκυριό και η τάξη. Πεζοδρόμια απροσπέλαστα για τους πεζούς, δρόμοι γεμάτοι λακκούβες, αναρχία στο παρκάρισμα, εξόφθαλμα παράνομες καταλήψεις πεζοδρομίων, αλλά και τμημάτων πολλών κεντρικών δρόμων, όπου κάθε καταστηματάρχης, με καρέκλες και παλιατσαρίες, προσπαθεί να κρατήσει ελεύθερο χώρο παρκαρίσματος, για τους δικούς του πελάτες. Ακόμη και ιδιώτες, τα σπίτια των οποίων δεν έχουν γκαράζ, βγάζουν καρέκλες κάτω από το πεζοδρόμιο, σε όλα τα μήκη και πλάτη της πόλης, για να «δέσουν» το χώρο που παρκάρουν το σαραβαλάκι τους. Φυσικά, κανένας δεν δείχνει να προβληματίζεται, για το πόσο επικίνδυνα είναι αυτά τα τερτίπια, όσο και αντιαισθητικά. Και δεν είναι που υπάρχει ελλιπής αστυνόμευση, για τους γνωστούς λόγους. Είναι που κανένας δεν νοιάζεται και ο καθένας κάνει εκείνο που θα του καπνίσει, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που προκαλεί και την γενικότερη αισθητική εικόνα του Αλμυρού.

Η Δημοτική Αρχή έχει από καιρό «οχυρωθεί» πίσω από το «δεν υπάρχουν χρήματα» και παραλείπει να κάνει ακόμη και τα ελάχιστα, τα αυτονόητα, τα απαραίτητα της καθημερινότητας, αφήνοντας στην …τύχη τους τις πόλεις και τα χωριά της διοικητικής της ευθύνης. Προεκλογική της «άγκυρα» και επικοινωνιακό …τρικ είναι τα δυο – τρία έργα που ωρίμασαν και τα πιπιλίζει διαρκώς, σαν μια τάχα «κοσμογονία» που, ωστόσο, δεν εννοεί να …ξεκινήσει. Προσπαθεί να καλύψει την ανυπαρξία έργου, προπαγανδίζοντας διαρκώς π.χ. νέα προγράμματα ανακυκλώσεων ή δωρεάν wifi και άλλες τέτοιες επουσιώδεις σαχλαμαρίτσες, που ούτε καν αγγίζουν το μέσο πολίτη και τα ζωτικά του προβλήματα. Όμως, αυτή η …ρημάδα διαχείριση της καθημερινότητας θα μπορούσε να μην είναι πια ένα σχεδόν νεκρό γράμμα, αν υπήρχε έμπνευση, συντονισμός, προτεραιότητα, όρεξη για δουλειά, λίγο …μυαλό. Έστω και με πενιχρά μέσα, έστω και με τα λίγα χρήματα.

Άκαιρη θεωρούν την αυστηροποίηση του αντικαπνιστικού νόμου οι επαγγελματίες στον χώρο της εστίασης και τα συναφή επαγγέλματα. Όπως σχολίασε μέλος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου, τα περισσότερα καταστήματα εστίασης έχουν προχωρήσει σε αυτορρύθμιση, τηρώντας το βασικό πλαίσιο του αντικαπνιστικού νόμου. Συμπλήρωσε δε, ότι ο νόμος είναι άκαιρος για μία πληγωμένη αγορά, όπως αυτή του χώρου της εστίασης, ενώ εξέφρασε επιφυλάξεις σχετικά με τον ελεγκτικό μηχανισμό που θα εφαρμόσει με αυστηρότητα τις ποινές. Μετά την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας, οι ελεγκτές δημόσιας υγείας και η αστυνομία δεν θα μπορέσουν να εφαρμόσουν τον νόμο, καθώς αδυνατούν να επισκεφθούν τα καταστήματα τις βραδινές ώρες.

Πρόγευση για το τι θα επακολουθήσει κατά την προεκλογική περίοδο -εν όψει των διπλών εκλογών του Μαΐου- έδωσε για άλλη μια φορά η ΝΔ, ζητώντας από τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώσει «σε τι πιστεύει», με αφορμή τις δηλώσεις του υπευθύνου θρησκευμάτων ΣΥΡΙΖΑ Ι. Αμανατίδη, ότι ο κ. Τσίπρας είναι άθεος. Είναι μια από τις κοκορομαχίες, στις οποίες καθημερινά σχεδόν διαγωνίζονται, Κυβέρνηση και Αξιωματική Αντιπολίτευση. Άνευ ουσίας και περιεχομένου, αφού η προσέγγιση του Θείου και τα θρησκευτικά «πιστεύω» είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση του καθενός κι όχι «καφενειακό» θέμα, στο οποίο μπορούν να εμπλακούν πολιτικοί αντίπαλοι, ιεράρχες και τόσοι άλλοι, που «σήκωσαν» το θέμα σε εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια. Κατά τα άλλα, έχω δει πολλούς που δηλώνουν άθεοι, να επικαλούνται π.χ. τη βοήθεια της Παναγίας και να σταυροκοπιούνται αυθόρμητα.

Φακέλους με σφαίρες έστειλε η Τρομοκρατία στο Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλο, αλλά και στο γνωστό δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη. Ειδικότερα, οι δημοσιογράφοι έχουν μπει για τα καλά πια στο στόχαστρο των τρομοκρατών, αν συνυπολογίσει κανείς ότι κατέχουν …περίοπτη θέση και στο γραπτό και ηχητικό παραλήρημα του φυγά δολοφόνου Χριστόδουλου Ξηρού. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι μόνο δημοσιογραφική δουλειά και ρόλο δεν ασκούν, όπως το καθήκον τους ορίζει και η δημοσιογραφική δεοντολογία επιτάσσει. Τσάτσοι των αφεντικών τους, του μεγάλου κεφαλαίου, κομματόσκυλα, διαπλεκόμενοι μέχρι μυελού οστέων και αργυρώνητοι. Όμως, αν δεχόμαστε το αξίωμα, ότι «η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», θα δούμε και θα παραδεχτούμε, ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλοι πραγματικοί δημοσιογράφοι, που υπηρετούν το καθήκον της ενημέρωσης απαρέγκλιτα, προσπαθώντας να κάνουν τη δουλειά τους, μέσα από αντίξοες – συχνά- συνθήκες, με καθαρή συνείδηση και ευθυκρισία. Έτσι ή αλλιώς πάντως, όσοι ασκούν το επάγγελμα είναι παιδιόθεν μαθημένοι σε απειλές, ποινικές διώξεις και τόσα άλλα μέσα απόπειρα εκφοβισμού τους, ώστε να μη «μασάνε» -κατά το κοινώς λεγόμενο- σε εκβιαστικούς και τρομοκρατικούς λεονταρισμούς. Συχνότατα, όποιος απειλεί ανοιχτά ένα δημοσιογράφο, παραβιάζει …ανοιχτές θύρες.

Αναδημοσιεύω ένα «σταράτο» άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, από την «Καθημερινή», με τίτλο «Όταν κλονίζονται τα θεμέλια: «Ας μη γελιόμαστε. Κι ας μην επιχειρούμε να ξεγελάσουμε τους εύπιστους, αν απόμειναν τέτοιοι: Αυτά που τρίζουν, αυτά που κλονίζονται είναι τα θεμέλια. Δεν είναι κάποια δοκάρια στη σκεπή που σκέβρωσαν. Δεν είναι κάποια κεραμίδια που έσπασαν ή τα υδραυλικά που βγάζουν πρόβλημα. Είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος που φτιάξαμε με τον καιρό για να μας στεγάζει, όπως κι αν το αποκαλέσουμε: πολιτεία, χώρα, κράτος, πατρίδα. Δεν τα βγάζουμε, λοιπόν, πέρα με λίγα μερεμέτια, ένα βαψιματάκι εδώ, μια μικροαλλαγή εκεί, ένα σοβάτισμα παραπέρα. Ό,τι συμβαίνει σε κάθε σπιτικό (εξαιρουμένων των ενδιαιτημάτων της κάθε λογής εξουσίας), ισχύει πολλαπλασιασμένο για το κοινό μας σπίτι: Αφόρητη οικονομική δυσπραγία, στα όρια της κατάθλιψης. Ζωή με δανεικά από επίσης στενεμένους συγγενείς και φίλους, αφού δεν απολαμβάνουν όλοι την πολυτέλεια των θαλασσοδανείων σαν τα «επενδυτικά» του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Καχυποψία, θυμός ή και οργή για τον παραδιπλανό, που τον βλέπεις να χαίρεται τη ζωή του, αλλά ποτέ δεν τον είδες να γυρνάει από τη δουλειά του, αφού ποτέ δεν δούλεψε, όλο «αποσπασμένος» ήταν ή όλο «μπίζνες» απαντούσε σε όποιον τον ρωτούσε με τι ασχολείται. Και βέβαια, τραυματισμένη εμπιστοσύνη στο παρόν, που δεν λέει να εξωραϊστεί, όσα παραμυθητικά κι αν λένε τα επίσημα χείλη. Και, δυστυχώς, σχεδόν μηδαμινή εμπιστοσύνη στο μέλλον, αφού ο χρόνος έχει χάσει το βάθος του και πια μιλάμε με το εικοσιτετράωρο σαν μονάδα επιβίωσης, αποφεύγοντας να αναφερθούμε σε μήνες και έτη. Κι ίσως γι’ αυτό, ποιος ξέρει, λιγόστεψαν φέτος, όπως πολλοί μαρτυρούν, οι ευχές του τύπου «Καλή χρονιά» ή «Χρόνια πολλά». Κι όταν λέγονται, συνοδεύονται από σαρκαστικά σχόλια. Δεν απειλούνται τα οικονομικά θεμέλια μόνο. Μ’ αυτά, κουτσά – στραβά θα τα καταφέρναμε. Έχει τραυματιστεί σοβαρά, ύστερα και από τη σωρεία των αποκαλύψεων, ο σεβασμός προς τους θεσμούς εκείνους που μέχρι πρότινος παινεύονταν για την ακτινοβολία τους. Έχει πληγωθεί βαριά το ηθικό, το φρόνημα, η εμπιστοσύνη όχι μόνο στην πολιτεία, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, αφού ό,τι τίμιο κι αν κάνουμε, ό,τι φρόνιμο και δίκαιο, εξακολουθούμε να μένουμε πολύ πίσω από την πραγματικότητα και τις πιεστικές απαιτήσεις της, την ώρα που άλλοι θριαμβεύουν ανομώντας. Όσο για τις παλιές μας συνήθειες, που τάχα τις κόψαμε μαχαίρι, εδώ είναι όλες: ο παλαιοκομματισμός, ο νεποτισμός, ο ημετερισμός και η ασχεδίαστη πορεία προς το πουθενά, μέσα σε ένα τούνελ συνεχώς διαστελλόμενο προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως το σύμπαν. Το κοινό μας σπίτι έχει ένα κόκκινο σημάδι στην πόρτα του, σφραγίδα κινδύνου, όπως έπειτα από σεισμό. Ίσως προέρχεται από τα «κόκκινα» δάνεια που απειλούν πάμπολλους «καλά προστατευμένους» δανειολήπτες. Ίσως πάλι είναι από τα απομεινάρια που άφησαν πίσω τους όσο έσβηναν οι «κόκκινες γραμμές» των θρύλων, που υποτίθεται ότι δεν θα τις εγκαταλείπαμε ποτέ. Ό,τι κι αν ισχύει, το προειδοποιητικό σήμα είναι ίδιο: Κίνδυνος πτώσης.»

Κλοτσοσκούφι, μου θυμίζει όλη αυτή η εθνική προσπάθεια που επιχειρεί η Κυβέρνηση, για να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια. Μοιάζει σαν να προσπαθείς να βάλεις γκολ σε μια υπερ-ομάδα με γρανιτένια άμυνα (τροϊκανοί, οικονομικοί δολοφόνοι και μνημόνια, δηλαδή), εσύ να διαθέτεις επιθετικά παιχτάκια β’ διαλογής, ο χρόνος να σε πιέζει ασφυκτικά και να ‘χεις και στο κεφάλι σου μια Αντιπολίτευση, που διαρκώς πετάει την μπάλα στην εξέδρα, για καθυστέρηση, λες κι είναι αντίπαλος. Εν τω μεταξύ, μέχρι να μπει το πολυπόθητο γκολ (αν μπει ποτέ), ο καθένας από μας βουλιάζει μέσα στα χρέη και στα χαράτσια, ενώ …αραιώνουμε σιγά – σιγά, από τις αυτοκτονίες, την κακή περίθαλψη, την πείνα, το κρύο και τις κακουχίες. Μ’ άλλα λόγια, ακόμη κι αν μπει ποτέ το υποσχόμενο και ποθούμενο γκολ, δεν θα ‘χει πια κανείς το κουράγιο και τη δύναμη, δεν θα έχει ίσως λόγο να πανηγυρίσει.

Ακόμη και κάποιες από τις υγιείς επιχειρήσεις, σε όλη τη χώρα αλλά και στην περιοχή μας, δείχνουν σαν να εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και μετέρχονται διάφορα τερτίπια, όπως π.χ. ψαλιδίζουν μισθούς, πληρώνουν ετεροχρονισμένα τους προμηθευτές τους, κάνουν γενικώς τη ζωή δύσκολη σε όσους συναλλάσσονται μαζί τους. Με τόση ανεργία και φτώχεια που υπάρχει γύρω, θεωρούν ότι έχουν κάποιο περιστασιακό συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στη φτωχολογιά και υιοθετούν το «τόσα κι άμα θες» ή «τότε θα πληρωθείς κι άμα θες», χωρίς κάποια ελαστικότητα ή κοινωνική ευαισθησία. Παραβλέπουν βεβαίως, ότι έχουν και οι καιροί γυρίσματα…

Κατά 3,5 μονάδες μπροστά δίνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δημοσκόπηση της Public Issue για την Εφημερίδα των Συντακτών, εμφανίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο 31,5%. Στο 28% η Νέα Δημοκρατία. Στην ερώτηση ποια κυβέρνηση θεωρείται πως μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας, το 29% πιστεύει μία κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ενώ το 26% μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -το 41% απαντά καμία από τις δύο. Η δημοσκόπηση, που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τετάρτη, δίνει στην πρόθεση ψήφου 31,5% στον ΣΥΡΙΖΑ, 28% στη Νέα Δημοκρατία, 10% στη Χρυσή Αυγή, 6,5% στο ΠΑΣΟΚ, 6,5% στο ΚΚΕ, 4,5% στους ΑΝΕΛ, 3,5% στη ΔΗΜΑΡ και 9,5% στα λοιπά κόμματα. Στην παράσταση νίκης, το 52% θεωρεί ότι νικητής θα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το 35% η ΝΔ. Στην ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, το 39% θεωρεί καταλληλότερο τον Αντώνη Σαμαρά, το 30% τον Αλέξη Τσίπρα και το 29% κανέναν από τους δύο. Στην ερώτηση «ποιο ή ποια από το κόμματα που υπάρχουν εμπιστεύεστε περισσότερο για να κυβερνήσουν τη χώρα», οι μισοί και πλέον -το 55%- απαντούν «κανένα». Το 19% απαντά ΝΔ, το 15% το ΣΥΡΙΖΑ, το 7% το ΠΑΣΟΚ, το 3% τη ΔΗΜΑΡ, το 3% το ΚΚΕ, το 3% τη Χρυσή Αυγή και το 2% τους ΑΝΕΛ.

Ovrer: Από σήμερα η κυρία ΕΜΥ προβλέπει επιτέλους βροχές και χιόνια στα ορεινά και ίσως διασκεδάσει τους φόβους μας για την επαπειλούμενη λειψυδρία. Unter: Πέφτει, όμως, και η θερμοκρασία (καταραμένο πετρέλαιο).