Το φάντασμα των Χριστουγέννων επισκέπτεται τον οικονομικό δολοφόνο Σβάιν

γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Παραμονή Χριστουγέννων. Σκυμμένος πάνω απ’ το γραφείο του, ο Σβάιν δούλευε ασταμάτητα. Το δωμάτιο ήταν μάλλον κρύο, γιατί τα λιγοστά pellet δὲν ζέσταιναν αρκετά. Όχι, όχι, nein,  δεν έλειπαν του Σβάιν τα χρήματα για ν᾿ αγοράσει περισσότερα pellet. Αλλὰ ο Σβάιν ήταν ένας φοβερός τσιγκούνης! Έπρεπε να παραδόσει το φάκελλο με την οικονομική μελέτη και σχεδιασμό ενεργειών στην Ελλάδα και είχε ξεχάσει το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων.

«Προϊστάμενε, Καλά Χριστούγεννα!».

«Κακά, ψυχρὰ κι ἀνάποδα…» γκρίνιαξε ο Σβάιν.

Η Γραμματέας του τον είχε καλέσει σπίτι της για Χριστούγεννα αλλά ο Σβάιν φοβήθηκε τα παθήματα του Στρος Καν και δε θα πήγαινε. Ποτέ του δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα. Τα θεωρούσε χάσιμο χρόνου. Εξ’ άλλου από μικρός ήθελε να γίνει οικονομολόγος και ήξερε ότι για να δουλέψει κάποτε στην Goldman Sachs έπρεπε να δώσει και την ψυχή του.

Νύχτωσε. Ήρθε η ώρα να κλείσει το γραφείο. Έπιασε το πόμολο για να ανοίξει την πόρτα και ξαφνικά το έλουσε ένα απόκοσμο φως και από αυτό ξεπήδησε ένα κορίτσι.

«Μη φοβάσαι, τον πρόλαβε το φάντασμα. Είμαι η Ευρώπη, το δικό σου φάντασμα των Χριστουγέννων. Σήμερα θα ταξιδέψεις μαζί μου στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Βλέπεις αυτὲς τις αλυσίδες;» τον ρώτησε το φάντασμα. «Κάθε κρίκος τους αντιπροσωπεύει και μία κομπίνα σου. Για να δούμε αν μπορείς να τις ξεφορτωθείς μετά από το ταξίδι μας».

Το φάντασμα πήρε τον Σβάιν από το χέρι και μπήκαν σε μια χρονοδίνη. Βέθηκαν στην αρχαία Αθήνα. Ο Σβάιν παρέμενε έκπληκτος με όσα του συνέβαιναν, κοιτούσε γύρω του, ενώ το φάντασμα του εξηγούσε.

«Είμαστε στο 594 π.Χ. Αυτός είναι ο Σόλωνας. Όταν ανέλαβε να μεταρρυθμίσει το νομοθετικό σύστημα της Αθήνας, το πρώτο μέτρο που πήρε ήταν να χαρίσει τους φόρους η Πολιτεία, δείχνοντας πρώτη ότι σέβεται τον πολίτη και μετά ζητώντας πίσω τον σεβασμό και θυσίες. Ένας από τους επόμενους νόμους του ήταν ότι  κάθε άρχοντας ήταν υποχρεωμένος να μη δέχεται δώρα μετά την εκλογή του και αν παρέβαινε τους νόμους ήταν υποχρεωμένος να στήσει στους Δελφούς ένα άγαλμα, ίσο με το βάρος του σε χρυσό.»

Ο Σβάιν δε μπόρεσε συγκρατήσει το χαμόγελό του στην ιδέα ενός αγάλματος βάρους Πάγκαλου.

Προχωρούσαν στην ιστορία της Ελλάδος και ξεπηδούσαν όλα όσα είχε μάθει για την ιστορία της. Είδε πάλι τους φιλόσοφους, τους τραγικούς, τους Έλληνες να πολεμούν ηρωϊκά και να σκοτώνονται για την πατρίδα τους και για να υπερασπίσουν την τιμή τους. Είδε, τους προδότες της Ελλάδος, ξένους μα και Έλληνες, τους «συμμάχους» κατά την καταστροφή της Σμύρνης, αλλά και την Κύπρο αργότερα.

Ξαφνικά, μπήκαν πάλι στην δίνη και ταξίδεψαν στο παρόν. Σε ένα σπίτι στην επαρχία της Ελλάδας. Ένας νεαρός, συνδεδεμένος στο διαδίκτυο παρακολουθούσε ένα βιντεάκι στο you tube. Βλέπανε και ακούγανε, λοιπόν, μαζί του. «Οι οικονονολόγοι, κύριοι, πρέπει σήμερα να ορκίζονται όπως και οι γιατροί. Με όσα διδάσκονται στα πανεπιστήμιά τους και κάτω από την ομπρέλα κολοσσιαίων εταιριών όπως η Goldman Sachs, μπορούν και εφαρμόζουν την λεγόμενη αντι-οικονομία. Ναι, καλά ακούσατε, αντι-οικονομία. Λέγεται έτσι, γιατί υποχρεώνει τις χώρες να δανειστούν λεφτά που υπάρχουν και να χρωστάνε μέσα από τους τόκους λεφτά που δεν υπάρχουν. Άρα δεν εφαρμόζουν οικονομία. Γιατί όλοι αυτοί οι τόκοι δεν υπάρχουν σε κομμένο χρήμα πουθενά στον κόσμο. Γι’ αυτό και ένας – ένας οι λαοί υποδουλώνονται. Για να το κατορθώσουν αυτό, χρειάζεται πρώτα να χρεώσουν με δάνεια, διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια, αυτοκινήτων, οικίας κτλ. έναν – έναν τους πολίτες και βεβαίως χρειάζονται και δυό γενιές διεφθαρμένων πολιτικών – προδοτών. Αυτοί φροντίζουν να δεχθούν τους υπέρογκους τόκους και να χρεώσουν τις χώρες τους. Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι δεν μπορείς να δώσεις λεφτά που ποτέ δεν υπήρξαν. Γι’ αυτό και αν ήθελαν οι οικονομικοί δολοφόνοι –και μη τους ξαναπείτε οικονομολόγους- μπορούσαν απλώς να σβήσουν τους τόκους, αφού το κεφάλαιο έχει ξεχρεωθεί και με το παραπάνω. Και θα το ήθελαν, αν δεν είχαν σκοπό να δημιουργήσουν δούλους. Και τώρα, κύριοι, η Ελλάδα, έχει ως ηγέτη της έναν οικονομολόγο…»

Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει μπήκαν για τελευταία στιγμή στη δίνη και ταξίδεψαν στο μέλλον. Αυτή τη φορά αιωρήθηκαν πάνω από την πόλη. Λίγα πλουσιόσπιτα στην μια άκρη της πόλης και τεράστιες φάμπρικες από την άλλη. «Πού είναι τα σπίτια των εργατών; Τόλμησε να ρωτήσει ο Σβάιν. «Δεν έχουν σπίτια, μένουν μέσα στις φάμπρικες. » Αποκρίθηκε η Ευρώπη.

«Και  τα παιδιά;»

«Και τα παιδιά. Τελειώνουν το σχολείο τους και μετά δουλεύουν. Έτσι κι αλλιώς, χρόνια τώρα, τους μαθαίνουν μόνο όσα χρειάζονται για να είναι καλοί εργάτες ή υπάλληλοι.»

«Και τα δικά μου παιδιά;»

«Όταν τελείωσε το σχέδιο της οικονομικής καταστροφής της Ελλάδος, η Goldman, δε σε χρειαζόταν άλλο πια. Έτσι κι αλλιώς, οι πλούσιοι κάθε φορά πρέπει να είναι και λιγότεροι για να λειτουργεί το σύστημα της αντι-οικονομίας που εφηύρες. Και τα δικά σου παιδιά σε εργοστάσιο δουλεύουν».

Ο Σβάιν, ξύπνησε στην πολυθρόνα του σπιτιού του. Αν και δεν είχε ποτέ κοιμηθεί εκεί. Αποσβολωμένος προσπαθούσε να καταλάβει τι συνέβη. Μέχρι τότε νόμιζε ότι είχε μια καλά αμοιβόμενη δουλειά. Μέχρι τότε δε μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες των πράξεών του. Άλλο στα χαρτιά… άλλο στην κοινωνία. Αναρωτιόταν αν ήταν ήδη αργά, έτρεξε για το γραφείο να σκίσει τα χαρτιά του πριν τη συνέλευση.

Έκθαμβος όμως αντίκρισε μια λαοπλημμύρα έξω από τα κεντρικά της Goldmans. Πανώ και φωνές, νέοι και γέροι, διεκδικούσαν ένα άλλο μέλλον. Έσκισε τη γραβάτα του και έγινε ένα μαζί τους. Οι αλυσίδες, τα βαρίδια της ψυχής του τουλάχιστον, κόπηκαν.

-για την έκδοση 540 πριν την Πρωτοχρονιά του 2012-