ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΙΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ

Γράφει η Μαρία Δημάκου, Γεωπόνος ΑΠΘ

Με περίσκεψη άλλα και με χαρά προσυπέγραψα κάλεσμα λαϊκής συνέλευσης το οποίο δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας «Λαός του Αλμυρού» για λαϊκή συνέλευση, η οποία θα γίνει την Παρασκευή 29 Νοέμβρη, στις 7.30 μ.μ. το απόγευμα, στο Εργατικό Κέντρο Αλμυρού.

Αισθάνομαι ικανοποίηση αλλά και ανακούφιση, παρατηρώντας ότι η πρωτοβουλία που πήραμε το προηγούμενο μήνα, αφενός δεν ήταν η μοναδική, αφετέρου έδωσε ιδέες δράσης, ανέδειξε αφορμές για ενότητα, προκάλεσε θετικές συζητήσεις, κατάφερε δηλαδή «να επικοινωνήσει το κάλεσμα, αλλά και το πνεύμα της πρώτης συνάντησης με όσο περισσότερους συμπολίτες μας μπορεί».

Είναι πραγματικά ωραίο συναίσθημα να νιώθεις ότι υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που τους ενδιαφέρει πριν από όλα η αξιοπρεπής διαβίωση του συνανθρώπου τους και δεν καλύπτονται ηθικά από την «εξάσκηση φιλανθρωπίας».

Τόσο εγώ όσο και πολλοί συμπολίτες νιώθουμε πιο δυνατοί όταν συνδιαπιστώνουμε ότι η κατηφόρα των δικαιωμάτων μας σε οποιοδήποτε δημόσιο αγαθό και πανανθρώπινο δικαίωμα όπως υγεία, παιδεία, εργασία, διατροφή, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, πετρέλαιο, κατοικία τα πάντα, δεν είναι αιτία για να κλάψουμε μαζί, αλλά είναι αιτία και λόγος για να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά μαζί.

Με κάνει να νιώθω περήφανη για τον τόπο μου όταν βλέπω ότι άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων βρίσκουν κοινό τόπο στο «κάτι πρέπει να γίνει» «να δράσουμε από κοινού» «μπορούμε κι αλλιώς».

Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες ενότητας και δράσης είναι αλλεπάλληλες τρομερές ρεβάνς απέναντι στο παραμυθάκι του «εγώ μόνος μου θα τα καταφέρω» Θυμάστε πόσο πέραση είχε αυτό το ποιηματάκι. Ενώ μας πείσανε εδώ και χρόνια με αυτή τη καραμέλα – ότι και καλά –μπορούμε να γίνουμε όλοι «επιτυχημένοι Κωστόπουλοι, Λαυρεντιάδηδες κλπ» ταυτόχρονα μας πείσανε ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ο καθένας ικανός να αποφασίζει και να δρα, ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καθορίζει αποφάσεις. Δηλαδή, η περίφημη και τρομερή ατομικότητα μας είχε την τεράστια δύναμη να «αναθέτει» σε «φωστήρες – σωτήρες» τις τύχες μας άλλα σε καμία περίπτωση να διαμορφώνει – καθορίζει αυτές τις αποφάσεις για τις τύχες μας. Η δύναμη μας άρχιζε και τέλειωνε στην ψήφο. Το στήσανε καλά και πολλοί από εμάς την πατήσαμε. Αυτό το τεράστιο επικοινωνιακό κόλπο αποκοίμισης μας, είχε την τρομερή συνέχεια στα χρόνια της κρίσης… Με μεγάλη άνεση χρησιμοποιώντας κυρίως τα τηλεοπτικά μέσα, μας έπεισαν ότι ο καθένας ξεχωριστά είτε δεν διαχειρίστηκε καλά την δουλειά του, είτε ότι ήταν τεμπέλης, είτε ήταν ανίκανος, είτε αφού δεν έχω πρόβλημα γιατί να σκοτιστώ, είτε… είτε…… Που οδηγούσαν αυτοί οι αφορισμοί; Μα στο πολύ απλό «κάνε μόνο αυτό που σου δίνουμε εμείς το δικαίωμα να κάνεις». Μόνο να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια. Άκου τις ομιλίες, κρατά καλά τα συμπεράσματα που σου δίνουν έτοιμα οι δημοσιογράφοι – παπαγαλάκια και όταν έλθει η ώρα ψήφισε. Όμως μην αγωνίζεσαι, αγρότη, διότι προκαλείς ζημιά στις μεταφορές, μην αγωνίζεσαι όμως, εργάτη, διότι κάνεις ζημιά στις εξαγωγές, μην αγωνίζεσαι όμως, καθηγητή, διότι κάνεις ζημιά στην παιδεία. Κι ακόμη, τι μιλάς εσύ που παίρνεις 650(!) και εγώ τι να πω που παίρνω 300(;). Και συνεχίζουν με….ατέλειωτα ψεύτικα διλήμματα και «ποιήματα». Ατελείωτα «ποιήματα» προκειμένου να μας στρέψουν τον ένα ενάντια στον άλλο και όχι ενάντια στους πραγματικούς φταίχτες και στις πραγματικές αιτίες του δράματος.

Οι πολιτικές αυτές όμως, τελικά, μπορούν και γίνονται ζωή σου και ζωή μου. Γίνονται ζωή σου και ζωή μου, διότι εσύ και εγώ αφήνουμε τις μικρές ενωμένες μειοψηφίες να διοικούν εμάς τις μεγάλες διαιρεμένες πλειοψηφίες.

Ας μπούμε λοιπόν στη μεγάλη περιπέτεια του να συμφωνήσουμε και να δράσουμε από κοινού! Ας αποτινάξουμε τους παλιούς τρόπους μας!! – βλέπουμε που μας φτάσανε άλλωστε οι παλιοί τρόποι.

Θα ήταν λειψή η συζήτηση «αν δεν βάζαμε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων». Πιθανότατα να θυμάστε ότι δημοσίευσα ρεπορτάζ από τη συνάντηση πολιτών στις 21-10-2013 στο Δημαρχείο Αλμυρού. Τα ερωτήματα εκείνης της συνάντησης παραμένουν ενεργά, επίκαιρα.

«Ξέρουμε να δουλέψουμε όλοι μαζί ή πρέπει να το ανακαλύψουμε;

«Φιλανθρωπία η δίκτυο αλληλεγγύης των άμεσα πληγέντων συμπολιτών;»

«Αρκεί η καλή πρόθεση, όταν έχουν μειωθεί στα όρια του πένθους τα κονδύλια για την Τοπική Αυτοδιοίκηση;»

«Είναι αρκετό να πρωτοστατήσουμε στην άμυνα και διεκδίκηση των κοινωνικών δικαιωμάτων ή μήπως κάποιες έξυπνες φρέσκιες (ίσως και λίγο τολμηρές λύσεις) μπορούν να φέρουν άμεσα χρήματα στον Δήμο και ως εκ τούτου να καλύψουμε μέρος αυτών των αναγκών;»

«Υπάρχουν δυνατότητες να αξιοποιηθούν –κάποιες- ήδη υπάρχουσες δομές στο Δήμο μας σε όφελος της κοινωνίας;»

«Υπάρχουν όρια δράσης και στόχων ή μήπως πρέπει πρώτα να χαρακτηρίσουμε την κίνηση και μετά να δράσουμε;»

Ίσως προκύψουν και άλλα ερωτήματα και θέματα. Μητέρα όλων είναι η συνένωση των δυνάμεων μας με σαφείς σκοπούς. Παιδί αυτής της μητέρας είναι η κοινή και όχι η ατομική δράση. Οξυγόνο όλων είναι η ανοιχτή τοποθέτηση μας χωρίς ιδιοτέλεια, εγωισμούς και λογικές «δασκάλου». Άλλωστε η εποχή των «φωστήρων» έχει περάσει ανεπιστρεπτί!

Συμβάλλοντας στην συζήτηση που όλοι επιθυμούμε να κάνουμε, παίρνω το θάρρος να θέσω δημόσια τις προσωπικές μου σκέψεις για αυτή τη νέα συλλογικότητα:

-Να είναι ανοιχτή σε όσους πολίτες, ανεξάρτητα από τις πολιτικό-ιδεολογικές τους απόψεις, αποδέχονται την ανάγκη να παλέψουν σε τοπικό επίπεδο με ανιδιοτέλεια για την αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων.

-Να αντιτίθεται εξ ορισμού σε κάθε είδους ρατσιστικές, φασιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές.

-Να τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της πρόσβασης όλου του κόσμου σε όλα τα δημόσια αγαθά: παιδεία, υγεία, καθαριότητα.

-Να εργαστεί ανιδιοτελώς, τόσο με διεκδίκηση όσο και με αλληλεγγύη, για την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης των ανθρώπων στην περιοχή μας σε όλα τα επίπεδα εργασία, θέρμανση, διατροφή, νερό, κατοικία.

-Να συμβάλλει στην έρευνα άλλων αυτοδιοικητικών μοντέλων, τα οποία θα είναι σε θέση να συγκροτούν δομές ικανές από το να ενημερώνουν τους δημότες για περίπλοκα θέματα (πχ νερό, Νηές) έως το να δίνουν δυνατότητες για να δημιουργηθούν ακόμη και θέσεις εργασίας.

-Σε κοινωνικό επίπεδο να έρθει σε επαφή και αλληλεπίδραση με όσες συλλογικότητες, δράσεις, κινήσεις, κινήματα μάχονται ενάντια στην εξαθλίωση της κοινωνίας και την φτωχοποίηση των ανθρώπων. Τόσο από πολιτική τοποθέτηση όσο και από πρακτική εμπειρία να είμαστε αντίθετοι στην λογική «αφού δεν είμαι εγώ καλά, ας ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα…». Επιπλέον να είμαστε μακράν απέναντι στην λογική της φιλανθρωπίας – ελεημοσύνης. Το στοίχημα είναι πόσο ανθεκτικό μπορεί να γίνει ένα δίκτυο αλληλεγγύης και στήριξης του συμπολίτη που έχει ανάγκη. Οι ανάγκες ξεκινούν και από το επισιτιστικό αλλά απλώνονται και στις διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, πλειστηριασμούς α’ κατοικίας, διακίνηση ναρκωτικών κλπ

-Να τη διαπερνά η βασική θέση του από τα κάτω και όχι από τα πάνω. Είμαστε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί ικανοί να σκεφτούμε, να συνδιαμορφώσουμε κοινές θέσεις, να συνδημιουργήσουμε δομές, να αμυνθούμε στις επιθέσεις των δικαιωμάτων μας, να συνδιεκδικήσουμε ένα καλύτερο τόπο – περιβάλλον ζωής. Μπορούμε πέρα από τα υπαρκτά κόμματα, με βαθιά δημοκρατικές διαδικασίες, να αντιδράσουμε και να υφάνουμε ένα νέο σχέδιο κοινό, να επινοήσουμε ένα όραμα αλλαγής κι εξόδου από το αδιέξοδο, με κοινή αφετηρία τον τόπο. Είμαστε ικανοί για όλα αυτά, έτσι ώστε η πολιτική να φύγει από τα τοπικά κέντρα εξουσίας και τα γραφεία «παραγόντων και παραγοντίσκων» και να έρθει στις γειτονιές, στις πλατείες, στο χωριό και τους χώρους δουλειάς. Να γίνει υπόθεση των πολιτών.

Ας δράσουμε τώρα. Άλλωστε ένα γραμμάριο δράσης, αξίζει όσο ένας τόνος θεωρίας.

Υ.Γ. « Ένα γραμμάριο δράσης αξίζει όσο ένας τόνος θεωρίας» – Φρ. Έγκελς

«Οι αδιάφοροι είναι συνεργοί και συνένοχοι για όσα δεινά συμβαίνουν στο λαό» – Ηράκλειτος

Αν και δεν είμαι υπέρ των τσιτάτων, νιώθω να βλέπω μακρύτερα και ψηλότερα πάνω στους ώμους γιγάντων.