Άγιος Δημήτριος: το πρότυπο έναντι της πνευματικής μας πτώχειας

Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τη χθεσινή περιφορά της εικόνας του Αγίου Δημητρίου και ένα άρθρο – συνεργασία του Γεωργίου Γιαννιού, θεολόγου. Χρόνια Πολλά!

Μας αξιώνει και φέτος ο Πανάγαθος Θεός να εορτάσουμε και να τιμήσουμε τη μνήμη του Πολιούχου μας Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου. Ενός Αγίου λαοφιλούς, καθώς το πλήθος των θαυμάτων του, αλλά και ο εξίσου θαυμαστός βίος του, συντελούν στην καθιέρωση και εδραίωσή του στις συνειδήσεις των χριστιανών.

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη κατά τους χρόνους της βασιλείας των μεγάλων διωκτών των χριστιανών Διοκλητιανού και Μαξιμιανού Ερκούλιου (284-305 μ.Χ). Καίσαρας της Μακεδονίας τοποθετήθηκε ο Μαξιμιανός Γαλέριος, ο οποίος εξαπέλυσε αληθινό πόλεμο εναντίον των χριστιανών. Εκλεκτό μέλος της εκκλησίας των Θεσσαλονικέων ήταν και ο Άγιος Δημήτριος, ο οποίος προερχόταν από ευσεβείς και επιφανείς γονείς. Είχε δε προικισθεί από τον Θεό με πολλά αγαθά και με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων. Η φήμη του έφθασε μέχρι το βασιλιά Γαλέριο, ο οποίος εκτιμώντας τις αρετές του τον έκανε μέλος της Συγκλήτου της πόλεως και τον διόρισε στρατηγό όλης της Θεσσαλίας και ανθύπατο και αφέντη όλης της Ελλάδας. Ο Άγιος Δημήτριος, ως χριστιανός, κατηχούσε και δίδασκε με ιεραποστολικό ζήλο και με τη φωτεινή παρουσία του τους Θεσσαλονικείς, που τους κατέκλυσε η ειδωλολατρία, οδηγώντας τους προς τον Χριστό και την αλήθεια Του. Όταν πληροφορήθηκε ο Μαξιμιανός τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου, διέταξε και τον έφεραν ενώπιόν του. Ο Άγιος ομολόγησε με παρρησία την πίστη του στον Χριστό, με συνέπεια να τον οδηγήσουν στη φυλακή, σ’ ένα παλαιό δημόσιο λουτρό, δίπλα στο στάδιο, όπου υπέστη πολλές κακουχίες και βασανιστήρια.

Κατά τη διάρκεια αγωνισμάτων στο στάδιο, που διοργάνωναν οι βασιλείς για να διασκεδάζουν με τις θυσίες στα είδωλα, τις αιματοχυσίες και τους φόνους των ανθρώπων, ένας μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, θέλοντας να δείξει τη δύναμη του αληθινού Θεού, πήγε στο λουτρό που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος, πήρε την ευλογία και την ευχή του Αγίου, βγήκε στο στάδιο και με την επίκληση «Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι!» νίκησε τον γιγαντόσωμο και ανίκητο Λυαίο.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε οργή στο βασιλιά, ο οποίος πρόσταξε τους στρατιώτες να πάνε εκεί που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος και να τον φονεύσουν. Οι στρατιώτες τον ελόγχευσαν σε όλο του το σώμα μέχρι θανάτου. Κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί ήλθαν κρυφά στο λουτρό εκείνο και ενταφίασαν το λείψανο στο μέρος στο οποίο μαρτύρησε. Αργότερα, στο σημείο αυτό κτίσθηκε ναΐσκος, ο οποίος περιλαμβάνει και τον ιαματοφόρο τάφο του Αγίου.

Ο μαθητής του Αγίου, ονόματι Λούπος, με το δαχτυλίδι και τον μανδύα που πήρε από τον Άγιο κατά την ώρα του μαρτυρίου, ενεργούσε θαύματα πολλά, ώσπου στο τέλος, όταν το έμαθε ο βασιλιάς, τον αποκεφάλισαν και αυτόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ετελειώθη ο Πανένδοξος Μεγαλομάρτυς, ο Πολιούχος, το μέγα της οικουμένης θαύμα, της Εκκλησίας το ωράισμα, ο πολύς τα πάντα, και θαυματουργός και Μυροβλύτης Άγιος Δημήτριος.

Από το πλήθος των θαυμάτων του αναφέρεται ένα, το οποίο κάνει λόγο για την απαλλαγή της Θεσσαλονίκης από την απειλή της πείνας του λαού. Όλα τα μέ­ρη μα­στί­ζον­ταν α­πό την πεί­να, ι­δί­ως δε η Θεσ­σα­λο­νί­κη κιν­δύ­νευ­ε να α­φα­νι­σθεί. Ο Μέ­γας Δη­μή­τριος, όμως, δεν ά­φη­σε την πό­λη να α­φα­νι­σθεί. Κά­ποι­ος πλοί­αρ­χος, ο ό­ποι­ος εμ­πο­ρευ­ό­ταν σι­τά­ρι, φόρ­τω­σε ε­κεί­νο τον και­ρό το πλοί­ο του για να το με­τα­φέ­ρει στην Ευ­ρώ­πη. Τη νύ­κτα, λοι­πόν, φά­νη­κε ο Άγιος Δη­μή­τριος στον ύ­πνο του και του εί­πε:

—Το σι­τά­ρι αυ­τό που υ­πο­λο­γί­ζεις να το πας;

Ο πλοί­αρ­χος απε­κρί­θη:

—Στην Ευ­ρώ­πη σκο­πεύ­ω να το πά­ω, αν το θέ­λει ο Θε­ός.

Ο Άγιος του εί­πε:

—Άκουσέ με, να το φέ­ρεις στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και να το που­λή­σεις όπως θέ­λεις, δι­ό­τι υ­πάρ­χει πολ­λή πεί­να και α­κρί­βεια. Και πά­ρε α­μέ­σως τρί­α φλου­ριά και φέ­ρε το φορ­τί­ο ε­κεί για να λά­βεις το υ­πό­λοι­πο της α­ξί­ας του. Το πρω­ί ξύ­πνη­σε ο πλοί­αρ­χος και είδε στα χέ­ρια του τρί­α φλου­ριά. Είπε προς τους άλ­λους ναύ­τες: «α­πό­ψε εί­δα στον ύ­πνο μου έ­ναν νέ­ο στρα­τι­ώ­τη, ο ό­ποι­ος εί­πε να πά­με το σι­τά­ρι στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Και να! Μου έ­δω­σε και τρί­α φλου­ριά σαν εγ­γύ­η­ση. Θέ­λε­τε να το πά­με ε­κεί; Δι­ό­τι μου είπε πως υ­πάρ­χει με­γά­λη πεί­να στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και πως θα κερ­δί­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρα απ ότι στην Ευ­ρώ­πη. Στην Ευ­ρώ­πη πη­γαί­νουν και άλ­λα πλοία, ενώ προς τη Θεσ­σα­λο­νί­κη μό­νο εμείς». Οι ναύ­τες προ­θυ­μο­ποι­ή­θη­καν να με­τα­φέ­ρουν το σι­τά­ρι στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, αλ­λά ο δι­ά­βο­λος, θέ­λων να πα­ρεμ­πο­δί­σει την κα­λο­σύ­νη τον Α­γί­ου, ή­γει­ρε τρι­κυ­μί­α, ώ­στε το πλοί­ο κιν­δύ­νευ­σε δύ­ο φο­ρές να βυ­θι­στεί.

Όμως ο Μέ­γας Δη­μή­τριος, ό­σες φο­ρές κα­τα­λαμ­βά­νον­ταν α­πό την τρι­κυ­μί­α, εμ­φα­νι­ζό­ταν μπρο­στά τους και τους έ­δι­νε θάρ­ρος και φαι­νό­ταν ο­φθαλ­μο­φα­νώς στο πέ­λα­γος και τους ε­δεί­κνυ­ε το δρό­μο. Έτσι, με τη βο­ή­θεια του Θεού έ­φθα­σαν στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Μό­λις ά­κου­σαν οι Θεσ­σα­λο­νι­κείς ό­τι ήλ­θε πλοί­ο με σι­τά­ρι, δό­ξα­σαν τον Θε­ό και πή­γαν στο λι­μά­νι, ό­που που­λή­θη­κε το σι­τά­ρι, ό­πως ή­θε­λε ο Θε­ός και ο πλοί­αρ­χος. Όταν ο πλοί­αρ­χος δι­η­γή­θη­κε το ό­ρα­μα, οι Θεσ­σα­λο­νι­κείς γνώ­ρι­σαν πως ή­ταν ο Μέ­γας Δη­μή­τριος, που δι­α­φύ­λα­ξε την πό­λη του.

Αυτό, όπως και άλλα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, όπως εξάλλου και ο βίος του, ένα έχουν να μας διδάξουν: το να μιμηθούμε, το να ομοιάσουμε τον Άγιο Δημήτριο ως προς την Αγιότητα, καθώς όλες οι εορτές της Εκκλησίας μας που προβάλλουν έναν Άγιο, ένα επιτάσσουν. Το να καταστεί ο κάθε πιστός χριστιανός πραγματικός φίλος του Θεού: δηλαδή Άγιος.

Δεν είναι δύσκολο πράγμα η κατάκτηση της Αγιότητας. Ο Άγιος Δημήτριος μας έδειξε τον δρόμο. Μας συστήνει δε να τον ακολουθήσουμε. Το ερώτημα, όμως, είναι εάν εμείς επιθυμούμε να ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο που χάραξε ο Άγιός μας. Ή, αποφεύγουμε επιμελώς αυτή την ασφαλή οδό και επιλέγουμε μια οδό πνευματικής πτώχειας και νωθρότητας. Τις εσφαλμένες επιλογές του παρελθόντος τις γευόμαστε ήδη και δρέπουμε όχι καρπούς εύχυμους και γλυκείς, μα πικρούς. Άλλοτε ο Άγιος απάλλαξε την Συμβασιλεύουσα από την υλική πείνα. Σήμερα ο συνθήκες τις κοινωνίας μας ικετεύουν για απαλλαγή από μια ιδιότυπη πνευματική πείνα. Αλλά ο Θεός δεν επιθυμεί ανθρώπους που να χαρακτηρίζονται από πνευματική τεμπελιά. Θέλει χριστιανούς λεβέντες, που να στέκονται αντάξιοι της ιδιότητάς τους. Επομένως, στο χέρι μας είναι εάν θα εμπνευστούμε από τον τιμώμενο Άγιο Δημήτριο και θ’ ακολουθήσουμε τον δρόμο της Αγιότητος και της αλλαγής του κόσμου που μας περιβάλλει και που και οι ίδιοι είμαστε και εμείς μέτοχοι και κοινωνοί ή θ’ αφεθούμε στο έλεος της απραγίας μας. Ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του…