Δημοκρατία του μίσους

του Ηρακλή Παπαδόπουλου

Η βαθιά οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα είναι το φανερό αποτέλεσμα. Τα αίτια πηγάζουν από μια βαθύτερη, πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη κρίση πάνω στην θεσμική οργάνωση του κράτους και πολιτεύματος. Μια προϊούσα παρακμή με συστατικά την αποψίλωση κάθε αξιακού φορτίου (ατομική συνείδηση) που υπερέχει της συλλογικής συνείδησης, μέχρι τους πολιτικούς – πολιτειακούς θεσμούς, δηλαδή κόμματα, συνδικάτα, μαζικοί φορείς κλπ.

Μια απέραντη διαπλοκή (αντί της διάκρισης) από την κορυφή της πολιτειακής πυραμίδας μέχρι τη βάση της, με αμφίδρομη κίνηση από την κορυφή προς τα κάτω και αντίστροφα. Μια εφηβική Δημοκρατία που το χειρότερο, δεν δείχνει να διδάσκεται.

Φτάσαμε στο χείλος της απόλυτης καταστροφής (χρεοκοπία) και ενώ μια πανεθνική συσπείρωση ήταν και είναι αυτονόητη, ακούσαμε και είδαμε απ’ όλο το «συνταγματικό τόξο», πολιτικές θέσεις για γέλια και για κλάματα.

Περίτρανο παράδειγμα η «νευρική ενορχήστρωση» από αυτά, με τους εκφραστές τους τα Μ.Μ.Ε κατά των φασιστικών σταγονιδίων της Χρυσής Αυγής . Πράγματα και νομιμότητα που θα μπορούσε ήδη να έχει επιβάλλει έγκαιρα και αυτοδίκαια η Δικαιοσύνη, χωρίς να χαθεί τόσο άδικα η ζωή του Π. Φύσσα.

Είναι φανερό ότι όλα τα κόμματα του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αναλύσουν, γιατί τόσοι χιλιάδες ψηφοφόροι τους γυρίζουν την πλάτη και επιλέγουν Χρυσή Αυγή. Είναι όλοι τους φασίστες. Όχι βέβαια.

Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθούν, ότι η παραπάνω επιλογή του πολίτη είναι προϊόν ψυχολογίας – αντίδρασης και κυρίως ανασφάλειας. Μια βαθιά ψυχολογική και συναισθηματική διαδικασία όπου η ανασφάλεια παράγει Μίσος με φυσικό επακόλουθο την κρίση ταυτότητας του ατόμου. Αυτός που μισεί, διχάζει το είναι του, σπάει την ταυτότητά του. Αφού αυτό που τον ταυτοποιεί ως υποκείμενο ενός θεσμικού συνόλου είναι οι αρχές και οι θεσμοί που παραδοσιακά του παρείχαν ταυτότητα, σιγουριά και ελπίδα. Ακόμη και συντηρητικοί θεσμοί (στρατός, εκκλησία) που στηρίζονταν σ’ αυτούς παραδοσιακά, έχουν καταρρακωθεί στην συνείδησή του.

Πόσο μάλιστα όταν τα πράγματα χειροτερεύουν στους ανώτατους θεσμούς (κόμματα, Δικαιοσύνη, συνδικάτα), θεσμοί που ακόμη και τώρα αρνούνται να πράξουν το αυτονόητο. Να αποτιμήσουν οι εκφραστές του πολιτικού συστήματος, με νηφαλιότητα και καθαρό πολιτικό λόγο τη δεινή θέση της χώρας. Αντιλαμβάνονται οι πολίτες ότι αυτό που τους οδήγησε εδώ το έχουν πάλι μπροστά τους. Μια από τα ίδια. Όπως, λεφτά υπάρχουν, Ζάππειο ένα, δύο, τρία και τούμπα μετανάστευση του λαϊκισμού, μαζί με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, να ρίξει το Κ.Κ.Ε ως ντόμινο τον διεθνή καπιταλισμό με το προτεινόμενο δημοψήφισμα του Γ. Α. Παπανδρέου το 2012. Όλα δείχνουν αυτό που καταγράφουν αυτή την στιγμή οι δημοσκοπήσεις. Ότι το πολιτικό σύστημα πρόδωσε τις ελπίδες και προσδοκίες του λαού στην μεταπολίτευση.

Όλα τα παραπάνω ένα πράγμα ενισχύουν. Ότι λειτουργούμε μέσα σε μια Δημοκρατία Μίσους και συναισθήματος. Αλλά αλλοίμονο όταν σε μια πολιτεία, πολίτες και πολιτικό σύστημα οργανώνονται και λειτουργούν με βάση το συναίσθημα και όχι με το καθαρό μυαλό και την γνώση. Είναι εκ προοιμίου σίγουρο ότι οδεύει στην καταστροφή.

Αλλά στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ως δείγμα εξιλέωσης και μιας νέας πολιτικής ατζέντας, ας συνταχθούν σε μια πανεθνική συστράτευση για την τόσο αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και παράλληλα, ας εκχωρήσουν την αναθεώρηση του Συντάγματος στο λαό από τώρα με Συντακτική Συνταγματική Εθνοσυνέλευση. Οι Ισλανδοί το κάνανε μέσω διαδικτύου. Ας πάψουμε επιτέλους να θεωρούμε την κατάκτηση του αυτονοήτου, επανάσταση.