Περισσότερη ή Λιγότερη Δημοκρατία; Ενεργοί πολίτες ή αδρανείς θεατές;

γράφει ο Νίκος Τσανής

Το τελευταίο διάστημα, οι περισσότεροι γίναμε θεατές τριών θεμάτων που σχεδόν μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

-Οι εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή, η οποία επωάστηκε στο συνολικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, ως η αντιδραστική – νεοναζιστική απάντηση στην κρίση της αγοραίας κοινωνίας μας. Και χρειάστηκε, η δολοφονία ενός νέου, για να ξυπνήσει η κυβέρνηση και να συλλάβει τον αρχηγό και ανώτερα στελέχη των νεοναζί.

-Η καταδίκη κάθειρξης 20 χρόνων του Τσοχατζόπουλου, για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πρώην ισχυρού πολιτικού παράγοντα, που διεκδίκησε μέχρι και την θέση του πρωθυπουργού.

-Η σύλληψη για δωροδοκία συνδικαλιστοπατέρα, εκπρόσωπο του κυβερνητικού συνδικαλισμού στο νοσοκομείο «Σωτηρία», ο οποίος εκβίαζε την διεύθυνση του νοσοκομείου με την απειλή απεργίας.

Καταρχήν, η αντιμετώπιση και στις τρεις περιπτώσεις είναι θετική. Δηλαδή η Κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη έπραξαν αυτό που όφειλαν να κάνουν. Εφάρμοσαν τον νόμο.

Κοιτάζοντας όμως βαθύτερα τα γεγονότα αυτά, δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι αποτελούν στοιχεία της μπόχας που αναδύει το σύστημα του διαφθαρμένου πελατειακού κράτους, το οποίο άρχισε να καταρρέει μέσα στην δίνη της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στη χώρα μας. Μέσα σε μια ελληνική κοινωνία, που στενάζει κάτω από το ζυγό των μνημονίων, καθώς νέα μέτρα προστίθενται καθημερινά στα ήδη ψηφισθέντα, με τρόπους που πολλές φορές δεν συνάδουν με την κοινοβουλευτική διαδικασία. Η καταστολή στην κάθε είδους διαμαρτυρία εντείνεται, ενώ τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αγιοποιούν το μονόδρομο που έχουμε χαράξει.

Αμείλικτα προβάλλουν ορισμένα ερωτήματα:

Ποια κοινωνία γεννά τέτοια φαινόμενα και ποιες δυνάμεις τα εκτρέφουν; Πώς γιγαντώθηκε το τέρας του φασισμού και πώς βρήκε θέση στην ελληνική κοινωνία, που από αρχαιοτάτων χρόνων είχε ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και μετέπειτα ελληνορθόδοξο, με αρχές την ανοχή, την αγάπη προς τον πλησίον και τη συλλογικότητα; Τώρα ποιος και πώς θα τα βάλει με το τέρας που γεννήθηκε;

Ο Τσοχατζόπουλος μήπως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου; Δεν υπάρχουν και άλλοι παρόμοιοι; Μήπως κάποιοι απ’ αυτούς πρωταγωνιστούν και σήμερα και κάποιοι δεν θα τιμωρηθούν ποτέ;

Γιατί με τέτοια λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων έχουμε τόσο ισχνές αντιδράσεις από το συνδικαλιστικό κίνημα; Ποιοι εξέθρεψαν τους εργατοπατέρες και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό;

Μήπως φταίει τελικά η «πολλή Δημοκρατία» που είχαμε στο προηγούμενο διάστημα, της εποχής των «παχέων αγελάδων», όπως προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν;

Φυσικά όχι!!! Οι δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού μας ήταν πάντα αρωγός ευημερίας και ανάπτυξης του τόπου μας. Ο αγώνας για περισσότερη δημοκρατία είναι σήμερα πιο αναγκαίος από ποτέ.

Η παραποίηση και ο περιορισμός των αρχών της Δημοκρατίας μας, η όλο και λιγότερη δημοκρατία που μας επέβαλαν οι έχοντες την εξουσία, χρησιμοποιώντας το πελατειακό κράτος και την διαφθορά, οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα

Άλλωστε αυτοί που είχαν την εξουσία στην χώρα μας, δεν ήταν οι διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές. Αυτοί απλώς βολευόταν. Την εξουσία έλεγχαν και ελέγχουν το ντόπιο και ξένο κατεστημένο, με συμφέροντα στις τράπεζες, τη ναυτιλία, τις κατασκευές, το εμπόριο, τη βιομηχανία κτλ., οι οποίοι εξέθρεψαν ή ανέχθηκαν τα παραπάνω φαινόμενα, γιατί αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους.

Ποια είναι λοιπόν η προοπτική για το μέλλον; Γιατί, με τα αδιέξοδα που αυξάνονται καθημερινά, δεν επαναστατεί ο κόσμος;

Κατά μια αφελή, δήθεν μαρξιστική άποψη, η κρίση οδηγεί στην επανάσταση. Αλλά οι κλασικοί του μαρξισμού προειδοποιούσαν: Η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αναπόφευκτα στην επανάσταση. Μπορεί να συνεχίσει να εξελίσσεται σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης και σήψης. Η ιστορία τους δικαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο: Η κρίση της δεκαετίας του ’30, εξέθρεψε το τέρας του ναζισμού. Και σήμερα, εποχή κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, άρχισαν να έρπουν τα δηλητηριώδη φίδια του ρατσισμού και του νεο-ναζισμού.

Υπάρχει ελπίδα τελικά; Και πού βρίσκεται αυτή;

Η ελπίδα υπάρχει και βρίσκεται στην δύναμη της κοινωνίας των πολιτών. Ελπιδοφόρα μηνύματα υπάρχουν και σήμερα.

-Το αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα όχι μόνο ανάγκασε την κυβέρνηση να ξυπνήσει αλλά κατέδειξε σε όλη την κοινωνία ότι η «θεωρεία των δύο άκρων» είναι άκρως λανθασμένη.

-Η μαζική συμμετοχή των καθηγητών στην απεργία τους, με 90% συμμετοχή τις δύο πρώτες μέρες (70.000 απεργοί) έδωσε πολλαπλά μηνύματα.

-Ο μαζικός αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής, ενάντια στην καταστροφή και την καταλήστευση του τόπου τους, ο οποίος αποσιωπάται ή δυσφημείται από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης

Είναι ανάγκη όμως να αλλάξει και ο καθένας από μας. Να γίνει ενεργός πολίτης και να μην παραμείνει απλός θεατής. Να υπερβούμε τη δύναμη της συνήθειας, να βάλουμε μπροστά το ΕΜΕΙΣ και όχι το εγώ. Να πιστέψουμε στη δύναμη της κοινωνίας μας και στα προτερήματα της. Να κατακτήσουμε συλλογικό τρόπο σκέψης και συνύπαρξης.

Να αλλάξουν τα πρότυπα για τους νέους ανθρώπους. Σήμερα υπερπροβάλεται η εικόνα ενός μεμονωμένου ατόμου, απέναντι σε όλους και όλα, αβοήθητου απέναντι στις περιστάσεις, το οποίο βλέπει παντού εχθρούς. Πρέπει να γίνει συνείδηση, ότι συλλογικά μπορούμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα στις επιδιώξεις μας και ότι πολλοί μαζί μπορούμε να πετύχουμε πολλά περισσότερα. Καθοριστική συμβολή μπορεί να έχει μια παιδεία, που πραγματικά καλλιεργεί τους νέους ανθρώπους. Σε μια εποχή που τα δημόσια αγαθά, παιδεία και υγεία συρρικνώνονται από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, είναι η ώρα να διεκδικήσουμε μια ουσιαστικά αναβαθμισμένη παιδεία.

Είναι επίσης ώρα να προβάλλουμε έναν νέο τρόπο σκέψης, διαλόγου και δράσης, για τα άμεσα τοπικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας, συμμετέχοντας σε μια νέα συλλογικότητα, που θα αγκαλιάζει όλους τους πολίτες, πέρα από ιδεολογικές – πολιτικές διαφορές.

Με όπλο το «όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας», όλοι πρέπει να δραστηριοποιηθούμε και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας και τους κατοίκους του.