Απόστολος Ευαγγελόπουλος. Ένας από τους θρύλους του Αλμυριώτικου ποδοσφαίρου (φωτο-video)

Δέσποινα Κοτζιαπαναγιώτου

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο ή κάποιο χάρισμα. Ορισμένοι από αυτούς το αξιοποιούν κατάλληλα, το εκμεταλλεύονται κατά βούληση, το παραβλέπουν -οικιοθελώς ή όχι- ή απλά το ζουν και το χαίρονται. Φυσικά δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή για να κάνουν αυτό που θα ήθελαν ή, έστω, δεν φροντίζουν πάντα και οι ίδιοι γι’ αυτό. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, οι πιο τυχεροί, που μπόρεσαν να ζήσουν από κοντά το μεράκι τους και να αποδείξουν το ταλέντο τους, έχοντας μάλιστα -εκτός από τη δυνατότητα- τη δύναμη και τη θέληση να κάνουν την τελική επιλογή, ανάμεσα σ’ αυτά που αγαπούν περισσότερο.

Ο Απόστολος Ευαγγελόπουλος γεννήθηκε το 1937 στο Αϊδίνι Μαγνησίας και ήταν γόνος μιας πολυμελούς οικογένειας που την αποτελούσαν επτά παιδιά και τρεις ενήλικες. Ο πατέρας του ήταν Γκρέκος από τη Φυλάκη (Κιτίκι) και η μητέρα του από το Περίβλεπτο (Σαρατζί).

Τα παιδικά και σχολικά του χρόνια δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολα, λόγω της δύσκολης κατάστασης που είχαν δημιουργήσει η ιταλική και η γερμανική Κατοχή και αργότερα ο Εμφύλιος. Παρακολούθησε τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού στο Αϊδίνι, και όταν ήταν στην Δ’ τάξη η οικογένειά του μετακόμισε προσωρινά στο Βόλο, όπου ο ίδιος φοίτησε στο 4^ο Δημοτικό Σχολείο, κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο. Λίγους μήνες μετά μεταφέρθηκαν στην Αγχίαλο, και αργότερα επέστρεψαν πάλι στον τόπο τους. Ο μικρός Απόστολος, που ήταν πολύ καλός μαθητής, συνέχισε το σχολείο πότε στο Αϊδίνι και πότε στις Μικροθήβες, καθώς μεσολαβούσαν και διαστήματα που δεν υπήρχε δάσκαλος, και ολοκλήρωσε τη φοίτησή του στο Δημοτικό, στο χωριό όπου είχε γεννηθεί.

«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν άλλοτε πολύ όμορφα και άλλοτε πολύ δύσκολα. Θυμάμαι που σαν μικρά παιδιά τρέχαμε να πούμε τα Κάλαντα στις γιορτές για να πάρουμε κανένα χαρτζιλίκι, ν’ αγοράσουμε μπάλες ή λαστιχένια τόπια. Όλα τα παιδιά του χωριού ήμασταν αγαπημένα σαν αδερφάκια και χαρούμενα, παρά τις δυσκολίες».

Από το 1951 έως το 1957 παρακολουθεί το Γυμνάσιο στον Αλμυρό, τα δύο πρώτα χρόνια νοικιάζοντας ένα δωμάτιο μαζί με άλλους συμμαθητές του, και τα επόμενα πηγαινοερχόμενος καθημερινά από το Αϊδίνι με ποδήλατο. Στις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του καλοκαιριού, όπως και άλλα παιδιά, δεν κάθεται καθόλου. Άλλοτε βοηθά την οικογένειά του στις δουλειές και άλλοτε εργάζεται σε κτήματα και χωράφια, για να μπορέσει ν’ αγοράσει ρούχα και παπούτσια, αλλά και να διασκεδάσει ως νεαρός, στις ονομαστικές εορτές όπου γινόταν ανταλλαγή επισκέψεων, με λίγο μεζεδάκι, κρασί και τραγούδια και αργότερα σε κανένα πάρτι.

«Τα πρώτα σκιρτήματα για το ποδόσφαιρο τα ένιωσα στην ηλικία των δέκα ετών, όταν βρέθηκα με την οικογένειά μου στο Βόλο, εκεί στον Άναυρο, που μέναμε κοντά στο γήπεδο του Ολυμπιακού Βόλου. Εμείς οι πιτσιρικάδες τρυπώναμε κάτω από την περίφραξη για να δούμε τους αγώνες. Το ποδόσφαιρο τότε ήταν ένα από τα λίγα θεάματα, μαζί με τον κινηματογράφο, τους κλασικούς αγώνες, τις γυμναστικές επιδείξεις, οι οποίες ήταν μεγάλη γιορτή και περιλάμβαναν αγώνες δρόμου, όπως και τα «Κρόκια».

Εκεί, γύρω στα 1948, ένιωσα να ξεφυτρώνει το μεράκι μου γι’ αυτό το άθλημα. Θαύμαζα τα ινδάλματα, τα μεγάλα ονόματα του Ολυμπιακού, όπως ο Παρίσης, οι αδερφοί Βλαχάβα, ο Δημητρακόπουλος, ο Δημόπουλος, ο Μποτίνας –ο οποίος έπαιζε και στον Ολυμπιακό Πειραιώς, αλλά και της Νίκης, όπως ο Κοκκινάκης, ο Καλιοντζής, ο Ζαντέρογλου, ο Λαλές, ο Μανιατάκης, που έπαιζαν και στο Πρωτάθλημα Ελλάδος τότε, αν προκρίνονταν.

Ο θαυμασμός μου εστιάστηκε στον Παρίση, που ήταν καταπληκτικός τερματοφύλακας, τέτοιος που μέχρι σήμερα δεν ξαναείδα. Έκανε βουτιές στα πόδια των αντιπάλων και τους έπαιρνε τη μπάλα, έσκιζε το στήθος του με τα χαλίκια, με τα οποία ήταν στρωμένο το γήπεδο. Ο γενναίος αυτός παίκτης, έσωσε πολύ κόσμο λίγα χρόνια μετά, όταν πλημμύρισε ο Άναυρος. Δεμένος από ένα δέντρο, με κίνδυνο της ζωής του, βουτούσε στο ποτάμι και έβγαζε τους ανθρώπους που είχαν παρασυρθεί. Ήταν πολύ δυνατός. Έγραψαν γι’ αυτόν και οι εφημερίδες τότε. Έμεινε γνωστός και με το παρατσούκλι «Τσιγαρίδας».

Ήθελα να του μοιάσω. «Όταν γυρίσω στο χωριό θα γίνω τέτοιος», έλεγα.

Και ω του θαύματος! Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 εγκαθίσταται στο χωριό, για να εργαστεί ως σταβλίτης στις φυλακές της Κασσαβέτειας, ο Μανώλης Καποδίστριας, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα Αθηνών, ο οποίος αποφασίζει να ιδρύσει την ομάδα «Αγροτικός Αϊδινίου», που ονομάζεται έτσι μέχρι σήμερα. Τον πρώτο καιρό παίζουν με την ομάδα των κρατουμένων. Ο Καποδίστριας γίνεται η «κλώσα» που μαζεύει τα παιδιά του χωριού κάτω από τα φτερά του ποδοσφαίρου και τα εκπαιδεύει. Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και ο Απόστολος, που ξεκινά ως τερματοφύλακας να μιμηθεί το ίνδαλμά του.

«Σ’ ένα παιχνίδι με τους κρατούμενους των φυλακών, έκανα μια βουτιά στα πόδια του αντιπάλου. Έφαγα μια τόσο δυνατή κλωτσιά, που δεν μπορούσα ούτε ανάσα να πάρω. Σ’ ένα άλλο παιχνίδι έβγαλα το χέρι μου, οπότε την επόμενη Κυριακή, που παίζαμε με την ομάδα των Μικροθηβών, δεν μπορούσα να παίξω τερματοφύλακας. Έτσι, ο προπονητής με έβαλε να παίξω σέντερ χαφ, και από τότε καθιερώθηκα στη θέση αυτή.

Ήταν τόση η αγάπη και το μεράκι μας για το ποδόσφαιρο, που πηγαίναμε με τα πόδια στις Μικροθήβες, στην Αγχίαλο και στον Αλμυρό, για να παίξουμε. Σ’ έναν αγώνα με την Αγχίαλο θυμάμαι ότι πήγαμε από τα χωράφια, για να κόψουμε δρόμο. Άλλες φορές πηγαίναμε με τρακτέρ στο Αερινό, στον Άγιο Γεώργιο, στην Ερέτρια».

Οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του ’50, θέλοντας να τιμήσουν τον Μανώλη Καποδίστρια για τη μεγάλη προσφορά του στο τοπικό ποδόσφαιρο και την ανάδειξη ποδοσφαιριστών, τοποθέτησαν στο γήπεδο του Αγροτικού Αϊδινίου μια πινακίδα στην οποία υπάρχει η φωτογραφία του και αναγράφεται ότι ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, ιδρυτής, αρχηγός και προπονητής της ομάδας.

Μια Κυριακή του 1953, η ομάδα του Αϊδινίου παίζει στον Αλμυρό, όπου τα μέλη της έρχονται με τα πόδια, και νικά τον γηπεδούχο Γυμναστικό Σύλλογο με σκορ 4 – 2. Ο 16χρονος Απόστολος αγωνίζεται στη θέση σέντερ χαφ με φοβερή απόδοση. Την επόμενη μέρα οι υπεύθυνοι της ομάδας του Αλμυρού τον καλούν στα γραφεία του Συλλόγου και τον ενημερώνουν ότι θα του βγάλουν δελτίο.

Αρχίζει το πρωτάθλημα της Γ’ Τοπικής Κατηγορίας. Το σύστημα της διάταξης των θέσεων ήταν τότε το λεγόμενο W. Η απόδοση του νεαρού παίκτη στη συγκεκριμένη θέση είναι άριστη. Μία από τις μεγάλες Κυριακάτικες εφημερίδες του Βόλου αναφέρει: «Ο 16ετής σέντερ χαφ, Ευαγγελόπουλος, ήταν ο βράχος της αμύνης και ο κουβαλητής της επιθέσεως».

«Εμείς δεν διαβάζαμε εφημερίδες τότε, δεν κυνηγούσαμε τις ειδήσεις. Μας ενημέρωναν όμως φίλαθλοι, φίλοι και γνωστοί, οι οποίοι, μάλιστα, κρατούσαν και τα αποκόμματα των εφημερίδων για να μας τα δώσουν».

Εκτός από την πολύ καλή του απόδοση ως σέντερ χαφ, ο Απόστολος βάζει και πολύ ωραία γκολ, κι έτσι αργότερα αλλάζει θέση και παίζει στην επίθεση σέντερ φορ. Μετά από λίγα χρόνια, χρειάζεται να μεταφερθεί στην αμυντική θέση σέντερ μπακ, όπου διακρίνεται ακόμα πιο πολύ, στην καθαρή άμυνα. Το διάστημα αυτό είναι μία από τις καλύτερες εποχές για την ομάδα του Γυμναστικού Συλλόγου Αλμυρού. Την πρώτη χρονιά που συμμετέχει ο Ευαγγελόπουλος, η ομάδα αναδεικνύεται πρωταθλήτρια της Γ’ Τοπικής Κατηγορίας και ανεβαίνει στη Β’ Κατηγορία του Νομού Μαγνησίας. Εκείνη τη χρονιά ο Ευαγγελόπουλος κερδίζει μια μεγάλη προσωπική διάκριση, όταν η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας (η ΕΠΣΘ), του απονέμει το ειδικό δίπλωμα για το αθλητικό ήθος που επέδειξε, εκτός από τα μετάλλια που απονεμήθηκαν σε όλους τους παίκτες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Άλλη μία πολύ μεγάλη διάκριση κερδίζει ο νεαρός αθλητής, όταν η ΕΠΣΘ του αναθέτει την έπαρση της ελληνικής σημαίας για την παρέλαση κατά την έναρξη της ποδοσφαιρικής περιόδου, τον Σεπτέμβριο του 1955, σε μια φαντασμαγορική τελετή, όπου μέσα στο γήπεδο του Ολυμπιακού Βόλου παρατάσσονται όλες οι ομάδες όλων των κατηγοριών του Νομού, μεταξύ των οποίων ο Ολυμπιακός και η Νίκη Βόλου.

«Οι φίλαθλοι τότε ήταν ιδιαίτερα ένθερμοι. Αγαπούσαν πολύ την ομάδα κι εμάς τους παίκτες σαν αδέρφια και σαν παιδιά τους, και έδειχναν την αγάπη, το θαυμασμό και την εκτίμησή τους με κάθε τρόπο. Η αμοιβή μας ήταν ένα κέρασμα από τη Διοίκηση, μετά το τέλος του κάθε αγώνα, μια πάστα, ένα γιαουρτάκι με μέλι ή βούτυρο με μέλι, και πολλοί νεαροί μας ακολουθούσαν μέχρι το ζαχαροπλαστείο ή το γαλακτοπωλείο για να δουν από τα τζάμια τι γλυκό θα φάμε… «Ο Ευαγγελόπουλος τρώει σοκολατίνα», έλεγαν. Αν η Διοίκηση χρωστούμε πολλά στο γαλακτοπωλείο και ο μαγαζάτορας δεν μας έδινε άλλο βερεσέ, τότε φεύγαμε απογοητευμένοι, χωρίς κέρασμα. Ευτυχώς αρκετές φορές μας κερνούσαν οι φίλαθλοι σε κάποιες ταβέρνες. Μέσα σε τρεις – τέσσερις χρονιές ανεβήκαμε όλες τις Κατηγορίες, από τη Γ’ στη Β’ και μετά στην Α’, καθώς η γενιά των ποδοσφαιριστών της δεκαετίας του ’50 ήταν πολύ καλή».

Φτάνει, όμως, η άνοιξη του 1958 και ο νεαρός Ευαγγελόπουλος φεύγει για τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να κάνει φροντιστήρια για τις κατατακτήριες εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στην Παιδαγωγική Ακαδημία, Εκεί, όπως ο ίδιος μας είπε, ευτυχώς ήταν παντρεμένη η αδερφή του, η οποία τον φιλοξενούσε και τον φρόντιζε, αλλιώς δεν θα μπορούσε να σπουδάσει. Μένει σε μια μικρή συνοικία, τη Νέα Βάρνα, όπου υπάρχει μια μικρή ομάδα που ονομάζεται «Κολοκοτρώνης». Κάποιο απόγευμα, δύο φίλοι τον πηγαίνουν στο γήπεδο. Είχαν μάθει ότι ήταν ποδοσφαιριστής στην ομάδα του Αλμυρού και του είπαν: «Πάμε να δούμε πώς κλωτσάς τη μπάλα». Συμμετέχει στην προπόνηση και αμέσως μετά οι υπεύθυνοι της ομάδας του ζητούν να τους βοηθήσει στους φιλικούς αγώνες, καθώς το πρωτάθλημα ήδη τελείωνε. Μέσα σε ένα μήνα διαδίδεται, από τους φιλάθλους και τους οπαδούς, ότι βρίσκεται στην πόλη ένας πολύ καλός παίκτης. Έτσι, έρχεται η ώρα να τον ζητήσουν και οι τρεις μεγάλες ομάδες της Θεσσαλονίκης, ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής και ο Άρης, στο γήπεδο του οποίου, μάλιστα, κάνει και αρκετές προπονήσεις με προπονητή τον παλιό διεθνή και παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του Άρη, Κλεάνθη Βικελίδη, το όνομα του οποίου φέρει από το 2004 το γήπεδο της ομάδας.

Η Διοίκηση του Ηρακλή ενεργεί πιο γρήγορα και στέλνει εκπρόσωπο στον Αλμυρό, τον Αύγουστο του 1958, για να ζητήσει τη μεταγραφή του. Οι υπεύθυνοι του Γυμναστικού Συλλόγου συνεδριάζουν επί δύο μέρες, χωρίς ν’ αποφασίζουν να δώσουν τη μεταγραφή, καθώς οι μισοί πίστευαν ότι χωρίς τον Ευαγγελόπουλο η ομάδα θα έπεφτε στη Β’ Κατηγορία. Τελικά, επικρατεί η άποψη των περισσοτέρων να επιτρέψουν τη μεταγραφή, με υποσχετική, για ένα χρόνο.

Στο μεταξύ ο Ευαγγελόπουλος επιτυγχάνει στις εξετάσεις για την εισαγωγή του στην Παιδαγωγική Ακαδημία, και αρχίζει η νέα ποδοσφαιρική χρονιά, ’58 – ’59. Το πρώτο τρίμηνο συμμετέχει ως αναπληρωματικός παίκτης και προετοιμάζεται να εγκλιματιστεί στην ομάδα για το κανονικό παιχνίδι. Τη χρονιά εκείνη, όμως, ο Ηρακλής έρχεται 4^ος στην Α’ Τοπική Κατηγορία και δεν λαμβάνει μέρος στο πρωτάθλημα Ελλάδος. Μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, με τη νέα χρονιά η ομάδα δίνει φιλικούς αγώνες παντού. Την περίοδο αυτή ο Ευαγγελόπουλος, που έχει εγκλιματιστεί, γίνεται βασικό στέλεχος, μέλος της 11άδας και λαμβάνει μέρος σε όλους τους φιλικούς. Μάλιστα, στον αγώνα Ηρακλής – Απόλλων Αθηνών, όπου έπαιζαν και οι αδερφοί Καμάρα, εξουδετερώνει πλήρως τον διεθνή Γιώργο Καμάρα, διακρίνεται και καθιερώνεται ως βασικός παίκτης.

Τελειώνει, όμως, η χρονιά και μαζί η υποσχετική. Οι υπεύθυνοι του Ηρακλή πιστεύουν ότι ο Ευαγγελόπουλος θα καταφέρει να πάρει την ελευθέρας του, από την παλιά του ομάδα. Επειδή, όμως, ο Γυμναστικός Σύλλογος Αλμυρού, την ίδια χρονιά με τον Ευαγγελόπουλο, έχει παραχωρήσει και τον επίσης πολύ καλό ποδοσφαιριστή Απόστολο Καπή, στον Ολυμπιακό Βόλου, η ομάδα χωρίς δύο βασικούς παίκτες, όπως ήταν επόμενο, έχει υποβιβαστεί στη Β’ Κατηγορία. Έτσι, οι υπεύθυνοι του Γ.Σ.Α. απαντούν στον απεσταλμένο της ομάδας του Ηρακλή ότι θα της παραχωρήσουν τον παίκτη για άλλον ένα χρόνο με υποσχετική, αφού άλλωστε το διάστημα αυτό θα απουσίαζε στη Θεσσαλονίκη, για να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Στο μεταξύ, τα πράγματα στον Ηρακλή αλλάζουν, καθώς η ομάδα παίρνει άλλους ποδοσφαιριστές με ελευθέρας, και άλλο προπονητή, ο οποίος δίνει το βάρος στους νέους παίκτες, προκειμένου να φτιάξει καινούργια ομάδα. Αρχίζουν τότε διάφορα παρατράγουδα και παρεξηγήσεις, ενώ παράλληλα δημιουργούνται κλίκες. Την ίδια εποχή κλείνει το μαγειρείο της λέσχης της ομάδας, όπου οι παίκτες μπορούσαν να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό, ο Ευαγγελόπουλος τραυματίζεται σοβαρά στο γόνατο, και όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

«Από χρήματα δεν παίρναμε ούτε δραχμή. Μόνο μια φορά, που παίξαμε με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, μας έδωσαν από 17.000 δραχμές, και ήταν τα μοναδικά χρήματα που πήρα στη διετία που έμεινα στον Ηρακλή, όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι παίκτες. Οι παράγοντες των ομάδων το μόνο που έκαναν τότε για τους παίκτες ήταν να κοιτάξουν να τους βολέψουν σε καμιά καλή θέση εργασίας. Ούτε τους αγόραζαν με χρήματα, ούτε μηνιάτικο τους έδιναν, ούτε πληρωμή μετά τους αγώνες.

Τα δύο αυτά χρόνια, δεν έφυγε ούτε στιγμή από το μυαλό μου ο Γυμναστικός Σύλλογος. Αγαπούσα την ομάδα αυτή σαν μάνα μου κι έλεγα πότε να γυρίσω, να δώσω χαρά στους φιλάθλους και να με σηκώσουν ξανά στα χέρια τους.

Το 1960 επιστρέψαμε κι εγώ και ο Καπής στον Γυμναστικό Σύλλογο, ενώ στο μεταξύ, κατά κοινή παραδοχή, είχαν αναδειχτεί και άλλοι καλοί ποδοσφαιριστές στην ομάδα. Φτιάξαμε τότε την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, όπως αναφέρει και στο αφιέρωμά του στους βετεράνους του Γ.Σ. Αλμυρού, το 1998, ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Θεσσαλία», Θανάσης Σαμαράς. Ανεβήκαμε στην Α’ Κατηγορία και μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τις ομάδες του Βόλου επί ίσοις όροις. Τη χρονιά 1961 – 62 παίξαμε για το Κύπελο με τους μεγάλους παίκτες του Ολυμπιακού Βόλου και ηττηθήκαμε μέσα στο Βόλο με 2 – 1. Η ίδια ομάδα δεινοπάθησε στον Αλμυρό για να μας πάρει το παιχνίδι με ισόπαλο σκορ 1 – 1, αφού μέχρι τα τελευταία λεπτά η ομάδα μας προηγείτο με 1 – 0 και η ισοφάριση έγινε με πέναλτι».

Από το 1960 έως το 1963 ο Απόστολος Ευαγγελόπουλος υπηρετεί τη θητεία του στην Αεροπορία, περνώντας πρώτα από την 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα και κατόπιν από την 111 στη Νέα Αγχίαλο. Στη Λάρισα αγωνίζεται με τη μικτή ομάδα Αεροπορίας, όπου έπαιζαν τότε, ο Τάκης Λουκανίδης του Παναθηναϊκού, ο Ιωσηφίδης του Πιερικού, καθώς και άλλα μεγάλα ονόματα. Η μικτή ομάδα της Αεροπορίας αγωνίζεται με τη μικτή Λάρισας και επικρατεί με σκορ 3 – 2. Ο Ευαγγελόπουλος, ως βαθμοφόρος που ήταν, ορίζεται αρχηγός, και η ομάδα κατακτά το Κύπελο που είχε αθλοθετηθεί. Ο Γυμναστικός Σύλλογος κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να πάρει μετάθεση στην 111, όπου και εκεί παίζει στην τοπική ομάδα της Αεροπορίας.

Από το 1963 και μετά ο Γ.Σ.Α. έχει όλο και καλύτερη πορεία. Το 1966 ανεβαίνει Γ’ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία και αγωνίζεται με ομάδες της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών, αλλά και με άλλες, όπως ο Άγιος Κωνσταντίνος, το Αλιβέρι κτλ.

Γύρω στα 1963 ο Απόστολος Ευαγγελόπουλος, παράλληλα με την ενεργό του δράση ως ποδοσφαιριστής, γίνεται για ένα διάστημα προπονητής της «Δήμητρας» Ευξεινούπολης.

Το 1967 παντρεύεται και σταματά το ποδόσφαιρο, και το 1968 μπαίνει στη Διοίκηση του Γυμναστικού Συλλόγου Αλμυρού, σαν Έφορος ποδοσφαίρου, όπου παραμένει για τρία – τέσσερα χρόνια.

Από το 1970 έως το 1975 υπηρετεί ως δάσκαλος στο Νεοχωράκι. Εκεί ιδρύει και προπονεί την τοπική ομάδα «Αχιλλέας» Νεοχωρακίου, η οποία μέσα σε λίγα χρόνια έχει μεγάλες επιτυχίες και διεκδικεί, μάλιστα, την είσοδό της στην Α’ Τοπική Κατηγορία, αποτυγχάνοντας τελικά για δύο – τρεις βαθμούς.

Νίκος Μιχέας: «Με τον Απόστολο Ευαγγελόπουλο, ανήκαμε σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές γενιές. Συναντηθήκαμε, όμως, γύρω στα 1964, όταν εκείνος βρισκόταν προς το τέλος της ενεργού δράσης του ως ποδοσφαιριστής, ενώ εγώ ξεκινούσα, δεκαεξάχρονος νεαρός τότε, και παίξαμε μαζί για τρία χρόνια περίπου, στον Γυμναστικό Σύλλογο Αλμυρού.

Αν και τότε δεν τον γνώριζα καλά, σύντομα κατάλαβα ότι ήταν ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος, αγαπητός σε όλο τον κόσμο και διέθετε μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Είχε εξαιρετικό ταλέντο στο ποδόσφαιρο, αξιοζήλευτη τεχνική, πολύ καλό στυλ, προτερήματα που συνδυάζονταν άριστα με την εξωτερική του εμφάνιση και τα πνευματικά του προσόντα.

Είχε την ικανότητα να παίζει σε όλες τις θέσεις, κάτι που την εποχή εκείνη μπορούσε να κάνει μόνο ο Τάκης Λουκανίδης, ο γνωστός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Θα μπορούσε να παίξει σε όποια από τις μεγάλες ελληνικές ομάδες ήθελε.

Παίζαμε μαζί στην άμυνα και έμαθα πολλά πράγματα από αυτόν, καθώς εκτός από παίκτης ήταν και δάσκαλος, όπως και στο επάγγελμά του. Το 1965 στα Καμένα Βούρλα, μετά από ένα παιχνίδι με την ομάδα του Αγίου Κωνσταντίνου, καθίσαμε να φάμε όλοι μαζί. Ήμουν τότε 17 ετών. Μέχρι τα 50 μου χρόνια εφάρμοσα τη συμβουλή που μας έδωσε εκείνη την ημέρα: «Όταν θα σηκώνεστε από το τραπέζι, να πεινάτε ακόμα», μας είχε πει. Είχε πάντα την ικανότητα του λόγου και τον ακούγαμε με προσοχή.

Ήταν γεννημένος αρχηγός, και έτσι τον βρήκα εγώ όταν μπήκα στην ομάδα. Η προσφορά του στο τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ μεγάλη, τόσο με το ταλέντο που διέθετε αρχικά ως παίκτης, όσο και με τις γνώσεις του αργότερα ως προπονητής. Στο Νεοχωράκι δημιούργησε την τοπική ομάδα και παρουσίασε πολύ καλό ποδόσφαιρο, έβγαλε μάλιστα αρκετούς παίκτες που έπαιξαν και στον Αλμυρό.

Κάθε ποδοσφαιρική γενιά έβγαζε τότε πέντε – έξι καλούς παίκτες που ξεχώριζαν. Μπορώ να πω ότι στη δική του γενιά ήταν ο καλύτερος, χωρίς να παραλείψω να αναφέρω επίσης τον Δημήτρη Καρπέτη και τον Απόστολο Καπή.

Τα χρόνια που περάσαμε μαζί ήταν λίγα, αργότερα όμως γνωριστήκαμε καλύτερα και κάναμε παρέα, πίνοντας πότε – πότε κανένα ποτηράκι. Θα μπορούσε να έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους δεν το έκανε. Φαίνεται πως η οικογένεια και το επάγγελμά του, που επίσης αγαπούσε πολύ, τον κέρδισαν τελικά».

Ο Απόστολος Ευαγγελόπουλος, αναμφισβήτητα είναι μία από τις κορυφαίες μορφές του τοπικού ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου για την περιοχή μας, και παράλληλα ένας άνθρωπος με πολλές γνώσεις και ενδιαφέροντα.

Τη συλλογή του, εκτός από τις πολυάριθμες αναμνήσεις του, κοσμούν φωτογραφίες, αποκόμματα εφημερίδων, διπλώματα, τιμητικές διακρίσεις, και αναμνηστικές πλακέτες από τον Γυμναστικό Σύλλογο Αλμυρού, τον Αγροτικό Αϊδινίου και τον Σύνδεσμο Παλαιμάχων Αθλητών Γ.Σ.Α., για την πολύχρονη και πολύτιμη προσφορά του στο τοπικό ποδόσφαιρο και τις ομάδες.