ΕΝΑΣ ΑΦΑΝΗΣ ΗΡΩΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡ. ΖΑΡΙΦΗΣ

Την περασμένη Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013 τελείται στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Μαγνησίας το 40ήμερο μνημόσυνο του πρωτοψάλτη Κωνσταντίνου Χρ. Ζαρίφη. Με αυτή την ευκαιρία παραθέτω ορισμένα βιογραφικά στοιχεία αυτού του αφανούς ήρωα.

Ο Κωνσταντίνος Ζαρίφης γεννήθηκε το 1923 στην Αγία Τριάδα Μαγνησίας και ήταν τέκνο του Χρήστου Περικλέους Ζαρίφη και της Ελένης Ζαρίφη το γένος Κ. Ξαφά. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του με άριστα. Κατόπιν ασχολήθηκε με τις γεωργικές εργασίες της οικογένειάς του. Στα δεκαέξι του χρόνια εργάστηκε ως υπάλληλος στις γεωργικές εργασίες των οικογενειών του κ. Γ. Χαλάτση (Πολύδωρου) στη Σούρπη και του κ. Βογιατζή (Καραφέρη) στην Αγία Τριάδα.

Ο Κώστας τον καιρό της Κατοχής μάθαινε βυζαντινή μουσική. Ο πατέρας μας είχε πληρώσει τον καθηγητή θεολόγο Αντώνη Μαγαλιό στο Αλμυρό, για να τον διδάξει. Όταν ο Μαγαλιός αρραβωνιάστηκε σταμάτησαν τα μαθήματα. Την ίδια εποχή στο χωριό Κρόκιο είχε εγκατασταθεί η οικογένεια του Μανώλη Χατζημάρκου. Ο Μανώλης, αν και πολύ νέος, γνώριζε άριστα τη βυζαντινή μουσική και σ’ αυτόν συνέχισε τα μαθήματα ο Κώστας. Μετά από ένα εξάμηνο περίπου, επειδή είχε πολύ καλή φωνή και καλό αυτί, έγινε ένας πολύ καλός ψάλτης. Γι αυτό και όταν αργότερα συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανο-Ιταλών πέρασε καλά, διότι όπου βρισκόταν η μονάδα του πήγαινε και έψελνε.

Ο Κώστας όταν ολοκλήρωσε το έργο του ως αντάρτης της Εθνικής Αντίστασης και γύρισε στο σπίτι, ήταν ψάλτης και βοηθούσε τον μπάρμπα Κώστα το Τσέλκα στο ψαλτήρι. Όταν κάποτε του είπαν να πει το πολυχρόνιο των Βασιλέων αρνήθηκε, διότι δεν ήταν ο υπεύθυνος ψάλτης. Το ίδιο βράδυ, μαζί με άλλους νέους της Αγίας Τριάδας, τους πήγαν στο υπόγειο του Χρήστου Κωστούλα στη Σούρπη και τους έδειραν σκληρά. Του Κώστα του έβγαλαν τα μαλλιά φωνάζοντας «Εσύ λοιπόν είσαι που δε λες το πολυχρόνιο;»

Ευτυχώς, μετά την Απελευθέρωση, δεν έφυγε για το βουνό ως αντάρτης και πάλι. Όταν τον κάλεσε η πατρίδα πήγε κανονικά στρατιώτης. Αλλά, δυστυχώς, και εκεί τον ακολούθησε ο φάκελος.

Στον στρατό κατετάγη στο κέντρο εκπαιδεύσεως στο Βόλο και μετά τον τοποθέτησαν στο 521 τάγμα, με έδρα τα Τρίκαλα. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου οι αντάρτες ήταν στα ορεινά και έκαναν επιθέσεις στα χωριά και στις πόλεις. Για το λόγο αυτό πολλοί κάτοικοι από τα χωριά είχαν μετακινηθεί στις πόλεις.

Το φθινόπωρο του 1947 είχε έλθει από το στρατό ο Κώστας με άδεια. Τότε οργίαζαν οι ντομάτες μας στην Αγία Τριάδα, καθώς το έδαφος ήταν καλό. Ήδη είχε φουντώσει για τα καλά το αντάρτικο και, για ασφάλεια, επέτρεπαν στους στρατιώτες να παίρνουν μαζί τους το όπλο τους. Η Μητέρα μας προνοητική του είπε να βγάλει τα στρατιωτικά ρούχα να πάρει μια βελέντζα και να πάει να κοιμηθεί στον κάμπο, στα καλαμπόκια. Το όπλο και τη στολή του τα έκρυψε μέσα στις ντοματιές. Το βράδυ ήρθαν οι αντάρτες και ζητούσαν τον Κώστα. Η μητέρα μας τους είπε ότι πράγματι ήρθε, αλλά έφαγε και έφυγε για να μη βρει κανένα μπελά. Το πρωί που ήρθε ο Κώστας, η μητέρα του είπε να βάλει τα στρατιωτικά να πάρει το όπλο του και να φύγει για τη μονάδα του, γιατί τον έψαχναν οι αντάρτες. Πράγματι ο Κώστας έφυγε για τη Σούρπη να πάρει το λεωφορείο για το Βόλο, που ήταν η μονάδα του, αλλά συνάντησε το Σ. Κ., που ήταν παρακρατικός -Μάις, που τον κατηγόρησε ότι συνάντησε τους αντάρτες και του έδωσε και ένα σκαμπίλι χωρίς να περιμένει απάντηση. Ευτυχώς ο Κώστας κρατήθηκε, αλλά του πέρασε για μια στιγμή η σκέψη να τον πυροβολήσει και να βγει στο αντάρτικο. Αμέσως ήρθε το λεωφορείο και έφυγε για το Βόλο. Τέτοια έκαναν οι παρακρατικοί και οδήγησαν πολλούς στο δεύτερο αντάρτικο.

Όταν ανέλαβε ο Παπάγος αρχιστράτηγος, το 1948, διέταξε να βγει ο στρατός από τις πόλεις και να κυνηγήσει τους αντάρτες στην ύπαιθρο. Τότε μετακινήθηκε και το τάγμα του Κώστα προς τον Κόζιακα, δηλ. τα βουνά των Τρικάλων. Επειδή ζαλιζόταν στο αυτοκίνητο του ξέφυγε λίγο το όπλο και η κάνη του χτύπησε σε ένα κλαρί δέντρου και στράβωσε. Τότε ο λοχαγός του ονόματι Τουρτζής τον έβρισε πολύ άσχημα, προσβάλλοντας τα Θεία, αποκαλώντας τον «κρυφοκομμούνα» και «μισοβούλγαρο». Τον έστειλε δε στον επιλοχία για να τον χρεώσει με 108 και να πληρώσει η οικογένειά του, αλλά ο επιλοχίας δεν του έφτιαξε το 108 λέγοντάς του: «Ξέρεις που πάμε Κώστα; Στο σφαγείο»! Και οι συνάδελφοί του είπαν ότι από δω και πέρα όσα όπλα θέλεις θα έχεις.

Ο Λοχαγός τον έβαλε να κουβαλά βλήματα όλμου. Πιο πάνω τους περίμεναν οι αντάρτες και άρχισε η μάχη. Τα μυδράλια των ανταρτών γάζωναν τον τόπο όλον. Ο λόχος καθηλώθηκε σε ένα απυρόβλητο σημείο. Ο Λοχαγός Τουρτζής βρέθηκε σε ένα ξέφωτο χτυπημένος στο μπράτσο από σφαίρα και επειδή ήταν δειλός άρχισε να φωνάζει, ενώ μπορούσε να κυλίσει και να φτάσει στο απυρόβλητο. Φώναζε να λυπηθούν τη γυναίκα του και τα παιδάκια του και να πάνε να τον σώσουν, αλλά κανείς ούτε από τους στρατιώτες ούτε από τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς δεν κουνήθηκε. Βλέπετε καιγόταν ο τόπος από τα πυρά. Τότε ο Κώστας φούντωσε από ενθουσιασμό και δίνοντας ένα σάλτο βρίσκεται δίπλα στον Λοχαγό τον αρπάζει και κυλιούνται μαζί κάτω στο απυρόβλητο. Εκεί του έδεσαν πρόχειρα την πληγή και τον έβαλαν στο φορείο. Ρώτησε, τότε, να μάθει ποιός τον έσωσε και του είπαν ο Ζαρίφης. Φώναξε κοντά του τον Κώστα και του είπε να τον συνοδεύσει στο νοσοκομείο και να πει στον επιλοχία να σκίσει το 108. Επίσης του είπε « Κώστα, παιδί μου, αν γλυτώσεις από την ώρα τούτη, θα ζήσεις χίλια χρόνια». Για να φτάσουν στο νοσοκομείο έπρεπε να περάσουν το ποτάμι, όπου το νερό τους έφτανε ως τη μέση. Μετά από αυτό το ανδραγάθημα έδωσαν στον Κώστα τον χάλκινο πολεμικό σταυρό τρίτης τάξεως και το έκαναν υποδεκανέα και ομαδάρχη.

Έδωσε πολλές μάχες και σε όλες διακρινόταν, γι αυτό από την ταξιαρχία τον πρότειναν πολλές φορές για προαγωγή, αλλά οι διοικούντες το χωριό δεξιοί «εθνικόφρονες» έστελναν αρνητικές απαντήσεις, τάχα ότι ήταν κομμουνιστής. Κι όλα αυτά ενώ η ανδρεία του φαινόταν στα πεδία των μαχών κατά του κομμουνισμού και των ανταρτών.

Στο σημείο αυτό επιθυμώ να αναφέρω δυο περιπτώσεις από τις εκατοντάδες μάχες που έδωσε σε όλη την επικράτεια με την 9^η Μεραρχία και το 521 τάγμα.

Το τάγμα του βρέθηκε στην Πελοπόννησο, το 1949, διότι εκεί υπήρχε ισχυρή δύναμη των ανταρτών, μια Ταξιαρχία, και κλήθηκε η 9^η Μεραρχία « να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά», όπως λένε. Μεγάλη δυσκολία αντιμετώπισαν σε ένα νεκροταφείο το οποίο είχε Ναό στη μέση και ήταν περιτειχισμένο. Όλη η διλοχία είχε ακροβολιστεί στη μάντρα, εκτός από τους αξιωματικούς, οι οποίοι από το φόβο είχαν καταφύγει στο Ναό. Μόνο ο υπολοχαγός Ντελής ήταν έξω με τον υποδεκανέα Κων/νο Χρ. Ζαρίφη, ο οποίος εκτός από το «μάρσιπ» αυτόματο είχε και ένα πιστόλι φωτοβολίδων. Οι άνδρες και οι υπαξιωματικοί, περίπου 200 τον αριθμό, εκτός από τον ατομικό τους οπλισμό είχε ο καθένας και από ένα κασάκι χειροβομβίδες «μιλς». Μόλις οι αντάρτες, που είχαν πλησιάσει στα είκοσι μέτρα φώναζαν: «τα μαχαίρια στα δόντια, επίθεση», ο Κώστας έριχνε μια φωτοβολίδα κόκκινη και αμέσως 200 χειροβομβίδες πεταγόταν καταπάνω στους αντάρτες και καιγόταν ο τόπος. Έτσι κρατούσαν τους αντάρτες σε απόσταση. Η οργάνωση της άμυνας και η εμψύχωση των στρατιωτών ωφείλετο στον υπολοχαγό Ντελή και στον υποδεκανέα Ζαρίφη, οι οποίοι όλη τη νύχτα γύριζαν από φαντάρο σε φαντάρο και συντόνιζαν την άμυνα, μέχρι να ξημερώσει και να έρθουν τα αεροπλάνα να διαλύσουν τους αντάρτες. Τότε, κατάκοποι ο Ντελής και ο Ζαρίφης ξάπλωσαν πάνω σε δύο φρέσκα μνήματα και αποκοιμήθηκαν.

Στο Γράμμο μέσα στα χαρακώματα είχε επτά μήνες σε συνεχή εγρήγορση και κατόπιν το Τάγμα μετακινήθηκε προς το Βίτσι για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Επίσης θα πρέπει να τονίσω ότι ο Κώστας, εκτός από τη γενναιότητα και τον ηρωισμό, επέδειξε και απαράμιλλο χριστιανικό ήθος, καθώς σε πολλές περιπτώσεις προστάτευσε τους αιχμάλωτους αντάρτες από τις βιαιοπραγίες των συστρατιωτών του. Οι αξιωματικοί προϊστάμενοί του, είχαν κάνει αρκετές φορές προτάσεις για προαγωγή του, αλλά αντιστέκονταν οι συγχωριανοί μας «υπερεθνικισταί» και αφού τον είχαν τιμήσει με δύο πολεμικούς σταυρούς τρίτης τάξεως και έναν ασημένιο σταυρό εξαίρετων πράξεων, τον πρότειναν και έγινε δεκτό να πάει στην ανακτορική φρουρά, ως εύζωνας, στην Αθήνα από όπου και πήρε το απολυτήριό του από τον στρατό, αφού υπηρέτησε συνολικά 36 μήνες!

Παντρεύτηκε το 1951 τη γειτόνισσά μας Όλγα Σεραφείμ Φουντούκη, ωραία κοπέλα και αρίστη νοικοκυρά, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά το Χρήστο το 1952 και το Σεραφείμ το 1963.

Ο Κώστας όπως είπαμε έμαθε βυζαντινή μουσική. Έψαλε από πολύ μικρός, διότι έκανε και 6 μήνες στην κάτω Ιερά Μονή Ξενιάς. Σαράντα εννέα χρόνια είχε στην Σούρπη ως πρωτοψάλτης και δώδεκα χρόνια στην Αμαλιάπολη (Μιτζέλα), επίσης ως πρωτοψάλτης. Ο Κώστας και η Όλγα ήταν ως ανδρόγυνο πολύ εργατικοί, οικονόμοι και νοικοκύρηδες και γι᾿ αυτό δημιούργησαν αρκετά μεγάλη περιουσία και έζησαν καλά.

Μετά από μία περιπέτεια με την υγεία του, πλήρης ημερών, έχων σώας τας φρένας έφυγε για τας αιωνίους μονάς στις 16-8-2013, όχι μόνο εξομολογημένος και έχοντας κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια, αλλά και ψάλλοντας τη Θεία Λειτουργία.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του.

Έγραψεν ο Πρωτοπρεσβύτερος αδελφός του

π. Δ. Χ. Ζαρίφης.