ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 15/9/2013

Αμήχανη και φτωχιά πορεύεται η χώρα, στη μέση ενός «προβληματικού» Σεπτέμβρη, που ναι μεν ξεκίνησε με αναταραχές και απεργίες στο χώρο της Παιδείας, αλλά τα μάτια και τ’ αυτιά όλων είναι στραμμένα στη «γειτονιά» μας, όπου η απειλή πολέμου κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, σαν δαμόκλειος σπάθη. Ανάμεσα στα θηρία της παγκοσμιοποίησης και τους οικονομικούς δολοφόνους, που μας περιστοιχίζουν, το μέλλον μας προβάλλει αβέβαιο και προβληματικό, καθώς «καταφέραμε» άλλοι, ξένοι, να διαχειρίζονται πια αυτό το μέλλον, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις.

Σοκάρουν τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, για τη ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα μας, στα δυο πρώτα χρόνια της κρίσης. Το πλήθος τους είναι μια αυταπόδεικτη και οδυνηρή αλήθεια, για το πού έχει κατρακυλήσει η Ελλάδα και πόσο άλλαξε η ζωή και η μοίρα του καθενός, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να αναπνεύσει και να βγει αλώβητος από τις Συμπληγάδες της επιβίωσης. Τι άλλο κακό μας περιμένει, άραγε; Πόσο ακόμη θ’ αντέξουμε αυτή τη μιζέρια και την απαξίωση των πάντων; Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάποιο φως, τουλάχιστον οι νεώτεροι από μας; Ποιος θα μας απαντήσει και γιατί να τον πιστέψουμε;

Με την πρώτη ευκαιρία, βγάζοντας κι απ’ τη μύγα …ξύγκι, η Κυβέρνηση σπεύδει να μας πλασάρει την ευημερία των αριθμών. «Ο χαμηλός πληθωρισμός τον Αύγουστο, η αύξηση των κρατικών εσόδων, το μηνιαίο πρωτογενές πλεόνασμα» κι άλλες τέτοιες μπούρδες. Μπούρδες σκέτες, την ώρα που η Ελληνική κοινωνία στενάζει κι ολοένα και περισσότεροι πολίτες ζουν μέσα στη κατάθλιψη, στην απόγνωση, στην ανεργία και στη φτώχεια. Σίγουρα θα αναρωτιούνται πολλοί, αν αυτοί που μας κυβερνούν έχουν καταλάβει τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες ή απλώς καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν. Αλλά, τι ρωτάω; Ποιο καίριο θα ήταν να μας απαντούσαν πόσο στημένο είναι το παιχνίδι της καταστροφής μας, παρά πόσο ηλίθιοι και επικίνδυνοι αναδεικνύονται οι ίδιοι.

Και πώς μπορούν, άραγε, να καταλάβουν τα δεινά και τα βάσανα ενός φαμελίτη, οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν σαν αποκλειστικό τους επάγγελμα την πολιτική και ζουν -με όλα τους τα προνόμια- μέσα σ’ ένα γυάλινο πύργο, από τον οποίο ατενίζουν συγκαταβατικά (;) την κοινωνία, χωρίς να έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο ποτέ στη ζωή τους; Γι’ αυτό τους προγκάει και τους γιουχάρει ο κόσμος όπου τους βρει. (Πρόσφατα, Φώφη Γεννηματά, Προκόπης Παυλόπουλος και πάει λέγοντας).

«Με ανοικτά σχολεία και ΑΕΙ» ήταν τίτλος της περασμένης βδομάδας, σε κύριο άρθρο της «Καθημερινής», που τονίζει: «Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών φορέων στον χώρο της εκπαίδευσης. Με κάθε ευκαιρία καλούν την κοινή γνώμη «να ξεσηκωθεί» και γενικώς χρησιμοποιούν ένα βαθιά ξύλινο, κομματικό λόγο, που δείχνει ελάχιστο ενδιαφέρον για την ποιότητα της παιδείας στη χώρα. Η κοινωνία έχει όμως αλλάξει και ωριμάσει. Οι γονείς θέλουν ανοικτά σχολεία, οι φοιτητές είναι εναντίον των απεργιών, γιατί θέλουν να μάθουν γράμματα και να βρουν δουλειές. Όλοι αντιλαμβάνονται πως τα κομματικά και συνδικαλιστικά παιχνίδια δεν λύνουν κανένα από τα καυτά και σκληρά προβλήματα της κοινωνίας.»

«Πρόωρες εθνικές εκλογές το Μάιο» είναι η νέα «καραμέλα» που πιπιλίζεται μετά …μανίας, στα πολιτικά και δημοσιογραφικά στέκια. Και δεν στερείται επιχειρημάτων, αν και μοιάζει για «λογαριασμός χωρίς τον ξενοδόχο», που εν προκειμένω δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό. Πρωτίστως, φρονώ, ότι πολλά θα εξαρτηθούν από το εάν και κατά πόσον θα γητευτεί ο Τροϊκανός εφιάλτης. Γιατί αν είναι να σφίξει κι άλλο η μέγγενη των αντιλαϊκών μέτρων, ίσως ούτε ο ίδιος ο Σαμαράς πια να μην μπορέσει να ελέγξει απόλυτα τις πολιτικές εξελίξεις.

«Χαμός» από σχόλια στο twitter, μετά τη μη ενδεδειγμένη (τουλάχιστον για «κοινωνικούς αγώνες»), αμφίεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Μιλάμε για γυρισμένο μανίκι στο Burberry πουκάμισο, για να φαίνεται το καρό. «Ο ορισμός του βλαχοδήμαρχου», έγραψαν κάποιοι.

«Έγραψε» πάλι με τις …παπαριές της η Ρεπούση, προκαλώντας όλο το Πανελλήνιο. «Νεκρή γλώσσα», είπε, «τα Αρχαία Ελληνικά και η διδασκαλία τους πρέπει να γίνει προαιρετική». «Το μυαλό σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος», λέω εγώ, κυράτσα μου, που είτε ηδονίζεσαι να μας προκαλείς βάναυσα είτε εκτελείς διατεταγμένη -ανθελληνική- υπηρεσία.

«Είμαστε οι μόνοι, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα», όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας, πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.» (Οδυσσέας Ελύτης).

Ίσως δεν θα χρειαζόταν να το επισημάνουμε, αλλά βλέπουμε ήδη κάποιες κινήσεις, που δικαιολογούν την αναφορά μας. Όταν, σε λίγες μέρες, το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδριάσει για να πάρει θέση, σχετικά με την γνωστή τουριστική επένδυση που πρόκειται να γίνει στις Νηές, καλό θα ήταν κάθε Δημοτικός Σύμβουλος να εστιάσει τις αναφορές και την ψήφο του στην ουσία του θέματος, στο πραγματικό συμφέρον του τόπου (όπως τουλάχιστον ο καθένας τους το αντιλαμβάνεται), παρά στις προσωπικές προεκλογικές του «ανάγκες». Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και δεν σηκώνει «παιχνίδια». Ο δε κόσμος, βλέπει, κρίνει, δεν γελιέται και δεν ξεχνά.

Διευθυντής Δημοτικού σχολείου στον Αλμυρό, πήγε στο σχολείο του, τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, για να ποτίσει τα λουλούδια του προαυλίου και εμβρόντητος διαπίστωσε ότι έλειπαν οι …βρύσες. Βέβαιος ότι οι βρύσες έχουν κλαπεί, έκανε τη σχετική καταγγελία στην αστυνομία, μέχρι που όλως τυχαία διαπίστωσε, ότι τις βρύσες είχαν αφαιρέσει συνεργεία του …Δήμου, για να τις τοποθετήσουν στο παζάρι. Κι όταν ο Διευθυντής διαμαρτυρήθηκε σε Δημοτικό υπάλληλο, γιατί τουλάχιστον δεν τον είχαν ενημερώσει, εισέπραξε τη …μεγαλόπρεπη απάντηση «και ποιος είσαι εσύ;» Έλα μου, ντε…

Αν δεν γινόταν και κάτι τέτοια στον Αλμυρό, θα καταντούσε …υφάλμυρος.

Από το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας ο «Λαός» εκτυπώνεται σε νέο τυπογραφείο, ένα ταχυ-πιεστήριο, από τα πιο σύγχρονα που υπάρχουν στην Ελλάδα. Κατά βάση, βλέπετε μια ανανεωμένη εφημερίδα, με πολλές βελτιώσεις και -το κυριότερο- με οκτώ ακόμη (σύνολο 16) έγχρωμες σελίδες. Ελπίζουμε να σας αρέσουν αυτές οι αλλαγές και η νέα κατάταξη της ύλης. Θα βελτιώνουμε την έκδοση ακόμη περισσότερο, φύλλο με το φύλλο, ενώ ευπρόσδεκτα είναι και τα δικά σας σχόλια και απόψεις πάνω σ’ αυτό.

Καθόλου εύκολα δεν αποχωρίστηκα τον φίλο μου τυπογράφο Γιώργο Κουσιαρή. Είμαστε συνεργάτες για πολλά χρόνια, από μικρό παιδί στις εφημερίδες ο ίδιος, ήξερε καλά την αγωνία του εκδότη και τις τεχνικές απαιτήσεις μιας εφημερίδας και πάντοτε έκανε εκείνο που μπορούσε για την αρτιότητα της εμφάνισής της και την έγκαιρη κυκλοφορία της. Με κατανόηση και φιλικό πνεύμα, λύναμε όλα τα προβλήματα που προέκυπταν -όλα αυτά τα χρόνια- με δυο κουβέντες.

Η μισή εφημερίδα, λοιπόν, έγχρωμη, όλες οι σελίδες με περισσότερο «ψαχνό», εκτύπωση που εξασφαλίζει πλήρεις συμπτώσεις στις φωτογραφίες κ.ο.κ. Λες και όλα ετοιμάζονται για την εκλογική «μάχη» του προσεχούς Μαΐου, τις Δημοτικές εκλογές, αν δεν μας προλάβουν και πρόωρες εθνικές κάλπες.

Προς το παρόν, απολαύστε την ανάγνωση…

«Κύριε Σαμαρά ο πατέρας μου αυτοκτόνησε, για ποιο πλεόνασμα μιλάτε;»

Σοκάρει η επιστολή που έστειλε 19χρονος -μέσω blog- στον Αντώνη Σαμαρά, για τις δηλώσεις του περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Ο νεαρός, όπως υποστηρίζει, έχασε τον πατέρα του πριν από περίπου 18 μήνες, όταν αυτοπυροβολήθηκε για χρέη.

Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή:

«Είμαι 19 χρονών, φοιτητής και ανασφάλιστος εργαζόμενος σε δυο δουλειές που μου πίνουν το αίμα. Δεν παραπονιέμαι.

Στην Ελλάδα της κρίσης τους, το να έχω δύο δουλειές, έστω και αν μαζί αθροίζουν 750 ευρώ μηνιαίως, με καθιστούν προνομιούχο. Από αυτές τις δουλειές, εξάλλου, έχει φαγητό η μητέρα μου και η 12χρονη αδερφή μου.

Δεν έχω και πολλές επιλογές. Όντας ανασφάλιστος είμαι και φοροφυγάς. Ναι, ναι, αυτός που ψάχνει όλη μέρα η κυβέρνηση. Έχω εισοδήματα και δεν τα δηλώνω. (Γιάννη Στουρνάρα, ακούς;)

Δεν ήμουν πάντα φοροφυγάς όμως. Μόλις ένα χρόνο πριν, ήμουν ένα χαμογελαστό παιδί, με όρεξη και όνειρα. Προερχόμενος από οικογένεια της μεσαίας τάξης, όπως μας αποκαλούσαν, είχα κάθε λόγο να πιστεύω, πως έχω τη δυνατότητα να έχω μια ευτυχισμένη απλή ζωή. Ο πατέρας μου, ελεύθερος επαγγελματίας, δεν ήταν ποτέ πολύ στο σπίτι. Δούλευε όλη μέρα, για να μας προσφέρει το καλύτερο. Ποτέ δεν ήταν η ζωή τόσο εύκολη, όσο θέλουν να την παρουσιάζουν.

Το κόστος ζωής ήταν πάντα υψηλότατο για τους απλούς ανθρώπους. Φροντιστήρια, αγγλικά, χαρτζιλίκι, ενοίκιο, φαγητό, ένδυση, λογαριασμοί, φόροι, δεν ήταν εύκολο να καλυφθούν. Ο πατέρας μου, όμως, δούλευε όλη ημέρα και τα κατάφερνε.

Στις αρχές του 2008 άρχισαν όμως τα πρώτα προβλήματα. Τα χρήματα δεν έφταναν. Ο πατέρας μου είχε δύο επιλογές. Είτε να στερήσει από το παιδί του βασικές παροχές για τη μόρφωσή τους και άλλα χρήματα από τον υπόλοιπο οικογενειακό προϋπολογισμό, είτε να το παλέψει μόνος του με δανεικά από τις τράπεζες. Επέλεξε να δανειστεί και να το παλέψει μόνος του.

Στα τέλη του 2012 τα χρέη του προς το δημόσιο και τις τράπεζες είχαν φτάσει κάπου στις 145.000 ευρώ. Η πίεση από τις εισπρακτικές εταιρείες και από την τηλεόραση, μέσω των δημοσιογράφων – τρομοκρατών, αφόρητη.

Ο πατέρας μου ένα ωραίο μεσημέρι, βγήκε στην αυλή μας, κοίταξε τον ήλιο και αυτοπυροβολήθηκε με την κυνηγητική του καραμπίνα.

Η ζωή μας ανατράπηκε για πάντα. Δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Δεν έπρεπε να τους κάνει τη χάρη. Έπρεπε να αδιαφορήσει και να τους αφήσει να λένε ότι θέλουν.

Δεν χρεώνω την αδυναμία του πατέρα μου στον Σαμαρά. Ο πατέρας μου -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- ήταν αδύναμος. Όμως αν δεν κυνηγούσαμε το success story, θα ήταν ακόμη μαζί μας. Αν το κράτος δεν κυνηγούσε τους απλούς πολίτες, ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας.

Αν το κράτος έβαζε φυλακή όσους πολιτικούς και επιχειρηματίες έφαγαν δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος, ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας.

Αν το κράτος έβαζε πάνω από όλα τους πολίτες του και μετά τους τοκογλύφους, ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας.

Αν το κράτος ενδιαφερόταν για τη γενιά μου, ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας κι εγώ θα ήμουν ακόμη ένας νέος άνθρωπος, με όνειρα και θα μπορούσα να χαμογελάσω.

Κύριε Σαμαρά, ο πατέρας μου αυτοκτόνησε. Για ποιο πλεόνασμα μιλάτε;»

Αλλά και το «Βήμα» έχει ανάλογο άρθρο, με τίτλο «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» και τονίζει: «Τις τελευταίες δεκαετίες, κόμματα και πολιτικοί, κατάφεραν να αποδιοργανώσουν το χώρο της παιδείας, μεταφέροντας όλες τις παθογένειες μιας στείρας και αναποτελεσματικής κομματικής αντιπαράθεσης. Χρησιμοποίησαν τον ευαίσθητο χώρο της νέας γενιάς για κάθε λογής κομματικά παιγνίδια, αλλά και ως προνομιακή ομάδα πίεσης στις αναμετρήσεις τους με τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Δημιούργησαν νεολαίες αλλά και συνδικαλιστικές παρατάξεις που αναπαρήγαγαν με το χειρότερο τρόπο όλες  τις αδυναμίες και όλες τις δυσλειτουργίες των κομματικών καρεκλοκένταυρων.

Παρά τη ραγδαία αποπολιτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της νέας γενιάς, που γύρισε την πλάτη όχι μόνο στα κόμματα αλλά και την πολιτική γενικότερα, συνεχίζουν τις ίδιες πρακτικές τις ίδιες μεθοδεύσεις, αποσκοπώντας σε πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, αδιαφορώντας για τις γενικότερες συνέπειες της πολιτικής τους. Όπως ο κ. Τσίπρας, που θεώρησε σκόπιμο χθες πρώτη μέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς, να κάνει  αντικυβερνητικό προσκλητήριο, καλώντας  τους μαθητές σε ανένδοτο αγώνα ανατροπής και αντίστασης.

Ξέχασε προφανώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το σύνθημα της νεολαίας, από την οποία ξεκίνησε που καλούσε τους μαθητές και τους σπουδαστές να είναι  πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στον αγώνα. Τώρα η έμφαση για τον ηγέτη του κόμματος που θέλει να αλλάξει την Ελλάδα  είναι ο αγώνας, η αντίσταση, η ανατροπή κι ας πάνε περίπατο τα μαθήματα. Άλλωστε όπως είπε ο ίδιος  το πιο σπουδαίο μάθημα το δίνει η ζωή. Η γνώση, η προσπάθεια, η συνέπεια, η επιστημοσύνη, είναι δευτερεύουσας σημασίας θέματα, όταν προέχει ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης…

Προφανώς για τον κ. Τσίπρα, μόλις πετύχει το στόχο του και βρεθεί στην πολυπόθητη εξουσία, όλα τα άλλα προβλήματα θα λυθούν δια μαγείας. Τα σχολεία θα γεμίσουν καθηγητές  αφοσιωμένους στη μεταλαμπάδευση της γνώσης και οι μαθητές με την εμπειρία των αγώνων τους, θα είναι έτοιμοι για το νέο ξεκίνημα που θα τους οδηγήσει σε ένα λαμπρό και ανέφελο μέλλον. Δυστυχώς το έργο αυτό έχει παιχτεί πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Και τα αποτελέσματα του τα γνωρίζουν όλοι και πρώτοι από όλους η νέα γενιά. Ας την αφήσουμε λοιπόν στην ησυχία της και είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει πολύ καλύτερα από παλαιούς και νέους κομματικούς δασκάλους και στα μαθήματα και στον αγώνα.»