ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 1/9/2013

Αλλού χαμόγελα κι αλλού όχι, σκόρπισαν και στην περιοχή μας τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Πολλά παιδιά μας θα διαβούν τις πόρτες Σχολών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τη φετινή πτώση  των βάσεων να βοηθάει για κάτι τέτοιο. Συγχαρητήρια στους επιτυχόντες, γονείς, καθηγητές και φροντιστές, με την προτροπή να μη παρατήσουν την προσπάθεια, όλα τα παιδιά εκείνα που φέτος δεν τα κατάφεραν.

Καλό κουράγιο, ιδιαίτερα στους γονείς των επιτυχόντων, που καλούνται να αναλάβουν το κόστος σπουδών, σε καιρούς δύσκολους και με εξόχως αβέβαιη τη μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους. Δυστυχώς, εδώ και χρόνια πια, το πτυχίο δεν σημαίνει απαραίτητα και δουλειά.

Όταν, χαράματα Σαββάτου, αυτό το φύλλο θα φτάνει στα περίπτερα, θα έχει σβήσει και το τελευταίο φως της γιορτής, από το χώρο του παζαριού. Εκεί θα έχουν μείνει μόνο κάποιες σκιές, που θα ψάχνουν μέσα στο απέραντο σκουπιδομάνι, να βρουν και να μαζέψουν κάτι χρήσιμο, απ’ όσα άφησαν πίσω τους οι παζαριώτες, πριν αρχίσουν το συμμάζεμα τα συνεργεία του Δήμου.

Game over και για φέτος, στην υπόθεση καλοκαίρι και πανηγύρια. Πάνω στις ίδιες ροδιές που άφησαν πίσω τους τα φορτωμένα φορτηγάκια της παραγκούπολης, πατάνε ήδη ένας – ένας φεύγοντας και οι ξενιτεμένοι μας, που ήρθαν από κάθε γωνιά της χώρας και του πλανήτη, για το γεγονός της χρονιάς, το Αλμυριώτικο παζάρι, όπου ανταμώθηκαν και πάλι με τις ζωντανές μνήμες της νιότης τους κι αναζωπύρωσαν θύμησες και νοσταλγία, έστω και σαν σύντομο σμίξιμο, με πρόσωπα φιλικά κι αγαπημένα.

Τρελές πιένες και φέτος… Όλοι ήταν εκεί. Όλοι, εκτός ίσως από το μονόχνωτο δημοσιογράφο, που κοιτούσε πάλι από μακριά, σαν …βιολιστής στη στέγη, να παίζει το δικό του φάλτσο σκοπό, χωρίς κανείς να τον ακούει και να του δίνει σημασία. Το παζάρι αντέχει στην κρίση, στο διάβα των καιρών, κόντρα στα συμφέροντα του τόπου, με μια κοινωνία παραδομένη στη λαγνεία των σουβλατζίδικων και των χαλβατζίδικων, στο οφθαλμόλουτρο και στη συλλογή …αχρήστων αντικειμένων.

Γκρινιάζουν οι παζαριώτες έμποροι για το υψηλό κόστος που έχουν στον Αλμυρό, αλλά -ω του θαύματος- υπόσχονται να μας έρθουν και του …χρόνου. Άρα, πέρα από τη σκόπιμη γκρίνια, φαίνεται πως η ‘κονόμα είναι καλή κι ο τόπος «φιλόξενος» για τα βαλάντια τους.

Επί 15 συναπτά έτη (που παίζω το βιολί μου στη …στέγη), είδα τρεις διαφορετικούς Δημάρχους, 4 Δημαρχιακές θητείες, εκατοντάδες Δημοτικούς Συμβούλους, παρέδρους και παρατρεχάμενους της τοπικής εξουσίας, στις Πλειοψηφίες και στις Μειοψηφίες. Η αθλιότητα, όμως, με το λούνα παρκ μέχρι και φέτος παραμένει το ίδιο κραυγαλέα και αποκρουστική, πλην ίσως ελαχίστων μεμονωμένων εξαιρέσεων.

Για τα δωρεάν εισιτήρια ο λόγος, που πάλι βρέθηκαν μόνο στα χέρια αιρετών. Μέχρι και παιδί κορυφαίου κρατούσε ολόκληρο μπλοκ και το μοίραζε επιδεικτικά (και επιλεκτικά βεβαίως, βεβαίως), μέσα στο παζάρι, την πρώτη μέρα.

Αντί να μοιράζονται σε φτωχά και άπορα παιδιά, μ’ αυτά τα δωρεάν εισιτήρια γίνεται η πιο αισχρή εκμετάλλευση και ψηφοθηρία. Λες και δεν θα μπορούσε να υποχρεωθεί η μόνιμη κυρία που -περιέργως πως- πλειοδοτεί και νέμεται κατ’ εξακολούθηση του λούνα παρκ, να αφήνει ελεύθερο και δωρεάν το χώρο της, κάποιες ώρες -πρωινές έστω-, για ΟΛΑ τα παιδιά του Αλμυρού.

Όχι… Αντί της παραπάνω απλής λύσης, (ή μιας πιο διαφανούς διανομής, π.χ. με ευθύνη των σχολείων και των διευθυντών τους), μοιράζονται τάδε χιλιάδες εισιτήρια στη Πλειοψηφία, 500 π.χ. στη Μείζονα και ούτω καθεξής, με ψηφοθηρία σε …φα ελάσσονα. Ούτε ένα εισιτήριο, φερ’ ειπείν, στην Τοπική Εκκλησία ή στην εθελοντική ομάδα της «Αλληλεγγύης», που έχουν φιλανθρωπικό έργο και ξέρουν καλά τους άπορους και τις ανάγκες τους.

Η θλιβερή εικόνα που στοργικού «πατερούλη» της ντόπιας πολιτικής, που μοιράζει δωρεάν εισιτήρια, είναι ντροπή και αίσχος για τον πολιτισμό μας και τα πολιτικά μας ήθη. Έχετε ακέραιες τις ευθύνες σας, κύριοι… Ο κοσμάκης βοά και αγανακτεί. Ακόμη κι εκείνοι που προσφεύγουν σε σας, σαν ικέτες και επαίτες για ένα εισιτήριο, για να δώσουν λίγη χαρά στα παιδιά τους, σας κατακρίνουν ή γελάνε πίσω από την πλάτη σας.

Με την επική φράση «τύμπανα πολέμου στη Συρία», η περιοχή ετοιμάζεται ίσως για το Γ’ Παγκόσμιο πόλεμο και, μέχρι να διαβάσετε αυτές τις γραμμές, είναι πιθανό να μας έχουν προλάβει οι εξελίξεις. Οι ισχυροί της Δύσης, Ευρώπη και Αμερική, αποφάσισαν να επέμβουν, με όσα αυτό μπορεί να επισύρει για την παγκόσμια Ειρήνη (εύθραυστη έτσι κι αλλιώς) ή για τις δραματικές επιπτώσεις που θα έχει ένας πόλεμος στη «γειτονιά» μας.

Καβουρντισμένη και …καμένη στα δικά της οικονομικά προβλήματα η Ελλάδα, δεν δείχνει να πολυ-νοιάζεται ούτε να πολυ-συμμετέχει. Είναι όμως έτσι; Ή, όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα κτλ. κτλ.; Σε κάθε περίπτωση, τέτοιες έκρυθμες καταστάσεις είναι καλό να μη σε βρίσκουν ανήμπορο στο …κρεβάτι  ή -ακόμη χειρότερα- στην ..εντατική. Τούτου δοθέντος, οι συρράξεις στη Μέση ή την Εγγύς Ανατολή – προβλέψιμες ή απρόβλεπτες- θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις  και για τη χώρα μας.

«Η αραβική άνοιξη, που τόσες ελπίδες δημιούργησε για τη δημοκρατική μετεξέλιξη των αυταρχικών αραβικών καθεστώτων, όχι απλώς πνέει τα λοίσθια, αλλά φαίνεται να οδηγεί σε πλήρη αποσταθεροποίηση την περιοχή  της Νοτιοανατολικής Μεσογείου», σημειώνει το «Βήμα». «Οι δραματικές εξελίξεις στην Αίγυπτο και τη Συρία με χιλιάδες θύματα, με εκατοντάδες χιλιάδες να τρέπονται σε φυγή για να σώσουν τη ζωή τους, δημιουργούν ένα εκρηκτικό υπόβαθρο, με ορατό πλέον τον κίνδυνο να δούμε μια νέα κατάσταση τύπου Ιράκ στη γειτονιά μας. Τα διλήμματα για τη Δύση, αλλά και για τη χώρα μας είναι μεγάλα, καθώς από τη μια πλευρά είναι δεδομένη η ανάγκη να σταματήσουν οι ανθρωποσφαγές και από την άλλη οι κίνδυνοι από μια επέμβαση είναι σχεδόν ανεξέλεγκτοι, αφού κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Η προετοιμασία για μια από αέρος επίθεση αμερικανικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων, κατά του καθεστώτος Άσαντ, μπορεί να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να δώσει εγγυήσεις, ότι θα δώσει τέλος στα προβλήματα  των πολύπαθων λαών της περιοχής. Όχι μόνο γιατί έχουμε απτά παραδείγματα από ανάλογες επεμβάσεις του παρελθόντος, αλλά γιατί πέρα από τις αντιμαχόμενες πλευρές, εμπλέκονται τα γεωπολιτικά  συμφέροντα, μεγάλων και μη χωρών.»

Σε ειδικά ράφια και με ειδικές σημάνσεις, θα βγαίνουν στο εξής τα ληγμένα προϊόντα, στα ράφια των σούπερ μάρκετ και θα πωλούνται φτηνότερα. Ίσως καλύτερα, από το να τα ανακατεύουν με κανονικά καταναλωτικά είδη και, μετά, να στα πασάρουν τεχνηέντως. Άλλωστε, φίλοι που έζησαν στο εξωτερικό, μου λένε ότι κάτι τέτοιοι γίνεται εκεί στα μάρκετ, από χρόνια.

Με τους «ληγμένους» της πολιτικής τι θα γίνει; Αυτούς, όσο φτηνά κι αν τους κρεμάσεις στα μανταλάκια, δεν τρώγονται με τίποτε.

«Όχι εκπτώσεις στο Δημόσιο», επισημαίνει σε κύριο άρθρο της η «καθημερινή» και τονίζει: «Αυτά που γίνονται τώρα από την κυβέρνηση Σαμαρά ως προς τον δημόσιο τομέα έπρεπε να γίνουν ούτως ή άλλως, είτε είχαμε την τρόικα στην Ελλάδα είτε όχι. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί που έχουν τη σχετική ευθύνη κάνουν τώρα πράγματα τα οποία έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει όμως και αυτό το γνωρίζουν όλοι, ακόμη κι εκείνοι που τους κατηγορούν. Θα είναι λάθος να αρχίσουν πάλι οι εκπτώσεις, οι καθυστερήσεις και οι παρατάσεις στη διαδικασία εξυγίανσης του Δημοσίου. Κάθε πισωγύρισμα πληρώνεται ακριβά από τον Έλληνα πολίτη σε φόρους και περικοπές. Οι φορολογούμενοι δεν ανέχονται πλέον να πληρώνουν δημοσίους υπαλλήλους που δεν χρειάζονται ή απλώς κάθονται. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν σκληρά είναι ντροπή να πληρώνονται ελάχιστα επειδή μοιράζονται την «πίτα» του δημόσιου κορβανά με άλλους, που ούτε εργάζονται ούτε χρειάζονται.»

Η τριπλή διύλιση

Το σοφό τεστ του Σωκράτη που πρέπει να το εφαρμόζουμε κι’ εμείς…

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό, που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της «τριπλής διύλισης».

-«Τριπλή διύλιση;» ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

-Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου, θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

-Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…

Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

-Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον…

-Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

-Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί xρήσιμο σε κάτι;

-Όχι δεν νομίζω…

-Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…

Μήπως είναι καιρός να βάλουμε κι εμείς αυτό το σοφό τεστ στη ζωή μας;

Είναι κοινό μυστικό (και μας το καταγγέλλουν πάλι αναγνώστες από τον Πλάτανο), ότι πολλές φορές οι κάδοι ανακύκλωσης αδειάζονται μέσα σε κοινά απορριμματοφόρα και τα ανακυκλώσιμα οδηγούνται στο ΣΜΑ, μαζί με τα άλλα, κοινά σκουπίδια. Κάθε πότε γίνεται αυτό και γιατί; Να μας το πουν ξεκάθαρα, να μη βασανιζόμαστε, για να ξεχωρίζουμε τα απορρίμματά μας σε ανακυκλώσιμα και όχι.

Ότι ήταν πιο έντονη η αστυνομική παρουσία στον Αλμυρό, κατά η διάρκεια του παζαριού, είναι γεγονός. Όπως κι ότι δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα, με εγκληματικές ή παραβατικές πράξεις, δεν είναι τυχαίο.

Βρήκαν πάλι ευκαιρία μερικοί αυτές τις μέρες, να στήσουν το δικό τους εμφύλιο «πόλεμο», με το ποιος έκανε τον καλύτερο χαλβά στο παζάρι και ποιος είχε το καλύτερο σουβλάκι. Κρίσιμα ζητήματα, όσο να πεις… Και κακώς δεν ρώτησαν και τη …φοράδα στ’ αλώνι.

Ανοίχτηκε κουμπαράς για τα σχολικά της οικογένειας; Όχι; Σε 10 μέρες χτυπάει το πρώτο κουδούνι (αν βρεθεί δάσκαλος α το χτυπήσει και δεν απεργήσει -τελικά- με το «καλημέρα»).

Πόσο ακόμη να τον πάλευες τον ξορκισμένο, βρε Κάκο; Χτυπήθηκες μαζί του στα ίσα, για πολύν καιρό, με ανδρισμό και αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς έζησες όλη σου τη ζωή. Άφοβος και χαμογελαστός.

Σου είπα κάποτε, πριν αρρωστήσεις, να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε για …Βόρνεο. Δεν μ’ άκουσες.

Καλό Παράδεισο, αγαπημένε φίλε. Στρώσε γλέντι και περίμενέ μας, για επουράνιες …παρασπονδίες.