Το “ταξίδι” της ποδοσφαιρικής ομάδας του 6τάξιου Γυμνασίου Αλμυρού, το 1973 και σήμερα (video – φωτο)

Το 1973, μια ομάδα νεαρών ποδοσφαιριστών, επιλεγμένοι από ένα σχολείο με λίγους μαθητές, αυτό το εξατάξιου Γυμνασίου του Αλμυρού, κατάφερε να ξεχωρίσει πανελλαδικά και να διαφημίσει την πόλη μας.

Η ποδοσφαιρική ομάδα του 1973 απαρτίζονταν από τους: Ντουρβάνα Θωμά, Μπούρχα Κων/νο, Βούλγαρη Θεόδωρο, Μπέσα Χρήστο, Καραζούπη Κων/νο, Νασιούλα Νίκο, Διαμαντένια Πασχάλη, Τσέκα Νίκο, Φάτση Νίκο, Καραγεωργόπουλο Δημήτρη, Σταμούλη Απόστολο, Νανά Δημήτρη, Κορδίστα Δημήτρη, Τζαφλέρη Στυλιανό, με προπονητή τον Γεωργιάδη Σπύρο.

Ο Αλμυρός στερούνταν ανέσεων και εμπειρίας. Έπαιζαν με πάνινα παπούτσια αντιμετωπίζοντας ημι-επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όπως αυτούς της τότε Νίκης Βόλου και του Ολυμπιακού, αλλά δεν τους έλειπε η ψυχή. Το κατάλαβαν καλά οι αντίπαλοί τους που δεν ήξεραν που βρίσκεται ο Αλμυρός. Έπαιξαν επτά παιχνίδια με ομάδες της Κεντρικής Ελλάδας – Θεσσαλίας και προκρίθηκαν στην τελική φάση, όπου ανταγωνίστηκαν τις σχολικές ομάδες Ηρακλείου, Άρτας, Πάτρας, Πειραιά, Ξάνθης και Θεσσαλονίκης.

Την Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013, συναντήθηκαν μετά από 40 χρόνια, στο γήπεδο του Αλμυρού και παρατάχθηκαν μπροστά στον φακό του «Λαού» με την ίδια σειρά, όπως τότε, στην παλιά τους φωτογραφία. Από τους παίκτες τις φωτογραφίας, μόνο ένας απών, για χαρμόσυνο λόγο (πάντρευε το κορίτσι του). Ακολούθησε μεταξύ τους φιλικός αγώνας… Περισσότερα στην περιγραφή του Αποστόλη Σταμούλη.

ΓΡΑΜΜΗ …ΜΑΖΙΝΟ

«Την πενταετία του 1970 – 1975 η διοίκηση της χώρας αποφάσισε να διεξάγεται το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Σχολείων. Ο γυμναστής του Γυμνασίου Αλμυρού, Σπύρος Γεωργιάδης, μας είπε να φτιάξουμε μια ομάδα ποδοσφαίρου. Στην αρχή δεν πιστέψαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό. Τα πιο πολλά παιδιά ήμασταν φίλοι μεταξύ μας, γιατί παίζαμε μαζί χρόνια. Κάναμε την ομάδα. Δώσαμε κάποια φιλικά ματς, αλλά δεν ήμασταν καλοί. Η ομάδα είχε πολλούς τεχνίτες μέσους, αλλά της έλειπε ένας δυνατός μέσος να κόβει και να κατεβάζει τη μπάλα γρήγορα στην αντίπαλη εστία. Τη λύση τη βρήκε ο Θεόδωρος Βούλγαρης, ο οποίος είπε στον Αποστόλη Σταμούλη: «Παίξε μέσος να τελειώνουμε».

Αυτό ήταν. Η ομάδα έγινε πολύ δυνατή, σχεδόν ανίκητη. Ξανάσμιξαν Τζαφλέρης – Σταμούλης, πολύ δυνατοί παίκτες, γεννημένοι νικητές. Ο Στέλιος Τζαφλέρης πέτυχε τρία γκολ με κεφαλιές και ο Αποστόλης Σταμούλης άλλα τρία γκολ με προσωπικές ενέργειες, και αναδείχθηκαν μαζί με τον Δημήτρη Νανά, πρώτοι σκόρερ της ομάδας.

Τερματοφύλακας έπαιζε ο Δημήτρης Κορδίστας, ο αρχηγός μας, που όταν χρειάστηκε μας έδωσε την πρόκριση. Πλάγιοι μπακ έπαιζαν ο Τάκης Καραγεωργόπουλος, ο γιατρός, παίκτης γρήγορος με δυνατά μαρκαρίσματα. Αριστερά έπαιζε ο Κώστας Μπούρχας, άλλος ένας παίκτης για όλες τις δουλειές, έπαιζε όλη την πλευρά πάνω – κάτω, έκανε καλές σέντρες και είχε καλά χτυπήματα στα φάουλ και στα κόρνερ, από τα οποία μπήκαν τα περισσότερα τέρματα με κεφαλιές. Λίμπερο ήταν ο Πασχάλης Διαμαντένιας, δυνατός και πολύ διορατικός, σχεδόν αλάνθαστος. Αυτοί οι παίκτες δημιούργησαν τη «γραμμή Μαζινό», το «Σινικό Τείχος», τον «ατσάλινο σταυρό», όπως έλεγαν χαϊδευτικά με υπερηφάνεια για την άμυνά τους. Παίξαμε τρία ματς με τα Γυμνάσια του Βόλου, και δεν δεχτήκαμε τέρμα, άλλα τρία στη Λάρισα, ούτε εκεί δεχτήκαμε τέρμα.

Διορατικοί μέσοι έπαιζαν ο Κώστας Καραζούπης, ένας παίκτης γρήγορος με καλή σέντρα και μεγάλη διεισδυτικότητα, ο Θεόδωρος Βούλγαρης, τεχνίτης μέσος, που κρατούσε τη μπάλα και τη μοίραζε πολύ εύκολα, ο Νίκος Τσέκας, άλλος ένας τεχνίτης μέσος, ο Νίκος Φάτσης, ο οποίος συμπλήρωνε τους μέσους παίκτες.

Επιθετικός, ο Δημήτρης Νανάς, πολύ καλός στο ψηλό παιχνίδι. Συμπλήρωναν την ομάδα ο Χρήστος Μπέσας, ο Νίκος Νασιούλας και ο Θωμάς Ντουρβάνας, καλοί παίκτες, που όποτε έπαιζαν βοηθούσαν πολύ την ομάδα.

Παίξαμε το πρώτο ματς με το Γυμνάσιο της Νέας Ιωνίας στο γήπεδο της Νίκης. Εκείνη την ημέρα είχε έναν δυνατό αέρα και η πίεση που δεχόμασταν ήταν μεγάλη. Κάποιος συμπαίκτης μας είπε: «Θεά, μην μας εγκαταλείπεις». Ίσως εισακούστηκε γιατί πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ ο Κώστας Καραζούπης και κερδίσαμε. Διάφορες «Κασσάνδρες» είπαν ότι το έβαλε ο αέρας. Σημασία έχει ότι μπήκε.

Μετά παίξαμε στο Στάδιο Βόλου. Κερδίσαμε το Γυμνάσιο του Βόλου 1-0, με τέρμα που πέτυχε ο Στέλιος Τζαφλέρης με κεφαλιά, σε κτύπημα κόρνερ του Μπούρχα.

Στον τελικό κερδίσαμε 1-0 το Γυμνάσιο του Βελεστίνου, με γκολ του Δημήτρη Νανά, με κεφαλιά σε κτύπημα κόρνερ του Μπούρχα.

Τον πρώτο στόχο τον είχαμε πετύχει.

Πήγαμε στη Λάρισα πρώτο ματς με το Καρπενήσι και κερδίσαμε με σκορ 6-0. Ξεκίνησε το ματς, κερδίσαμε ένα κόρνερ και ο επόπτης γραμμών έλεγε στον Μπούρχα: «Βάλε καλά τη μπάλα στο κόρνερ». Γυρίζει ο Μπούρχας και λέει στον επόπτη: «Τον βλέπεις εκείνον το μαύρο; Θα πάει στο κεφάλι του η μπάλα και θα μπει γκολ». Κεφαλιά – Τζαφλέρης – γκολ. Κάγκελο ο επόπτης!

Πετύχαμε άλλα γκολ με τον Δημήτρη Νανά, τον Κώστα Καραζούπη, τον Θεόδωρο Βούλγαρη, τον Νίκο Τσέκα και τον Αποστόλη Σταμούλη, που το πανηγύριζε. Του είπαν οι συμπαίκτες του: «Ε, ρε πώς κάνεις έτσι;» «6-0 είμαστε», τους απάντησε. «Το καλό το φυλάω για τα Γρεβενά». Τόπε και τόκανε.

Μετά παίξαμε με τα Γρεβενά και κερδίσαμε 2-0. Το πρώτο τέρμα πέτυχε με κεφαλιά ο Στέλιος Τζαφλέρης και το δεύτερο Αποστόλης Σταμούλης, ένα δύσκολο τέρμα. Σηκώθηκε στο δεξί πόδι, άπλωσε το αριστερό και το πέτυχε. Τότε γύρισε στον τερματοφύλακα και του είπε: «Σ’ άρεσε;» Αποθέωση! Αυτό ήταν το καλό!

Ήρθε η μέρα του μεγάλου τελικού με την Ελασσόνα. Χιονόνερο, κρύο στο γήπεδο του Αλκαζάρ. Έγινε ένα πολύ δυνατό ματς, πήγε στην παράταση, έληξε και η παράταση 0-0. Μαζευτήκαμε στο χώρο του κέντρου πιασμένοι χέρι – χέρι και μας είπε ο μεγάλος αρχηγός μας, ο Μήτσος Κορδίστας: «Σήμερα θα καθαρίσω εγώ». Όντως καθάρισε. Οι δικοί μας, Καραγεωργόπουλος, Κορδίστας, Μπούρχας, Διαμαντένιας, σημάδεψαν σωστά τα παιδιά της Ελασσόνας, έχασαν δύο πέναλτι, ένα άουτ, και το άλλο απέκρουσε ο Κορδίστας. Κερδίσαμε 4-2. Το ματς το έβλεπε το «μεγάλο σαγόνι», ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Αυτός ξεχώρισε: «Τον μεσαίο παίκτη και τον αμυντικό τους θέλω», είπε.

Σ’ ένα μήνα πήγαμε στα Τρίκαλα, είχαμε παίξει έξι ματς χωρίς να δεχτούμε γκολ. Καραζούπης και Βούλγαρης έλεγαν: «Θα το πάρουμε χωρίς να ματώσουν τα δίχτυα μας». Όλοι τσαμπουκαλεμένοι να το πάρουμε.

Στο πρώτο ματς με την Άρτα ο προπονητής άλλαξε το σύστημα. Έβαλε τον Μπούρχα αμυντικό μέσο και τον Σταμούλη δεύτερο επιθετικό. Η ομάδα έχασε τη δύναμή της. Η Άρτα προηγήθηκε 1-0. Υπερβάλαμε εαυτούς, παίξαμε παθιασμένα. Καραζούπης, Βούλγαρης, Τσέκας, τα έδωσαν όλα. Στο δεύτερο ημίχρονο πήραμε το κέντρο, καταφέραμε να ισοφαρίσουμε, με κεφαλιά του Νανά σε μια σέντρα του Καραζούπη. Το παιχνίδι έγινε πολύ σκληρό, με συνέπεια να χτυπήσει στο κεφάλι σοβαρά ο Τζαφλέρης. Έπαθε διάσειση και αμνησία. Σε διάφορες σέντρες που γίνονταν στην περιοχή της Άρτας, ο τερματοφύλακας έβριζε τον Σταμούλη συνέχεια. Κάποια στιγμή γύρισε ο Αποστόλης και του είπε: «Στο τέλος θα καθίσεις πάνω στο παγωτό. Έρχεται. Πρόσεχε». Όντως, βρήκε τρόπο τρία λεπτά πριν τελειώσει το ματς, σε μια σέντρα του Βούλγαρη, πέρασε έναν αμυντικό, βγήκε απέναντι στον τερματοφύλακα και του λέει: «Πάρ’ το το παγωτό σου, ήρθε ο παγωτατζής». Τρέλα ο τερματοφύλακας, 2-1 το σκορ! Αποθέωση! Συνήλθε και ο Στέλιος, που πίστευε ότι χάσαμε, και είχαμε κόντρες συναισθημάτων. Από τη μεγάλη λύπη, ήρθε στη μεγάλη χαρά μαζί μας.

Ετοιμαστήκαμε για τον μεγάλο αγώνα με τη Θεσσαλονίκη σε δύο μέρες. Ξεκινήσαμε πάλι με το ίδιο σύστημα. Μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται χάναμε στο 10λεπτο 2-0. Η άμυνα «ατσαλένιος σταυρός» είχε καταρρεύσει, το ατσάλι είχε λιώσει. Το «Σινικό Τείχος» γκρεμίστηκε. Η «γραμμή Μαζινό» δεν υπήρχε. Η άμυνα που σε έξι ματς δεν είχε δεχτεί γκολ, σε δύο ματς είχε δεχτεί τρία τέρματα. Η άμυνα που έδινε τις νίκες μάς πρόδωσε. Στο καίριο ματς!

Ανασυνταχτήκαμε στο δεύτερο ημίχρονο, ανέβασαν πολύ την απόδοσή τους Καραζούπης και Βούλγαρης, αλλά δεν καταφέραμε την ανατροπή. Μειώσαμε σε 2-1, με χτύπημα φάουλ του Μπούρχα, όμως μέχρι εκεί. Είχαν κάνει αυτοί τη «γραμμή Μαζινό» στην άμυνά τους. Η «Θεά» δεν μας βοηθούσε πλέον, μας ξέχασε. Έγινε ένα σουτ στο τελευταίο λεπτό από τον Τσέκα, αλλά έφυγε άουτ.

Ήταν η τελευταία φάση. Η αυλαία έπεσε. Το παραμύθι δεν είχε καλό τέλος. Όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια λέγαμε τα δικά μας. Ξαφνικά, ακούγεται γεμάτος θυμό ο Θωμάς Ντουρβάνας να λέει στον προπονητή: «Χάσαμε το ματς. Γιατί δεν μ’ έβαλες να παίξω;» Ο Ντουρβάνας ήταν επιθετικός παίκτης. Ο προπονητής του απάντησε: «Σε κρατούσα για τον τελικό, που δεν πήγαμε ποτέ».

Αυτό ήταν η αρχή του τέλους αυτής της ομάδας. «Διελύθη εις τα εξ’ ων συνετέθη». Το σχολείο δεν ένιωσε ποτέ περήφανο. Εξάντλησε όλη την αυστηρότητά του σ’ αυτά τα παιδιά που έκαναν περήφανους τους συμμαθητές τους. Οι καθηγητές, αντί να νιώσουν περήφανοι για τους μαθητές τους, που έδωσαν χαρά στο λαό του Αλμυρού, τους πιο πολλούς τους άφησαν μετεξεταστέους, ενώ έδωσαν αποβολή σ’ έναν παίκτη για να χάσει τη χρονιά και την έχασε από απουσίες. Τους περισσότερους τους ειρωνεύονταν. Κακιούλες, αν μη τι άλλο. Οι Αρχές του Αλμυρού δεν ένιωσαν ποτέ περηφάνια γι’ αυτά τα παιδιά. Ούτε ασχολήθηκαν να πουν έστω έναν καλό λόγο. Ο Γ.Σ.Α. δεν έγινε ποτέ περήφανος γι’ αυτούς τους παίκτες.

Οι πιο πολλοί παίκτες εξαφανίστηκαν, έδωσαν όμως ραντεβού, μετά από 40 χρόνια, στο γήπεδο του Αλμυρού. Ήταν όλοι εκεί παρόντες. Δυνατοί και ωραίοι, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έγινε ματς, τα ελαφρά βάρη με τα βαρέα βάρη, και αναδείχτηκε νικήτρια η ομάδα των ελαφρών βαρών με σκορ 3-1. Ο επαναληπτικός αγώνας ορίστηκε για τις 23 Αυγούστου 2014. Ακολούθησε οινοποσία και μετά χαλβάς Φαρσάλων στο παζάρι του Αλμυρού.

Ήρθε, όμως, η κ. Βιβή Τσιντσίνη, την οποία ευχαριστούμε όλοι μας μέσα από την καρδιά μας, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια να μας τιμήσει, μέσα από τον ηλεκτρονικό και τον γραπτό τύπο που διαθέτει. Γιατί, όταν δίνεις βήμα αφιλοκερδώς σε μια ομάδα που δεν υπάρχει, την τιμάς και τη σέβεσαι. Όλοι οι παίκτες εκφράζουμε στην κ. Τσιντσίνη την αγάπη μας και τις θερμές μας ευχαριστίες.»