ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 18-8-2013

Στο 13^ο έτος κυκλοφορίας της μπαίνει από σήμερα η εφημερίδα μας… Χρόνια δημιουργικά, αλλά και δύσκολα, αφού από τον περίπλου μας στην τοπική επικαιρότητα, στην ανάδειξη των τοπικών προβλημάτων και στους σχολιασμούς, ποτέ δεν έλειψαν οι σκόπελοι και οι ύφαλοι, οι μπόρες κι οι φουρτούνες.

Τα τρία τελευταία χρόνια, η μάχη επιβίωσης που δίνουμε είναι δραματική. Με σπασμένη σε πολλαπλά σημεία τη «ραχοκοκαλιά» της τοπικής αγοράς, η οποία για μας ήταν η βασική πηγή διαφημιστικών εσόδων, αλλά και με τη συρρίκνωση όλων των γειτονικών Δήμων σε έναν -λόγω Καλλικράτη- ο καθένας καταλαβαίνει πόσο δύσκολα έγιναν τα πράγματα.

Σε καιρούς που όλοι χρειάζονται την εφημερίδα, που σε συλλόγους αθλητικούς και πολιτιστικούς όλοι όντως βάζουν από το υστέρημά τους, κάποιοι λίγοι δεν σκέφτονται ίσως, ότι όσο και να ήθελε η εφημερίδα να φιλοξενεί αφιλοκερδώς, δεν έχει πια αυτή τη δυνατότητα. Πρέπει να καταλάβουν κάποιοι, ότι όπως πληρώνεις π.χ. το ψωμί, για να αγοράσει ο φούρναρης αλεύρι, έτσι πρέπει να πληρώσεις την ανακοίνωση, για να συνεχίσει να δημοσιεύσει ο εκδότης τα τοπικά νέα, για να μπει μπροστά και αφιλοκερδώς στα φιλανθρωπικά, στις πορείες, στις διεκδικήσεις, να δώσει χώρο στις επιστολές διαμαρτυρίας των πολιτών, στις συνεργασίες με νοσταλγικά και ιστορικά θέματα, για να στηρίξει στη συλλογή τροφίμων, χρημάτων και άλλων απαραίτητων σε συντοπίτες μας, που το έχουν ανάγκη, κ.ά.

Παρά ταύτα, είναι θέμα προσωπικής τιμής και ευθύνης για μένα, να κρατηθούν στο ακέραιο οι θέσεις εργασίας και να μη γίνει καμιά «έκπτωση» στην ποιότητα και στην πληρότητα του φύλλου που κρατάτε στα χέρια σας.

Μας σώζει η αγάπη και η στήριξη του απλού πολίτη, των αναγνωστών μας, αλλά και η δική μας πίστη και αισιοδοξία για το μέλλον. Τώρα που ο τόπος περνάει τα δύσκολα, ο ρόλος μιας τοπικής εφημερίδας γίνεται πιο αναγκαίος και πιο κρίσιμος και θα υπηρετήσουμε αυτήν την ανάγκη με όλη τη δύναμή μας, με τη βεβαιότητα ότι θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους μας.

Το νέο «αίμα», που μπολιάζει αυτήν την εκδοτική προσπάθεια, παλεύει ήδη με αυταπάρνηση, πάνω στις ίδιες συντεταγμένες και αξίζει τη βοήθεια και τη υποστήριξη όλων σας.

Στατιστικά, ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, κατά τη διάρκεια της ζωής του, θα ‘ρθει μια ώρα που θα χρειαστεί αυτήν την εφημερίδα, για να προβάλει τον εαυτό του, τις ιδέες του, τη δουλειά του, να ενημερωθεί για κρίσιμα θέματα της καθημερινότητάς του, να αναδείξει προβλήματα, να υπερασπιστεί ή να διεκδικήσει το δίκιο του. Γι’ αυτό κι εμείς επιβιώνουμε, με τις πόρτες μας ορθάνοιχτες σε όλους.

Αν, σ’ αυτά τα 12 χρόνια που πέρασαν, ψάχνετε για λάθη μας και παραλείψεις, μπορώ πρώτος να σας απαριθμήσω πολλά… Τις προθέσεις μας πάντως μετρήστε κι αν το συνεπές Κυριακάτικο ραντεβού σας, με το «Λαό» στα περίπτερα, ωφέλησε κάπου τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Πέρασε λοιπόν (αισίως ή …απαισίως, δεν έχει πια σημασία) και ο Δεκαπενταύγουστος, το λεγόμενο και «Πάσχα του καλοκαιριού», που παραδοσιακά σηματοδοτεί και τη λήξη των διακοπών για τους περισσότερους. Μόνο οι Αλμυριώτες και οι επισκέπτες της πόλης μας διεκδικούν ένα ακόμη διάλειμμα, τις λίγες μέρες του παζαριού, το οποίο -σε πείσμα των καιρών- κρατιέται όρθιο και γεμάτο.

Επομένως, δώστε τα …ρέστα σας, στα παζαριώτικα σουβλάκια και στο χαλβά και καθίστε μετά κάτω να συνεννοηθούμε, πως θα βγάλουμε το δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Φυσικά, το να «συνεννοηθούμε», μια κουβέντα είναι, αφού είναι τόσο στριμόκωλη η κατάσταση, που μάλλον θα ισχύσει το γνωστό «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω», καθώς διαρκώς σκουραίνουν τα πράγματα και η επιβίωση γίνεται μετ’ εμποδίων, στα περισσότερα νοικοκυριά.

Με το «καλημέρα Σεπτέμβρη», πέρα από τις προετοιμασίες των προνοητικών για τη θέρμανση, αρχίζουν οι σχολικές δαπάνες και όλα τα συμπαρομαρτούντα, χωρίς να ξεχνάμε και το βαρύ χέρι της εφορίας, που ολοένα και πιο …αδιάκριτα μπαίνει στις τσέπες μας και ψάχνει για εκείνα τα …ρέστα που αναφέραμε πιο πάνω.

Αποκαρδιωτική η εικόνα στα τσιπουράδικα, στις ταβέρνες, στα «καφέ» και στα μπαράκια της πόλης, όλη τη βδομάδα που πέρασε. Είτε έχασκαν τελείως άδεια, είτε με πελάτες μετρημένους στα δάχτυλα της μιας χειρός. Κάποιοι έλειψαν για βιαστικές, ολιγοήμερες διακοπές και ίσως κάποιοι άλλοι να παίζουν …κατενάτσιο (κλεισμένοι στα σπίτι τους) εν όψει παζαριού.

Αρχίζω να πιστεύω το καλαμπούρι που διάβασα στο διαδίκτυο… Ότι, δηλαδή, σ’ όποιον απέμειναν έστω 20 ευρώ στην τσέπη του, λέγεται πλέον …χρηματαποστολή.

Σε άλλη σελίδα σήμερα, οι ελαιοπαραγωγοί θα διαβάσουν, ότι με ανακοίνωσή του ο ΕΛΓΑ, μας δίνει την πρώτη «κρυάδα», για τις αποζημιώσεις που θα διεκδικήσουν, λόγω της φετινής ακαρπίας. «Πρώτα η συγκομιδή και μετά οι αποζημιώσεις», δηλώνει ο ΕΛΓΑ και… «ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι».

«Επικίνδυνη πολυτέλεια», θα χαρακτήριζε αβίαστα κανείς, την κόντρα που έχει ξεσπάσει στον Πτελεό, ανάμεσα στο Συνεταιρισμό και ομάδα ελαιοπαραγωγών. Ειδικότερα για τη φετινή χρονιά, που θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη λόγω μικρής σοδειάς (η ακαρπία πάλι), επιβάλλεται να κάτσουν κάτω νηφάλια και να τα βρουν, έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το γενικό κοινό συμφέρον. Σε μια περιοχή σαν τη δική τους, που η ελιά είναι μονοκαλλιέργεια, δεν υπάρχουν περιθώρια για «κόντρες», έριδες και φατριασμούς. Δημοκρατικά, με ψυχραιμία και διαφάνεια, ελπίζουμε ότι θα βρεθούν λύσεις για όλα.

Με τίτλο «τα χάδια των Αμερικανών», ο Σταύρος Ψυχάρης γράφει στο «Βήμα» το παρακάτω…διδακτικό: «Όσοι νοµίζουν, ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Οµπάµα ξύπνησε ένα πρωί και -ιδών φως το αληθινόν- αντελήφθη τα δίκαια της Ελλάδας, καιρός είναι να προσγειωθούν στην πραγµατικότητα. Οι κυβερνώντες τις ΗΠΑ θέλουν και νοµίζουν ότι µπορούν να διαφεντεύουν τον πλανήτη. Με γνώµονα πάντοτε τα οικονοµικά, πολιτικά κ.λπ. συµφέροντα της υπερδύναµης, η Ουάσιγκτον εφαρµόζει την πολιτική της, µη διστάζοντας να δράσει µε τον κυνισµό του δυνατού ή να χαϊδέψει αφτιά που δεν µπορεί να τραβήξει! Τον Δεκέµβριο του 1969 στο Παρίσι ο Ανδρέας Παπανδρέου, µιλώντας σε τρεις έλληνες δηµοσιογράφους, σε ένα διάλειµµα του Συµβουλίου της Ευρώπης, είπε µεταξύ άλλων: «Η χούντα θα πέσει όταν ο κοµπιούτερ στην Ουάσιγκτον πετάξει ένα καρτελάκι που θα λέει: Διώξτε τους, δεν µας συµφέρουν πια»! Την εποχή εκείνη ο Α. Παπανδρέου αδυνατούσε προφανώς να προβλέψει ότι η απριλιανή δικτατορία θα κατέρρεε µε ολιγόλογη ανακοίνωση του Κίσινγκερ τον Ιούλιο του 1974… Επτά χρόνια αργότερα ο Α. Παπανδρέου γιόρταζε τη µεγάλη εκλογική νίκη του, µε τις ευλογίες του νέου αµερικανού πρέσβη στην Αθήνα, που ήταν φίλος του. Είχε τοποθετηθεί στην Αθήνα λίγους µήνες προ των εκλογών, όταν οι δηµοσκοπήσεις έδειχναν την επερχόµενη νίκη του ΠαΣοΚ. Όλα αυτά δεν αποτελούν µόνον υλικό για τον ιστορικό του µέλλοντος. Η µελέτη του παρελθόντος είναι απαραίτητη όταν παίζει η Μπαρτσελόνα µε τον… Γκυζιακό! Ας περιµένουµε λοιπόν να δούµε τη συνέχεια, µετά τους φιλικούς εναγκαλισµούς στον Λευκό Οίκο. Οι κυβερνώντες στην Ουάσιγκτον έδωσαν στη δεκαετία του ’50 αποφασιστικό χέρι βοήθειας στην ελληνική νεολαία. Με την εν συνεχεία πολιτική τους οι Αµερικανοί έκαναν τους µαθητές, που άλλοτε βλέποντας τα συσσίτια στα σχολεία φώναζαν ωσαννά, την επόµενη δεκαετία τους ίδιους, φοιτητές πλέον, να φωνάζουν «φονιάδες των λαών, Αµερικάνοι»! Όλα αυτά τα γνωρίζει καλά ο Πρωθυπουργός, έστω εκ διηγήσεων…»

Κυνηγάνε λέει αυτούς με τις πολλές συντάξεις. Δεν αντιλέγω, ότι έχουν γίνει λαμογιές ούτε λόγος. Μια θεία μου, όμως, με μειωμένη δική της σύνταξη ΙΚΑ και μια θανάτου ΤΕΒΕ του συζύγου της, συγκεντρώνει πια κάθε μήνα το …ιλιγγιώδες ποσό των 650 ευρώ αθροιστικά. Απορώ, πού θα …επενδύσει τις αποταμιεύσεις της;

Θαύμασα τη δύναμη της νέας τεχνολογίας και την απεριόριστη δυνατότητα του internet, να μεταδίδει επείγουσες ανακοινώσεις, με τη συγκινητική περίπτωση της 27χρονης συντοπίτισσάς μας, που είναι μητέρα δύο παιδιών και στην οποία διαγνώστηκε οξεία λευχαιμία και έχει άμεση ανάγκη για λήψη αιμοπεταλίων. Μέσα σε λίγες ώρες, περισσότερες από 10.000 αναγνώσεις στην ιστοσελίδα μας (e-almyros.gr), αλλά και στην αντίστοιχη σελίδα μας στο facebook, με πάνω από 120 κοινοποιήσεις φίλων, γεγονός που σημαίνει ότι οι συνολικές αναγνώσεις είναι πολύ περισσότερες.

Μακάρι αυτή η συγκλονιστική κινητοποίηση να έχει αντίκρισμα, στον άνισο αγώνα που δίνει η νεαρή Γαρυφαλιά και να δώσει τέλος στην αγωνία της ίδιας, των οικείων και των φίλων της, αλλά και όλης της τοπικής κοινωνίας, που συγκινητικά της συμπαραστέκεται.

Πάτε …παζάρι; Ώρα σας καλή… Εγώ απ’ έξω θα ‘μαι, έστω κι ως… «παραφωνία» στο ομαδικό ντελίριο. Σκέφτηκα μάλιστα, να στήσω έναν πάγκο και να πουλάω …λουκέτα.