Μια εκδήλωση στο χωριό των παιδαγωγών (Κοκκωτοί)

Η κ. Κων/ντία Γκάργκα – Μητρογώγου, συν/χος εκπαιδευτικός, γράφει:

«Θέλω να συγχαρώ κατ’ αρχάς τον Εξωραϊστικό Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο του χωριού μου, για τις όλες μέχρι σήμερα εκδηλώσεις και όχι μόνο. Για τα έργα που με τα πενιχρά έσοδα μπορεί να φέρνει σε επαφή τους συγχωριανούς μας και δημιουργεί μερικά έργα που ομορφαίνουν το χωριό, αλλά και το ξαναζωντανεύουν όπως η βρυσούλα προς τα αμπέλια πρόσφατα.

Προσωπικά, θέλω να ευχαριστήσω το Σύλλογο για την τιμητική διάκριση που μου χάρισε, ως δασκάλα, γιατί υπηρέτησα στο χωριό λίγους μήνες και νομίζω περισσότερα πρόσφερα ως μαθήτρια παρά ως δασκάλα.

Δυστυχώς, οι υποχρεώσεις δεν με βοήθησαν να παραβρεθώ στην εκδήλωση, να ζήσω από κοντά τις συγκινήσεις. Όμως μέσα μου ξύπνησαν οι αναμνήσεις και το μολύβι δεν κρατιέται. Κάτι… θέλει να φέρει στο φως, που τα παιδικά μάτια ως φωτογραφία έγραψαν στην ψυχή, αυτό που η μηχανή δεν έβγαλε και δεν τυπώθηκε το πλάνο πάνω στο χαρτί δεν είναι η αδιάσειστη αλήθεια της πραγματικότητας, αλλά δεν φανερώνεται το συναίσθημα.

Ως δασκάλα έδωσα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Νομίζω ήταν το 1972 – 1973 το Μάρτη ως τον Ιούνιο. Τα παιδιά έγραφαν διαγωνισμούς και εξετάσεις για το γυμνάσιο. Κάποιοι τα κατάφεραν. Πάντως οι βάσεις είχαν δοθεί από την κ. Φιλομήλα Μπανταζή, που είχε προηγηθεί. Εγώ θα μιλήσω για τον δάσκαλό μου, τον κ. Χρήστο Γώγο, που ήρθε στο σχολείο μας όταν ήμουν στη Β’ τάξη ή στη Γ’. Κάπου το 1958 ή 1960.

Πάντως, είχε προηγηθεί ο κ. Τόπας, αλλά ο κ. Γώγος ήταν πιο νέος. Το πιο σπουδαίο και εντυπωσιακό που μου έμεινε, πέρα από την παρουσία του που φάνταζε στα μάτια μας, ήταν που ήρθε με στρατιωτικά ρούχα. Ακόμα θυμάμαι το χακί πουλοβεράκι που κούμπωνε στο λαιμό και από πάνω το χακί μπουφάν. Οι στρατιωτικές κουβέρτες στο ντιβανάκι του γραφείου, όπου κοιμόταν ο δάσκαλος. Συχνά καθάριζα το γραφείο. Τίναζα τις κουβέρτες, έπλενα το τηγανάκι ή το πιάτο. Εκεί τηγάνιζε κανένα αυγουλάκι.

Και κάτι άλλο. Ο καλός μας και αγαπημένος δάσκαλος είχε κάποιο πρόβλημα με τα νεφρά του. Έβγαζε πέτρες και τον πείραζαν ορισμένα φαγητά, όπως τα ρεβίθια.

Οι οικογένειες έπαιρναν με τη σειρά το δάσκαλο στο σπίτι, για να τρώει. Φανταστείτε τι μισθό πείνας έπαιρνε ο δάσκαλος. Θυμάμαι έριχνε ένα πυκνό χιόνι, δεν σταματούσε από το πρωί. Η οικογένειά μου είχε το δάσκαλο για φαγητό το μεσημέρι. Καθημερινή και χειμώνας. Έριχνε… Εμείς είχαμε ετοιμάσει το σπίτι, όσο γίνεται να είναι σπίτι, μετά από τον Εμφύλιο και όλες τις αποκοτιές του πολέμου.

(Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Ο Σύλλογος καλό θα ήταν να ασχοληθεί με την παλαιότητα των σπιτιών, της εκκλησίας και του σχολείου, προπάντων των σπιτιών που έχουν καεί και οι επιδιορθώσεις είναι λίγες.

Πάντως το σπίτι μου έχει ιστορική σημασία, όπως και άλλα και να το επιληφθεί και ο Σύλλογος και ο Δήμος. Ας κάνει μια εκδήλωση γι’ αυτά).

Η υποφαινόμενη προσπαθεί να ντύσει στα λευκά τον πόνο και το αδιέξοδο και να τα βλέπει με τα παιδικά της μάτια και την αγνή ψυχούλα της.

Στρώσαμε τραπέζι μπροστά στο αναμμένο τζάκι. Ρεβίθια ζεστά, τυρί, σαλάτα, ελιές. Ω! Τι δυστυχία όμως για το δάσκαλο να καταπιεί αυτά που τον αρρωσταίνουν. Κι όμως, έφαγε από ευγένεια, θέλοντας και μη, για να μην φανεί αγενής. Ύστερα μάθαμε τι πρόβλημα είχε. Αυτό, ως δασκάλα, με προβλημάτισε πολύ. Να είσαι αληθινός δάσκαλος, εραστής του φωτός με όλες τι χάρες, και να είσαι νηστικός!

1950… 1960… 1973… 1981… 2013.

Τι αισχύνη! Τι ντροπή!

Ο δάσκαλος νηστικός.

Σκιάθος 1979. Να βλέπεις τα ροζ και άσπρα μαγουλάκια από τα παιδιά και να λες: Αχ! Τι να έφαγαν σήμερα κι εγώ πεινάω, μετά από μια έντονη, δίωρη διδασκαλία με ανομοιογενή παιδιά και πολυπληθή.

Γιατί;

Γιατί το 2013 ο εκπαιδευτικός νηστικός; Ο δάσκαλος κρατάει τη ζωντάνια στις πλέον απομονωμένες περιοχές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας. Έβρος, Ρόδος, Ίμια, και… και…

Δύο είναι οι ραχοκοκαλιές της πατρίδας μας. Η παιδεία – εκπαίδευση και η Εθνική ακεραιότητα. Αυτοί οι δάσκαλοι κρατούν τα σύνορα με την Ελληνικότητα και την εκπαίδευση και μαζί με τους φαντάρους βάζουν φράχτη τίποτα να μην χαθεί και τίποτα να μην παραβιαστεί. Αυτά τα παιδιά του χωριού που φοίτησαν ή φοιτούν σε μονοθέσια σχολεία, άλλοτε πολυπληθέστερα και σήμερα στοιβαγμένα λες και είναι πράγματα. Είναι αυτά τα παιδιά του χωριού, της Επαρχίας, που φοίτησαν και φοιτούν σε μονοθέσια σχολεία άλλοτε.