ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 14/7/2013

Τώρα που θ’ αρχίσουν -μετά από υπερβολική χρονοκαθυστέρηση- οι μαζικές απολύσεις υπεράριθμων ή ακατάλληλων Δημοσίων υπαλλήλων (με κινητικότητες, διαθεσιμότητες και άλλες …τρικλοποδιές), τώρα ουσιαστικά αρχίζουν τα δύσκολα για την Ελληνική κοινωνία, καθώς κλιμακώνεται η ένταση και οι αντιδράσεις των θιγομένων. Ήδη άρχισαν ακόμη και οι χειροδικίες, με πρώτο θύμα τον Δήμαρχο Αθηναίων, καθώς το φαύλο αυτό σύστημα του πελατειακού κράτους αντιστέκεται, με νύχια και με δόντια, όχι μόνο για να μη χάσει τα προνόμια του πλέον, αλλά και το μισθό συντήρησης χιλιάδων οικογενειών.

Είναι ορθό και δίκαιο να φύγει έτσι όλος αυτός ο κόσμος από το Δημόσιο; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι «κοντά στα ξερά, θα καούν και κάποια χλωρά»… Όταν ο πέλεκυς πέφτει συντριπτικά πάνω σε κάποιες χιλιάδες, αυτονόητο είναι ότι ορισμένοι θα αδικηθούν και θα βρεθούν στην ανεργία άδικα των αδίκων. Μακάρι, η αξιολόγηση, που θα μεσολαβήσει πριν την οριστική απόλυση, να είναι δίκαιη και αντικειμενική, με αξιοκρατικά κριτήρια.

Εκείνο που συνιστά έκπληξη πάντως, είναι το γεγονός ότι οι αντιδράσεις προέρχονται -συνήθως και σωρηδόν- από τους βολεμένους του Δημοσίου και πολύ λιγότερο από τους απολυμένους ήδη στον ιδιωτικό τομέα. Αντιδρούν πρώτιστα όλοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά το φάσμα της ανεργίας και η πρώτη τους αγωνία για τα προς το ζην εκδηλώνεται π.χ. στα 40 τους χρόνια, τα 50 ή τα 60, ενώ εκατομμύρια άλλοι (ιδιωτικοί υπάλληλοι και μικροεπαγγελματίες) γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με την αγωνία αυτού του μεροκάματου και σίγουρα υπήρξαν περίοδοι στη ζωή τους (στα νιάτα τους ή αργότερα) που μπήκαν ήδη στις ουρές ανεργίας του ΟΑΕΔ. Για να μην πούμε για τους χιλιάδες νέους εκείνους (πολλοί με πτυχία μάστερ και χρυσές σπουδές στα χέρια τους), που ποτέ δεν δούλεψαν, ψάχνουν εναγωνίως πλην μάταια για μια δουλειά και συντηρούνται από το χαρτζιλίκι των γονιών τους.

Αντιδράς λοιπόν, εργαζόμενε στο Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ κτλ. και κλείνεις το Δήμο, την Τράπεζα, την Εφορία, το ΙΚΑ κ.ο.κ, για να διαμαρτυρηθείς, επειδή σου κόβουν το μισθό, σε απειλούν με διαθεσιμότητες, κινητικότητα και τόσα άλλα. Ή επειδή θέλουν να ελέγξουν τη νομιμότητα της πρόσληψής σου, να δουν αν πηγαίνεις καν στη δουλειά σου ή να σε αξιολογήσουν, για πρώτη φορά από τότε που «παρκάρισες» στο Δημόσιο και εξασφάλισες πάγιο μεροκάματο. Εγώ, ο ελεύθερος επαγγελματίας, που το εισόδημά μου συρρικνώνεται ραγδαία, εδώ και τέσσερα χρόνια, τι να κλείσω, για να διαμαρτυρηθώ αντίστοιχα; Ποιος θα νοιαστεί για μένα, αν κλείσω την επιχείρησή μου -φορτωμένος με χρέη που ούτε φαντάστηκες ποτέ- και οδηγηθώ στην απόλυτη πείνα; (Μη μου πεις π.χ. το Επιμελητήριο, που η Διοίκησή του τρώγεται ακόμη για τα οφίτσια της. Ούτε οι σκιώδεις Εμπορικοί και άλλοι Σύλλογοι…)

Πώς μπορείς να λες μετά απ’ αυτό, ότι το παιχνίδι δεν είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο;;;…. Διαβάστε ένα απόσπασμα από απόρρητη έκθεση της Μοσάντ. Αφορά ιδιωτική συνομιλία του πρώην Υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, σε εκπροσώπους Εβραϊκών συναγωγών, κατά την επίσκεψη του στη Γερμανία, το 1983.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια πριν, λοιπόν, είπε ο Κίσινγκερ: «Στις αρχές του 21^ου αιώνα το Ισραήλ πρέπει να ελέγχει όλα τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου. Από τους συνδικαιούχους, μόνο με την Τουρκία πρέπει να διαπραγματευτεί και -στην ανάγκη- να παραχωρήσει ένα μέρος. Οι Αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής θα είναι απασχολημένες με εμφύλιες συρράξεις. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα μαστίζονται από δρομολογημένη οικονομική κρίση. Η μόνη παρηγοριά για τους Έλληνες ίσως να είναι η δικαίωσή τους, για την αποπληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Σ’ αυτή τη δικαστική διεκδίκηση πρέπει να τους στηρίξουμε, για να τρωθεί η οικονομική επανάκαμψη και το γόητρο, της πάντοτε επικίνδυνης για μας Γερμανίας».

Τα λέει όλα, για τους Ευρωπαίους δυνάστες και επικυρίαρχους,  το κύριο άρθρο του «Βήματος», της περασμένης Τρίτης. Ανάμεσα στα άλλα που επισημαίνει: «Μπορεί δημοσίως διάφοροι παράγοντες της ευρωζώνης, κυρίως Γερμανοί, να εκφράζονται θετικά για την πορεία εφαρμογής του ελληνικού προγράμματος και την τακτική της κυβέρνησης, αλλά όταν η συζήτηση έρχεται στο κρίσιμο θέμα της εκταμίευσης των δόσεων, ξεχνούν αυτά που έλεγαν και ακολουθούν τη γνωστή πια σε όλους μας συνταγή της ασφυκτικής πίεσης. Το ίδιο συνέβη και χθες το βράδυ στο Εurogroup, όπου αποφασίστηκε μεν να εκταμιευτούν 6,8 δις ευρώ, αντί για 8,1 που διεκδικούσε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά με δόσεις και συνεχή πίεση για εφαρμογή των μέτρων που απαιτεί η τρόικα. Επιπλέον όλο το χρονοδιάγραμμα των δόσεων είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε η κυβέρνηση να μην μπορεί να παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό από τις δεσμεύσεις που απαιτούν οι δανειστές μας. Έφτασαν στο σημείο να ορίσουν και συγκεκριμένη ημερομηνία -19 Ιουλίου- που πρέπει να έχουν ψηφιστεί τα μέτρα για να δοθεί η πρώτη δόση.»

Και το σημαντικότερο -ίσως- κομμάτι του ίδιου άρθρου: «Την ώρα που όλος ο ευρωπαϊκός νότος βρίσκεται ένα βήμα πριν την έκρηξη, την ώρα που σχεδόν οι πάντες διαπιστώνουν ότι η ασφυκτική επιμονή στη λιτότητα, όχι μόνο δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, αλλά εκτροχιάζει όλα τα προγράμματα διάσωσης -βλέπε και Πορτογαλία- αυτοί επιμένουν στο ίδιο τροπάριο. Κόψτε δαπάνες, απολύστε, βάλτε κι άλλους φόρους… Όσο κι αν βρίσκουν κάποια επιχειρήματα στις δικές μας καθυστερήσεις και παλινωδίες, η τακτική τους είναι κυριολεκτικά καταστροφική. Από τη μια εντείνουν την ανασφάλεια, από την άλλη οδηγούν την οικονομία σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση, την κοινωνία σε απόγνωση και επιπλέον υπονομεύουν διαρκώς το κύρος και την αξιοπιστία της κυβέρνησης, την οποία υποτίθεται στηρίζουν. Η τέλεια δηλαδή συνταγή αποτυχίας… Οι κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις που συμβαίνουν γύρω μας, δεν ανησυχούν δυστυχώς και δεν προβληματίζουν κανένα από τους υποτιθέμενους ισχυρούς της Ευρώπης. Δεν συνειδητοποιούν ότι με την πολιτική τους μπορεί σύντομα να δουν τα φαινόμενα αυτά, να επεκτείνονται και μέσα στην Ευρώπη. Μόνο που τότε θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν, για να σβήσουν τη φωτιά που άναψε η αλλοπρόσαλλη πολιτική τους…»

Στους κύκλους συγγενών και φίλων τους είναι κοινό μυστικό… Κάποιοι από τους αιφνίδιους θανάτους υπερηλίκων, πρόσφατα, ακόμη και στην περιοχή μας, οφείλονται στο γεγονός ότι οι εκλιπόντες δεν έπαιρναν  από καιρό τα φάρμακά τους, με τα οποία αντιμετώπιζαν χρόνιες παθήσεις τους, στην καρδιά, στον πνεύμονα, κατά του καρκίνου κτλ. Ο λόγος; Η αδυναμία τους να πληρώσουν πια τη δική τους συμμετοχή για την αγορά τους ή κι ολόκληρο το κόστος των φαρμάκων, αν ήταν ανασφάλιστοι. Η περικοπή των συντάξεων, αλλά και η προσπάθεια αυτών των δυστυχισμένων να βοηθήσουν άνεργα παιδιά κι εγγόνια που υποσιτίζονται, δίνει το μέτρο της προσωπικής τους θυσίας, που τελικά τους κόστισε την ίδια τους τη ζωή.

«Ν’ αγοράσω το φάρμακό μου ή ψωμί για τα παιδιά;» Σ’ αυτό δίλημμα, κανένας γονιός ή παππούς ή γιαγιά δεν στέκεται να σκεφτεί ούτε δέκα δευτερόλεπτα. Όλα για τα παιδιά και …έχετε γεια (γιατί εγώ τη δική μου υγεία τη θυσιάζω, υπέρ της οικογενείας μου). Όσο λεβέντικη είναι μια τέτοια στάση, άλλο τόσο είναι και πολύ πικρή, για τόσους και τόσους ηλικιωμένους άντρες και γυναίκες, που έκαναν τόσα πολλά πριν, για ν’ αναστήσουν παιδιά κι εγγόνια και να τα καμαρώσουν  σε μια καλύτερη μοίρα, από τη φτωχική δική τους.

Αυτές οι κρυφές και αδήλωτες «αυτοκτονίες» λοιπόν, που τα θύματά τους πεθαίνουν από έλλειψη φαρμάκων, είναι αδύνατον να καταγραφούν σε όλο το Πανελλήνιο, αλλά συμβαίνουν κάθε μέρα, με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, ευθέως ανάλογη με τη γενικευμένη πτώχευση της Ελληνικής κοινωνίας και την αποσύνθεση του συστήματος Υγείας και περίθαλψης. Και συνιστά ένα ακόμη ιστορικό άγος, που πέφτει στα κεφάλια των εμπνευστών εκείνων (μέσα κι έξω από τη χώρα), που σχεδίασαν και εκτελούν τη στοχευμένη εξαθλίωση και εξουθένωση ενός περήφανου λαού, ο οποίος ακόμη στις εστίες του υπηρετεί αρχές, με κορυφαία τη διάσωση της οικογένειας.

Ευχάριστη έκπληξη -νομίζω για όλους μας- οι πολλοί γάμοι του φετινού καλοκαιριού, στην πόλη και στην περιοχή μας. Και μην ψάχνετε την αιτία σε συμπτώσεις. Η προφανέστερη εξήγηση είναι ότι πολλά ζευγάρια καθυστέρησαν ήδη για δυο, τρία ή περισσότερα χρόνια το γάμο τους (αρκετά απ’ αυτά συζούν ήδη), λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά για ευνόητους λόγους είδαν, ότι δεν πάει άλλο με τη σοβαρή αυτή εκκρεμότητα. Παντρεύονται λοιπόν, έστω και όχι με τις ιδανικές συνθήκες που φανταζόντουσαν, με τους πολιτικούς γάμους να κυριαρχούν, επειδή έχουν χαμηλότερο κόστος. Όπως και να ‘χει, η γενναία αυτή απόφαση να ενώσουν και επίσημα τις ζωές τους, μόνο ενθουσιασμό και επαινετικά σχόλια μπορεί να προκαλεί. Όλοι οι φετινοί γαμπροί και νύφες είναι άξιοι συγχαρητηρίων και τους ευχόμαστε ολόψυχα βίο ανθόσπαρτο…

Όσοι λίγοι φεύγουν για διακοπές, παρακαλώ να το κάνουν μουλωχτά, για να μη τους βασκάνει κανένα …νηστικό μάτι (ημών των υπολοίπων). Καλά να περάσετε…