ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 30/6/2013

Με μελαγχολικές σκέψεις (και ίσως κάποιες τύψεις) οι περισσότεροι  Έλληνες και Ελληνίδες, που έχουν καβατζάρει ήδη τα 50 τους χρόνια, βλέποντας τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ να γίνεται από την περασμένη Τρίτη πραγματικότητα, αισθάνθηκαν τουλάχιστον …άβολα. Προφανώς, ήρθε στη μνήμη τους η διχαστική δεκαετία του ’80 (και λίγο μετά), τότε που είχαμε χωρίσει ακόμη και τα καφενεία σε γαλάζια και πράσινα και φροντίζαμε (αμφότεροι), ώστε να μη συγχρώνται …Ιουδαίοι Σαμαρείταις.

Το πρώτο που θα μου πείτε βέβαια, για τα παραπάνω, είναι ότι «τότε ήταν μια άλλη εποχή» ή ότι με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία «πήραν την εκδίκησή τους οι ηττημένοι του Εμφυλίου», αλλά -φευ- κανένας από μας (γενιά του Πολυτεχνείου και δώθε), που τότε ανέμιζαν τις πλαστικές κομματικές σημαίες στις πλατείες, δεν είχε καμιά συμμετοχή στον Εμφύλιο, ούτε να μοιράσει τίποτε με τον πολιτικό του αντίπαλο, το γείτονα, το φίλο, ακόμη και το συγγενή του.

Θυμάμαι τότε την ομαδική παράκρουση των μεταφερόμενων οπαδών (κάτι σαν το «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» του Ελληνικού σινεμά), που έσπευδαν από όλη την Ελλάδα, στοιβαγμένοι μέσα στα προεκλογικά πούλμαν, προκειμένου να γεμίσουν την πλατεία Συντάγματος ή την πλατεία Αριστοτέλους ή την κεντρική Πλατεία της Λάρισας, ώστε να έχει μεγαλύτερη συγκέντρωση ο αρχηγός τους από τον αντίπαλο και να μετέχουν στο κέρδος (;) των τηλεοπτικών εντυπώσεων.

Σκεφτείτε (οι παλιοί Βολιώτες θα το θυμούνται) ότι ήταν τέτοιος ο φανατισμός, που τότε (κάπου στο 1987) υπήρξε και επαγγελματίας (πωλήσεις υποδημάτων) στην καρδιά του εμπορικού κέντρου, που είχε αναρτήσει πινακίδα στη βιτρίνα του, με την οποία προειδοποιούσε ότι δεν θέλει τους Νεοδημοκράτες για …πελάτες. Ήταν η εποχή που οι μεν λανσάριζαν τις  γυμνόστηθες φωτογραφίες της Λιάνη και οι άλλοι την προβοκάτσια με τον δήθεν Ναζί Μητσοτάκη. Άλλα τι απέμεινε απ’ όλα αυτά; Η τωρινή συγκυβέρνηση εκείνων που τότε δίχαζαν σκόπιμα και εγκληματικά τον Ελληνικό λαό.

Σε νέους ηλικιακά και άπειρους Υπουργούς εμπιστεύτηκε τις «καυτές πατάτες» των επώδυνων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, ο Αντώνης Σαμαράς. Ελπίζω γιατί προσδοκά να δουλέψουν ευσυνείδητα και αποδοτικά και όχι γιατί ίσως θα ήθελε να τους «κάψει» πρόωρα, φορτώνοντάς τους ένα σοβαρό πολιτικό κόστος. Κυριάκος Μητσοτάκης, Άδωνις Γεωργιάδης (με πολλές ενστάσεις και πικρά σχόλια πολιτών η υπουργοποίηση του δεύτερου) και οι λοιποί νεοφώτιστοι στους ανάλογους θώκους, αντιμετωπίζουν ήδη μια ιστορική πρόκληση, που κυρίως αφορά τον τόπο και λιγότερο την προσωπική τους πολιτική καριέρα. Μακάρι -για το καλό όλων μας- να τα καταφέρουν και να διαψεύσουν όλους εκείνους που πιστεύουν, ότι το «παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο». (Κάποιοι πιστεύουν ότι οι επιλογές επιβλήθηκαν …έξωθεν.)

Με τη μοναδική Βουλευτίνα της στο δικομματικό Κυβερνητικό σχήμα εκπροσωπείται πλέον η Μαγνησία. Η Ζέττα Μακρή ορίστηκε υφυπουργός Υγείας, σε μια εποχή που ο συγκεκριμένος ευαίσθητος τομέας αντιμετωπίζει μύρια προβλήματα σε όλη τη χώρα και -φυσικά- και στον τόπο της εκλογής της. Δικαίως, επομένως, αυτή η πολιτική εξέλιξη της κ. Μακρή γεννάει προσδοκίες στην περιοχή μας. Θα κριθεί κατά τα έργα της και μακάρι να τα καταφέρει…

«Μέχρι σήμερα», γράφει ο Γιώργος Μαλούχος στη «Βήμα», «στην κοινή συνείδηση οι λέξη «συνιστώσες» είναι συνδεδεμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ: όταν τη διαβάζει ή την ακούει κανείς το μυαλό του αυτομάτως πηγαίνει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα από αυτές – μάλιστα, η ΝΔ άσκησε πολλές φορές κριτική, ενίοτε χτυπώντας «κάτω από τη μέση»,  πάνω σε αυτό ακριβώς το πεδίο της πολυμορφίας και των εσωτερικών αντιφάσεων που η ίδια η δομή των συνιστωσών γεννά. Ίσως θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικοί σε αυτοί την κατεύθυνση οι άνθρωποι της Συγγρού. Γιατί τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο: την ίδια ακριβώς ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να ξεπεράσει την πολυμορφική δομή των συνιστωσών και να μετεξελιχθεί σε συμπαγές κόμμα μέσα από τις διαδικασίες του, η Ν.Δ. αυτοϋποβιβάζεται η ίδια πλέον σε συνιστώσα μίας κυβέρνησης, στην οποία ναι μεν δεν υπάρχουν δεκαεφτά άλλες, υπάρχει όμως μία που είναι πολύ παλιά καραβάνα: το ΠαΣοΚ… Κακά τα ψέματα: η ΝΔ και το ΠαΣοΚ δεν υπάρχουν πια όπως τα ξέραμε τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου ή Βενιζέλου – Σαμαρά, τους έδωσε τη χαριστική βολή.»

Εκείνο που πρώτιστα πρέπει να αφουγκραστούν και να προσέξουν πάντως οι κυβερνώντες, είναι ότι η Ελληνική κοινωνία έχει προ πολλού εξαντλήσει τα όρια της ανοχής και της αντοχής της. Όχι μόνο δεν σηκώνουν οι πλάτες μας νέα επαχθή και αντιλαϊκά μέτρα, αλλά κι αυτά που ήδη «τρέχουν» δεν έχουν στεγνώσει μόνο τις τσέπες μας αλλά και τις ψυχές μας. Όσες αλχημείες κι αν σκαρφιστήκαμε και εφαρμόσαμε στους εαυτούς μας και στις οικογένειές μας, προκειμένου να παλέψουμε με το «τέρας» της επιβίωσης, αποδείχτηκαν ατελέσφορες, μπροστά στο τσουνάμι των περικοπών, της ανεργίας, το ομαδικό κλείσιμο των επιχειρήσεων, την άγρια φορολόγηση, ακόμη και της …ανάσας μας. Φτάνει πια… Γιατί αλλιώς, η τωρινή Πλατεία «τα ξύν’», της φαινομενικής ηρεμίας του κοσμάκη, μέσα σε μια νύχτα μπορεί να μιμηθεί την Πλατεία Ταξίμ ή την Πλατεία Ταχρίρ.

Ως εθνική επιτυχία πανηγυρίστηκε η επιλογή του αγωγού Trans Adriatic Pipeline (TAP) για τη μεταφορά του αερίου των Αζέρων στην Ευρώπη, μέσω της χώρας μας. Η επιλογή αυτή δεν είναι μόνο στρατηγικής σημασίας, αλλά και οικονομικά ευπρόσδεκτη, καθώς θα δημιουργήσει έως και 12.000 θέσεις εργασίας (μέχρι το 2019 που θα ολοκληρωθεί η κατασκευή του αγωγού) στη Βόρεια Ελλάδα από όπου θα διέλθει. Πρώτιστο επίσης, από γεωπολιτικής σκοπιάς, καθώς καθιστά την Ελλάδα ενεργειακή πύλη στη Νοτιοανατολική  Ευρώπη.

«Ούτε κλαίνε ούτε γελάνε» οι φετινές επιδόσεις των παιδιών της περιοχής μας στις Πανελλαδικές εξετάσεις, για την είσοδο στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ, οι οποίες δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από το γενικότερο κλίμα. Λιγότεροι αριστούχοι από άλλες χρονιές, «σφαγή» στις μεσαίες βαθμολογίες και όλοι περιμένουν τώρα την αναμενόμενη πτώση των βάσεων, στα περισσότερα πεδία, για να δουν την τελική τους «σοδειά». Κάποιοι πάντως, δεν πρόκειται να πετύχουν την εισαγωγή τους σε Σχολές της αρεσκείας και της αρχικής επιλογής τους.

Να συγχαρούμε όλα τα παιδιά για την προσπάθειά τους, καθώς και τους γονείς, καθηγητές, φροντιστές που στάθηκαν αρωγοί δίπλα τους και πρωτίστως να ευχηθούμε, όταν -μετά από λίγα χρόνια- θα κρατούν κάποιο πτυχίο στα χέρια τους, να έχουν διαμορφωθεί καλύτερες οικονομικές συνθήκες στη χώρα μας, ώστε να μην αθροιστούν ως άνεργοι πτυχιούχοι στη στρατιά όλων εκείνων που γεμίζουν τις ουρές του ΟΑΕΔ ή να αναγκαστούν να πάρουν των ομματιών τους και να αναζητήσουν τη μοίρα τους σε ξένη γη.

Με κάποια επικίνδυνα σπασμένα γυαλιά, που μάζεψα από τη μέση του δρόμου, διέτρεξα όλο το βόρειο άκρο της Παραλίας του Αλμυρού, προσπαθώντας να βρω έναν κάδο απορριμμάτων για να τα αποθέσω. Πλην όμως και σε μια απόσταση 200 μέτρων περίπου δεν βρήκα κάτι σχετικό… Δεν μπορεί να προτρέπουμε τον κόσμο να διατηρεί τις ακτές καθαρές, να μαζεύει ευσυνείδητα τα σκουπίδια που προκαλεί -αλλά και εκείνα κάποιων αμελών που προηγήθηκαν- και ,από την άλλη μεριά, να μην τον βοηθάμε, εγκαθιστώντας έστω υποτυπώδεις κάδους συλλογής απορριμμάτων. Ειδικότερα η παραλία του Αλμυρού είναι -εδώ και μερικά χρόνια- ο δημοφιλέστερος τόπος προσέλευσης των λουομένων.

Μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν προλάβαμε το μοιραίο, δυο μαθητές Δημοτικού κλωτσούσαν -για …παιχνίδι- ένα ανυπεράσπιστο μικρό γατάκι, μέχρι που το σκότωσαν, πάνω στο πεζοδρόμιο. Η Βιβή πλησίασε τα παιδιά και με υπομονή τους εξήγησε ότι η συγκεκριμένη αποτρόπαια πράξη μόνο …ανδραγαθία δεν είναι. Τι παραπάνω να τους πεις, όταν παντού γύρω τους οι μεγαλύτεροι αδιαφορούν ή βασανίζουν και θανατώνουν αδέσποτα ζώα; Ποιός πέταξε στο δρόμο αυτό το γατάκι, για να γίνει τελικά παίγνιο στα πόδια των παιδιών; Ποιός τιμωρήθηκε μέχρι σήμερα για την εγκατάλειψη οικόσιτων ζώων ή για άλλες αποτρόπαιες πράξεις σε βάρος τους; Σε ποιο σχολείο έγινε σοβαρή προσπάθεια να μάθουν τα παιδιά να προστατεύουν τα ζώα και όχι να τα σκοτώνουν;

Ποιός θα μας το πει υπεύθυνα; Τα κουνούπια ψεκάζουν ή …εμάς;

Γιατί, κυρία Βούλτεψη; Σας ενόχλησε η «προαγωγή» του Άδωνι; Δεν καταλάβατε ότι τώρα είναι καιρός όπου «μας πάει …δεξιά, το πανηγύρι κι η χαρά»; (Στο κάτω -κάτω δεν ξέρατε ότι όλο και θα παραμονεύει μια …Ζέττα;)

Το tweet της Εβδομάδας (από τη στήλη της Σταυρούλας Παναγιωτάκη): «Η κυβέρνηση ορκίστηκε να τυρί το Σύνταγμα». (@platitudinous)

Επίκαιρη ατάκα της ίδιας: «Με τόσο air condition, τον επόμενο λογαριασμό θα μου τον φέρει σπίτι διευθυντής της ΔΕΗ, σε ξύλινο κουτί ανάμεσα σε δύο chivas».

Για τις αντικειμενικές αξίες στη Δάφνη, μήπως αυτός που τις καθόρισε μένει στο …Δαφνί;

Υπουργός Υγείας ο Άδωνις; Τώρα πια μπορεί να μην έχουν επάρκεια γιατρών, νοσηλευτών και ιατρικού υλικού τα Νοσοκομεία, αλλά είναι πολύ πιθανό να αποκτήσουν …δανειστικές βιβλιοθήκες.

Κυριάκος Μητσοτάκης, Φώφη Γεννηματά, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κτλ. Αυτές δεν είναι σκέτες Υπουργοποιήσεις… Περισσότερο μοιάζουν με …γονική παροχή.

Καλό μήνα απ’ αύριο… Καθαρά καλοκαιρινός, αφού τελειώσαμε με τις εξετάσεις, τις σοδειές και τ’ άλλα «τσάτζαλα – μάτζαλα». Κι όσοι δεν καταφέρουν να κλέψουν οπώρας διακοπών, καλή είναι κι η …Καράγκιορη.