Γιόρτασαν οι Σαρακατσαναίοι και φέτος το Ξωκλήσι το Αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις – φωτο

Σε μια υπέροχη τοποθέσία, άγριας ομορφιάς και… μοναξιάς οι Σαρακατσάνοι σήμερα το απόγευμα -Σάββατο 25 Μαΐου 2013- τέλεσαν Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό μετ’ αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος στο Ιερό Εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις στο ύψωμα “Καστράκι” μετά τα “Ζηρέλια”.Αύριο, Κυριακή 26 Μαΐου, θα τελεσθεί Όρθρος και Θεία Λειτουργία από τις 7:30 έως τις 10:30 το πρωΐ. Επίσης θα υπάρχει τιμητική προσκύνηση Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου.

Ο αεικίνητος, πρόεδρος των Σαρακατσαναίων -να ‘ναι καλά- κ. Γιάννης Πρεβεζιάνος, με καμάρι μας ξενάγησε, ενώ είχε οργανώσει τον εσπερινό μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια. Η γυναικεία ματιά, δεν ήταν δυνατό να μην παρατηρήσει, τα “κοφτά” περίτεχνα χειροποίητα τραπεζομάντηλα και καρεδάκια, τα φρέσκα λουλούδια, την καθαριότητα του χώρου. Περήφανος και συγκινημένος ο κύριος Γιώργος Θεοδωράκης καμάρωνε την εκκλησιά που εδρεύει στο οικόπεδο της οικογενείας του, μνήμες και φιγούρες αγαπημένες περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και η γαλήνη της ψυχής του πέρασε λίγο και σε ‘μας.

Η εκκλησία κτίστικε και εξοπλίστηκε με έξοδα του Συλλόγου Σαρακατσαναίων Ευξεινούπολης και Περιχώρων “Η Στάνη”, ενώ στο στάδιο των τελευταίων του εργασιών βρίσκεται το Αρχονταρίκι, πάνω από την εκκλησία.

Οι ξεναγοί μας, μας έδειξαν και την βυζαντινή εκκλησιά. Οι κίονες που βρίσκονται τριγύρω μαρτυρούν ότι η περιοχή κρύβει μεγάλη ιστορία.

 Τσιντσίνη Βιβή

Βιογραφία: Ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ενάρετους. Όταν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον Αυτοκρατορικό Στρατό, με το αξίωμα του Δούκα, γυμνάζοντας τους στρατιώτες του, στο να είναι γενναίοι και ατρόμητοι πολεμιστές, κυρίως όμως τους νουθετούσε και τους δίδασκε να πιστεύουν στον Θεό, να προσεύχονται, να μην αδικούν ποτέ κανέναν και να ζητούν από τον Χριστό να τους δίνει δύναμη για να πολεμούν τους εχθρούς. Δεν ήταν όμως μόνο οι εξωτερικοί εχθροί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, αλλά και οι διάφορες εξεγέρσεις που συνέβαιναν στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Σε μία τέτοια εξέγερση εστάλη ο Νικόλαος, από τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο τον Εικονομάχο, για να επιβληθεί στους εξεγερθέντες και να επαναφέρει την ειρήνη και την ευστάθεια.
Στην επιχείρηση αυτή είδε να χύνεται άδικα ανθρώπινο αίμα και να χάνονται ψυχές. Φοβούμενος μήπως κι εκείνος χάσει την ζωή του μα κυρίως την ψυχή του, συνοδευόμενος από δώδεκα στρατιώτες του, αποσύρθηκαν στα Βούνενα της Θεσσαλίας όπου κατοικούσαν αρκετοί ασκητές κοντά στους οποίους έζησαν ασκητικά με νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή. Όταν οι Άβαροι κατέφθασαν στην Θεσσαλία σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή στο βάρβαρο πέρασμα τους, συνέλαβαν τον Νικόλαο και τους στρατιώτες του, τους οποίους κατέσφαξαν.
Τον Νικόλαο προσπάθησαν με υποσχέσεις και κολακείες να τον πείσουν να αρνηθεί την πίστη του αλλά δεν τα κατάφεραν. Αφού τον κατατρύπησαν με το ίδιο το κοντάρι του στη συνέχεια απέκοψαν την Τιμία Του Κεφαλή στις 9 Μαΐου του 720 μ.Χ και το νεανικό αίμα του πότισε άφθονα την Θεσσαλική γη. Στο σημείο της σφαγής εγκατέλειψαν οι Άβαροι το Σώμα του Αγίου, όπου μετά από πολλά χρόνια το βρήκε ακέραιο και ευωδιάζων κάποιος άρχοντας Ευφημιανός, ο οποίος γιατρεύθηκε από την ασθένεια της λέπρας που έπασχε και αφού το ενταφίασε, έκτισε εκεί Ναό στο όνομα του Οσιομάρτυρα.

Από τα δένδρα στα οποία δέθηκε και βασανίσθηκε ο Άγιος ρέει ένα κόκκινο υγρό το οποίο ονομάζεται «Αίμα». Το υγρό αυτό όταν χρησιμοποιείται με πίστη και εμπιστοσύνη στον Οσιομάρτυρα έχει ιαματικές ιδιότητες και επιτελεί θαύματα σε πάσχοντες από δερματικές παθήσεις και κεφαλοπονία. Εξ’ άλλου τα τάματα, τα χρυσαφικά και τα αφιερώματα που στολίζουν το Εικόνισμα Του, εκπροσωπούν τα Θαύματα και τις ευεργεσίες που επιτέλεσε και επιτελεί σε εκείνους που τον επικαλέσθηκαν και τον επικαλούνται.
Το λείψανο Του Αγίου που με ευλάβεια φυλάσσεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Νέου στην Θήβα (συνοικία Τάχι) βρίσκεται εντός αργυράς πεποικιλμένης Θήκης την οποία μαζί με την Εφέστιο Εικόνα περιβάλλει ξυλόγλυπτο Κιβώριο.
Πολλές φορές ευωδιάζει, θεραπεύει, ενισχύει, παρηγορεί και φανερώνει πως η Χάρις του Θεού παραμένει ανεξίτηλη στο σώμα, ακόμα και μετά θάνατον και ότι είναι τεκμήριο και προοίμιο της μελλούσης Αναστάσεως και αφθαρσίας, ενώ κάθε Τετάρτη ψάλλεται η Παράκληση του Αγίου μας ενώπιον Του.
Αυτός ο Πνευματικός Θησαυρός αποτελεί ανεκτίμητη Δωρεά της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Μαζαράκι Βαγίων και παραδώθηκε στον Ναό από την Γερόντισσα Ευπραξία με σεμνή τελετή στις 10 Δεκεμβρίου 2000 μ.Χ.

Θαύματα του Αγίου

Ήταν Οκτώβριος του 1943 μ.Χ. Οι Γερμανοί Κατακτητές ήταν αποφασισμένοι να σκορπίσουν τον θάνατο πριν αναχωρήσουν από την Θήβα και να αφήσουν πίσω τους ερειπωμένη την μικρή τότε, συνοικία του Ταχίου. Οι πληροφορίες τους έλεγαν, ότι εκεί ήταν κρυμμένα πολλά πυρομαχικά, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν οι αντάρτες εναντίον τους. Πραγματικά! Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το καμπαναριό υπήρχε ένας μικρός βοηθητικός χώρος, ο οποίος ήταν γεμάτος με όπλα και πολεμοφόδια. Οι Γερμανοί έδωσαν διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι έξω από τον Ναό, και παράλληλα ζήτησαν κατάλογο των ανδρών από 16 ετών και πάνω, ενώ όποιος δεν ήταν παρών να τον αναζητούσαν και να τον εκτελούσαν επί τόπου.
Απέναντι από τους δυστυχείς κατοίκους, το Εκτελεστικό Απόσπασμα περίμενε το σύνθημα του Αξιωματικού για να στείλει το καυτό μολύβι στα σκελετωμένα από την πείνα σώματα τους. Έγινε εξονυχιστικός έλεγχος παντού. Στα σπίτια,στις αποθήκες, στα υπόγεια. Μέχρι και στον Ναό όρμησαν για να εντοπίσουν τα πυρομαχικά. Εδώ πρέπει να υπογραμμισθεί ότι οι Γερμανοί έχοντας ολοκληρώσει τις σφαγές του Διστόμου (Ιούνιος 1943 μ.Χ.) και του Προδρόμου (Αύγουστος 1943 μ.Χ.) ήταν αποφασισμένοι να πνίξουν στο αίμα οποιαδήποτε Aντιστασιακή ενέργεια.
Την είσοδο του χώρου όπου ήταν κρυμμένα τα πυρομαχικά την έκλεινε μία ξύλινη πόρτα, η οποία ανοιγόκλεινε με το φύσημα του αέρα και παράτεινε την αγωνία των απελπισμένων, που παρακολουθούσαν τον αιμοβόρο Αξιωματικό να φθάνει μέχρι εκεί, δυο και τρεις φορές, αλλά να μην μπαίνει μέσα, έχοντας νεκρωμένη την στρατιωτική του διαίσθηση αλλά και την ανθρώπινη περιέργεια.
Σε λίγο οι Ναζί έφυγαν άπρακτοι και σκυλιασμένοι. Δάκρυα συγκίνησης έτρεξαν από τα μάτια όλων. Με λαμπάδες, γονυκλισίες και μυστικές προσευχές ευχαριστούσαν τον Άγιο που εμπόδισε τον Γερμανό Αξιωματικό να εντοπίσει τα πυρομαχικά και που τους έσωσε από βέβαιο θάνατο! Διαφορετικά την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη δεν θα γιορτάζαμε ένα Θαύμα, αλλά θα θυμόμασταν μία σφαγή!
Δικαίως το Απολυτίκιο αποκαλεί τον Οσιομάρτυρα Νικόλαο τον Νέο: «….τῶν ἐν κινδύνοις ἀπροσμάχητος βοηθός, θλιβομένων τε θερμὸς ὑπερασπιστής, καὶ τῶν ἐν παντοίαις ἀνάγκαις ὑπέρμαχος….».
Ας Τον ευχαριστούμε και εμείς για την Προστασία Του και ας Τον παρακαλούμε να μην μας στερήσει την Ευλογία και την Χάρι Του.

Γιατί βλαστημάς;

Το 1960 φιλούσα γίδια πιτσιρικάς στο βουνό. Όλη τη μέρα βλαστημούσα. Τότε ήμασταν στο βουνό οι περισσότεροι νέοι από το χωριό, διότι φυλούσαμε τα κοπάδια μας. Αν πήγαινες τότε στο βουνό, ήταν περισσότεροι άνθρωποι, απ’ ότι ήταν κάτω στο χωριό. Αλλά ήμασταν αγνοί, χωρίς καχυποψία και πονηριά μέσα μας. Εγώ έβριζα συνεχώς και βλαστημούσα, νομίζοντας τότε ότι κάτι έκανα. Ότι μεγάλωσα, έτσι νόμιζα με το μυαλό μου.  Μετά από λίγο καιρό φύγαμε από το βουνό που ήμασταν και κατεβήκαμε κάτω στο χωριό. Εδώ που καθόμαστε τώρα, δίπλα ακριβώς είχαμε το στάβλο με τα άλογα. Μία θα ήταν η ώρα, δύο ήταν, το βράδυ και είδα στον ύπνο μου τον Άγιο Νικόλαο τον Νέο να με ξυπνάει. Μόλις τον είδα στον ύπνο μου, τα έχασα.

– Είμαι ο Άγιος Νικόλαος. Γιατί βλαστημάς παιδί μου; μου είπε.

Σηκώνομαι απευθείας μπαίνω στο στάβλο, παίρνω το άλογο και πηγαίνω στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Νέου, τρείς η ώρα το βράδυ. Πλένομαι στη βρύση και μπήκα στην εκκλησία και άναψα τα καντήλια του χωρίς να φοβηθώ καθόλου. Που βρήκα τη δύναμη και τη ψυχραιμία και πήγα μέσα στη νύχτα στην εκκλησία, γύρω στα 4 με 5 χιλιόμετραπάνω στο βουνό, δεν μπορώ ακόμα να το καταλάβω;

 Λιτανεία για να βρέξει                                                           

«Είναι το έτος 1957, ο αδερφός μου ο Νίκος, ένας ξάδερφος μου ο Γιώργος κι εγώ, πήγαμε στο προσκύνημα του Αγίου Νικολάου του Νέου με τα πόδια για να πάρουμε την εικόνα του Αγίου Νικολάου και να την κατεβάσουμε στο χωριό μας στα Βούνενα. Την ημέρα εκείνη όλο το χωριό κανόνισε με τον πάπα Λάμπρο να κάνει λιτανεία, έξω από το χωριό μέχρι το ύψωμα, και όλοι να παρακαλέσουμε τον Άγιο για να βρέξει. Απ’ όσο θυμάμαι είχε τότε πολλούς μήνες να βρέξει και ο τόπος όλος είχε ξεραθεί. Όλο το χωριό το γνώριζε ότι θα γίνει η λιτανεία και μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Εμείς πήγαμε και φέραμε την εικόνα. Την ώρα που γινόταν η λιτανεία, ούτε ένα σύννεφο δεν υπήρχε στον ουρανό. Όταν τέλειωσε πήραμε πάλι εμείς οι 3 την εικόνα και με τα πόδια ξεκινήσαμε για να την επιστρέψουμε στο ναό. Δεν προλάβαμε να ξεκινήσουμε, και πιάνει μία βροχή, δυνατή. Που βρέθηκαν αυτά τα σύννεφα, ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να το καταλάβω. Γίναμε μούσκεμα μέχρι να πάμε την εικόνα. Το λέω μέχρι σήμερα και ανατριχιάζω».

(από μαγνητοφωνημένη συνέντευξη του Γεωργίου Αγκλόπουλου του Χαραλάμπους – Βούνενα)

Θαύμα στο Μπακλαλί

Η κυρία Ελένη μέχρι το έτος 1998 υπέφερε από ισχυρές ημικρανίες. Έκανε εξετάσεις και έπαιρνε χάπια για το λόγο αυτό. Όταν την έπιανε η ημικρανία, έπεφτε κάτω και για ώρες ήταν σε άθλια κατάσταση. Περισσότερο όμως χάλια ήταν η ψυχολογική της κατάσταση.  Έτσι αποφάσισε να πάει να προσκυνήσει στο Μπακλαλί και πλυθεί στο αγίασμα του Αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις.

Πράγματι πήγε μαζί με μια άλλη φίλη της που είχε το ίδιο πρόβλημα και αφού προσευχήθηκαν, πήγαν στο πηγάδι και πλύθηκαν.  Η κυρία Ελένη πλύθηκε με το αγίασμα και στη συνέχεια κρέμασε το μαντήλι της στα δέντρα ενώ η φίλη της λυπήθηκε το τσεμπέρι της και ενώ πλύθηκε στο αγίασμα δεν το κρέμασε όπως συνηθίζεται κατά την παράδοση, διότι όπως είπε δεν είχε άλλο.  Από τότε πέρασαν περίπου 13 χρόνια (2011) και οι ημικρανίες της κυρίας Ελένης σταμάτησαν εντελώς. Η φίλη της, η οποία την συνόδεψε τότε στο προσκύνημα, τι ρωτάει μέχρι και σήμερα με απορία «γιατί εσένα σου περάσανε οι ημικρανίες και εμένα όχι;».

(Το θαύμα το διηγήθηκε η νύφη της Ελένης Πενέκελη 210-2810908 την Δευτέρα 23 Μαΐου 2011)