ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 3/5/2013

Με ελπίδες

Φουσκώνει με συγκρατημένες ελπίδες το κλίμα στην Ελλάδα και δείχνει λιγότερο γκρίζα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Δεν είναι μόνο που αφήσαμε πίσω μας τον (ήπιο πάντως) χειμώνα, ούτε ότι εκταμιεύτηκαν τελικά (καθυστερημένα) οι δόσεις που μας έταξαν οι Τροϊκανοί.

Είναι και ορισμένα εμφανή σημάδια ανάκαμψης στην Ελληνική οικονομία, που κυρίως έχουν να κάνουν με τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού (κάποια όμως …λογιστικά), την επανεκκίνηση κάποιων οδικών έργων, την απορρόφηση πόρων του ΕΣΠΑ, το εναρκτήριο «ξήλωμα» στο άχρηστο κομμάτι του υδροκέφαλου Δημοσίου, αλλά και την έναρξη αποκρατικοποιήσεων.

Απομένει βέβαια όλα αυτά να δείξουν το αντίκρισμά τους και στην οικονομία της αγοράς, να ανακεφαλαιοποιηθούν επιτέλους οι τράπεζες και να ανοίξουν τις στρόφιγγες του δανεισμού, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας (έστω και με τα μεροκάματα της πείνας), να περιοριστεί (και όχι μόνο να αναχαιτίζεται) η ανεργία κ.ο.κ.

Όσο κι αν δεν θέλει κάποιος (και καλά κάνει) να καταπίνει αμάσητη την επικοινωνιακή προπαγάνδα της τρικομματικής Κυβέρνησης, κάπως έτσι περιγράφεται η κατάσταση και εύλογα μπορείς να περιμένεις, ότι θα καλυτερέψει το καλοκαίρι, αν επαληθευτούν τουλάχιστον οι φετινές προβλέψεις, που μιλούν για θεαματική αύξηση του τουριστικού ρεύματος, ενώ ήδη δίνονται κάποιες ρυθμιστικές «ανάσες» στα χρέη και στα χαράτσια, που συνθλίβουν τα φτωχότερα νοικοκυριά.

Χωρίς να χαλαρώνουμε, λοιπόν, χωρίς να γινόμαστε υπερ-αισιόδοξοι ότι τάχα οριστικά κερδίσαμε τον «πόλεμο», ας «βαφτίσουμε» το φετινό Πάσχα, ως Πάσχα Ελπίδας.

Βίαια…

Σε επίρρωση -θα ’λεγε κανείς- των όσων επισημαίνω πιο πάνω, με τίτλο «Η Ελλάδα μετασχηματίζεται βίαια», σε κύριο άρθρο του το «Βήμα» της Μ. Τετάρτης αναφέρει:

«Εδώ και τρία χρόνια η ελληνική οικονομία και η χώρα ολόκληρη κινούνται σε τροχιά αναγκαστικής μεταβολής.

Υπό την πίεση δανειστών και εταίρων και πάντα υπό την απειλή της απόλυτης οικονομικής καταστροφής η πολιτική ηγεσία της χώρας αποδέχθηκε δομικές αλλαγές, αναλαμβάνοντας και το κόστος.

Όσο περνά ο καιρός και επικρατεί το πνεύμα των αλλαγών, νέες συνθήκες διαμορφώνονται στη χώρα.

Η Ελλάδα είναι αυτή την ώρα στη φάση της μεγάλης μετάβασης.

Η κρατικοδίαιτη, προστατευμένη σε μεγάλο βαθμό, οικονομία βαθμιαία μεταλλάσσεται σε ανοιχτή φιλελεύθερη.

Και μοιάζει η μετάλλαξη σχεδόν νομοτελειακή, παρά τις πολλές αντιδράσεις και τις επακόλουθες καθυστερήσεις.

Ήδη στην τριετία κανόνες και αρχές που κυριαρχούσαν επί δεκαετίες ανατράπηκαν, καθεστώτα πολιτικά κλονίσθηκαν και σχέσεις οικονομικές δοκιμάσθηκαν και δοκιμάζονται στην πράξη, συμφέροντα αμφισβητήθηκαν και αμφισβητούνται και μαζί νέες πεποιθήσεις και νέες συνειδητοποιήσεις διαμορφώθηκαν και συνεχίζουν να διαμορφώνονται.

Καλώς η κακώς, ανεξαρτήτως πως, η Ελλάδα μετασχηματίζεται και ενσωματώνεται, με βίαιο τρόπο είναι αλήθεια, στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Και κατά τα φαινόμενα τίποτε δεν μοιάζει ικανό να σταματήσει αυτή τη μεγάλη και βαθιά αλλαγή.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν είχαμε άλλη επιλογή από την επερχόμενη απόλυτη ενσωμάτωση σε αυτό το αλληλοεξαρτώμενο και απόλυτα κινητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και το δεύτερο αν έχουμε καμία τύχη εντός του.

Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι σχετικώς εύκολη. Εκεί που είχαμε φθάσει μάλλον δεν είχαμε άλλες επιλογές, ότι κι αν λένε όσοι τα αντίθετα δημοσίως υποστηρίζουν.

Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι επίσης μια: Εξαρτάται από τη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και από την προσπάθεια του ελληνικού λαού.»

Προεδρολογίες

«Όπως εγκύρως με πληροφόρησαν», γράφει στα παραπολιτικά του ο ΒΗΜΑτοδότης, «ενδιαφέρεται για την Προεδρία της Δημοκρατίας ο κ. Δ. Αβραμόπουλος, παρά το νεαρόν της ηλικίας του. Ο υπουργός Εξωτερικών κλείνει τα 60 στις 6 Ιουνίου και όπως είναι φυσικό, το «6» μπροστά τον ωθεί σε φιλοσοφικές ενατενίσεις και υπαρξιακές αναζητήσεις. Δεν θα έλεγε όχι λοιπόν στην Προεδρία το 2015, από το κτίριο της οποίας μπορεί κανείς ανενόχλητος να ασκεί πολιτική. Ο κ. Αβραμόπουλος φέρεται να πιστεύει ότι ως διαχρονικός κήρυκας της συναίνεσης θα μπορούσε υπό συνθήκες να είναι η κοινή επιλογή πολλών διαφορετικών κομμάτων.

Οι άσπονδοι φίλοι του επιμένουν ωστόσο ότι θα ήταν ιδανικός για μια θέση η οποία επιβάλλει να μην έχεις καμία απολύτως αρμοδιότητα, αλλά οι υποστηρικτές του τονίζουν ότι ενδιαφέρεται για τη θέση επειδή προβλέπει ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου στη συνταγματική αναθεώρηση που εκτός απροόπτου θα γίνει μετά το 2014. Έπειτα από όλα αυτά πιστεύω ότι ο κ. Φ. Κουβέλης θα πάρει δραστικά μέτρα για να υπερασπίσει τον εαυτό του μια που είναι πεπεισμένος ότι το έθνος κοιμάται και ξυπνά με τη σκέψη ότι αυτός θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος.»

Σιτοδεία

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» και τούμπαλιν…

Μπορεί ο ήπιος χειμώνας να έδωσε «ανάσες» στο επαχθές κόστος της οικιακής θέρμανσης, αλλά η έλλειψη βροχών και χιονιού έχει στεγνώσει τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής και ήδη οι σιτοπαραγωγοί κλαίνε τη χαμένη φετινή τους σοδειά, ενώ τα προμηνύματα δεν είναι καλά και για τις άλλες εαρινές και θερινές καλλιέργειες.

Ακόμη κι εκεί που υπάρχει δυνατότητα οι αγρότες να ποτίζουν, κάτι τέτοιο ανεβάζει στα ύψη το κόστος παραγωγής, οπότε «πιάσε τ’ αυγό και ..κούρεψ’ το», που λέει κι ο λαός μας.

Έστω και τώρα, στο «και πέντε», ας ευχηθούμε να έρθουν κάποιες βροχές και να στρώσει η κατάσταση, γιατί αλλιώς οι επιπτώσεις θα είναι δραματικές στην τοπική -κυρίως- οικονομία.

Χαίρε, Κώστα

Το προσωπικό μου «ύστατο χαίρε», στο συμμαθητή και φίλο Κώστα Κόγια, έναν απλό άνθρωπο, ένα φτωχόπαιδο της Νέας Ιωνίας, με πολύ κουράγιο και ψυχή, που (Κύριος οίδε γιατί) έφτασε μπροστά στην αγχόνη και έδωσε ξαφνικά τέλος στη ζωή του.

Όσο κι αν μας λυγίζουν τέτοιες τραγωδίες, όσο κι αν η αυτοκτονία είναι η χειρότερη λύση κι η πιο …βολική ίσως μάχη, που δίνουμε με τον εαυτό μας, είτε είναι τόλμη -δηλαδή- είτε δειλία, η πικρή αλήθεια είναι ότι, στη σημερινή χειμαζόμενη Ελλάδα, πολλοί περνάμε ξυστά από την αγχόνη του Κώστα και πολλών άλλων αγαπημένων μας, που δεν άντεξαν τη φτώχεια, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, τα χρέη και την απόγνωση.

Νομίζω, όμως, ότι αν ρωτούσαμε σήμερα όλους αυτούς τους προσφιλείς μας αυτόχειρες, θα μας προέτρεπαν να σφίξουμε τα δόντια και να συνεχίζουμε να παλεύουμε. Όσο επίμοχθος κι αν είναι ο δρόμος της επιβίωσης, είναι μονόδρομος, ειδικότερα όταν είμαστε οικογενειάρχες και έχουμε χρεωθεί και τις ζωές των οικείων μας.