ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 28/4/2013

Πάμε Πάσχα;

Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εύχομαι όλοι οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες, να έχετε αφήσει πίσω σας τα βάσανα της οικονομικής κρίσης κι ένα μεγάλο μέρος από τα καθημερινά σας προβλήματα, για να μπούμε όλοι σιγά – σιγά στο πνεύμα της Μεγάλης Βδομάδας, αλλά και του Πάσχα που έρχεται την άλλη Κυριακή.

Όψιμη φέτος η μεγαλύτερη μας γιορτή, μέσα στην αποθέωσης της Ελληνικής Άνοιξης και των λουλουδιών, έχουμε τάξει να τη γιορτάζουμε οικογενειακά και παραδοσιακά, με τα κόκκινα αυγά, τη μαγειρίτσα και τον οβελία και είμαι βέβαιος πως θα βρούμε όλοι τρόπο να εξασφαλίσουμε αυτά τα καθιερωμένα, για ένα πλούσιο πασχαλινό τραπέζι.

Χρέος μας είναι, ωστόσο, να ρίξουμε μια ματιά και στο διπλανό, να σιγουρέψουμε ότι θα μπορέσει κι εκείνος και, αν όχι, να δώσουμε ένα χέρι βοήθειας σε …είδος ή με μια απλή πρόσκληση στο δικό μας πασχαλινό ραβαΐσι.

Τις φωτεινές αυτές μέρες, πρέπει ν’ ανοίξει τα πατζούρια του στο Αναστάσιμο φως ακόμη και ο πιο φτωχός, ο πιο μοναχικός. Μια μπουκιά λιγότερη απ’ όλους εμάς, τους άλλους, μια γουλιά κρασί λιγότερο, φτάνουν για να γιορτάσει κι εκείνος μαζί μας.

Αλλιώς πώς να δεχτούμε, ότι ο «Χριστός Ανέστη», αν αφήσουμε το συνάνθρωπο θαμμένο στη θλίψη, στη φτώχεια και στην εγκατάλειψη;

Αλλιώς πώς θα ψάλλουμε, άραγε απόψε, «τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ.

Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσον με»;

Μ’ αυτό το ένδυμα της ψυχής, που θα το λαμπρύνει ο αλτρουισμός και το φιλότιμό μας, είναι βέβαιο ότι θα νιώσουμε και θα έχουμε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.

Τα ..ματάκια μας

Δεν πέρασαν παρά λίγες ώρες από την είδηση της δολοφονικής επίθεσης του Έλληνα επιστάτη προς τους δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες στη Μανωλάδα και το διαδίκτυο κατακλύστηκε από αφίσες που ζητούσαν άμεσα τον αποκλεισμό της «ματωμένης φράουλας» από τους καταναλωτές.

Με αφίσες οι οποίες είναι γεμάτες κόκκινο χρώμα, παραπέμποντας έτσι στο αίμα που χύθηκε από τους απλήρωτους εργάτες των καλλιεργειών φράουλας στην περιοχή, οι δημιουργοί καλούν τους πολίτες να μποϋκοτάρουν ένα από τα πιο διαδεδομένα αγροτικά προϊόντα της Ηλείας, τη φράουλα της Μανωλάδας.

Πολλές μάλιστα από τις αφίσες είναι γραμμένες στα αγγλικά, με στόχο να γίνουν κατανοητές όχι μόνο από Έλληνες, αλλά και ξένους καταναλωτές.

Για άλλη μια φορά, μια μονόπαντη προπαγάνδα εκμεταλλεύεται άριστα ένα μεμονωμένο γεγονός (απόλυτα καταδικαστέο, φυσικά), ενώ παραβλέπει την παγκόσμια κακομεταχείριση φτωχών εργατών σε όλο τον κόσμο, για τους οποίους δεν επιδεικνύεται πάντοτε η ίδια ευαισθησία.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, παραδομένοι από ανάγκη στα γαμψά νύχια πολυεθνικών εταιρειών, ακόμη και μικρά παιδιά, δουλεύουν ακατάπαυστα για λιγότερα χρήματα, για μια κούπα ρύζι, χωρίς καμιά προστασία και κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Δεν είδαμε όμως πουθενά να πέφτει το σύνθημα για μποϋκοτάζ στα χιλιάδες προϊόντα που παράγουν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι σκλάβοι.

Δεν το είδαμε ούτε από τους υπερευαίσθητους συμπατριώτες μας, που δεν καταλαβαίνουν τη διεθνή υποκρισία και προτιμούν -στο όνομα της όποιας ευαισθησίας τους- να «βάζουμε μόνοι τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας».

Μόνο εναντίον της Ελλάδας εξασκείται ο αντι-ρατσισμός και οι φράουλες είναι …ματωμένες;

Η μεγάλη αλλαγή

Σημαντικό το άρθρο του Αντώνη Καρακούση στο «Βήμα», που με τίτλο «Η μεγάλη αλλαγή μόλις τώρα αρχίζει» επισημαίνει:

«Με την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ και την επερχόμενη της ΔΕΠΑ, αλλά και με το «πέρασμα» της Eurobank στην ευθύνη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η ελληνική οικονομία εισέρχεται στην πιο κρίσιμη φάση αναδιάρθρωσής της.

Το πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης της χώρας ακουμπά τον σκληρό πυρήνα της δημόσιας και ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και διεισδύει στον κύκλο των πολλών και αντικρουόμενων συμφερόντων, που όριζαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ δεν είναι η απλούστερη, ούτε και η μεταβίβαση  της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου σε ξένους ιδιοκτήτες, κατά πάσα πιθανότητα σε κρατικό εταιρικό σχήμα  της Ρωσίας.

Επίσης η κρατικοποίηση σε πρώτη φάση της  Eurobank  και η μεταβίβασή της σε δεύτερο στάδιο σε ομάδα ελλήνων ή ξένων επενδυτών επίσης δεν είναι η απλούστερη των πράξεων, σε μια χώρα που άλλα επικρατούσαν.

Πριν από λίγα χρόνια ουδείς φανταζόταν, ότι ένας ιδιοκτήτης Τράπεζας, όπως ο ζάπλουτος  κ. Σπ. Λάτσης θα έχανε την Τράπεζά του με συνοπτικές διαδικασίες.

Όπως επίσης κανείς δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι η Διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας θα έδινε αγωνιώδη  μάχη, προκειμένου να κρατήσει το αρχαιότερο πιστωτικό ίδρυμα της χώρας σε ελληνικά χέρια.

Πολύ περισσότερο μάλιστα αν σκεφθεί κανείς, ότι επί του παρόντος δεν βλέπουμε παρά τις απαρχές της επερχόμενης αναδιάρθρωσης.

Σε επόμενο στάδιο, όταν οι ιδιωτικοποιήσεις γενικευθούν και ο τραπεζικός χάρτης αναδιαμορφωθεί οριστικά, ο κύκλος της αναδιάταξης των συμφερόντων θα γενικευθεί.

Φαντασθείτε τι έχει να γίνει όταν οι ανακεφαλαιοποιημένες Τράπεζες θα θελήσουν να διεκδικήσουν τα δανεικά, από το ευρύ κύκλο των ημιπτωχευμένων ελλήνων επιχειρηματιών και θα προχωρούν σε αναγκαστικές πράξεις.

Εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις, αλυσίδες υπηρεσιών, τουριστικά και ξενοδοχειακά συγκροτήματα και άλλες προστατευμένες έως τώρα δραστηριότητες θα χρειασθεί να εξυγιανθούν, μεταβιβαζόμενες σε δυνάμεις εγχώριες ή ξένες, που θα διαθέτουν τα αναγκαία κεφάλαια και θα είναι διατεθειμένες να αναλάβουν πραγματικό ρίσκο και κίνδυνο.

Η αλλαγή που θα επέλθει θα είναι ιστορικών διαστάσεων και θα μεταβάλει δραματικά αυτό που σήμερα αναγνωρίζεται ως ιθύνουσα οικονομική τάξη.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι, αν όντως η τρέχουσα πολιτική τάξη έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της μεταβολής και των συγκρούσεων που αυτή θα προκαλέσει ή απλώς χορεύει σε ένα χορό που άλλοι ορίζουν;»

Οι πληγές

Πάλι μπήγει βαθιά το μαχαίρι στις «πληγές» της Ελληνικής «λογικής» και νοοτροπίας, στο Editorial του (Athens Voice) ο Φώτης Γεωργελές:

«Η αντιπολίτευση καταγγέλλει τις «ανθρωποθυσίες στο Δημόσιο». Τις βάρβαρες «μαζικές απολύσεις». Αλλά γίνονται απολύσεις στο Δημόσιο; Την ώρα που 3,5 χιλιάδες χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο δεν έχει απολυθεί κανένας. Λένε, τώρα, ότι μέχρι το τέλος του 2013 θα απομακρύνουν 4.000 που κατηγορούνται για ποινικά και πειθαρχικά παραπτώματα. Η προηγούμενη Δευτέρα ήταν μια ιστορική μέρα. Απολύθηκαν οι πρώτοι δύο, ο ένας που είχε κατηγορηθεί πριν 12 χρόνια και ο άλλος πριν 10. Ποινικά αδικήματα, πειθαρχικά παραπτώματα, πλαστά πτυχία και δικαιολογητικά, προκλητικές αργομισθίες, επιδόματα σε θέσεις ευθύνης χωρίς προσόντα, ζουν και βασιλεύουν πάντα στο Δημόσιο χωρίς καμία επίπτωση.

Τα πειθαρχικά δεν συνεδριάζουν, οι συνδικαλιστές αθωώνουν, οι δικαστικοί δεν συμμετέχουν, μετά ακολουθούν τα δευτεροβάθμια πειθαρχικά, πάλι απ’ τα ίδια, και στο τέλος καταλήγουν στη δικαιοσύνη με τους γνωστούς ράθυμους ρυθμούς. Όσοι κατηγορούνται έχουν εξασφαλισμένο ότι εντωμεταξύ σε μια δεκαετία θα έχουν βγει στη σύνταξη. Ξέρουν, δηλαδή, ότι η διαφθορά δεν τιμωρείται σ’ αυτή τη χώρα. Στην πρώτη υποψία ότι το καθεστώς ατιμωρησίας θα θιγεί, αρχίζουν οι οιμωγές: Όχι στις ανθρωποθυσίες. Δεν υπερασπίζονται τους δημοσίους υπαλλήλους. Υπερασπίζονται το πελατειακό κράτος, την κομματοκρατία, τη διαφθορά. Με χαμένους τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι στο τέλος θα πληρώσουν το κόστος.»

Πόνος και δάκρυα

Περίσσεψαν τα δάκρυα για τον οδυνηρό υποβιβασμό της ΑΕΚ, της ιστορικής ομάδας που για πολλά χρόνια κρατούσε ψηλά την αθλητική σημαία της προσφυγιάς.

Το να «είσαι …αλλιώς, όταν είσαι ΑΕΚ», όλοι εμείς που αγαπούμε αυτήν την ομάδα, το εισπράξαμε, από φίλους και αντιπάλους, που σωστά μετρούν το μέγεθος αυτής της απώλειας, για το Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μία – μία οι «σημαίες» γίνονται προσανάμματα, στο βωμό του βρώμικου χρήματος και των απατεώνων, που έχουν κατακλύσει και διοικούν (παρασκηνιακά ή όχι) το αθλητικά μας πράγματα.

Αυτό που κομψά βαφτίσαμε «εμπορευματοποίηση», κρύβει σε τόνους τη βρωμιά και τη δυσωδία.

Των τσογλάνων

Τυχοδιώκτες και «επενδυτές», που -κατά κανόνα- ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, έχουν στραπατσάρει λοιπόν άγρια το Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για παράδειγμα, αυτό που είδε όλη η φίλαθλη Ελλάδα στο Βολιώτικο ντέρμπι, ο σφαγιασμός της Νίκης, ήταν κάτι που ξεδιάντροπα έστησε και εκτέλεσε η μαφία του ποδοσφαίρου. Και βλέποντάς το, κάθε υγιής φίλαθλος -ανεξάρτητα από το ποια ομάδα υποστηρίζει- αισθάνθηκε ότι το εισιτήριο, που με στερήσεις αγοράζει για να πάει στο γήπεδο, απλά προστίθεται στους πακτωλούς προϊόντων εγκλήματος.

Η «σφαγή» της ομάδας συνεχίστηκε, με δυο νέες αποβολές παικτών, στο επόμενο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Πέντε αποβολές μαζεμένες, δηλαδή, μέσα σε 5 μέρες!!!

Οι λωποδύτες που λυμαίνονται το χώρο του ποδοσφαίρου θα συνεχίσουν προκλητικά να ασχημονούν, όσο παραμένουν ατιμώρητοι.

Πώς να κρατηθούν ψηλά οι σημαίες και τα λάβαρα, οι ιδέες και το ευ αγωνίζεσθαι;

Σήμερα, στη διαλυμένη Ελλάδα, στον καιρό των μεταλλαγμένων «τσιγγάνων», που αγοράζουν ξένες ταυτότητες και ΑΦΜ, και «εισάγουν» περιφερόμενους ανά την Ελλάδα Προέδρους, τώρα, στο σκοτεινό καιρό των …τσογλάνων, έγιναν πια «τ’ αγγειά μας – θυμιατά και τα σκατά – λιβάνια.»