ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 21/4/2013

Μαγγανοπήγαδο

Κάθε φορά που καταφτάνει στην Αθήνα η Τρόικα, για να σφίξει πάνω μας τη μνημονιακή της μέγγενη, αισθάνεται κανείς ότι ολόκληρη η χώρα ακινητεί και παρακολουθεί με κομμένη ανάσα την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, ανάμεσα στην τρικομματική κυβέρνηση και τους εντεταλμένους υπαλλήλους των δανειστών μας. Είναι τέτοια μάλιστα και η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης -ειδικότερα της τηλεόρασης- που φαντάζει σαν τα πάντα να περιστρέφονται και να εξαρτώνται μόνο από το αν θα περάσουμε επιτυχώς τις απανωτές εξετάσεις λιτότητας και αν θα εξασφαλίσουμε τη νεότερη δόση που εκκρεμεί.

Ακόμη και ολόκληρα Υπουργεία μοιάζει να αποχαυνώνονται και να περιμένουν το αίσιο (ή …απαίσιο;) τέλος κάθε τέτοιου γύρου, που οι κινδυνολόγοι αρέσκονται να περιγράφουν περίπου σαν το «γύρο του …θανάτου» (βλέπε πιθανής χρεοκοπίας).

Ως απερίγραπτο χάλι και κατάντια μπορείς να σχολιάσεις αυτή την τροϊκανή αγκύλωση, αυτό το μαγγανοπήγαδο, που μας ταλαιπωρεί επιδημικά για περισσότερο από τρία χρόνια.

Μετά από τόσες και τόσες θυσίες του Ελληνικού λαού, «γιουρογκρούπια» και συνόδους κορυφής στις Βρυξέλλες, «κουρέματα» χρέους, υποβαθμίσεις και αναβαθμίσεις της εθνικής μας οικονομίας, θα περίμενε κανείς ότι έχει μπει το νερό στο αυλάκι, ανάμεσα στους πιστωτές μιας χώρας που προ πολλού έχει μπει υπό επιτήρηση. Και η στοιχειώδης απαίτηση των …κατακτημένων θα ήταν να μας αφήσουν επιτέλους ήσυχους να δούμε την τύφλα μας και ν’ αρχίσουμε σιγά – σιγά μια σοβαρότερη προσπάθεια ανασυγκρότησης, μια πιο απερίσπαστη πορεία πραγματικής εξόδου από την κρίση.

Το στοιχείο της υπερβολής είναι επίσης μια σοβαρή αιτία, που προβάλλεται κατά κόρον το «παζάρι», από όλους σχεδόν τους πολιτικούς μας, από όσους θεωρούν τα μνημόνια σαν τη μοναδική λύση, αλλά κι εκείνους που τη μάχονται σαν πηγή ξεπουλήματος στους δανειστές.

Περάσαμε πολύ καιρό πια μέσα στην κρίση… Πάθαμε, μάθαμε, χάσαμε και τ’ αυγά και τα πασχάλια, φτάνει πια με την τρομοκρατία και την τρομολαγνεία. Ας καταλάβουν οι ιεροφάντες της συμφοράς, ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν πουλάει πλέον, τουλάχιστον όσο πουλούσε το Φθινόπωρο του 2009.

Μέσα ή έξω από το ευρώ, ούτε η Ελλάδα θα εξαφανιστεί, ούτε πρόκειται να υποδουλωθεί ποτέ στους ξένους.

Αντέχει

Παίρνω την αφορμή από ένα απόσπασμα του άρθρου «Ρητορεία εναντίον της αλήθειας», που έγραψε στο «Βήμα» ο Γιώργος Π. Μαλούχος, με αφορμή το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού και τονίζει:

«Η «αληθινή πραγματικότητα» απλώς δεν ήταν εκεί. Στη θέση της, μία ελπίδα σταχυολογημένη από δεδομένα που μπορεί να αντέχουν στο μονόλογο, αλλά θα ήταν αδύνατο να σταθούν στο διάλογο. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν ο κ. Σαμαράς είχε ζωγραφίσει την εικόνα με πιο πραγματικούς όρους. Θα είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία και τα όσα πιστεύει ή λέει ότι βλέπει σαν βελτιώσεις.

Την ίδια ώρα, η απάντηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατέληγε σε λογοπαίγνια. Είναι μια παλιά συνήθεια των κομμάτων να δίνουν την εντύπωση, ότι διαγωνίζονται σε εξυπνάδες, συνήθεια που θα έπρεπε να είχε εκλείψει, γιατί δεν είναι συμβατή με την πραγματικότητα που ζούμε. Και πάλι αυτά τα περί εξαφάνισης των μνημονίων, που όλοι γνωρίζουμε ότι φυσικά και δεν θα εξαφανιστούν…»

Κάπως έτσι έχουν ή είχαν πάντοτε τα πολιτικά μας καθέκαστα, όπως ο αρθρογράφος περιγράφει, αλλά θα ήθελα να προσθέσω, ότι οι εξελίξεις διαψεύδουν όλους εκείνους τους οιωνοσκόπους, που έδιναν βραχύ βίο στην παρούσα, τρικομματική Ελληνική Κυβέρνηση.

Κόντρα σε όσα λέγονται για κομματική και αντιπολιτευτική κατανάλωση, η Κυβέρνηση δείχνει να αντέχει, παρά το ότι ο δρόμος και το έργο της (στον πρώτο χρόνο που συμπληρώνει σε λίγο) δεν ήταν και δεν είναι στρωμένα με …ροδοπέταλα. Ούτε η Ελληνική κοινωνία είναι στα καλύτερά της, ούτε η πιο μεγάλη μάζα των πολιτών έχει λύσει τα κρισιμότερα προβλήματα διαβίωσης.

Αντέχει γιατί ίσως σχεδόν όλοι συνειδητοποιούν, ότι ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας είναι μονόδρομος και πως η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει για να ξεχρεώσει, να γίνει ανταγωνιστική για να επιβιώσει.

Αντέχει, όμως, κυρίως για έναν πιο απλό και καλόδεχτο λόγο: Επειδή ακριβώς είναι τρικομματική, η σύνθεσή της σχεδόν το ίδιο και στηρίζεται από τρεις φιλο-ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις.

Μένει, άραγε, σε κάποιον αναγνώστη η εντύπωση, ότι μόνο ο Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία θα μπορούσαν να σηκώσουν και να επιπλεύσουν αλώβητοι, όλο αυτό το βάρος των επαχθών μέτρων που πλήττουν τον Ελληνικό λαό, αλλά και τον αντίστοιχο όγκο των επίπονων διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας;

Με άλλα λόγια -και σύμφωνα με τη λαϊκή ετυμηγορία του περασμένου Ιουνίου- η Ελλάδα γεύεται (για πρώτη φορά ίσως τόσο εμφαντικά στην Ιστορία της) τα οφέλη μιας Κυβέρνησης συνεργασίας, έστω κι αν αυτή υλοποιείται στη χαλαρή της μορφή. Και μάλιστα, συνεργασία που η τριπλή αφετηρία της δεν είναι συγγενής ιδεολογικά και πολιτικά, αλλά έχει κάποιον κοινό εθνικό στόχο, έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται τουλάχιστον οι τρεις εταίροι.

Αυτή η κυβερνητική σταθερότητα, εξ’ άλλου, έτσι όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε μια χώρα που στοχεύει απεγνωσμένα σε μια συνολική ανασυγκρότηση και ψάχνει απεγνωσμένα έστω ένα «φως στο βάθος του τούνελ».

Τυφλό χτύπημα

Σοκ προκάλεσε, σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, το νέο «τυφλό» χτύπημα της τρομοκρατίας, στο Μαραθώνιο της Βοστόνης, στα πλαίσια -δηλαδή- μιας λαοφιλούς αθλητικής εκδήλωσης.

Βουβή η παγκόσμια κοινή γνώμη ανατρίχιασε, όταν -ανάμεσα στα άλλα- έγινε γνωστό, ότι στους εκρηκτικούς μηχανισμούς χρησιμοποιήθηκε μεν πυρίτιδα, αλλά είχαν τοποθετηθεί και μπίλιες, ξυράφια, καρφιά και άλλα αιχμηρά αντικείμενα, με προφανή στόχο να υπάρξουν περισσότερα θύματα.

Κι όλα αυτά έγιναν μια μέρα και σ’ ένα χώρο που είχαν προσέλθει χιλιάδες οικογένειες και πάρα πολλά μικρά παιδιά, κάποια από τα οποία είναι ανάμεσα στα θύματα.

Αναρωτιέται κανείς, ποιοί λόγοι ή σκοπιμότητες τιμωρίας, εκδίκησης ή αντεκδίκησης «νομιμοποιούν» τόση τυφλή βία, που στόχο της έχει αθώους πολίτες και ανύποπτα βλαστάρια, εκείνα που ακόμη δεν έχουν καταλάβει καλά – καλά τίποτε από πολέμους, συμφέροντα και ανταγωνισμούς.

Άραγε, η τυφλή βία -όπου κι αν ξεσπάει- αισθάνεται πιο …χορτάτη, όταν αφαιρεί ζωές ή ακρωτηριάζει 8χρονα παιδιά;

…του Χότζα

Οι θυσίες πιάνουν τόπο, είπε ο πρωθυπουργός στο υπεραισιόδοξο διάγγελμά του.

«Ναι», του απαντά ο κυρ-Γιώργος, ένας ο αγρότης από το Ηράκλειο της Κρήτης. «Μόνο που μας θυμίζεις, το γάιδαρο του χότζα: Μόλις τον συνήθισε να μην τρώει τα τίναξε!…

Ρίξε μια ματιά, Πρόεδρε, στην καθημερινότητα, του λένε οι απλοί άνθρωποι. Θα ιδείς δύο αυτοκτονίες την ημέρα και μάλιστα με άγριο τρόπο. Με απαγχονισμό ή με αυτοπυρπόληση. Ρίξε μια ματιά στις μικρές αγγελίες: «Ζητείται γραμματέας, με πτυχίο ανωτάτης σχολής και άριστη γνώση αγγλικών, αμοιβή 200 ευρώ μηνιαίως»!!! Ρίξε μια ματιά στην ανεργία. Φουσκώνει σαν τέρας με τον αριθμό των ανέργων ίσο με των εργαζομένων, για πρώτη φορά στην ιστορία μας. Ρίξε μια ματιά στα λουκέτα: Πολλαπλασιάζονται με ρυθμό 10.000 μηνιαίως! Ρίξε μια ματιά στην εγκληματικότητα. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει υποστεί διάρρηξη.

Η γραφειοκρατία, η φοροδιαφυγή, τα σκάνδαλα θεριεύουν! Όποια πέτρα και αν σηκώσεις, βρομιά θα ανακαλύψεις. Ρίξε και μια ματιά στις δημοσκοπήσεις. Όλες δείχνουν ότι ο λαός έχει καταδικάσει οριστικά και αμετάκλητα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.»

Μπηχτές

Συντροφικές μπηχτές του Βουλευτή της ΔΗΜΑΡ  Γρηγόρη Ψαριανού, από συνέντευξή του στον Κωνσταντίνο Ζούλα της «Καθημερινής»:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ληγμένος, σαν τα χάπια, και δεν θα αποφύγει τη διάσπαση.

Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον βλέπουμε σήμερα, κυβέρνηση δεν θα τον ζήσουμε ποτέ. Και βάζω στοίχημα με όσους πιστεύουν το αντίθετο.

Δεν μπορεί να συνυπάρχουν σε ένα κόμμα ο Κουρουμπλής, ο Δραγασάκης, η Σακοράφα, ο Σταθάκης, η Βαλαβάνη, ο Μητρόπουλος, ο Τσακαλώτος, ο Μηλιός και η Κωνσταντοπούλου. Ενδεικτικά λέω τα ονόματα.

Ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που πιστεύει ειλικρινά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και κυρίως τη δημοκρατική της λειτουργία, μπορεί να το δούμε μια μέρα να κυβερνά με συγγενείς του χώρους.

Αλλά μαζί με τα γκρουπούσκουλα και τους βαθυπασόκους, που έχουν καταπλεύσει εκεί, το αποκλείω».