- 22 Απριλίου, 2013
Η γιαγιά μου η καλή, το Σάββατο του Λαζάρου
Παραδοσιακά στην ελληνική οικογένεια τη μεταλαμπάδευση των χριστιανικών εθίμων την έχουν οι γιαγιάδες. Ακόμα και όταν οι γονείς δεν τους αναθέτουν αυτό το έργο, αναλαμβάνουν μόνες τους το ρόλο.
Σκηνές παραμυθιού μου φαίνονται και όχι ζωής αληθινής, οι αναμνήσεις από τα δικά μου παιδικά χρόνια, από τις λίγες φορές που τραγούδησα το «Λάζαρο» στη γειτονιά.
Δεν μας ένοιαζαν τα κεράσματα. Σκεφτόμασταν το ραντεβού της παρέας, την ελευθερία στη βόλτα, το καμάρι της προσφυγο-γειτόνισσας -«οιβοί, καλέ, πως ψήλωσες έτσι, φτού σου! να ζήσεις τζιέρι μου»- και ο χρόνος με τους παππούδες. Α! μη ξεχάσω, και το κουτσομπολιό. «Γιατί να μην πας στης Τέτας να τραγουδήσεις; Η μάνα τση την έστελνε μέχρι τα 16 και τραγουδούσε σε μας. Ε, μετά ένα χρόνο την τακτοποίησε και για τα καλά, την πάντρεψε. Να πας.»
Μέρες πριν, υπό το βλέμμα του παππού και της γιαγιάς, φλέρταρα τα λουλούδια της αυλής του πατρικού που ήθελα για το καλαθάκι μου. Κάθε χρόνο το ίδιο παιχνιδάκι. Με παρακολουθούσαν διακριτικά και δήθεν αυστηρά και τελικά, όταν έπρεπε να στολίσω το καλαθάκι, μου έδιναν και αυτά που δεν τολμούσα να ζητήσω. «Ας τα αυτά τα ψόφια, εκείνα τα ψηλά θα σου κόψω, τα μπουμπούκια, κοίτα πως μυρίζουν…».
Η γιαγιά μου η καλή ποτέ δεν λυπήθηκε τον κόπο που έκανε για να ζωντανέψει την αυλή, όταν το Σάββατο του Λαζάρου γινόταν κρανίου τόπος. Ο δε παππούς αποκρινόταν στο θέαμα: «τα κλαδέψαμε και φέτος» και γελούσε με το κοφτό του γέλιο και καμάρωνε, σκυφτός πια, αλλά με μάτια ήλιους που οι ακτίνες τους ζέσταιναν κάθε κίνηση γιαγιάς και εγγονής.
Κόρη δεν έκανα και πολλά λουλούδια στην αυλή μου δεν έχω. Όμως θα κόψω τα λουλούδια μου, όχι εκείνα τα ανοιγμένα, τα ψόφια, τα άλλα «τα ψηλά», τα μπουμπούκια που μυρίζουν όμορφα και θα τα δώσω στις Λαζαρίνες που κρατούν ζωντανή την χριστιανική παράδοση, που άθελά τους ίσως, μας βοηθούν να μείνουμε ενεργοί στη ζωή, μ’ ένα παραμύθι που δεν τελειώνει, γιατί ξαναγράφεται από κάθε νέα γενιά.
Τσιντσίνη Βιβή
Υ.Γ. Στη Νέα Ιωνία τραγουδούσαμε το “Λάζαρο” το ανήμερα και όχι Παρασκευή, μια μέρα πριν, όπως συνηθίζεται στον Αλμυρο.
(αναδημοσίευση από τ. 8/4/2012)