Γιώργου Τσιντσίνη: Ντροπή και κρίμα

Θα ήταν χρήσιμο για την εθνική μας αυτογνωσία, μέσα στην οικονομική κρίση, να «χαρτογραφούσαμε» ποια είναι η σύνθεση του Ελληνικού πληθυσμού, που βρίσκεται στη πιο δεινή θέση και αντιμετωπίζει τα χειρότερα προβλήματα επιβίωσης. Ποιοί, δηλαδή, ζουν χωρίς θέρμανση ή ηλεκτρικό ρεύμα, ποιοί είναι άστεγοι και ποιοί πεινούν, ποιοί οδηγούνται στα συσσίτια της Εκκλησίας και άλλων φιλανθρωπικών οργανώσεων ή δέχονται βοήθεια σε τρόφιμα, ακόμη και ποιοί οδηγούνται από απελπισία στο απονενοημένο διάβημα να δώσουν τέλος στη μίζερη ζωή τους.

Δεν νομίζω να μένει σε κανέναν κάποια αμφιβολία, ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτές τις εκατόμβες των απελπισμένων είναι άνεργοι ή απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα (με τους νεότερους να μην έχουν δουλέψει ποτέ και πουθενά), μικροεπαγγελματίες ή μεγαλύτεροι που έχασαν τις επιχειρήσεις τους και πτώχευσαν, χαμηλο-συνταξιούχοι που πετσοκόπηκε άγρια η σύνταξή τους, φαμελίτες που έχασαν τον οικονομικό έλεγχο και δεν μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά τους και να τα σπουδάσουν.

Όλοι τους του ιδιωτικού τομέα και ελάχιστοι ή κανείς του Δημοσίου, παρά την περικοπή που -κι αυτοί οι δεύτεροι- υπέστησαν στους μισθούς τους ή τις παχυλότερες συντάξεις τους. Αν δε, κάποιος επικεντρωθεί στη λίστα των ανέργων, όλοι, μα όλοι, είναι του ιδιωτικού τομέα.

Αυτή την απλή αλήθεια, αυτήν την ετεροβαρή και ακατονόμαστη αδικία, που μπορεί να δει και να επιβεβαιώσει ένας απλός πολίτης, οι πολιτικοί μας ηγέτες, ο κομματικός στρατός με τον οποίο «πατίκωσαν» το Δημόσιο ρουσφετολογώντας, οι συνδικαλισταράδες του κερατά που τον προστατεύουν, όλοι αυτοί καμώνονται πως δεν τη βλέπουν.

Δεκαετίες ολόκληρες, αν εξαιρέσεις την ολιγομελή πλουτοκρατία, ο ιδιωτικός τομέας μοχθούσε αδιαμαρτύρητα, φορολογούνταν και πλήρωνε χαράτσια, δοκιμάζονταν σε απανωτά εθνικά προγράμματα λιτότητας, μόνο και μόνο για να συντηρεί το κομματικό κράτος, τους επίορκους, τους κηφήνες και τους κοπανατζήδες του Δημοσίου, τη ρεμούλα, τη σπατάλη, τη μίζα και τις λαμογιές, έστω κι αν δεν είναι όλοι τους ίδιοι και υπάρχουν τα φωτεινά παραδείγματα των ευσυνείδητων και επαρκών, που ανέκαθεν έκαναν σωστά και τίμια τη δουλειά τους.

Στον ιδιωτικό τομέα, οι περισσότεροι έζησαν και γέρασαν, μάτωσαν και κακόπαθαν στο μεροκάματο του τρόμου, σαν ακροβάτες χωρίς κάποιο δίχτυ προστασίας. Έδιναν καθημερινή μάχη για να πείσουν, εργοδότες και προϊσταμένους, συνεργάτες, πελάτες και ανταγωνιστές, υποθήκευσαν διαρκώς τις ζωές τους σε τράπεζες και τοκογλύφους.

Εμείς -οι εκτός Δημοσίου- είμαστε τα πιόνια, τα εκτεθειμένα στη βροχή.

Μου ήρθε πρόχειρα στο μυαλό το παράδειγμα μιας φίλης μου, καθηγήτριας Γερμανικών, που (κάπου στη δεκαετία του ’90) μου εξομολογήθηκε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις συχνές απαιτήσεις γονέων – Δημοσίων υπαλλήλων, π.χ. εφοριακών, Νομαρχιακών υπαλλήλων, εκπαιδευτικών κτλ., που απαιτούσαν για τα παιδιά τους εκπτώσεις στα δίδακτρα του φροντιστηρίου της, επικαλούμενοι τη δημοσιοϋπαλληλική τους ιδιότητα, ενώ αρκετοί υπαινίσσονταν και τη διοικητική πυγμή ελέγχου που είχαν πάνω στη συγκεκριμένη επαγγελματία (ψιλο-εκβίαζαν κιόλας, με άλλα λόγια). Όλοι εμείς οι άλλοι, όμως, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, εργάτες και μεροκαματιάρηδες, δεν διανοηθήκαμε καν να ζητήσουμε κάτι αντίστοιχο, επικαλούμενοι την (ποιά, άραγε;) ιδιότητά μας και πληρώναμε κανονικά τα δίδακτρα για τη μόρφωση και τη γλωσσομάθεια των δικών μας παιδιών.

Πόσο ακόμη, λοιπόν, αυτή η κατακαημένη Ελλάδα μπορούσε να αντέξει αυτή τη φαυλότητα και την κλέφτικη «παλάντζα», που ζύγιζε και μοίραζε τους Έλληνες, σε «δικά μας παιδιά» και σε …απόπαιδα;

Κι αν σήμερα κάποιοι υπερθεματίζουν (και αναθεματίζουν) για τους «προδότες πολιτικούς», αυτοί οι ίδιοι ή άλλοι, προγενέστεροι εθνοπατέρες και εθνομητέρες δεν ήταν άραγε προδότες, όταν επανειλημμένα θυσίαζαν τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων τους, για να βολέψουν σκανδαλωδώς ορισμένους εκλεκτούς; Χωρίς εθνική σκέψη και προγραμματισμό, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς ίχνος ισότητας και δικαιοσύνης… Μόνο για να υποχρεώσουν και να εγκαταστήσουν «κοτζαμπάσηδες» και κομματάρχες, στην ιδιαίτερη εκλογική τους περιφέρεια.

Πόσες χιλιάδες αθώα παιδιά αδικήθηκαν κι είδαν τα πτυχία τους να γίνονται κουρελόχαρτα, οδηγήθηκαν στην ανεργία ή μια δουλειά κατώτερη των γνώσεων και ικανοτήτων τους, επειδή οι θέσεις – φιλέτο προορίζονταν για τους σφουγγοκωλάριους του κυρίου Βουλευτή, που μπήκαν στο Δημόσιο από το παράθυρο;

Ακόμη και σήμερα που η Ελλάδα προσπαθεί να ισορροπήσει στο χείλος του γκρεμού, μέχρι αυτήν την ώρα, το αντιπαραγωγικό και φαύλο Δημόσιο μένει άθικτο και ακέραιο, φτάνοντας στο σημείο μάλιστα να μισθοδοτεί ακόμη και εγκληματίες υπαλλήλους του, που ήδη εκτίουν πολυετείς καθείρξεις, έγκλειστοι στις φυλακές.

Να αναφερθούμε ακόμη στο χρονοβόρο …καλαμπούρι των πειθαρχικών επιτροπών, που έχουν αναλάβει ράθυμα τον κολασμό των επίορκων, όπως και την περίφημη (και …ακίνητη) κινητικότητα των αποσπάσεων και μεταθέσεων, όπως και την κατάργηση φορέων του Δημοσίου, που εν πολλοίς παραμένει ακόμη στα χαρτιά.

Τρία χρόνια κρίσης πέρασαν, η Τρόικα πηγαινο-έρχεται στην Αθήνα και σχίζει -αγανακτισμένη- τις …ζαρτιέρες της, μπλοκάρει τις πιστωτικές της δόσεις, εξ αιτίας της εμμονής μας να κρατάμε άθικτο το Δημόσιο, αλλά εμείς επιμένουμε να προστατεύουμε όλους τους βαμβακόκωλους και να περιμένουμε πότε θα ευαρεστηθούν να συνταξιοδοτηθούν. (Και τη σύνταξή τους πάλι εμείς – οι υπόλοιποι- θα την πληρώνουμε).

Εκείνα που …περισσεύουν είναι οι πομφόλυγες για την ανάπτυξη που έρχεται, την Ελλάδα που αλλάζει, το κράτος που ανασυγκροτείται και εξυγιαίνεται, όλα στο δήθεν ή στο «τάχα μ’, τάχα μ’», που έλεγε και ο συχωρεμένος ο Κώστας Χατζηχρήστος.

Ακέραιη η ευθύνη στο σάπιο πολιτικό μας σύστημα, είτε κυβερνάει είτε αντιπολιτεύεται, που λαϊκίζει καθ’ έξιν και παραπλανάει σκόπιμα τον λαουτζίκο, δίνοντας μια απεγνωσμένη μάχη οπισθοφυλακών, για να περισώσει το πελατειακό του κράτος.

Φαίνεται πως, για τους ξεδιάντροπους πολιτικούς μας, η μεγάλη μάζα του λαού -που είναι εκτός Δημοσίου- είναι απλά αναλώσιμη και εύπιστη, μπροστά στις νέες κάλπες που θα στηθούν.

Ντροπή τους και κρίμα…