Γιώργου Τσιντσίνη: Γενοκτονία

Καιρό τώρα μιλάμε για μια από τις τραγικότερες πτυχές της οικονομικής κρίσης που γονατίζει τη χώρα μας, τις αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων, που δεν αντέχουν τη φτώχεια και τον όγκο των άλυτων προβλημάτων, τα οποία σωρεύονται γύρω τους. Ήρθε η ώρα να δούμε και μια τραγικότερη παράμετρο των απωλειών, να μπούμε -δηλαδή- σε μια «αχαρτογράφητη περιοχή» της χειμαζόμενης Ελληνικής κοινωνίας, τις εκτρώσεις.

Ανάμεσα σε μαιευτήρες, μαίες και νοσηλεύτριες είναι κοινό μυστικό, ότι στα τελευταία χρόνια της κρίσης, τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι ένα διαρκώς αυξανόμενο φαινόμενο, με εκρηκτικές πια διαστάσεις.

Χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα, με έντονα τα καθημερινά προβλήματα διαβίωσης, άγονται στην επώδυνη απόφαση να διακόψουν μια νέα εγκυμοσύνη. Το σύνηθες σκεπτικό είναι, ότι ένα νέο παιδί προϋποθέτει πρόσθετα έξοδα και δαπάνες και μπορεί να ανατρέψει δραματικά τις ήδη οριακές οικογενειακές ανάγκες και ισορροπίες.

Παρόμοιο είναι το σκεπτικό για τα νεότερα ζευγάρια, είτε μόλις παντρεύτηκαν είτε συζούν από ανάγκη, αφού η ανεργία ή μια μερική απασχόληση περιγράφουν ως …τόλμημα τον ερχομό μιας νέας ζωής, κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Έχω στο μυαλό μου την πρόσφατη επιστολή προς την εφημερίδα, μιας νεαρής και άνεργης φιλολόγου, η οποία -διεκτραγωδώντας τα προβλήματα της γενιάς των 30άρηδων- έγραψε περίπου, ότι «η κρίση μας αφαιρεί το δικαίωμα να παντρευτούμε και να κάνουμε δική μας οικογένεια».

Περί αυτού πρόκειται λοιπόν και ελάτε τώρα να αθροίσουμε (σε πόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες, άραγε;) τις χαμένες ζωές των εμβρύων, σ’ όλους εκείνους τους αυτόχειρες – θύματα της οικονομικής κρίσης, που αποφασίζουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Μόνο που οι αυτόχειρες το αποφασίζουν οι ίδιοι, ενώ τα σκοτωμένα έμβρυα δεν τα ρώτησε ποτέ κανείς.

Ομολογώ, ότι γράφω αυτό το σχόλιο με τρεμάμενο χέρι, καθώς προσπαθώ να φανταστώ το εύρος αυτής της γενοκτονίας, αλλά και την οδύνη που την συνοδεύει, αφήνοντας βαθιές και μόνιμες πληγές και σημάδια στις ψυχές των γονιών κάθε χαμένου μωρού.

Τόσοι και τόσοι ανήμποροι άνθρωποι, τόσες υποψήφιες μητέρες ή ήδη μητέρες,  αναγκάζονται να σκοτώσουν τη νέα ζωή που «φύτρωσε» μέσα τους, ως καρπός αγάπης και έρωτα, ως ανυπέρβλητο και συγκλονιστικό θαύμα δημιουργίας, ως ευλογία Θεού.

Κι όλα αυτά, γιατί οι ανήμποροι και φτωχοί πάντοτε υποκύπτουν και γίνονται όμηροι και δούλοι των οικονομικών δολοφόνων του πλανήτη, «προσανάμματα» για τα ζεστά σαλόνια των κερδοσκόπων εκείνων, οι οποίοι αδιαφορούν για τις απώλειες του πληθυσμού, ενώ ψυχρά και σκόπιμα σπέρνουν ανθρώπινη δυστυχία, άχθο και άγος στους δυστυχισμένους.

Ειδικότερα για τα σκοτωμένα μωρά, ας πέσει το κρίμα και το αίμα στο λαιμό τους…