ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 17/3/2013

Χαμός

Ανεξάρτητα από εύρος και μέγεθος (μικρές και μεγάλες), είτε τα φέρνουν δύσκολα οι περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, είτε βρήκαν ευκαιρία στην αναμπουμπούλα, με το κουρέλιασμα μισθών και συμβάσεων, για να επιβάλλουν πραγματικό εργασιακό μεσαίωνα στο προσωπικό τους.

Τώρα πια στην Ελλάδα η δουλειά κατάντησε …δουλεία, έτσι όπως περιγράφεται μελαγχολικά από πολλούς μεροκαματιάρηδες, σε εργοστάσια, εργοτάξια, εταιρείες παροχής υπηρεσιών, καταστήματα κτλ.

Δουλεύεις ατέλειωτες ώρες, σου αναγνωρίζουν τις μισές, σε πληρώνουν με ψίχουλα, με μηνιαίες συμβάσεις και τη δαμόκλειο σπάθη της αιφνίδιας απόλυσης, αλλά κι αυτά τα λίγα που παίρνεις, τα πληρώνεσαι όποτε έχει ή θέλει το αφεντικό.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σκύβει το κεφάλι και διεκδικεί πειθήνια αυτό το αισχρό μεροκάματο, αφού δίπλα η ανεργία στέκει σαν μόνιμος εφιάλτης και ισχυρή πιθανότητα.

Δυστυχώς, υπάρχουν και οι αδίστακτοι εργοδότες, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτή την αντεργατική «τρύπα», που σκεπάζει και γονατίζει τη χώρα.

Πού θα βγάλει αυτή η κατάσταση; Ουδείς μπορεί να προβλέψει, καθώς ο τόπος δίνει μια απηνή μάχη με το χρόνο ή να σωθεί αργά – αργά ή τελικά να μην τα καταφέρει και να βουλιάξει, εξοντώνοντας πλήρως τους Έλληνες.

Όσοι ακόμη (ποιώντας την ανάγκη – φιλοτιμία) αισθάνονται ότι έχουν μέσα τους κάποια ψυχικά αποθέματα κουράγιου και αντοχής, λένε (περισσότερο για να πείσουν τους εαυτούς τους), ότι πρέπει να επιβιώσουμε, πάση θυσία.

Και τι άλλο μπορούν να πουν ή τι άλλο μπορούν να κάνουν;

Ο «Έλληνας ήρωας», ο μεγαλοπρεπής

Η είδηση λέει, ότι «τον τίτλο «Ο Έλληνας ήρωας» έδωσε η τουρκική «Χουριέτ» στο πρωτοσέλιδο της ηλεκτρονικής της έκδοσης, για τον Χρήστο Κύρογλου, τον έλληνα μετανάστη που την περασμένη Κυριακή έσωσε μια τουρκάλα γιαγιά και τα δύο εγγόνια της από τη φονική πυρκαγιά στην Στουτγκάρδη.

Από την φωτιά, που κατέκαψε τον δεύτερο όροφο του κτιρίου, κάηκαν ζωντανοί οκτώ άνθρωποι, εκ των οποίων τα επτά ήταν παιδιά.

Ο Κύρογλου είναι υπεύθυνος του νυχτερινού κέντρου Club Merlin, που βρίσκεται στην πίσω μεριά της πολυκατοικίας η οποία τυλίχτηκε στις φλόγες.

Πρώτα έσπευσε να ειδοποιήσει την Πυροσβεστική και στη συνέχεια μπήκε στο φλεγόμενο σπίτι, ρισκάροντας τη ζωή του. έσπασε την πόρτα και έτσι βγήκε έξω η μητέρα των παιδιών. Αλλά επέστρεψε για να σώσει το μωρό της, ηλικίας 6 ετών, και βρήκε τραγικό θάνατο από ασφυξία. Ο Κύρογλου κατάφερε να σώσει τη γιαγιά, και δύο παιδιά της οικογένειας.»

Όσοι έλκουμε την καταγωγή από εκεί, ξέρουμε καλά ότι η κατάληξη των επωνύμων -ογλου «προδίδει» Μικρασιάτικη καταγωγή. Συνειρμικά λοιπόν μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ο συγκεκριμένος Έλληνας μετανάστης δεν θα έτρεφε και τα καλύτερα των αισθημάτων για τους …άσπονδους γείτονες, ειδικότερα αν έχει πικρές μνήμες εξ αιτίας τους, από τους παππούδες του.

«Άσχετο», θα μου πείτε και θα συμφωνήσω, αν δεχτούμε ότι το μεγαλείο ψυχής ενός ανθρώπου λειτούργησε αυθόρμητα, σε μια τραγική στιγμή, που έβλεπε να καίγεται το σπίτι του γείτονά του και να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και ειδικότερα παιδιά.

Αν σκεφτούμε επίσης αυτό που είπε μετά ο ίδιος ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, ότι δηλαδή «στο παρελθόν υπήρξαν ενέργειες εμπρησμού σπιτιών Τούρκων στη Γερμανία», από ναζιστικές οργανώσεις, σίγουρα θα ανατριχιάσουμε για τα φριχτά όρια στα οποία μπορεί να φτάσει ο ρατσισμός.

Ένας ρατσισμός, που ανώφελα και επικίνδυνα καλλιεργείται σε πολλά μήκη και πλάτη της Γης, εσχάτως δε ακόμη και στη χώρα που γέννησε τη λεβεντιά, τον ηρωισμό και το φιλότιμο ενός Κύρογλου.

Του Έλληνα μετανάστη, του μεγαλοπρεπή…

Απίστευτο

Μόνο στην Ελλάδα μπορούν να συμβούν αυτά, για να μην αναρωτιόμαστε μετά, πώς έφτασε σ’ αυτό το χάλι το διαλυμένο μας Κράτος, συμπαρασύροντας στην άβυσσο και όλους τους Έλληνες, αθώους ή ένοχους:

«Δολοφόνησαν τον Δήμαρχο του Παγγαίου, καταδικάστηκαν σε ποινές κάθειρξης, αλλά συνεχίζουν να πληρώνονται ως δημόσιοι υπάλληλοι! Όπως γράφει η εφημερίδα «Eθνος», oι δύο φυλακισμένοι δημοτικοί υπάλληλοι, 50 και 51 ετών, που έχουν καταδικαστεί σε ισόβια και 17 χρόνια κάθειρξης αντίστοιχα για την δολοφονία του Τριαντάφυλλου Κακούδη, δεν έχουν απολυθεί ακόμη επειδή το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο δεν έχει ακόμη συνεδριάσει!

Οι δύο καταδικασθέντες για τη δολοφονία, ο Σάββας Σαλτουρίδης και ο Ιωακείμ Μάνος, είχαν σκοτώσει τα Χριστούγεννα του 2009 τον Δήμαρχο Παγγαίου Καβάλας, για να κρύψουν μια μαύρη τρύπα στα ταμεία του Δήμου ύψους 710.000 ευρώ.

Όπως γράφει το Έθνος, οι δύο καταδικασθέντες συνεχίζουν να παίρνουν το 50% του μισθού τους στη φυλακή. Και όταν ο αντικαταστάτης του δολοφονημένου Δημάρχου έδωσε εντολή για διακοπή της μισθοδοσίας τους, εκείνοι τον μήνυσαν, με συνέπεια έπειτα από έξι μήνες να αναγκαστεί να την αποδεσμεύσει και να συνεχίσουν να πληρώνονται.»

Άρα, δεν μας φταίει μόνο η λάθος συνταγή των δανειστών μας…

Τσαλίμια

Ούτε τα φορολογικά στοιχεία δεν μας έδιναν, για να εκδώσουμε τιμολόγια δημοσιεύσεων, υπάλληλοι σε Νομικό Πρόσωπο του Δήμου Αλμυρού.

Οκνηρία, έλλειψη ευστροφίας, καθεστωτικός τσαμπουκάς ή κάτι άλλο σε βάρος της τοπικής εφημερίδας; Κι αν έτσι με εμάς, που μπορούμε και να δημοσιοποιούμε το παράπονο ή τον οργή μας, με άλλους προμηθευτές του Δήμου, άραγε, πώς φέρονται;

Το βέβαιο είναι ότι τα πράγματα έχουν ξεπεράσει τα όρια και -κάποιες φορές- τα ξεπερνούν μάλιστα εκείνοι ή εκείνες που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους…

Καλοί μου κύριοι και καλές μου κυρίες του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ, του Δήμου κτλ., έχετε καταλάβει πως εκεί έξω από το ζεστό σας γραφείο γίνεται πόλεμος;

Καταλάβετε ότι ποσώς μας αφορά ιδιαίτερα η περικοπή των μισθών σας, για τον απλούστατο λόγο, ότι όλη η κοινωνία γύρω σας αντιμετωπίζει τα ίδια και χειρότερα προβλήματα καθημερινότητας και επιβίωσης;

Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, τοσούτον, δηλονότι, καταλάβατε ότι τα …καλαμπούρια τελείωσαν και τα τσαλιμάκια σας πλέον (σε βάρος του πολίτη) ζέχνουν σαν εξόχως αποκρουστικά και καταδικαστέα;

Μπάλα και τανγκό

Από τα πολλά που γράφονται για το νέο Πάπα, τον μέχρι χθες Αργεντίνο Καρδινάλιο Μπεργκόλιο, είναι ότι έχει ιταλικές ρίζες. Η οικογένειά του μετακόμισε από την Ιταλία στην Αργεντινή και -όπως γράφει η εφημερίδα Nacion-, έχει πάθος με το ποδόσφαιρο, αφού είναι οπαδός της ομάδας Σαν Λορέντζο του Μπουένος Άιρες, αλλά πάθος και με το …ταγκό.

Η εκλογή του Μπεργκόλιο μπορεί να χαρακτηρίζεται «έκπληξη», αφού το όνομά του δεν συγκαταλεγόταν μεταξύ των επικρατέστερων, ωστόσο, ο Ιησουίτης ήταν ήδη ανάμεσα στους υποψήφιους Ποντίφικες κατά την εκλογή του 2005.

Το ότι ο Μπεργκόλιο ήταν «αουτσάιντερ» στην παρούσα φάση, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι κάποιες εταιρείες στοιχημάτων του έδιναν πιθανότητες εκλογής 30 προς 1 και άλλες 41 προς 1.

Ένας από τους λόγους που δεν ήταν ψηλά στην λίστα με τους υποψήφιους, φέρεται να είναι και το γεγονός ότι από μικρή ηλικία του έχει αφαιρεθεί ο πνεύμονας μετά από μια λοίμωξη, γεγονός που επιβαρύνει τον οργανισμό του όσο περνούν τα χρόνια.