ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης

Ή πεθαίνουμε…

Αφήσαμε πίσω μας τις κυριολεκτικά τρεις πρώτες -πιο δύσκολες- χρονιές της οικονομικής κρίσης ή όχι;

Τα πιο δύσκολα, π.χ. με τη δραστική μείωση των εισοδημάτων μας, την παρατεταμένη ύφεση και τη θηριώδη ανεργία,  πέρασαν ή έπονται;

Ουδείς μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, αλλά και η «μαυρίλα» που βγαίνει από τις προβλέψεις των περισσοτέρων, ίσως να είναι υπερβολή, αλλά όχι ασφαλής πρόβλεψη.

Υπάρχουν ενδείξεις (μέσα και έξω από τη χώρα) που δικαιολογούν μια συγκρατημένη αισιοδοξία, ότι να μεν οι μέρες θα εξακολουθούν να είναι δύσκολες, αλλά σιγά – σιγά η κατάσταση θα βαίνει (έστω και σημειωτόν) βελτιούμενη.

Κι όσο πιο γρήγορα στρώσει μια αναγκαστικά αναδιαρθρωμένη νέα χώρα, σαν τη δική μας, τόσο αυτό θα αντανακλάται και στις ζωές των πολιτών της.

Αυτήν την ενθαρρυντική άποψη, όμως, πολύ λίγους Έλληνες θα βρεις σήμερα να τη συμμεριστούν και να την πιστέψουν. Οι αλλαγές στη ζωή μας, στις τσέπες μας, στις συνήθειές μας, ήταν βίαιες και επώδυνες, μας πόνεσαν και μας πονούν, μας τσουρούφλισαν και μας πέταξαν σε μια ανήλιαγη γωνιά, καταπτοημένους. Με τι κουράγιο και ποια νηφαλιότητα λοιπόν, μπορούμε να δούμε τα μελλούμενα αισιόδοξα;

Για τα αίτια της κρίσης, αφού μπαφιάσαμε από τις ομφαλοσκοπήσεις και τις αναλύσεις, τις διαγνώσεις και τις συνταγές των όπου Γης ειδικών και …σαλτιμπάγκων, των δανειστών και των οικονομικών δολοφόνων, λίγο ως πολύ ξέρουμε πλέον ποια είναι η θεραπεία που μας χρειάζεται:

Μια νέα Ελλάδα, οριστικά απαλλαγμένη από τα βαρίδια του πελατειακού, σπάταλου και φαύλου Κράτους, μια κοινωνία με όραμα, πιο μεθοδική και πιο δίκαιη, μια άλλη γενιά πολιτικών, που δεν θα έχει για σημαία της τη ρεμούλα, σαν διαχρονικό λάβαρο ψηφοθηρίας και εξαπάτησης του λαού.

Ήμουνα νιος και γέρασα, ακούγοντας για τον περιορισμό του Δημόσιου τομέα, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την πάταξη της φοροδιαφυγής κι ένα πιο τίμιο φορολογικό σύστημα, μια αξιόπιστη και ανταγωνιστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μια αγορά με κανόνες και τόσα άλλα, που παρέμεναν στον αέρα σαν κούφια λόγια και κοσμούσαν παρελκυστικά τα προεκλογικά προγράμματα των κάθε λογής Μαυρογιαλούρων.

Τώρα, που όλα τα σημαντικά σ’ αυτόν τόνο τόπο -πρωτίστως οι ίδιοι οι άνθρωποί του- κρέμονται από μια κλωστή, τα ψέματα έχουν τελειώσει.

Δεν είναι πια εκείνο το κίβδηλο «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε ήδη βουλιάξει.

Τώρα πια ή αλλάζουμε ή πεθαίνουμε…

Τα λέγαμε

Όσοι κρατούν αρχείο της εφημερίδας, ας μπουν στον κόπο να δουν, ότι εδώ και 7 χρόνια, από την αρχή της ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική), αυτή εδώ η στήλη, συχνά- πυκνά, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου.

Ο εφησυχασμός των αγροτών μας, που έπαιρναν άκοπα (χωρίς καν να σπείρουν και να καλλιεργήσουν) τις επιδοτήσεις της, χαρακτηρίστηκε εξαρχής ως μεγάλη παγίδα.

Η Ευρώπη μοίραζε αυτά τα χρήματα επί 7 χρόνια, για να δώσει χρόνο και ευκαιρίες στους καλλιεργητές, να αναζητήσουν, να στραφούν και να πειραματιστούν σε άλλες καλλιέργειες, να οργανωθούν στην τυποποίηση των προϊόντων τους, να μπορέσουν να ξεφύγουν από τη (ξεζουμιασμένη πια) πεπατημένη του βαμβακιού και των σιτηρών.

Μάταια… Οι περισσότεροι Έλληνες αγρότες επέλεξαν την εύκολη λύση, παραμένοντας πιστοί στις παλιές τους καλλιέργειες. Άλλοι, πέραν της εξάσκησής τους στη «δηλωτή» των καφενείων, εμπλούτισαν τις χαρτοπαικτικές τους γνώσεις και με την …μπιρίμπα.

Αν και ήξεραν ότι το 2013 σύντομα θα έρθει και το εύκολο ευρωπαϊκό χρήμα κάποτε θα πάψει να ρέει, αλλά και ο μικρός κλήρος των περισσοτέρων δεν συνηγορεί και δεν προάγει πλέον τα …θαύματα.

Αλλά δεν είναι μόνο οι ίδιοι, που αδιαφόρησαν να βοηθήσουν τους εαυτούς τους και να συγκρατήσουν ή να αυξήσουν το οικογενειακό τους εισόδημα. Με τελείως διαλυμένο και απαξιωμένο το Αγροτικό Συνεταιριστικό Κίνημα, ουδείς βρέθηκε να τους οργανώσει και να τους οδηγήσει στους νέους δρόμους που απαιτούν οι καιροί.

Θα αφήσω στην άκρη τα διπλογραψίματα και τις άλλες κομπίνες ορισμένων επιτήδειων, που βύζαιναν -υποσκάπτοντας το μέλλον- το έτοιμο χρήμα που μοιράστηκε. Ας πούμε, ότι γι’ αυτό φταίνε οι λιγότεροι των αγροτών μας.

Στη σύγχρονη Ευρώπη, όμως, ο ανταγωνισμός κινείται μέσα σε αυστηρά πλαίσια και ενίοτε είναι εξοντωτικός. Ήδη άλλες χώρες, με μικρότερη αγροτική παράδοση, εκμεταλλεύτηκαν άριστα αυτό το timing της ΚΑΠ και οι δικοί τους αγρότες απολαμβάνουν τώρα την πρωτοπορία τους. Προηγούνται και ίσως είναι πολύ δύσκολο να τους φτάσεις.

Προηγούνται και ίσως είναι πολύ αργά για …δάκρυα.

Μαχητές

Το «Βήμα» στο κύριο άρθρο της περασμένης Τετάρτης, γράφει:

«Η κυβέρνηση συνεργασίας κινείται αυτή τη στιγμή στο όριο. Ανέλαβε την ευθύνη λήψης των σκληρών περιοριστικών και εισπρακτικών μέτρων, πήρε το πολιτικό κόστος που αναλογούσε σ’ αυτά και εισέπραξε βεβαίως τους πόρους της διάσωσης και ένα δώρο χρόνου προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη την προσπάθειά της. Ισορρόπησε προς το παρόν, αλλά το δώρο χρόνου ξοδεύεται.

Κάποια στιγμή θα εξαντληθεί και αν δεν έχουν εκπληρωθεί τα υπεσχημένα τότε θα βυθισθεί σε νέα κρίση βαθύτερη από την προηγούμενη. Ουσιαστικά η κυβέρνηση Σαμαρά είναι αυτή τη στιγμή αντιμέτωπη με τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού προβλήματος.

Για να τον σπάσει πρέπει να κάνει δουλειά ποιοτική, διαρθρωτική, να δράσει συντονισμένα και οργανωμένα για την μεταρρύθμιση του οικονομικού συστήματος, για την απαλλαγή από το βάρος των χρεοκοπημένων αντιλήψεων που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

Για να το επιτύχει είναι υποχρεωμένη η ίδια να αλλάξει. Ίσως και τα πρόσωπα που την συγκροτούν επίσης. Όπως και η μέθοδος εργασίας πρέπει να αλλάξει.

Η εποχή θέλει μαχητές, δεν της αρκούν άβρεχτοι παρατηρητές, όπως είναι οι περισσότεροι των υπουργών.

Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, αν θέλουν να πετύχουν, είναι υποχρεωμένοι να διαθέσουν τις καλύτερες δυνατές δυνάμεις. Αλλιώς κινδυνεύουν να μείνουν στα μισά του δρόμου…»

Να μια ευκαιρία…

«Πολύ θετική είναι η απόφαση της κυβέρνησης να επανεξετάσει την αποτελεσματικότητα φορολογικών μέτρων τα οποία είναι εμφανώς προβληματικά στην υλοποίησή τους», γράφει η «Καθημερινή». Είναι φανερό πως απαιτούνται τροποποιήσεις ή ακόμη και η κατάργηση φορολογικών διατάξεων. Σε πολλές περιπτώσεις, η ανικανότητα του κράτους να πατάξει το λαθρεμπόριο και την απάτη οδήγησε σε ακραίες λύσεις, όπως συνέβη με το πετρέλαιο θέρμανσης και την εξίσωση της τιμής με αυτό της κίνησης.

Η ελληνική κυβέρνηση τώρα διαθέτει την απαραίτητη φερεγγυότητα, λόγω της πολύ σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής που έχει ακολουθήσει, ώστε να διαπραγματευθεί με την τρόικα σημαντικές αλλαγές.

Τα τελευταία χρόνια απέδειξαν, άλλωστε, πως οι υπολογισμοί που γίνονται επί χάρτου για την απόδοση διαφόρων μέτρων σπανίως επαληθεύονται.

Χρειάζεται, λοιπόν, τόλμη, κοινός νους και ένα πειστικό κυβερνητικό σχέδιο.»

Σαμπάνιες;

Είναι πολλοί οι νυν Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες, αλλά και οι πέριξ αυτών, που ανοίγουν (πρόωρα) …σαμπάνιες στην ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ να παραταθεί η τρέχουσα θητεία τους και οι επόμενες Δημοτικές εκλογές να γίνουν το Νοέμβριο του 2015.

Όπως θα διαβάσετε και στο σχετικό ρεπορτάζ, ο αρμόδιος Υπουργός Ευριπίδης Στυλιανίδης, διατείνεται ότι η Κυβέρνηση δεν ανοίγει τέτοιο θέμα και εμμένει στα ισχύοντα. Δηλαδή, Δημοτικές εκλογές μαζί με τις Ευρωεκλογές, τον Ιούνιο του 2014. «Από τη στιγμή όμως, που πολλοί Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες το εισηγούνται, θα το συζητήσουμε», απαντάει αόριστα -και ίσως παρελκυστικά- ο Στυλιανίδης.

Και γιατί το ζητούν τόσοι πολλοί αυτοδιοικητικοί;

Άλλοι γιατί δεν θέλουν να χάσουν πρόωρα το (πάσης φύσεως) «μέλι» της εξουσίας και άλλοι γιατί θέλουν να κερδίσουν χρόνο, επιμηκύνοντας μια θητεία, που βάλτωσε ήδη μέσα στην οικονομική κρίση, κυρίως από έλλειψη πόρων, αλλά και τη γενικότερη ύφεση.