ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 10/2/2013

Μόλις 20 ετών

Με εντυπωσίασε ο πηχυαίος πρωτοσέλιδος τίτλος στα «Νέα» της Δευτέρας, σχετικός με τις συλλήψεις των τρομοκρατών του Βελβενδού: «Είναι μόλις 20 ετών!».

Βλέποντας στη φωτογραφία το τραυματισμένο πρόσωπο του Νικου Ρωμανού, έτσι όπως οδηγείται στον Εισαγγελέα δεμένος πισθάγκωνα, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν: Δηλαδή, όταν έπιασαν τους μισούς από τους τρομοκράτες και η Αστυνομία αναζητούσε τους συνεργούς τους, τι περίμενα να κάνουν οι Αστυνομικοί; Να καλέσει ο Διοικητής στο γραφείο του τον Ρωμανό, έναν αναρχικό, έναν τρομοκράτη (που κρατάει το στόμα του κλειδωμένο, δεν αναγνωρίζει καμιά εξουσία του Ελληνικού κράτους επάνω του και δηλώνει αιχμάλωτος πολέμου κτλ.), να του παραγγείλει καφεδάκι, να του προσφέρει τσιγάρο και να του πει, «πιες τον, λεβέντη μου, με την ησυχία σου και μετά -σαν καλό παιδάκι- άρχισε να μου λες τα ονόματα των συνεργών σου»;

Η δεύτερη σκέψη που έκανα ήταν πιο απλή (ίσως γι αυτό την ένοιωσα σαν γροθιά στο στομάχι): Αν ήταν ο γιος μου στη θέση του Ρωμανού και τον έβλεπα έτσι μακελεμένο, τι θα έλεγα;

Τότε κατάλαβα, ότι ακόμη κι όταν η αναρχία δεν αναγνωρίζει όρια, νόρμες και κανόνες, ένα κράτος δικαίου πρέπει να τους έχει και να τους εφαρμόζει.

Υπερήφανη;

«Είμαι περήφανη για το γιο μου», δήλωσε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες η μητέρα ενός από τους συλληφθέντες νεαρούς τρομοκράτες.

Περήφανη, γιατί; Άλλο ζήτημα, ότι κάθε γονιός πρέπει να έχει την πόρτα του πάντοτε ανοιχτή για το παιδί του και να του συμπαραστέκεται, να στέκεται όρθιος δίπλα του στις δύσκολες στιγμές, ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι είναι ο χειρότερος εγκληματίας του κόσμου.

Αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, από πού προκύπτει η δηλωθείσα μητρική υπερηφάνεια; Περηφάνια για τον ληστή τραπεζών, τον τρομοκράτη που ρίχνει μολότοφ και καίει ανύποπτους εργαζόμενους σε τράπεζα, για το νεαρό που πετάει γκαζάκια σε σπίτια πολιτών, που ρίχνει σφαίρες σε γραφεία πολιτικών, για το βομβιστή που βάζει τις βόμβες του σε εμπορικά κέντρα, γεμάτα με κόσμο, οικογένειες;

Περηφάνια για το θολωμένο μυαλό των άκρων, που στρώνει σκηνικό εμφυλίου και ζημιώνει τη χώρα και τους αθώους, απλούς συμπολίτες του;

Κι αν το «κουρέλι» του ιδεολογικού υπόβαθρου που μετέρχεται ο αναρχικός, για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, είναι το άδικο κράτος που τον καταδυναστεύει (και του οποίου καμιά εξουσία δεν αναγνωρίζει), ποιός είπε στην εν λόγω κυρία, ότι όλοι οι υπόλοιποι εμείς είμαστε ευχαριστημένοι και ευεργετημένοι από τη χώρα που γεννηθήκαμε και ζούμε;

Κάθε άλλο…

Με μόνη και …αναπόφευκτη πυξίδα τη Δημοκρατία, ωστόσο, όπως και τη διαφύλαξη της ομαλότητας, προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, με την ψήφο μας, την κάθε μορφής νόμιμη και θεμιτή συμμετοχή μας στην κοινωνία. Δεν καίμε ξένες περιουσίες και δεν βάζουμε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

Κι όσο κι αν είναι όντως λυπηρό, ότι κάποια από τα παιδιά μας ενστερνίζονται το κίνημα των αναρχικών και εκτρέπονται σε παραβατικές ή εγκληματικές πράξεις, όσο κι αν έχουν κι εμείς τις δικές μας ευθύνες -ως γονείς και ως κοινωνία- γι’ αυτόν τον απαράδεκτο εκτραχηλισμό τους, τίποτε δεν συνηγορεί για τέτοιου είδους απόπειρες κατάργησης των νόμων και του Κράτους.

Αν τα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα, που γυρνούν στους δρόμους άσκοπα, ψάχνοντας μια δουλειά, αποφάσιζαν να μιμηθούν το γιο της συγκεκριμένης …υπερήφανης μητέρας, άραγε ποιός θα παρέμενε όρθιος, για να περιγράψει την κόλαση που θα επικρατούσε;

Κακό παράδειγμα

Γράφει σήμερα ο Μιχάλης στο άρθρό του, για τα παιδιά των άκρων, δηλαδή της αναρχίας ή τα χρυσαυγίτικα:

«Αυτή η χώρα αδυνατεί να επαναπατρίσει τα παιδιά που ξενιτεύτηκαν στην έρημο του ανορθολογισμού. Κάποιοι, όταν τα είδαν με τα φλεγόμενα διαβατήριά τους στο χέρι, τα χειροκροτούσαν. Κάποιοι κανάκευαν την τόλμη της «εξέγερσής» τους.

Τώρα πώς να τους μιλήσεις; Είναι πολύ μακριά για να ακούσουν. Είναι πολύ αργά για να πειστούν.

Ποιος θα τους πείσει; Οι καθηγητές; Οι δικαστές; Οι βουλευτές σου; Ποιος τάχα θα τους σωφρονίσει; Οι αστυνόμοι σου;

Πήρε πολλούς η νύχτα. Η χώρα δεν μπορεί να τους κρατήσει.

Όχι γιατί χρεοκόπησε. Αλλά γιατί ήταν ήδη ξοφλημένη.»

Κι εγώ θα πρόσθετα: Τι να πούμε σ’ αυτά τα παιδιά κι εμείς, οι πατεράδες τους, όταν για δεκαετίες τους κλέβαμε το μέλλον, χρεώνοντας εκείνα για τα δανεικά της καλοπέρασής μας και τη φαυλότητα του πελατειακού μας κράτους;

Εμάς -σε αντίθεση με τα παιδιά μας- η χώρα επιμένει να μας …”κρατάει”.

Ίσως σαν παράδειγμα προς …αποφυγή.

Το ικρίωμα

Κάθε φορά που διαβάζω για μια αυτοκτονία στην Ελλάδα, σφίγγεται η καρδιά μου, ίσως γιατί ο αυτόχειρας είναι ο «διπλανός», με τα ίδια προβλήματα που ο καθένας από μας αντιμετωπίζει, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της οικονομικής κρίσης.

Εκατόμβες πια τα θύματα των μνημονίων, σε μια διαλυμένη χώρα που προσπαθεί -όπως μπορεί- να ξαναβρεί τον βηματισμό της.

Τραγικές ιστορίες, με διαφορετικό βάρος η καθεμιά τους, που δεν μπορούν να χωρέσουν στις τρεις αράδες του θλιβερού αγγελτηρίου, ενώ συχνά αφήνουν πίσω τους τη συντριβή των οικείων και το στίγμα της ντροπής.

Αναλογίζομαι, όταν τελικά καταφέρουμε να σώσουμε αυτή τη χώρα, όταν δικάζουμε τους κλέφτες και επιβραβεύουμε τους «διασώστες», όταν θα έρθουν καλύτερες μέρες και θα φύγουν οι εφιαλτικές νύχτες, όταν το σημερινό ζόρι απομείνει μια κακή ανάμνηση (γιατί θα πετύχουμε ανάπτυξη, ίσως και ευημερία), ποια κινητήρια δύναμη, ποιος Έλληνας Θεός μπορεί να φέρει πίσω αυτούς τους δυστυχισμένους, που τα ικριώματά τους στάθηκαν να ανεμίζουν πάνω από τις συντεταγμένες της Εθνικής μας καταστροφής και ταπείνωσης;

Κανείς…

Θα παραμείνουν οδυνηρά απόντες, τα παράπλευρα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου, που έγινε για οικονομικά προνόμια και απολαβές, απότοκος φαυλότητας και ρεμούλας.

Στις τωρινές μας Θερμοπύλες, η Ανοπαία Ατραπός δεν προδόθηκε από τον Εφιάλτη του Ερύδημου. Προδόθηκε από την ίδια τη «Βουλή των Πεντακοσίων» της σύγχρονης Δημοκρατίας μας, αν στους περισσότερους από τους Τριακόσιους προσθέσει κανείς τους πλουτοκράτες, τα «τρωκτικά» και κάθε λογής επίορκους.

Και ο βρόχος της προδοσίας τους έγινε πια το απειλητικό περιλαίμιο όλων μας.

Θέατρο

Κυριολεκτικά θέατρο του παραλόγου…

Στην Κρήτη οι αγρότες πάσχισαν και πέτυχαν να σπάσουν την απεργία των ναυτεργατών και φόρτωσαν σε πλοίο 100 νταλίκες με ευπαθή προϊόντα τους, για τον Πειραιά.

Σε λίγο, αν άλλοι αγρότες κλείσουν τους δρόμους με τα τρακτέρ τους (σε άλλα σημεία της χώρας), θα απαγορεύουν σε άλλες νταλίκες με ευπαθή προϊόντα, να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά.

«Τα καλά και συμφέροντα ταις …τσέπαις ημών».

Ειλικρινής

«Είναι καλός ο Σαμαράς. Δεν το περίμενα ότι θα ήταν άξιος προσοχής. Αποδεικνύει όμως ότι είναι», λέει μεταξύ άλλων ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, σε συνέντευξη του σε κυριακάτικη εφημερίδα, προβλέποντας μάλιστα ότι ο Πρόεδρος της ΝΔ θα μείνει στη θέση του για πολλά χρόνια.

«Ίσως και να ξαναψηφίσω τώρα ΝΔ», προσθέτει.  Ο κ. Στεφανόπουλος λέει καλά λόγια και για την κυβέρνηση συνεργασίας, «παρότι δεν είχαμε ποτέ τέτοια κουλτούρα, αν εξαιρέσει κανείς τα παραδείγματα των Κανάρη και Ζαΐμη».

Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, του αναγνωρίζει το ρόλο, ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να συγκρούεται με την κυβέρνηση, εκτιμά όμως ότι δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος τάσσεται κατά της απευθείας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, θα ήθελε όμως να έχει περισσότερες αρμοδιότητες, αρκεί να μην τις χρησιμοποιεί κάνοντας αντιπολίτευση στην κυβέρνηση.

«Στη Δημοκρατία όλα εξαρτώνται από τον έλεγχο. Σήμερα ο Πρωθυπουργός δεν έχει κανένα έλεγχο», σημειώνει.

Για τη διαφθορά, ζητάει να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και σημειώνει: «Έχει σημασία να μπουν κάποιοι φυλακή».

Πάντοτε ειλικρινής ο Πρόεδρος… Ο Πρόεδρος της καρδιάς μου, όπως και των περισσοτέρων Ελλήνων, νομίζω.

Με δουλίτσες;

«Το ξοφλημένο σύστημα εξουσίας κάνει και πάλι λάθος. Καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό, πιστεύει ότι θα συνεχίσει να κάνει «δουλίτσες» όπως πάντα, ότι ο ελληνικός παρασιτισμός θα συνεχίσει να απομυζεί την κοινωνία. Δεν θα συμβεί. Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Σε λίγους μήνες, αν δεν αλλάξουν όλα, πάλι τα προγραμματισμένα έσοδα θα πέσουν έξω, πάλι οι ανείσπρακτοι φόροι θα αυξάνονται, τα ταμεία θα βλέπουν νέα ελλείμματα. Η αφαίμαξη δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Με ημίμετρα, μια μείωση μισθών εδώ, ένας φόρος εκεί, ένα ΤΕΙ λιγότερο παραπέρα, δεν αλλάζει η κατάσταση. Αν το παιχνίδι της παραπλάνησης δεν σταματήσει, αν δεν αντιμετωπίσουμε πια τα πραγματικά διλήμματα, μια γενικευμένη στάση πληρωμών που θα τα τινάξει όλα στον αέρα δεν είναι μακριά. Συνεχίζουμε να ακροβατούμε στο χείλος του γκρεμού την ώρα που και οι τελευταίες παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας καταστρέφονται.» (Από το Edotorial του Φώτη Γεωργελέ).

Σκάνδαλο

Σε σκάνδαλο μεγατόνων θα εξελιχθεί αυτή η «χοντρή» ιστορία των στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων.

Έως 680 ύποπτες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις, περίπου 425 διεφθαρμένοι παράγοντες, ποδοσφαιριστές, διαιτητές, σοβαροί εγκληματίες σε 15 χώρες και κέρδη τουλάχιστον οκτώ εκατομμυρίων ευρώ αποκάλυψε έρευνα της ευρωπαϊκής αστυνομίας, Europol.

Σε συνέντευξη Τύπου, που παραχώρησε ο επικεφαλής της, γίνεται λόγος για «μια δραστηριότητα στημένων αγώνων σε κλίμακα που δεν έχουμε ξαναδεί».

Ανάμεσα στις στημένες αναμετρήσεις υπάρχουν υποψίες για αγώνες των προκριματικών του Παγκοσμίου και Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, αλλά και σε δύο αγώνες στη διοργάνωση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος, Champions League, το διάστημα 2008 – 2011.

Περίπου 380 αγώνες έχουν στηθεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα και άλλοι 300 στα πρωταθλήματα της Ασίας, της Αφρικής και της κεντρικής Αμερικής.

Παρ’ όλα αυτά, εκατομμύρια αφελείς σε όλον τον πλανήτη, υπηρετώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, μέσα από τα προγνωστικά αποτελεσμάτων, επιμένουν να παίζουν και να τροφοδοτούν αυτόν τον βρώμικο τζόγο.