Γιατί, πρωταγωνιστή της ζωής μου;

γράφει η Τσιντσίνη Βιβή

Όταν ο μικρός μου γιος ήταν μόλις ενάμιση χρόνου, του κάναμε δώρο ένα αεροπλανάκι, που ανοιγόκλεινε τα φτερά του, τα φώτα του και έκανε έναν απροσδιόριστο ήχο… μάλλον φασαρία. Επίσης, άλλαζε κατεύθυνση μόνο του. Βάζοντάς το σε λειτουργία, στράφηκε προς το μέρος του, ο μικρός φοβήθηκε και πιάστηκε στο μπράτσο του καναπέ… Έπειτα στράφηκε σ’ εμένα, και ο γιος μου, με τα αβέβαια βήματά του, ήρθε μπροστά μου, άπλωσε τα χέρια του να με προστατέψει –ενώ φοβόταν- και έστρεψε αλλού το βλέμμα, γιατί δεν άντεχε να κοιτάζει το κακό που ερχόταν!

Τι καταλάβαινε; Μα ό,τι του είχαμε μάθει. Τον προστατεύαμε από την φασαρία, άρα η φασαρία ήταν «κακή»… ο θόρυβος λοιπόν, ήταν εχθρός. Τόσο εύκολα χαράζεται στο μυαλό του παιδιού, το σωστό και το λάθος.

Τι μπορεί λοιπόν, να καταλαβαίνει ένας νεαρός, όταν κρατάει καλάσνικοφ;

Γιατί τέτοια οργή στα μέλη που ακολουθούν τις οργανώσεις των άκρων;

Εδώ, το «μακρυά απ’ τον κ…λο μου κι ας είναι δέκα οργιές», δεν χωράει. Το πρόβλημα της μάνας του νεαρού συλληφθέντα, για τη ληστεία στο Βελβεντό, το έχουμε όλοι. Αναρωτιέμαι… θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί…

Γιατί, αγόρι μου; Γιατί;

Μήπως επειδή απουσίαζα, από την καθημερινότητα της παιδικής σου ηλικίας, λόγω… επιβίωσης; Ήμουν ο μπαμπούλας σου… Διάβασε, γράψε, βιάσου, πρέπει να πάω στην δουλειά, πώς θα ζήσουμε; Έκανα όλους τους φορείς της κοινωνίας που με πίεζαν, εχθρούς σου;

Μήπως γιατί, όταν διασταυρώνονταν οι δρόμοι μας από κάποιον μετανάστη, άθελά μου σου έσφιγγα το χεράκι σου στο δικό μου, μεταφέροντας σου τον αδιόρατο φόβο, που κι εγώ είχα;

Μήπως γιατί, από τότε που ήσουν μικρό, μια σου έδινα τη σημαία του κόμματος που ψηφίζω, για γούστο, να την κουνάς κι εσύ, και μια έβριζα μπροστά σου απροκάλυπτα, στις μετεκλογικές δηλώσεις τους;

Μήπως, ακόμα κι αυτό, το πατρικό σου πρότυπο, το κουτσούρεψα, παίρνοντας τόσες ευθύνες και απαιτώντας υλικά αγαθά, ακυρώνοντας, τον ένα αρχηγό του σπιτιού;

Μήπως, γιατί με έβλεπες να γίνομαι ευτυχισμένη κάποτε, φορώντας επώνυμα και δυστυχισμένη έπειτα, όταν τα στερήθηκα.

Και… μήπως για όλα αυτά, εύκολα κατηγόρησα την προηγούμενη γενιά, των 65άρηδων σήμερα και δεν ανέλαβα τις δικές μου ευθύνες. Απλά δέχθηκα δηλαδή, ένα προηγούμενο καθεστώς, για να ξυπνήσω κάπου στα σαράντα, όταν είναι ήδη η σειρά σου να διαλέξεις το τρένο της ζωής και η δική μου γενιά ήδη είχε πάει … «καρότσι».

Μήπως, γιέ μου, επειδή, ούτε πρότυπο έχεις, ούτε κάποιον που δεν έχει ήδη κατηγορηθεί να απορρίψεις, στέκεσαι εσύ, πρόωρα, να πάρεις και ευθύνες και θέση; Θυμάμαι και εγώ τον «θόρυβο» στις σκέψεις μου όταν πρωτο-έψαξα δουλειά, όταν από προστατευόμενο μέλος, ήμουν μονάδα και ένοιωθα να μη με βλέπουν, να μην υπάρχω, να μην μπορώ να μπω σε καμιά σειρά, πίσω από καρεκλοκένταυρους και ισχυρογνώμονες.

Και, εκεί λοιπόν, έρχονται οι γνωστοί «κατηχητές» των άκρων και εκμεταλλεύονται αυτόν τον «θόρυβο», το κούνημα στο τεντωμένο σκοινί των πρώτων ενήλικων βημάτων σου, εκμεταλλεύονται τα νιάτα σου, την ορμή σου και προσπαθούν να γεμίσουν το μυαλό σου, με λάθος πρότυπα, με λάθος ιδέες, με λάθος λύσεις;

Πρώτη, φταίω εγώ. Πρωταγωνιστή της ζωής μου… Μην γίνεσαι πιόνι των άκρων. Στα άκρα, είναι και ο γκρεμός. Αν δεν σου έμαθα να σκέφτεσαι σωστά ή σύγχρονα ή χωρίς φοβίες και προκαταλήψεις, ξέρω ότι σου έδωσα πολύ αγάπη για να φτάσεις στην ηλικία που είσαι. Μην ακούς μόνο το μυαλό σου ή τα ευφάνταστα λόγια των «κατηχητών», άκου την καρδιά σου. Αυτή ξέρει για τη ληστεία και για τη βόμβα… Αυτή θα βρει την εξουσία που θα αποδεχθείς και τον τρόπο να την αλλάξεις. Γιατί η τρομοκρατία στην ψυχή σου, μόνο από ‘σενα θα σβήσει.

Ένα παιδί γεννημένο στην αγάπη, πως μπορεί να θέλει να ζει τρομοκρατημένο. Θα είμαι πάντα εδώ, πάντα περήφανη.

Κι αν έφτασες να αγνοείς κι εμένα… τουλάχιστον, μάθε αυτό. Σε είδα, σε άκουσα, πήρα το μήνυμά σου. Υπάρχεις. Τα προβλήματά σου είναι υπαρκτά. Δεν θα χρειαστούν άκρα, για να σε βοηθήσω να ταξιδέψει το μήνυμά σου.

Τουλάχιστον ας μείνει αυτό. Αφουγκραστήκαμε, πάθαμε, ας σκεφτούμε, ας πάρουμε επιτέλους σαν κοινωνία το μάθημά μας. Ας ξαναγίνουμε μαθητές της ζωής. Ας διεκδικήσουμε, τώρα, συνεχώς και πολιτισμένα. Να μην φτάσουμε να διεκδικούμε οργισμένα, πρώτα τρομοκρατημένοι και ταυτόχρονα τρομοκράτες.