Πληθαίνουν οι φίλιπποι της περιοχής μας (video σεμιναρίων γητευτή και πεταλωτή)

Δέσποινα Κοτζιαπαναγιώτου

Μιλούν οι φίλιπποι: Στέλιος Κουτσιμπός, Παναγιώτης Μακρής, Βασίλης Γκάτσης, Βαλάντης Μάνος, Αποστόλης Ακριβόπουλος, Γιώργος Νιζάμης, Κώστας Δερμούτης, Γιώργος Ντόκος, Χρήστος Γουρναρόπουλος, Γιώργος Δίπλας, Στάθης Παπαδημουλάς, Νίκος Λούκας

Έχoυν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που τα άλογα αποτελούσαν το βασικό μέσο μεταφοράς και μετακίνησης, την κινητήρια δύναμη των αμαξών, αλλά και το χρησιμότερο εργαλείο για τις περισσότερες από τις ανθρώπινες εργασίες.

Το άλογο εξημερώθηκε από τον άνθρωπο γύρω στο 4.500 π.Χ., ενώ στην αρχαία ελληνική γλώσσα, η ονομασία του ήταν ίππος. Είναι ζώο ψηλό, γνωστό για την περήφανη όψη του, που η διάρκεια ζωής του ξεπερνάει συχνά τα 25 χρόνια. Αν και πιστευόταν ότι δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνο, όπως δείχνει και το όνομά του, εντούτοις έχει αποδειχτεί ότι διαθέτει αξιόλογη ευφυΐα και εξίσου καλή μνήμη.

Στην ελληνική παράδοση κατείχε ανέκαθεν ιδιαίτερη θέση. Στη λαϊκή συνείδηση ο ίππος έχει συνδεθεί με ιδιαίτερα χαρίσματα. αλλά και με πλήθος από δοξασίες ενώ η αγάπη των Ελλήνων στ΄ άλογα διαφαίνεται από τους μυθικούς ακόμα χρόνους.

Η αγάπη αυτή φαίνεται πως καλά κρατεί, αφού δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που και στις μέρες μας εξακολουθούν να διαθέτουν άλογα, ικανοποιώντας πλέον ένα ιδιαίτερο μεράκι και μια διάθεση επικοινωνίας με τα περήφανα αυτά ζώα, όπως μας εξήγησαν κάποιοι από αυτούς που βρίσκονται στη δική μας περιοχή.

Για τον Στέλιο Κουτσιμπό από τον Πτελεό, η απόκτηση ενός αλόγου ήταν αρχικά επιθυμία της συζύγου του Φωτεινής, που σύντομα όμως έγινε και δική του. Έτσι, μπήκε στη ζωή τους η «Θάλεια», ένα όμορφο ψηλό γερμανικό «Σάτενμπεργκ» χρώματος κανελί. «Οι εμπειρίες που ζούμε από τότε είναι μοναδικές και αναντικατάστατες, όπως οι βόλτες με το άλογο στη φύση, το μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι και η ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας. Η συντήρησή του δεν κοστίζει πολύ, αφού πέρα από κάποια πεταλώματα, ένα εμβόλιο το χρόνο και μια πάστα κάθε δύο μήνες για την ταινία που δημιουργείται στο στομάχι του, η καθημερινή βοσκή και λίγη βρώμη είναι αρκετά, ενώ τίποτα δεν πάει χαμένο, γιατί και οι φίλοι βοηθούν με ό,τι μπορούν να προσφέρουν. Είναι, ας πούμε, οι καφέδες που γλιτώνεις από το καφενείο, ενώ με την πρώτη ευκαιρία σκεφτόμαστε να αποκτήσουμε και ένα δεύτερο για να έχει συντροφιά».

Η Θάλεια έχει το δικό της χώρο μέσα σε ένα κτήμα με διάφορα άλλα ζώα, ο οποίος διαθέτει μέχρι και αυτόματη ποτίστρα.

Στον Αλμυρό

«Το άλογο δεν ζητάει πολλά. Η τροφή του κοστίζει λιγότερο από ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα για έναν καπνιστή, όπως μου είχε πει εκείνος από τον οποίο αγόρασα το δικό μου, και μάλιστα τότε δεν τον πίστεψα», μας είπε ο Παναγιώτης Μακρής από τον Αλμυρό, μιλώντας για το δικό του άλογο, τον «Τζίμη», που ανήκει στη φυλή των Θεσσαλικών Ίππων. «Πέρα από το κόστος της αγοράς του, που και αυτό δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό, αφού κυμαίνεται από 800 ευρώ περίπου μέχρι όσα μπορεί να διαθέσει ο καθένας, αυτό που χρειάζεται βασικά είναι ο απαραίτητος χώρος, και από κει και πέρα χρόνος για να ασχολείσαι μαζί του και να του προσφέρεις φροντίδα και αγάπη. Χρειάζονται βέβαια κάποιες βασικές γνώσεις και αρκετή πείρα, που όμως αποκτάται με τα χρόνια. Τον πρώτο καιρό με βοήθησαν γνωστοί και φίλοι που είχαν ήδη άλογα. Οι ώρες που περνάω μαζί του με αποζημιώνουν. Είναι ηρεμία και χαρά για μένα και το θεωρώ, φίλο μου γι’ αυτό δεν θα ήθελα με τίποτα να το αποχωριστώ».

Η «Τζούλια» και ο «Λίνος» είναι τα άλογα του Βαλάντη Μάνου, ο οποίος διαθέτει και μία δίτροχη άμαξα που τη χρησιμοποιεί για κάποιες βόλτες. «Ο πατέρας μου, από παλιά, είχε άλογα για τις δουλειές του στα χωράφια, αλλά τα αγαπούσε κιόλας. Μου άρεσαν κι εμένα πολύ από τότε που ήμουν μικρός κι έτσι κάποτε αποφάσισα ν’ αγοράσω το πρώτο μου άλογο, ένα θηλυκό «Χάφλιγκερ» αυστριακής καταγωγής, που αργότερα μου χάρισε κι ένα αρσενικό πουλάρι. Τα άλογα αυτά είναι πολύ ανθεκτικά, κατάλληλα για όλες τις δουλειές και έχουν πολύ καλό χαρακτήρα. Το ύψος τους δεν ξεπερνάει συνήθως το 1,45 ενώ βασικό τους γνώρισμα είναι η λευκή χαίτη και η επίσης λευκή ουρά. Το καθένα διαθέτει το δικό του χαρακτήρα και από την αρχή πρέπει να τους επιβληθείς. Είναι ένα χόμπι που απαιτεί αγάπη και υπομονή. Είναι όμως πολύ ωραίο πράγμα να τα βλέπεις σιγά – σιγά να αποκτούν εμπιστοσύνη και να αφήνονται, ενώ η εξυπνάδα τους και η συμπεριφορά τους συχνά σε αφήνουν άφωνο και σε κάνουν να τα αγαπάς ακόμα περισσότερο. Το μόνο άσχημο είναι ότι ο ελεύθερος χρόνος που έχω να διαθέσω δεν είναι πλέον αρκετός, γεγονός που με αναγκάζει να περιορίζομαι πιο πολύ στη φροντίδα τους και όχι στο να απολαμβάνω συχνά τις όμορφες στιγμές που μπορώ να μοιραστώ μαζί τους».

Από τα δώδεκά του χρόνια ασχολείται με τα άλογα ο Βασίλης Γκάτσης. «Ο παππούς μου είχε άλογα, όμως εγώ δεν τα πρόλαβα. Το μεράκι το κόλλησα από ένα γείτονα και από το φίλο μου τον Κώστα Δερμούτη. Το πρώτο μου άλογο ήταν ένα από αυτά που τρέχουν σε αγώνες στον ιππόδρομο και όταν τελειώνει η καριέρα τους τα πουλάνε για ένα κομμάτι ψωμί. Σιγά – σιγά έφτασα να έχω μέχρι και τέσσερα ζώα ταυτόχρονα, ώσπου μου έκαψαν το στάβλο κι έπαθα μεγάλη ζημιά. Ευτυχώς, τα άλογα βρίσκονταν έξω την ώρα της φωτιάς, αναγκάστηκα όμως να τα δώσω, γιατί δεν μπορούσα να τους προσφέρω αυτά που έπρεπε. Μετά από πέντε χρόνια ασχολήθηκα πάλι, και τώρα έχω μια φοράδα ολλανδικής ράτσας Πίντο, πανύψηλη και παρδαλή σαν τα ινδιάνικα άλογα. Η όρεξη και το μεράκι υπάρχουν και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, το πρόβλημα είναι ο χρόνος. Ήδη όμως έχει αρχίσει να ασχολείται και η μεγάλη μου κόρη. Με τους φίλους και γνωστούς που διαθέτουν άλογα συμμετέχουμε σε πορείες και συναντήσεις, όπως αυτές που γίνονται στη Γούρα, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Είμαστε οργανωμένοι και διαθέτουμε όλα τα απαραίτητα για τη μεταφορά τους. Αν ασχοληθείς μία φορά αυτό ήταν. Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις εύκολα».

Ο Βασίλης έχει κι ένα άλλο ιδιαίτερο μεράκι, τα παϊτόνια, από τα οποία διαθέτει τρία, ένα δίτροχο, ένα τετράτροχο και μια μικρή παιδική άμαξα. Του άρεσαν τόσο πολύ που κάποτε είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα για να τα βρει, όπως μας είπε, γιατί ήθελε να είναι παλιά, αυθεντικά.

Παϊτόνια (ή μόνιππα) λέγονται τα αμαξάκια με ένα άλογο, που δεν τα συναντάμε πια συχνά, παρά μόνο σε κάποια τουριστικά μέρη της Ελλάδας. Έτσι τα έλεγαν και στη Σμύρνη, όταν είχε ακόμα Ρωμιούς εκεί.

Η λέξη, αν και οθωμανικό δάνειο, έχει απώτερη καταγωγή στην ελληνική μυθολογία και παριζιάνικο άρωμα. Ο Φαέθων ήταν, όπως θα θυμάστε, γιος του Ήλιου, ο οποίος ζήτησε χάρη από τον πατέρα του να τον αφήσει να οδηγήσει το άρμα του. Έχασε όμως τον έλεγχο και, προκειμένου να κάψει τη Γη, ο Δίας τον κεραυνοβόλησε. Τον 18^ο  αιώνα ονομάστηκε στα γαλλικά phaéton (προφέρεται «φαετόν») καταρχάς ο αμαξάς και στη συνέχεια ένας τύπος ελαφρού αμαξιού. Ίσως η ονομασία να δόθηκε ενσυνείδητα, επειδή τα αμαξάκια αυτά πήγαιναν γρήγορα και ήταν μάλλον ανασφαλή, σαν να λέμε τα σπορ αμάξια της εποχής. Πάντως η ονομασία έπιασε, πέρασε και στα αγγλικά (phaeton) αλλά και σε άλλες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα τούρκικα, fayton και payton. Από εκεί, παϊτόνι στα ελληνικά εκτός Παλιάς Ελλάδας, στην Πόλη, την Αλεξάνδρεια, τη Σμύρνη και τη Θεσσαλονίκη.

Για τον Αποστόλη Ακριβόπουλο η ιππασία είναι ένα ελεύθερο σπορ με το οποίο μπορεί ν’ ασχοληθεί ο καθένας, όμως χρειάζονται όμως κάποιες υποδομές, πολλή διάθεση και μεράκι. Το δικό του άλογο είναι ένα ψηλό εντυπωσιακό Πίντο διασταυρωμένο με Ανόβερο, σε άσπρο και καφέ χρώμα. «Όπως εμείς θέλουμε να φάμε κάποια συγκεκριμένη ώρα, έτσι και τα ζώα έχουν ανάγκη από συστηματική φροντίδα. Αγαπούν πολύ το μπάνιο στη θάλασσα που κάνει πολύ καλό και στη φυσική τους κατάσταση, ενώ η ιππασία είναι μια από τις καλύτερες ασκήσεις και για το ανθρώπινο σώμα. Στα μελλοντικά σχέδια των φίλων της περιοχής είναι ένα αντάμωμα στην Όθρυ, όπως αυτό που γίνεται στη Γούρα, εδώ στα δικά μας μέρη όπου υπάρχουν ιδανικές διαδρομές σε φυσικά και απάτητα μονοπάτια. Το άλογο γίνεται ο σύντροφός σου και σου προσφέρει την ευκαιρία να γίνεις ένα με τη φύση ενώ οι συναντήσεις με τα άλλα παιδιά σε βοηθούν, να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, να γίνεις άλλος άνθρωπος».

Στην Ευξεινούπολη

«Ασχολούμαι με τα άλογα εδώ και πολλά χρόνια, είμαι ο πιο παλιός στην ομάδα», μας είπε ο Κώστας Δερμούτης από την Ευξεινούπολη. «Έχω τρία από αυτά, μια αγγλική καθαρόαιμη φοράδα τη «Φαίδρα», 24 χρόνων, και τον «Ντάνκο», ένα επίσης αγγλικό καθαρόαιμο ιπποδρόμου. Το τρίτο άλογο, ένα λευκό ισπανικό με ανδαλουσιανά αίματα, τον «Τριστάν», τον έχουμε μαζί με το γείτονα και φίλο μου Γιώργο Νιζάμη. Κληρονόμησα την αγάπη για τα ζώα αυτά από τον πατέρα μου, ο οποίος με βοηθάει πολύ και στη φροντίδα τους. Το πρώτο άλογο που απέκτησα δεν είχε υποστεί καμία εκπαίδευση, είχε γεννηθεί σχεδόν ελεύθερο στην Όθρυ. Στην αρχή δεν είχα καμία γνώση, εγώ μάθαινα από αυτό κι εκείνο από μένα. Σιγά – σιγά όμως ανεβαίνεις σκαλοπάτια και μπορείς να προχωρήσεις σε πιο δυνατά ζώα, όπως είναι τα αραβικά, που φημίζονται για την εξυπνάδα τους ή τα ανδαλουσιανά, εφόσον βέβαια το επιτρέπουν οι συνθήκες γιατί η αγορά τους κοστίζει αρκετά και η τιμή τους ανεβαίνει όσο πιο καθαρόαιμα και εκπαιδευμένα είναι. Ακόμα και κάποιος που δεν ξέρει όμως, μπορεί να καταλάβει τη διαφορά τους. Όταν κάποτε μου δηλητηρίασαν δύο άλογα απογοητεύτηκα πολύ και τα παράτησα για ένα διάστημα. Ευτυχώς, όμως, η Φαίδρα δεν κινδύνεψε, γιατί δεν ήταν μαθημένη να τρώει από ξένο χέρι, και το πουλάρι που απέκτησε λίγο αργότερα με βοήθησε να ξαναβρώ την παλιά μου όρεξη, ενώ κάποτε πήρα μέρος σε αγώνες ταχύτητας στο Βόλο, όπου κατέκτησα τη δεύτερη θέση».

Μια αγγλοαραβική φοράδα η «Σεχραζάτ», ένα Ορλώφ ρωσικής γραμμής ο «Άλεξ» και ο ολόλευκος «Τριστάν» που αναφέραμε παραπάνω, είναι τα άλογα του Γιώργου Νιζάμη, που είναι ο νεότερος της παρέας. «Από μικρός ήθελα να έχω δικό μου άλογο, έπρεπε όμως να περιμένω πρώτα να μεγαλώσω.  Τις περισσότερες γνώσεις μου τις απέκτησα κοντά στον Κώστα Δερμούτη, ο οποίος με μάθαινε να τα ταΐζω και με πήγαινε βόλτες. Έτσι, όταν ο πατέρας μου πήρε ένα κτήμα και υπήρχε πλέον ο κατάλληλος χώρος μπόρεσα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Τα άλογα για μένα δεν είναι ένα απλό χόμπι, είναι τρόπος ζωής, κάτι που μάλλον έχω μεταδώσει και στο μικρότερο αδερφό μου. Στο μέλλον, αν μπορέσω, θα φτιάξω κι άλλο χώρο και θ’ αποκτήσω κι άλλα ζώα. Τα επισκέπτομαι καθημερινά πρωί και απόγευμα, τα ταΐζω και τα περιποιούμαι. Θέλουν κι αυτά τη φροντίδα τους, τις βόλτες τους. Δυστυχώς, όλοι αυτοί που έχουν άλογα δεν ασχολούνται μαζί τους όπως πρέπει. Όσο ασχολείσαι τόσο μαθαίνεις. Το καθένα έχει το χαρακτήρα του. Σε αναγνωρίζουν και αντιδρούν ανάλογα, μαθαίνουν να επικοινωνούν μαζί σου και να καταλαβαίνουν τι θέλεις ενώ η σωστή φροντίδα τα βοηθάει να διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Πολλές φορές προτιμώ να κάνω μια βόλτα με το άλογο αντί να πάω για έναν καφέ και ακόμα περισσότερο μου αρέσει να ανταμώνω με φίλους που έχουν την ίδια αγάπη με μένα».

Ο Κώστας Δερμούτης και ο Γιώργος Νιζάμης είναι οι δύο καβαλάρηδες που επανειλημμένα έχουν τραβήξει την προσοχή μας, απολαμβάνοντας τη βόλτα τους μέσα στους δρόμους του χωριού, επάνω στα πανέμορφα άλογά τους, προσφέροντάς μας εικόνες μιας άλλης εποχής.

Στη Σούρπη

Υπάρχει και στη Σούρπη μια ομάδα νέων ανθρώπων που ασχολούνται με τα άλογα. Ο Γιώργος Ντόκος, με τη «Μαύρη», μια ολόμαυρη φοράδα της φυλής Δουνάβιος, βουλγαρικής καταγωγής, και την ημίαιμη «Αραβίτσα», ένα κόκκινο πουλάρι που προέκυψε από διασταύρωση με αραβικό άλογο.

Ο Χρήστος Γουρναρόπουλος, με την «Αίτνα», μια ξανθιά «Παλομίνο» δέκα ετών, και τη μικρή «Δώρα» ένα αγγλοαραβικό πουλάρι 25 μηνών.

Ο Γιώργος Δίπλας, ο πιο φρέσκος της ομάδας, που τον τελευταίο χρόνο απέκτησε την «Κασσάνδρα», μια αγγλοαραβική φοράδα.

Όπως μας είπε ο Γιώργος Ντόκος, μιλώντας εκ μέρους όλων, για την «Team Horse Σούρπη», όπως την αποκαλούν, «η ενασχόληση με τα άλογα είναι μεράκι, είναι χόμπι, είναι αθλητισμός. Μας βοηθάει να αδειάζουμε το μυαλό μας από ότι μας απασχολεί, να χαιρόμαστε τη φύση, να αλλάζουμε διάθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια η θεραπευτική ιππασία έχει θεαματικά αποτελέσματα στη θεραπεία ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η ελεύθερη ιππασία είναι πολύ πιο οικονομική από άλλα σπορ, όπως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός για παράδειγμα, γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη άνοδο. Το θέμα «άλογο» στη Σούρπη δεν αφορά μόνο την προσωπική ευχαρίστηση, αφού εκτός από τις ατομικές πορείες διοργανώνουμε όποτε μπορούμε εκδρομές τα Σαββατοκύριακα, και συμμετέχουμε στις περισσότερες από τις συναντήσεις των φίλων της ελεύθερης ιππασίας, ειδικά στις τοπικές γιατί μας αρέσει να στηρίζουμε και τον τόπο μας. Περνάμε πολύ καλά, γνωρίζουμε πολύ κόσμο και θέλουμε να προσελκύσουμε και άλλα παιδιά από την περιοχή μας, που αγαπούν τα άλογα, και όλα όσα αυτά αντιπροσωπεύουν, στην παρέα αυτή».

Το αντάμωμα της Ανάβρας

Προσπαθώντας να διαμορφώσουμε την έρευνα αυτή, μάθαμε για το αντάμωμα που γίνεται στην Ανάβρα, για το οποίο μας διαφώτισε σχετικά ο Στάθης Παπαδημουλάς: «Εδώ στη Γούρα όλοι οι κτηνοτρόφοι έχουν άλογα, αλλά αυτοί που ασχολούνται περισσότερο και για την προσωπική τους ευχαρίστηση είναι περίπου 30 άτομα. Οι «Φίλοι Ελεύθερης Ιππασίας Γούρα» διοργάνωσαν πριν λίγα χρόνια, με πρωτοβουλία του Γεράσιμου Πάντζιου και άλλων φίλων, μια ιππική συνάντηση η οποία την πρώτη χρονιά ήταν περισσότερο μια συνάντηση μεταξύ φίλων, ενώ τη δεύτερη χρονιά υπήρξαν και αρκετές άλλες συμμετοχές.

Η τρίτη συνάντηση ήταν πλέον διήμερη και πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2010, στις 6 και 7 Αυγούστου, όπου είχαμε ήδη 50 περίπου συμμετοχές. Άλογα και αναβάτες έφτασαν στη Γούρα από το βράδυ της 6^ης Αυγούστου, όσοι μπορούσαν τουλάχιστον, και αφού τακτοποίησαν τα άλογα και τα τρέιλορ με τα οποία τα μετέφεραν σε μια μεγάλη αλάνα πάνω από την πηγή «Ανάβρα», έστησαν στο σημείο αυτό τις σκηνές τους προκειμένου να διανυκτερεύσουν. Κατόπιν, συναντηθήκαμε όλοι στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου είχε στηθεί ένα μεγάλο τραπέζι.

Το πρωί της επόμενης μέρας, αφού έφτασαν και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, πραγματοποιήθηκε πορεία ελεύθερης ιππασίας, με σημείο εκκίνησης την πηγή «Ανάβρα» και προορισμό το Νεοχώρι Δομοκού, μια διαδρομή 13-15 χιλιομέτρωνπερίπου, μέσα από πανέμορφα τοπία, δάση, πηγές και ποτάμια, την οποία ακολούθησαν και κάποια παιδιά, καθώς και όσοι ήθελαν με τα αυτοκίνητά τους, όπου τουλάχιστον αυτό ήταν δυνατό. Ακολούθησε η επιστροφή, κατά την οποία συνηθίζεται τα άλογα να περνούν μέσα από την πλατεία του χωριού, πριν να φτάσουν πάλι στο σημείο εκκίνησης, και η συνάντηση έκλεισε με ένα μεγάλο, όμορφο γλέντι, που πραγματοποιήθηκε με την ευγενική χορηγία ορισμένων επαγγελματιών.

Στην τελευταία συνάντηση συμμετείχαν φίλοι του αλόγου όχι μόνο από την επαρχία Αλμυρού αλλά και από διάφορα άλλα μέρη της Ελλάδας. Όλοι οι συμμετέχοντες μείναμε πολύ ευχαριστημένοι και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη χρονιά.

Η ημερομηνίες θα καθορίζονται ένα μήνα πριν και θα γίνονται οι σχετικές ανακοινώσεις, προς ενημέρωση των φίλων της ελεύθερης ιππασίας ανά την Ελλάδα, ενώ επιδίωξή μας είναι η συνάντηση αυτή να πραγματοποιείται κάθε χρόνο από δω και στο εξής στις ίδιες ημερομηνίες».

Είναι αρκετοί ακόμη στην περιοχή μας που ασχολούνται και διαθέτουν άλογα, όπως ο Βασίλης Αργυρόπουλος, ο Νίκος Σιούτης, ο Δημήτρης Χασιώτης, ο Κώστας Καραγεωργόπουλος, ο Βαγγέλης Ρούσσας, ο Κώστας Πολύζος, στην Ευξεινούπολη ο Παύλος Παπαρρίζος, ο Μάκης Γρηγορόπουλος και η Δήμητρα Παπαδογιάννη, στην Αμαλιάπολη ο Δημήτρης Γκρίνιας, και πολλοί άλλοι.

Εκτός από το κοινό μεράκι και την αγάπη τους, οι περισσότεροι μοιράζονται την ευχή να μπορέσει να δημιουργηθεί, με τη βοήθεια και των Δημοτικών Αρχών, ένας φυσιολατρικός σύλλογος φίλων της ελεύθερης ιππασίας, και ένα στέκι για ν’ ανταμώνουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, Ακόμα καλύτερα, ένας χώρος αναψυχής μέσα στο Κουρί ή και κάπου αλλού όπου θα έχουν τη δυνατότητα να διασκεδάζουν μικροί και μεγάλοι, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει και πόλο έλξης για πολλούς επισκέπτες και να αποφέρει αρκετά έσοδα. Οι ίδιοι είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν και να βοηθήσουν όσο μπορούν.

Ο πεταλωτής

Πέραν των κτηνιάτρων, απαραίτητος για την εκτροφή αλόγων είναι και ο πεταλωτής, που αναλαμβάνει τον περιοδικό εξονυχισμό και το πετάλωμά τους, ένα επάγγελμα που σπανίζει ολοένα και περισσότερο. Οι φίλοι των αλόγων της περιοχής μας όμως, έχουν την τύχη να ζει στην πόλη μας ο Νίκος Λούκας, επαγγελματίας με μεγάλη εμπειρία και σπουδές στην Αμερική πάνω στο αντικείμενό του. Η επαγγελματική του δραστηριότητα δεν περιορίζεται στο Νομό Μαγνησίας, αφού τον καλούν σε όλα τα σημεία της χώρας.

Ο ίδιος, για το επάγγελμά του, τις αντιξοότητες που συναντά και τις εμπειρίες του, συνοπτικά δηλώνει:

«Το άλογο είναι ένα πολύ ωραίο και περήφανο ζώο και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν και η συντροφιά του είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο, η συντήρησή του παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, που οφείλονται τόσο στο ότι ζει πολλά χρόνια, αλλά και στο ότι διαθέτει πολύ έντονη προσωπικότητα. Εκτός από την καλή διατροφή, χρειάζεται τακτική φροντίδα και περιποίηση στην οποία περιλαμβάνονται ο περιοδικός εξονυχισμός και το πετάλωμα, εφόσον τουλάχιστον χρησιμοποιείται για ιππασία ή και για κάποιες αγροτικές εργασίες.

Παρόλο που οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν οι πρώτοι οι οποίοι παρουσίασαν συγγράμματα για τη σωστή εκτροφή του αλόγου, εντούτοις, εμείς οι νεότεροι Έλληνες καταφέραμε τελικά να μείνουμε πίσω και σ’ αυτό το κεφάλαιο.

Κατά τη γνώμη μου, και όπως μου έχει δείξει η μέχρι τώρα εμπειρία μου, θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης από ορισμένους ιδιοκτήτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μου δίνουν ελπίδα και αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση ευαισθησίας προς τα πανέμορφα αυτά ζώα.

Αξίζει τον κόπο να έχετε ένα άλογο, γιατί η αίσθηση της ελευθερίας που παρέχει δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού, ιδιαίτερα αν μοιράζεστε τις εξορμήσεις και τις εμπειρίες σας με άλλους ανθρώπους. Θα πρέπει όμως να ασχολείστε μαζί του τακτικά, να μην το παραμελείτε ούτε να το ξεχνάτε δεμένο, και να θυμάστε ότι δεν έχει καμία σχέση με ένα άψυχο …μηχανάκι».

Στ’ άλογα, στ’ άλογα

για αίσθηση ελευθερίας

και σχέσεις δυνατής φιλίας…

(τα σεμινάρια στα παραπάνω βίντεο έγιναν στη φάρμα “Ιππόκοσμος” στα Βρασνά, με τον γητευτή Steve Βεργή και τον δικό μας Νίκο Λούκα (πεταλωτής), όσοι ενδιαφέρονται για επιπλέον πληροφορίες μπορούν να επικοινωνούν στο 6976 004 606)