ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 20/1/2013

Τρισχειρότερος

Ο νέος κύκλος τυφλής βίας, με μολότοφ σε σπίτια δημοσιογράφων, πολιτικών, γραφεία κομμάτων κτλ., αλλά και ριπές από καλάσνικοφ ακόμη και εναντίον του γραφείου του πρωθυπουργού, πρέπει να παταχθεί εν τη γενέσει του και πριν κλιμακωθεί. Πρέπει πάραυτα, να αποκαλυφθούν και να συλληφθούν οι δράστες και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Αν δεν γίνει έτσι, με δεδομένα τα χάλια, την ανικανότητα και τη Βαβέλ της πολιτικής μας σκηνής, αν ξεφύγει ο έλεγχος από τα χέρια της επίσημης Πολιτείας, τότε προοιωνίζεται ένας νέος εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος θα είναι χειρότερος από εκείνον -τον ολέθριο- της δεκαετίας του 1940.

Και θα είναι χειρότερος, γιατί εκείνος (των παππούδων ή πατεράδων μας) προκλήθηκε από τα πολιτικά μίση και πάθη της εποχής, αλλά όσοι μπλέχτηκαν – οργανώσεις ή μεμονωμένα άτομα- είχαν ονοματεπώνυμο και οριακά συνεργάστηκαν κιόλας (π.χ. Γοργοπόταμος), για να διώξουν τον ξένο κατακτητή.

Τώρα, αν φτάσουμε πάλι στο επονείδιστο και επώδυνο κατώφλι ενός νέου εμφυλίου, αυτός θα γίνει -όπως όλα δείχνουν- με τις …κουκούλες.

Δεν νομίζω, ότι αυτή η ειδοποιός διαφορά χρειάζεται κάποιου είδους ανάλυση. Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας, ότι μια τυφλή ενδεχόμενη σύρραξη μεταξύ κουκουλοφόρων, όχι μόνο θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, αλλά θα πνίξει πολλούς Έλληνες μέσα σε λουτρό αίματος.

Κι αν οι ανεγκέφαλοι πολιτικοί μας, από ηλιθιότητα ή κομματικές σκοπιμότητες, ρίχνουν λάδι σ’ αυτήν την ολέθρια φωτιά, με τις εμπρηστικές τους δηλώσεις και αλληλοκατηγορίες περί προδοτών, μειοδοσίας, Κυβερνήσεων Τσολάκογλου και τόσα άλλα, εμείς οι πολίτες πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Διατηρώντας ο καθένας την προσωπική του άποψη και πολιτική θέση, να κατανοήσουμε …υποχρεωτικά, ότι μεταξύ μας δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε και όλοι οι Έλληνες προσδοκούμε -έστω και από διαφορετικούς δρόμους ο καθένας- ένα πράγμα: τη σωτηρία της Πατρίδας, το τέλος της κρίσης, της ύφεσης και της φτώχειας.

Ψυχραιμία λοιπόν, νηφαλιότητα και μετριοπάθεια… Αν πάμε -αντίθετα- να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου, τότε θα παίξουμε μόνο το παιχνίδι των εχθρών της Ελλάδας και θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Συνεννόηση

Είναι χαρακτηριστικά για τη βία, όσα τονίζονται σε κύριο άρθρο του «Βήματος»:

«Ένας ακήρυχτος πόλεμος σοβεί στη χώρα. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων ημερών, ούτε απλές είναι, ούτε εύκολα αντιμετωπίσιμες.

Πολύ περισσότερο όταν στο Κοινοβούλιο εκτοξεύονται πρωτοφανείς κατηγορίες και ανταλλάσσονται με περισσή ευκολία ύβρεις που δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Οι περιστάσεις παραμένουν κρίσιμες και η χώρα είναι εύκολο να διολισθήσει σε καθεστώς εσωτερικού πολέμου.

Τι νόημα έχει η καταδίκη των εμπρησμών και των πολυβολισμών όταν η επίσημη πολιτική αλληλοϋβρίζεται στο Κοινοβούλιο και η αντιπολίτευση ομιλεί για προδότες που έχουν παραδώσει την εθνική κυριαρχία;

Φέρουν ευθύνη μεγίστη όσοι σηκώνουν τους τόνους χωρίς μέτρο και επενδύουν στην πολιτική ένταση.

Δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τροφοδοτούν τις εκδηλώσεις βίας, από τις οποίες, ας γνωρίζουν,  δεν αυτοεξαιρούνται.

Οι στιγμές επιβάλλουν μετριοπαθή στάση και συνεννόηση.»

Μάγος…

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές -ανάμεσα στα άλλα- στο editorial της Athens Voice:

«Μια εβδομάδα πριν, ένας αναγνώστης γράφει στο site: Και πού το ξέρεις εσύ, ρε φίλε, ότι αυτή θα είναι δύσκολη αλλά η τελευταία τόσο δύσκολη χρονιά; Μάγος είσαι;

Έχει δίκιο. Δεν είμαι. Το πόσο λίγο είμαι, το αποδεικνύουν αυτές οι μέρες. Συζητάμε για παραπομπές και ειδικά δικαστήρια, για καταλήψεις και γκαζάκια, για καλάσνικοφ και εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Συζητάμε δηλαδή για το 1989, για το 1970 και για το 1944.

Στον υπόλοιπο κόσμο ο άνθρωπος «σπάει» τους γονιδιακούς κώδικες. Σ’ αυτή τη χώρα σπάμε τζαμαρίες. Άμα μια κοινωνία αποφασίσει να αυτοκτονήσει, κανείς δεν μπορεί να της αλλάξει γνώμη. Δεν ακούει. Όμως, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνεις.

Αν το 2013 ξεκινάει με καλύτερες προϋποθέσεις είναι γιατί η Ελλάδα πέτυχε το δυσκολότερο στόχο. Μέσα σε 3 χρόνια μείωσε ένα τερατώδες δημοσιονομικό έλλειμμα 24 δισεκατομμυρίων. Απ’ αυτό το χρόνο ελπίζουμε πως θα υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα, πως δεν θα χρειαζόμαστε επιπλέον δανεικά. Για να το επιτύχουμε βέβαια αυτό, πλήρωσαν το βαρύτερο φόρο οι ασθενέστεροι. Το πελατειακό κράτος, με την εφεδρεία του, το αντιμνημονιακό μέτωπο, κατόρθωσε να διατηρήσει άθικτες τις δομές του. Δημιούργησε μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα, αρνήθηκε την πραγματικότητα, την υποχρέωσή μας να ζούμε πια χωρίς δανεικά αφού κανείς δεν μας δανείζει. Αρνήθηκε δηλαδή τις περικοπές και τη μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας, προσποιούμενο ότι είναι αντίθετο σε κάθε περιορισμό. Και επειδή αυτό φυσικά ήταν αδύνατο, οι μειώσεις και οι θυσίες έγιναν σ’ αυτούς που δεν μπορούσαν να αντισταθούν.

Η χρεοκοπία αποφεύχθηκε, αλλά το τίμημα ήταν να διαλυθεί σχεδόν ο ιδιωτικός τομέας. Χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 900 χιλιάδες εργαζόμενοι προστέθηκαν στους ανέργους αυτά τα 3 χρόνια. Και από τους άλλους τόσους που απέμειναν, οι 500 χιλιάδες έχουν να πληρωθούν μήνες. Σε λίγο το είδος μισθωτός του ιδιωτικού τομέα θα είναι έκθεμα σε μουσείο. Η χώρα αυτή πια έχει μόνο εργαζόμενους στο δημόσιο και ανέργους. Και ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι επιβιώνουν ακόμα γιατί φοροδιαφεύγουν μαζικά.

Έστω κι έτσι όμως, ο κύκλος αυτός των ελλειμμάτων έκλεισε. Και τώρα κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις «επιταγές των επικυρίαρχων που θέλουν να μας υποδουλώσουν». Όσο δεν ζητάμε νέα δανεικά, κανείς δεν μας λέει τι να κάνουμε. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε εμείς τη σκληρή πραγματικότητα. Να πούμε, δηλαδή, πώς αυτή η χώρα θα γίνει βιώσιμη. Γιατί έτσι δεν είναι. Μια χώρα που ο μη ενεργός πληθυσμός είναι μεγαλύτερος από τον ενεργό, που οι συνταξιούχοι είναι όσοι σχεδόν οι εργαζόμενοι, μια χώρα που 2,5 εκατομμύρια συντηρούν 11, δεν έχει μέλλον…

…Πρέπει, δηλαδή, να απαντήσουμε τώρα στα ερωτήματα και στα διλήμματα που έπρεπε να απαντήσουμε από την αρχή. Πώς έχει πολλαπλασιαστεί σε μια δεκαετία το κόστος της δημόσιας περίθαλψης και παίρνεις ραντεβού σε 6 μήνες στα νοσοκομεία; Πώς έχουμε σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, όσο μια πόλη του κόσμου, 50 πανεπιστήμια, 500 σχολές, σε 65 πόλεις και χωριά, και παρ’ όλα αυτά τα πανεπιστήμιά μας έγιναν χωματερές και εστίες σκανδάλων; Πώς αυξάνονταν όλη τη δεκαετία οι εκπαιδευτικοί ενώ μειώνονταν οι μαθητές, αλλά τα παιδιά μας πηγαίνουν στα φροντιστήρια; Πώς κάνουν 15 χρόνια να τελεσιδικήσουν οι δικαστικές υποθέσεις; Πώς γίνεται σε μια χώρα με 27% ανεργία να απαγορεύεται στους ανθρώπους να δουλέψουν, να μένουν κλειστές αγορές και επαγγέλματα;»

Φίδια

Είναι απίστευτο το πόσος κόσμος στην Ελλάδα, παλεύει καθημερινά, ώρα με την ώρα, να μην τον καταπιεί η απόγνωση.

Ειδικότερα οι άνεργοι, ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο, ψάχνουν μάταια για ένα μεροκάματο, ενώ δεν είναι ασυνήθιστο -όταν τύχει να το βρουν- να πέφτουν θύματα αετονύχηδων και απατεώνων.

Με κουρελιασμένες πλέον τις συλλογικές συμβάσεις και ανύπαρκτο αυτό που λέμε «κράτος πρόνοιας», με καταργημένους τους νόμους που ως πρόσφατα προστάτευαν τον εργαζόμενο, είναι αρκετοί εκείνοι που εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και παίζουν άσχημα παιχνίδια με τη φτώχεια και την αγωνία του κοσμάκη.

Σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, η φιλοσοφία και η συμπεριφορά του εργοδότη δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη του δουλέμπορου. Π.χ. προσλαμβάνουν άνεργους, δήθεν δοκιμαστικά, τους βάζουν να δουλεύουν απλήρωτοι για έναν ή δυο μήνες και μετά τους απολύουν («λυπάμαι, δεν μου κάνεις, δεν είσαι παραγωγικός όσο θα ‘θελα» κτλ.), κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Αναρωτιέμαι: πότε αυτή η χώρα, που τα είδε όλα και διεκδικεί τώρα ανασυγκρότηση και μια άλλη αναπτυξιακή πορεία, θα βρει έναν τελεσφόρο τρόπο, να εξοντώνει τα λαμόγια ακαριαία, έτσι δηλαδή όπως πατάει κανείς τα φίδια στο λαιμό;

Φωτιές

Φωτιά άρπαξαν, τις προάλλες, τα μπουριά από την ξυλόσομπα μιας φίλης, που ζει και εργάζεται σε κοντινό νησί. Το σπίτι της κινδύνεψε από την πυρκαγιά και η έγκαιρη επέμβαση της Πυροσβεστικής απέτρεψε τα χειρότερα.

Και μιλάμε για μια ξυλόσομπα που δεν έχει δουλέψει πάνω από δυο μήνες, αλλά -όπως της εξήγησαν οι …ειδικοί- επειδή καίει ξύλα από πεύκα, οι σωλήνες θέλουν συχνό καθάρισμα.

Ιδού λοιπόν ένα από τα προβλήματα, που θα μπορούσε να ήταν μοιραίο, από την ομαδική μεταστροφή των Ελλήνων στην καύση του ξύλου, η οποία συνοδεύεται από άγνοια, ενώ θέλει τη δική της εμπειρία, στις επιμέρους επιλογές και στη χρήση, για να μη βγει ….ξινή σε όσους κατέφυγαν εκεί και …απέφυγαν το πετρέλαιο θέρμανσης.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, φυσικά, προκαλείται από το νέφος που εκλύει οι καύση του ξύλου σε σόμπες και τζάκια.

Αποδείχτηκε μεγάλη ηλιθιότητα η απόφαση να εξισωθεί ο φόρος του πετρελαίου θέρμανσης, με αυτόν του πετρελαίου κίνησης, για να παταχθεί δήθεν το λαθρεμπόριο.

Οι φωστήρες που το σκέφτηκαν και το υλοποίησαν -συν τοις άλλοις-  έδειξαν να αγνοούν τον παγκόσμιο νόμο της οικονομίας, που λέει ότι η αύξηση της τιμής ενός προϊόντος, για να αποφέρει μεγαλύτερα έσοδα, πρέπει να υπερκαλύπτει τη μείωση της ζήτησης, που εύλογα ενσκύπτει από την αύξηση αυτή.

Άρα λοιπόν, μειώνουμε μεν το κόστος θέρμανσης, αποφεύγοντας το πετρέλαιο, αλλά με τα καυσόξυλα -και άλλες καύσεις ίσως- προκύπτουν ένα σωρό άλλα προβλήματα (ασφάλειας, υγείας κτλ.), ώστε να «δικαιώνεται» το σκωπτικό τετράστιχο που γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο και το οποίο έλεγε: «με το πετρέλαιο κερατάς, αλλιώς ξυλο-δαρμένος». Θα ταίριαζε και η τοπική παροιμία του «κούτσουρα – δαυλιά, καμμένα».

Κοίταξε μέσα

Ένας ζητιάνος κάθεται στην άκρη του δρόμου, πάνω σε ένα σιδερένιο κιβώτιο, με ανοικτή παλάμη και ζητάει ελεημοσύνη. Κάθεται στο ίδιο μέρος, στο ίδιο κιβώτιο, τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια.

Ένα πρωινό, ένας άγνωστος περνά από δίπλα του.

-Έχετε λίγα ψιλά για μένα; ρωτάει ο ζητιάνος τον ξένο.

-Δεν έχω τίποτα να σου δώσω, απαντάει εκείνος. Αλλά, τι είναι αυτό που κάθεσαι πάνω;

-Τίποτα… Ένας τενεκές, που κάθομαι πάνω του τα τελευταία 25 χρόνια.

-Κοίταξες ποτέ μέσα; ρωτάει πάλι ο ξένος.

-Ποιός ο λόγος; Δεν έχει τίποτα μέσα.

-Κοίταξε μέσα, επιμένει ο ξένος.

Ο ζητιάνος ανοίγει επιτέλους και με έκπληξη βλέπει ότι ο τενεκές είναι γεμάτος χρυσάφι…

Φαντάσου τώρα, αναγνώστη ή αναγνώστρια, ότι εγώ είμαι τάχα ο άγνωστος, που δεν έχει τίποτα να σου δώσει κι εσύ ο …ζητιάνος, που επιμένω να σου λέω να κοιτάξεις ΜΕΣΑ.

Όχι μέσα στο κουτί, αλλά κάπου πιο κοντά.

Κοίταξε μέσα σου!!!