Το Νηπιαγωγείο στον Παλιό Πλάτανο

Το πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη τα παιδιά του Νηπιαγωγείου Πλατάνου επισκέφτηκαν, με πρωτοβουλία των νηπιαγωγών, το παλιό χωριό του Πλατάνου. Ο περίπατος πραγματοποιήθηκε με σκοπό να γνωρίσουν τα παιδιά τις ρίζες τους, τα μέρη που μεγάλωσαν οι γονείς και οι παππούδες τους, τα μέρη που δημιούργησαν και έχτισαν με τόσο μεράκι και τέχνη.

Αντίκρισαν το παλιό σχολείο και τις εκκλησιές του Αη–Αντώνη και Αη–Γιάννη. Εκκλησιές βουβές και αμίλητες μετά την καταστροφή του χωριού.

Σκοπός μας μια ιστορική διαδρομή, ένα πέρασμα από το χθες στο σήμερα όπου τα ίδια καλούνται να γράψουν τη δική τους ιστορία.

Πώς θα συνεχίσουν όμως το κουβάρι της ιστορίας τους, αν δεν τροφοδοτήσουμε γνώσεις, εμπειρίες, εικόνες, αντικείμενα, ανθρώπους του χθες. Κοντά μας λοιπόν καλέσαμε τους γονείς, μητέρες και γιαγιάδες, για να μοιραστούν μαζί μας γεγονότα, αλήθειες, συνήθειες και έθιμα του παρελθόντος.

Το χωριό ήταν χτισμένο πάνω σε δυο λόφους που ανάμεσά τους υπήρχε ένα ρέμα που όριζε έτσι τις συνοικίες του Αι – Γιάννη (ανατολική συνοικία) και του Αι – Αντώνη (η δυτική). Η καθεμία έχει μια ομώνυμη εκκλησία. Στο μέρος όπου βρίσκεται η πλατεία που λέγεται «Πηγάδια» κυλούσε παλαιότερα το ρέμα και είχε πυκνή βλάστηση. Το σημείο αυτό διαλέξαμε να ξαποστάσουμε μετά από πεζοπορία 10΄ από την εκκλησία του Αι – Γιάννη.

Εκεί, παιδιά, νηπιαγωγοί και γονείς, γευτήκαμε τις παραδοσιακές λιχουδιές και πίτες φτιαγμένες με μεράκι και αγάπη από τις μητέρες και γιαγιάδες των ίδιων των παιδιών. Στο χώρο της πλατείας εντύπωση μας έκανε η φιλότιμη προσπάθεια ενός ανθρώπου να κρατήσει ζωντανές τις μνήμες του τόπου. Ο κυρ Θανάσης Κυρίτσης ήταν ένας άνθρωπος που για χρόνια θερμά καλωσόριζε τους επισκέπτες και τους περαστικούς, φρόντιζε το χώρο, και αποτύπωνε διαρκώς σκέψεις και λόγια σοφά. Ενδεικτικά υπάρχουν κάποιες πινακίδες στο κέντρο της πλατείας που χαρακτηριστικά γράφουν: «Ο τόπος τούτος που πατάς δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα», «Μονάχο (ο)λόρθο στέκομαι, κάτι να συμβολίζω και στον πλατύ τον ίσκιο μου διαβάτη να δροσίζω…».

Τα παιδιά έπαιξαν στην πλατεία, γευμάτισαν, και έπειτα όλοι μαζί διασχίσαμε το σοκάκι που οδηγεί στο ναό του Αη–Γιάννη με το πέτρινο καμπαναριό σκεπασμένο με σχιστόλιθους. Εντυπωσιακά απομεινάρια ναού με όλη την επιβλητικότητα που τον χαρακτήριζε, αφού ακόμη, έστω και κατεστραμμένη, διατηρεί την αίγλη μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, με κολώνες και αψίδες που σε οδηγούν στην είσοδο της Αγίας Τράπεζας και τα κυκλικά παράθυρα, ομοίωμα της Αγια-Σοφιάς.

Αποτυπώσαμε τις εικόνες στο μυαλό μας και σε λίγες φωτογραφίες, για να θυμόμαστε το ξεκίνημα ενός ταξιδιού που σύντομα θα κάνουμε για να γνωρίσουμε καλύτερα αυτόν τον τόπο.

Το οφείλουμε στους παππούδες μας.

Γι’ αυτό ζητάμε όλους εσάς που γνωρίζετε κάτι παραπάνω από εμάς ή αν διαθέτετε φωτογραφίες, αντικείμενα, κεντήματα, εργαλεία, ελάτε να τα μοιραστείτε για λίγο μαζί μας. Εμείς θα μάθουμε τι επαγγέλματα έκαναν, τι γιατροσόφια χρησιμοποιούσαν, και ποια ήταν τα παρατσούκλια τους.

Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Γ. Παπαϊωάννου για τη χορήγηση του σχολικού λεωφορείου για τη μετακίνηση των παιδιών.

Οι νηπιαγωγοί

Κουκοπούλου Ελένη και Βαγγελοπούλου Βάνια