Προσπάθεια ανάβασης του Ε.Ο.Σ. Αλμυρού στην κορυφή του Ολύμπου

Την Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012, στις 7 το πρωί, άφηνα το αυτοκίνητο στη θέση Διασταύρωση στο Λιτόχωρο, σε ύψος 1.000 μέτρων και, φορτωμένος το σακίδιο με 20 κιλά βάρος, ξεκίνησα από το μονοπάτι για ψηλά στον Όλυμπο.

Το χιόνι ήταν περίπου στους 20 πόντους. Κατά τις 2 έφτασα στο καταφύγιο στην Πετρόστρουγγα σε ύψος 1.800 μέτρων, έχοντας αποφασίσει να μην βρεθώ σε επικίνδυνες και αβέβαιες συνθήκες στο Λαιμό και στα Σκούρτα, διανυκτέρευσα στο καταφύγιο, όπου σε λίγο έφτασαν και οι τρεις ορειβάτες από τη Θεσσαλονίκη, με τους οποίους είχα συνεννοηθεί. Το χιόνι ήταν πια στους 40 πόντους.

Ξημερώνοντας το Σάββατο ο καιρός είχε κλείσει, η ομίχλη και ο αέρας κυριαρχούσαν.

Ο Μιχάλης Στύλλας, ο αρχηγός της ομάδας, ο οποίος ανέβηκε στο Έβερεστ το 2004 σε ύψος 8.850 μέτρα και ανεβαίνει στον Όλυμπο τουλάχιστον δέκα φορές το χρόνο, έδωσε το σύνθημα να ξεκινήσουμε. Μόλις βγήκαμε από το δάσος για τη θέση Σκούρτα, ο αέρας και η ομίχλη έκαναν τις συνθήκες πολύ δύσκολες και η ορατότητα ήταν πια στα 10 μέτρα.

Στη θέση Σκούρτα, μπήκαμε στο πιο δύσκολο και επικίνδυνο κομμάτι της διαδρομής, διασχίζοντας τον αυχένα από τα Σκούρτα μέχρι το πέρασμα του Γιώσσου Αποστολίδη, με ορατότητα στα 10 μέτρα και αέρα.

Όποιος έχει διασχίσει το κομμάτι αυτό, καταλαβαίνει τις στιγμές που ζήσαμε.

Βάλαμε κραμπούς και πιολέ, έχοντας απόσταση ο ένας με τον άλλον 10 μέτρα. Για δύο ώρες περπατούσαμε στην κόψη του αυχένα, έχοντας δεξιά και αριστερά τις απότομες πλαγίες των 700 μέτρων. Το απόγευμα φτάσαμε στο καταφύγιο Κάκαλος, το οποίο διαχειρίζεται ο Στύλλας, και θα μέναμε τις ημέρες αυτές σε ύψος 2.600 μέτρων. Το βράδυ έφτασε, ακολουθώντας τα βήματά μας στο χιόνι, και ένα ζευγάρι Ρώσων ορειβατών.

Η Κυριακή πέρασε κάνοντας διάφορες δουλειές στο καταφύγιο. Διορθώσαμε τη σόμπα πετρελαίου για να καίει καλύτερα. Αποφασίσαμε τη Δευτέρα να προσπαθήσουμε να ανέβουμε στην κορυφή.

Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, οπότε το πρωί ξεκινήσαμε. Περάσαμε κάτω πολύ χαμηλά από το Στεφάνι και βγήκαμε στην κόψη μεταξύ Στεφανιού και Ζωναριών, προκειμένου να κάνουμε τραβέρσα και να φτάσουμε στην αρχή από το Λούκι στο Μύτικα. Είχαμε, βέβαια, όλα τα απαραίτητα, σχοινιά, πιολέ, κραμπούς.

Ο αέρας στην κόψη ήταν τόσο δυνατός που δεν μέναμε όρθιοι σε καμιά στιγμή και εν τω μεταξύ ήμασταν σε πλαγιά με ανάπτυγμα 600 μέτρα προς τα κάτω.

Κάναμε περίπου 50 μέτρα αριστερά προς το Λούκι του Μύτικα, όταν ο αρχηγός της ομάδας, αφού μας έδειξε το μαλακό στρώμα χιονιού πάνω από το παγωμένο, αποφάσισε να εγκαταλείψουμε την πλαγιά, καθώς υπήρχε ο κίνδυνος να κοπεί το χιόνι κάτω από τα πόδια μας και να φύγουμε κι εμείς προς τα κάτω.

Έτσι, γυρίσαμε πίσω στο καταφύγιο και, καθώς είδαμε ότι ο καιρός ήταν καθαρός, τα πατήματα στο χιόνι θα φαίνονταν και μάθαμε ότι δύο ορειβάτες ανέβαιναν, αποφάσισα να πάρω τον ίδιο δρόμο της επιστροφής, και έτσι στις 9 το βράδυ της Δευτέρας ήμουν στον Αλμυρό.

Ήταν μια πολύ σκληρή και απαιτητική χειμερινή εξόρμηση του Ε.Ο.Σ. Αλμυρού.

Όποιος αναγνώστης θέλει, μπορεί να δει στιγμιότυπα και φωτογραφίες από την προσπάθεια αυτή στο διαδίκτυο, στη διεύθυνση: www.eosalmyrou.gr

Χρ. Μπόπης

Μέλος του Ε.Ο.Σ. Αλμυρού