Με τη Ματιά του Νικητή

Γράφει ο Νίκος Τσέκας

 Ψυχανεμίζομαι, όπως συνήθιζε να αναφέρεται και ο Νίκος Καζαντζάκης, ότι θα ακολουθήσουν και άλλα κύματα ίσως και μεγαλύτερης έντασης από αυτά που συγκλονίζουν την ελληνική κοινωνία έως τώρα. Σε αυτόν τον αόρατο οικονομικό πόλεμο πιαστήκαμε αιχμάλωτοι, χωρίς καν να εντοπίσουμε τον εχθρό, τελείως απροετοίμαστοι αλλά και απροστάτευτοι. Οι φρουροί μας, και εννοώ οι δικοί μας προσωπικοί φρουροί, δεν πήραν καθόλου είδηση πότε έγινε η εισβολή! Τα νέα τα έμαθαν και αυτοί από τα ΜΜΕ. Ήταν το 2008, κάπου μακριά στην Αμέρικα, όπου ένας Μεγάλος Χρηματοπιστωτικός Γίγαντας κατέρρευσε σαν ένας σύγχρονος Γολιάθ. Ύστερα ακολούθησαν κι άλλοι.

Εε… είπαν κάποιοι ειδικοί την άλλη μέρα, τι μας νοιάζει εμάς, ας πρόσεχαν και έτσι συνέχιζαν αβίαστα να κυλούν οι ημέρες. Όμως δεν άργησαν και πολύ τα τεράστια παλιρροϊκά κύματα από εκείνο το τσουνάμι να πλημμυρίζουν και τις αφύλαχτες πόρτες των ελληνικών νοικοκυριών. Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε και σήμερα η στάθμη υδάτων ανεβαίνει συνεχώς επικίνδυνα. Στις αρχές δεν είχαμε διαισθανθεί πόσο πολύ και δραματικά θα επηρέαζε εκείνη η πτώση τις ζωές μας στο σημείο που τις βιώνουμε σήμερα. Και όπως είναι Νόμος της Μηχανικής καταρρέουν πρώτα εκείνα τα οικοδομήματα που δεν έχουν δυνατά και γερά θεμέλια, σπάνε πρώτοι οι πιο αδύναμοι κρίκοι. Τα μάτια της Ελλάδος με αγωνία κοιτούν το αύριο. «Άκουσες τα νέα απόψε;» ρωτάει ο ένας τον άλλον, «θα την πάρουμε την δόση;» Και αν την πάρουμε μετά τι; Κάθε ημέρα όλα να κρέμονται από μια κλωστή.

Άρχισε έτσι το σενάριο της διάσωσης και σωτηρίας της χώρας. Τότε στις εποχές των Παχέων Αγελάδων δεν φροντίσαμε να έχουμε λάβει τα «Μέτρα» μας και τώρα έρχονται φιρμάνια συνεχώς από τη Δύση που προστάζουν τα δικά τους «ΜΕΤΡΑ» ως Δώρα Υποτέλειας’. Εγκλωβίστηκε έτσι η χώρα στον λαβύρινθο ενός Παγκόσμιου Μινώταυρου, πλήρως εξαρτημένη από τις κατασπαρακτικές διαθέσεις του, ψάχνοντας απεγνωσμένα για τη Διέξοδο. Θα τη βρει μόνη της άραγε; Ίσως να υπάρξει κάποιος να της υποδείξει την έξοδο; Αναπάντητα προς το παρόν ερωτήματα. Και η αγωνία μέρα με την μέρα να κορυφώνεται. Άπνοια παντού και φαίνεται να αργεί ο Άνεμος της Δημιουργίας, της Ανάπτυξης της παραγωγής της Ελληνικής γης, που για δεκαετίες την είχαμε υποτιμήσει, δελεασμένοι από τους Δούρειους Ίππους του εύκολου καταναλωτισμού, θύματα της απληστίας, προσπαθώντας να αποκτήσουμε όσα δεν είχαμε καταξιωθεί να τα κερδίσουμε με σωστό προγραμματισμό και οργάνωση. Όλα ήταν με πίστωση γύρω μας, με αθώες και ωραία περιτυλιγμένες επιδοτήσεις, κάρτες και δάνεια, κάτι σαν «αποκτήστε τα αγαθά τώρα, που δεν σας ανήκουν βεβαίως …και βλέπουμε». Προβάλαμε αλλά και ζήσαμε τις προσδοκίες και τα όνειρα του μέλλοντος στο παρόν απερίσκεπτα. Προεκτείναμε από μόνοι μας το Δεξί μας χέρι, σαν εκείνο του παιδικού μας ήρωα του καραγκιόζη για να φτάσουμε τα άφταστα. Ειρωνεία και αυτή, ποιος το περίμενε ότι ο ήρωας αυτός θα απεικόνιζε μετά από δεκαετίες αν όχι όλους αλλά τους περισσότερους από εμάς, μια τραγική φιγούρα των καιρών. Οι Διδάσκαλοι μπορεί να μας δίδαξαν ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται» όμως αδιαφορήσαμε για την εφαρμογή της.

Ήρθε το τέλος μιας επιπόλαιας και ασύδοτης εποχής. Όμως, επειδή ο Θεός όντως αγαπά και προστατεύει την Ελλάδα, κάτι ελπιδοφόρο θα πρέπει να συμβεί. Ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του Τον πιστεύει και Τον αγαπά. Η πίστη και η Ελπίδα σε Εκείνον τον οδήγησε στον πόλεμο του Εικοσιένα στην Ελευθερία και Ανεξαρτησία του. Η ίδια πίστη και στο Έπος του Σαράντα.

Ας μην γελιόμαστε όμως, η κατάσταση της χώρας εδώ που έχει φτάσει είναι μη αναστρέψιμη. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η πορεία μέσα στην έρημο και με τα αποθέματα να τελειώνουν; Τις προάλλες στην πλατεία, ρωτώντας στη συζήτηση για τα γεγονότα των καιρών μας τη γνώμη των παλαιοτέρων και σοφότερων που έχουν περάσει από κατοχές και πολέμους πραγματικούς και όχι οικονομικούς, και που δεν είναι καθόλου υποτιμητικό να ακούμε την σοφία τους, να λένε πως «μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει.»

Αναμένοντας όμως αυτό το θαύμα η Θεία Πρόνοια, με οποιοδήποτε τρόπο Εκείνος το ορίσει μέσα από την Σοφία της θείας οικονομίας Του, σε αυτή την κατάσταση της σταθερής «ανισορροπίας» και βυθισμένος σε κώμα που βρίσκεται ο τόπος, ένα Ιερό ΧΡΕΟΣ οφείλει ο καθένας μας να φροντίσει. Να διατηρήσει ακέραιη την αξία του Πνεύματός του. Αυτός ίσως να είναι και ο δυσκολότερος αγώνας από την ίδια τη βιολογική του ακόμη επιβίωση. Η αληθινή Ανεξαρτησία, η Ελευθερία, η Νίκη θα κατακτηθεί πρώτα στο εσωτερικό πεδίο της μάχης. Οι προκλήσεις, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες όσο περνάει ο χρόνος θα πολλαπλασιάζονται και θα χρειασθεί να συμπαρατάξουμε όλες μας τις δυνάμεις για να σταθούμε όρθιοι. Να φορέσουμε τις πανοπλίες μας για να πολεμήσουμε ορατούς και αόρατους εχθρούς, που θα παραμονεύουν σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας μέρα, έτοιμοι να παραβιάσουν το Άβατον της ψυχής μας. Ας πιάσει ο καθένας το δικό του «καραούλι», εκείνο που θεωρεί πιο ασφαλές και άγρυπνος φρουρός να φυλάει ετοιμοπόλεμος τα περάσματα των εχθρών που έχουν ήδη εντοπισθεί στον ορίζοντα.

Ας θυμόμαστε πως, το Πνεύμα εντός μας, αυτή η ανώτατη οντότητα της ύπαρξής μας έχει μεγαλύτερη αξία από τη βραχυπρόθεσμη βιολογική ζωή μας, ακριβώς διότι έχει την δυνατότητα να περάσει στην αθανασία. Η μεγάλη ευθύνη που έχουμε απέναντι του είναι να διαφυλάξουμε και εξασφαλίσουμε την σωτηρία του πάση θυσία. Οι καιροί είναι οι πιο κατάλληλοι τώρα και ο πολύτιμος χρόνος που μας έχει πιστωθεί από τον Ύψιστο Δημιουργό μας ας τον μετουσιώσουμε σε αγώνα για την επίτευξη αυτού του ιερού προσωπικού σκοπού. Πάνω απ’ όλα δεν έχει σημασία ποιοί είμασταν ως άτομα, ως πολίτες αυτής της χώρας, αυτής της γης μέχρι σήμερα αλλά για ποιον μεγάλο Λόγο θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε το μέλλον με τη ματιά του Νικητή.