ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 18/11/2012

Αν…

Προσωπικά λίγο θα μ’ ένοιαζε αν η Ελλάδα θα παρέμενε στο ευρώ ή θα γύριζε στη δραχμή, αν μπορούσα για μια στιγμή να εμπιστευτώ τους …Έλληνες, ειδικότερα εκείνους που κατέχουν ή ασκούν μια οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, από το Κοινοβούλιο μέχρι το Δημόσιο και τα συνδικάτα.

Από τις μέρες που προηγήθηκαν της ψήφισης στη Βουλή του Μνημονίου Νο 3 μέχρι και σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες μιας πολυδαίδαλης μάχης οπισθοφυλακής, από όλους εκείνους που έμειναν κολλημένοι στο παλιό και το αποτυχημένο, στην μίζερη Ελλάδα των συντεχνιών και της χρεοκοπίας.

Πολιτικοί που θέλουν να περισώσουν παντί τρόπω την κομματική τους «πελατεία», κόντρα στα συμφέροντα της χώρας και του συνόλου των συμπατριωτών τους.

Δημόσιοι υπάλληλοι που ζητάνε περισσότερο Δημόσιο, αντί να συναινέσουν στη δραματική του μείωση, για να ανασάνουν τα κρατικά ταμεία.

Δημοσιογράφοι, υπάλληλοι της Βουλής και άλλες προνομιούχες κάστες, που θέλουν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους, κόντρα στο καθολικό κλίμα των περικοπών και της γενικότερης φτώχειας.

Λαμόγια της οικονομίας και της παραοικονομίας, που προτιμούν μια χώρα – ξέφραγο αμπέλι, για να συνεχίσουν απτόητοι να κλέβουν, να φοροδιαφεύγουν, να πλουτίζουν παράνομα, σε βάρος μιας χειμαζόμενης κοινωνίας.

Αν ποτέ μπορούσαμε να αντιληφθούμε τα αυτονόητα, όλα εκείνα που πρέπει να αλλάξουμε στην πατρίδα μας, χωρίς να μας το επιβάλουν οι ξένοι, αν σκύβαμε σοβαρά το κεφάλι, για να δουλέψουμε έντιμα και σοβαρά, ακόμη και με δραχμή, ακόμη και με …γρόσι, θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτήν την ΠΛΟΥΣΙΑ χώρα να ορθοποδήσει, χωρίς να χρειαζόμαστε κανενός ξένου κερατά τα δανεικά και τις τοκογλυφίες.

Προκαλούν

Είναι απίστευτη η σαπίλα του πολιτικού μας συστήματος, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.

Εμβρόντητος, πολλές φορές, ο μέσος πολίτης διαπιστώνει την ανικανότητα και την προκλητική δημόσια εικόνα που εμφανίζουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του, ακόμη και οι νεώτεροι, εκείνοι που εμφανίζονται για πρώτη φορά στην πολιτική κονίστρα.

Σε κρίσιμες συζητήσεις και ψηφοφορίες (όπως οι πρόσφατες για το πακέτο μέτρων και τον προϋπολογισμό) είδαμε με έκπληξη να διαδραματίζονται στο Κοινοβούλιο καφενειακές κοκορομαχίες, καουμποϋλίκια, ανούσιες κομματικές μάχες χαρακωμάτων, άκομψες και επικίνδυνες προεκτάσεις κ.ο.κ.

Έξω η κοινωνία στέναζε, διαδήλωνε, αγωνιούσε, κι αυτοί -μέσα στο ναό της Δημοκρατίας- ασελγούσαν, κόπριζαν και σικαμαχούσαν, σε παράλληλους «ξύλινους» μονολόγους.

Όλα δείχνουν πως η κάθαρση της Ελληνικής πολιτικής και των πολιτικών θα αργήσει να φανεί.

Και ίσως δεν είναι αρκετό το γεγονός, ότι ακόμη και κάποια άλλοτε κραταιά κόμματα διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν.

Όπου υπάρχει πολλή σαπίλα, χρειάζεται μεγαλύτερο …φτυάρι και καταιονισμός εκατομμυρίων κυβικών νερού, για να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία.

Οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί έχουν χάσει προ πολλού -και οριστικά πια- την αξιοπιστία τους.

Τούτου δοθέντος, όποτε ξαναγίνουν εθνικές εκλογές, οι εκπλήξεις θα είναι θεαματικότερες και -για τους περισσότερους εθνοπατέρες- πολύ οδυνηρές.

Κοινή μοίρα

Καταχωρώ απόσπασμα άρθρου του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή»:

«Δυστυχώς, ούτε στην Πορτογαλία ούτε στην Ισπανία ή την Ιρλανδία απέφυγαν ό,τι υποτίθεται πως ήταν μοιραίο μόνο για τους «απείθαρχους» Έλληνες. Και εκεί η ανεργία καλπάζει. Και εκεί οι νέοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν. Και εκεί η λιτότητα διαλύει το κοινωνικό κράτος. Και εκεί ο αντιμερκελισμός είναι έντονος και δεν μπορεί να «ερμηνευτεί» βάσει του κατοχικού παρελθόντος, όπως εδώ. Και εκεί τα συλλαλητήρια διαδέχονται το ένα το άλλο, σαν να τους μόλυνε όλους το «ελληνικό μικρόβιο». Αλλά δυστυχώς και οι αυτοκτονίες διαδέχονται η μία την άλλη, όπως στην Ισπανία, λόγω των εξώσεων.

Τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι λαοί που συναριθμούνται στα σφαγιαστέα pigs. Ίσα – ίσα, επειδή και τα προβλήματά τους είναι κοινά και ίδιοι οι εξωχώριοι δεσπότες τους, οφείλουν να συντονίσουν τον αγώνα τους. Να πράξουν δηλαδή ό,τι αποφεύγουν οι κυβερνήσεις τους, αφού άλλη, όπως η ελληνική, συστρατεύεται με την ηγεμονεύουσα Γερμανία και όχι με τον φυσικό της σύμμαχο (τον Νότο) και άλλη, όπως η ισπανική, εμμένει ναρκισσιστικά ότι «δεν θα καταντήσει Ελλάδα».

Ήταν μια ήττα

Πάλι από την «Καθημερινή», ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει (και προσυπογράφω):

«Υπάρχει μια απορία: εκείνο τον (έρμο, πλέον) κ. Ιφικράτη Αμυρά, γιατί τον απέσυραν την τελευταία στιγμή από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ;

Το ρωτάμε γατί οι φιλοδοξίες του διοπτροφόρου νεαρού ήταν -σε σχέση με τις προφητείες του κ. Στάθη Παναγούλη- ρεφορμιστικές.

Στο προεκλογικό του υλικό ο πρώτος προέβλεπε και «επαναστατικές διαδικασίες» πριν το λιντσάρισμα των πολιτικών. Έγραφε για «λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία Συντάγματος». Ο νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν κόλλησε στις διαδικασίες. Έβγαλε και απόφαση, από το βήμα της Βουλής, φέρνοντας την ανατριχιαστική εικόνα του άτυχου Αμερικανού πρεσβευτή στην Λιβύη.

«Είναι λογικό», θα συμπεράνει κάποιος, που διακρίνεται για τον κυνισμό του. «Άλλο ο Ιφικράτης Αμυράς, ένας επίδοξος Ροβεσπιέρος που ξεπήδησε από το πουθενά (κυριολεκτικά, «από το πουθενά»: κίνησε για το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, από την πλατεία των «Αγανακτισμένων» και το ΔΗΚΚΙ) κι άλλο να είσαι κοτζάμ αδελφός ενός ήρωα».

Ορθόν, αφού έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται με όσα μέτρα και σταθμά τού βρίσκονται εύκαιρα. Όπως γράφτηκε και σε ένα τοίχο των Εξαρχείων: «Όταν η κόρη του Μητσοτάκη γίνεται υπουργός έχουμε νεποτισμό. Όταν η κόρη του Κωνσταντόπουλου γίνεται βουλευτής έχουμε σοσιαλισμό».

Υπάρχει όμως κι ένα ευρύτερο πρόβλημα από όσα ανατριχιαστικά είπε ο κ. Παναγούλης. Τα λεχθέντα είναι προϊόν του γενικότερου πολιτικού ελλείμματος που χαρακτηρίζει αυτή την εκδοχή της Αριστεράς. Σε αντίθεση με την κ. Αλέκα Παπαρήγα, η οποία -είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος- έκανε μια λογικά συνεκτική μαρξιστική ανάλυση της παγκόσμιας κρίσης, και της ελληνικής εκδοχής της, η επαναστατική αγραμματοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα να παράγεται ποίηση στη Βουλή και όχι πολιτική.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην 3.600 λέξεων ομιλία του ο κ. Αλέξης Τσίπρας είχε μόνο ένα αριθμό. Και η συζήτηση ήταν για τον προϋπολογισμό…

Όταν λείπει η πολιτική ανάλυση και δεν υπάρχει οικονομική πρόταση, παράγεται αποτυχημένος λυρισμός για να καλυφθούν τα δέκα λεπτά χρόνου ομιλίας που έχουν οι αγορητές της Βουλής. Είναι λογικό: αν πρέπει να παρουσιάσεις με διαφορετικό τρόπο το πολιτικό κενό, αναγκαστικά θα καταφύγεις σε εξυπνάδες σαν του κ. Τάσου Κουράκη: «Ηθοποιός δεν σημαίνει φως. Σημαίνει φως, νερό, τηλέφωνο». Καλό! Για θεατρική επιθεώρηση όμως…

Η απουσία πολιτικού σκεπτικού οδηγεί στον χύδην «καταγγελτισμό». Όταν όμως υπάρχουν εβδομήντα νοματαίοι για να καταγγείλουν το ίδιο πράγμα ο μόνος τρόπος για να σε προσέξουν οι ψηφοφόροι είναι ο διαγωνισμός ανόητου λυρισμού. Έτσι ο κ. Τάσος Κουράκης, απευθυνόμενος στους συμπολιτευόμενους, είπε πως όταν θα σηκώσουν το χέρι για να ψηφίσουν «ναι», θα είναι σαν να δίνουν το παράγγελμα για πυρ στο εκτελεστικό απόσπασμα: «Θα δίνετε το σύνθημα στα πολυβόλα που ξερνούν φτώχεια και θάνατο»! Καλό! Για επαρχιακό φεστιβάλ ποίησης όμως…

Οι παλιοί αριστεροί διάβαζαν. Είχαν σκεπτικό. Μπορούσαν να συμπτύξουν μια πρόταση με αρχή, μέση και τέλος.

Αυτό που εξέπεμψε ο βασικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ προχθές στη Βουλή. είναι το θράσος της αγραμματοσύνης, ντυμένης με συνθήματα που θέλουν να περνιούνται για επιχειρήματα.

Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και της ελληνικής πολιτικής…»

Ο αγώνας

Ίσως έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται, ότι κανένας κοινωνικός αγώνας δεν πάει χαμένος… Κι αυτό επαληθεύεται στην περίπτωση του Κέντρου Υγείας Αλμυρού, για την ορατή υποβάθμιση του οποίου ξεσηκώθηκε όλη η τοπική κοινωνία και πρωτίστως οι μητέρες των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων των σχολείων μας.

Εύσημα όμως πρέπουν και σε πολλούς ντόπιους γιατρούς του ΕΣΥ και του ΙΚΑ, που -με τον ένα ή άλλον τρόπο- βάζουν πλάτες για να αναβαθμιστεί η περίθαλψη στην περιοχή μας, με πρακτικές και τελέσφορες λύσεις, έστω όχι τις πιο ιδανικές, αλλά όσες τα ασφυκτικά οικονομικά πλαίσια του σήμερα επιτρέπουν.

Από την πλευρά μας, επιτρέψτε μου να πω, ότι η τοπική εφημερίδα διεκδίκησε από την αρχή αυτής της ιστορίας τα αυτονόητα, υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Πρόβαλε τα αιτήματα και τον αγώνα των συμπατριωτών μας, χάλασε πιθανόν καρδιές και τα μικροσυμφέροντα κάποιων, αλλά ήδη διαπιστώνει με χαρά, ότι «μπήκε το νερό στ’ αυλάκι», για να προκύψει κάτι πιο αξιόπιστο και διαρκές για την υγεία όλων μας.

Η μεταφορά των γιατρών του ΕΟΠΥΥ και η εγκατάστασή τους σε χώρους του Κέντρου Υγείας, πέραν της εξοικονόμησης πόρων, θα βελτιώσει σημειολογικά και κατ’ ουσίαν την παρεχόμενη περίθαλψη.

Και ο αγώνας συνεχίζεται, για πιο αναβαθμισμένες και οριστικές λύσεις…