Μπετονάκι, μπετονάκι, τη δεξαμενή μου, τάχα, γέμιζα…

Ποια δόση να δώσεις και πώς να αποδώσεις;

Πριν αρχίσει η δοσολογία, αρχίζει η δοξολογία, μήπως και το προσωρινό ρευστό, ευλογηθεί σαν το κρασί και φτάσουν τα ρημάδια τα ευρά.

Δόση για την κάρτα, για το στεγαστικό, δόση για τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, το κινητό… Δώσε, δώσε, μου την έχει δώσει. Δεν υπάρχει, Παναγία μου, δοσο-μετρητής που δεν θα είχε ξεχειλίσει…

– Μια …μικρήηηηη… δόση, μια ρυθμισούλα και σύντομα θα έχετε εξοφλήσει, χωρίς να το καταλάβετε,.

Λένε οι απανταχού τηλεφωνήτριες των εισπρακτικών.

– Μα, κυρία μου, δόσεις έχω, λεφτά δεν έχω. Αν περίσσευαν, δεν θα χρωστούσα.

– Τι ‘ναι μια δόση ακόοο..μηη..η. –απαντά τραγουδιστά, και με προβαρισμένο τόνο συνεχίζει…- θα είναι στα μέτρα σας.

– Καλά ότι μου έχετε πάρει τα μέτρα του οικονομικού μου θανάτου το ξέρω…

Είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα γράψει, ότι την Ελλάδα δεν την κατέκτησαν σπιθαμή-σπιθαμή, αλλά δόση-δόση. Αυτός είναι ο σκοπός των μέτρων.

Ενώ προσπαθώ να ενημερωθώ, για τα νέα, νέα, νέα, νέα μέτρα, -με τη δουλειά που έμπλεξα- που στα πρώτα νέα μέτρα, υποσχέθηκαν οι πολιτικοί μας ότι θα ήταν και τα τελευταία… σκέφτομαι αριθμούς, βλέπω αριθμούς, ακούω αριθμούς (τι λες καλέ, που δεν ακούγονται οι αριθμοί, τα κέρματα από το ντίγκι, ντίγκι που κάνουν τα ξεχωρίζω πλέον -με τόσο μέτρημα από τα ψιλά… το έκανα άνετα άθλημα και έπαιρνα πρωτάθλημα) φαντάζομαι νέα, νέα εις την 7^η μέτρα και τρέχω για το πιεσόμετρο. Και αυτό το ρημάδι αντί να μου πει τι πίεση έχω, γράφει στο «καντράν», αντέχετε ακόμη 2 μνημόνια…

Φαντάζεσαι; Και εκεί θα τρουπώξουν, να μου το θυμηθείς, δεν θα υπάρχει οθόνη που δεν θα τους προβάλει.

Δεν μας έφταναν όλ’ αυτά, έφτασε και ο χειμώωωνααας.

Ε, αυτό! Τι δεν κατάλαβες; Έφτασε ο χειμώνας. You know; Κρύο, πετρέλαιο; ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ; Γιοκ παρά; Κοριτσάκι με τα σπίρτα…

…Η βραδιά φαινόταν τώρα πιο σκοτεινή, το κρύο γινόταν ολοένα και πιο τσουχτερό και το χιόνι έπεφτε πυκνό – πυκνό! Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμάκι της μικρής! Άναψε ένα σπίρτο και μέσα από τη φλόγα ξεπήδησε μια όμορφη εικόνα. Αυτή τη φορά, όμως, δεν είδε ένα λαμπερό τζάκι, και δίπλα το χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τα φωτάκια να λαμπυρίζουν και ένα στρωμένο τραπέζι με ένα πλουσιοπάροχο δείπνο! Αλλά είδε, ένα δεμάτι ξύλα στην είσοδο της ελληνικής Βουλής. Έσκυψε και το άναψε με το σπίρτο που κρατούσε. Μα τότε η φλόγα έσβησε και η όμορφη εικόνα χάθηκε μπροστά από τα μάτια της.

Η καημενούλα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένιωσε όλα αυτά που ποθούσε, λίγη ζεστασιά και λίγο φαγητό και την απαλλαγή 300 αιτιών ύφεσης. Μετά κοίταξε μέσα από το παράθυρο του διπλανού σπιτιού, για να νιώσει κι αυτή λίγη από την ευτυχία της οικογένειας που βρισκόταν μέσα στο σπίτι. Μάταια, όμως, τους είχαν κόψει το ρεύμα, δεν έβλεπε την τύφλα της…

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια επανέκδοση του παραμυθιού, με τίτλο «Μπετονάκι, μπετονάκι, τη δεξαμενή μου τάχα γέμιζα» και στο εξώφυλλό του το κοριτσάκι δίπλα στη δεξαμενή, με τα μάτια διάπλατα ανοιγμένα, ένα διάπλατο, αλλά παγωμένο χαμόγελο και ένα αναμμένο σπίρτο. Αν όσα διαβάσατε είναι λίγο κρύα… δεν φταίω εγώ… προσπαθώ να είμαι στο κλίμα της επικαιρότητας. J

Τσιντσίνη Βιβή