ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 11/11/2012

Ρευστότητα

Με «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» έμοιαζε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης η Ελληνική Βουλή, που κλυδωνίστηκε, όχι μόνο με το οριακό της ψηφοφορίας για τα επώδυνα μέτρα του 3^ου Μνημονίου, αλλά και από τακτικισμούς, εξάψεις και εξάρσεις, ύβρεις και απαράδεκτες καταγγελίες, αποστασιοποιήσεις και διαγραφές Βουλευτών, που καταγράφηκαν.

Δεν ξέρω πόσο θα αποδειχθεί τελικά, ότι άξιζε ο κόπος για όλη αυτήν την εξόφθαλμη νέα υποβάθμιση του πολιτικού μας συστήματος (αν θα κερδίσουμε τίποτε περισσότερο από τη δόση δανεισμού, δηλαδή), αλλά ήδη διαπιστώνεται ότι η κοινοβουλευτική δύναμη της τρικομματικής Κυβέρνησης μειώνεται δραματικά και η ρευστότητα θρονιάζεται πάλι μεγαλόπρεπα στο πολιτικό μας σκηνικό.

Παράλληλα, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί το γεγονός αυτής της άδοξης (αλλά όχι αναίτιας) διάλυσης του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που φυλλορροεί πια μέρα με τη μέρα, με αποσκιρτήσεις, διαγραφές κτλ.

Με δεδομένο, ότι ο ανήφορος της οικονομικής μας κρίσης θα συνεχιστεί και θα γίνει ίσως δυσκολότερος, από εδώ και πέρα, ότι – με άλλα λόγια- τα δύσκολα δεν πέρασαν και θ’ αργήσουμε να δούμε «φως», κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πια τις πολιτικές εξελίξεις.

Όλα δείχνουν να κρέμονται από μια κλωστή… Κι αν δεν αναστραφεί γρήγορα το κλίμα της φτώχειας, της ανεργίας, της έλλειψης ρευστότητας και ανάπτυξης, τότε ….χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Τίποτε ίδιο

Έγραψε ο Σταύρος Ψυχάρης -προφητικά- στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής:

«Μετά την ψηφοφορία στη Βουλή την Τετάρτη τίποτε δεν θα είναι ίδιο σε αυτή τη χώρα.

Η δοκιµασία είναι για όλους. Άτοµα, θεσµούς, κόµµατα, θεωρίες και ιδεολογίες, όλα τα βάζει επί τάπητος η ίδια η ζωή.

Δεν είναι η µείωση των συντάξεων, το ροκάνισµα των µισθών, η αχαλίνωτη φορολογία, το πρόβληµα µε το ευρώ και ο εφιάλτης της δραχµής που τραυµατίζουν την κοινωνία.

Το προφανές είναι ότι αν δεν αλλάξει ριζικά η κατάσταση οδηγούµεθα σε αποσύνθεση της κοινωνίας. Ο κοινωνικός ιστός καθώς ξετυλίγεται τείνει να καταστεί θανατηφόρος βρόχος για µεγάλα τµήµατα του πληθυσµού.

Δεν είναι τα κοινοβουλευτικά παρατράγουδα και τα πολιτικά µονόπρακτα που µοιάζει να παίζουν ηγεσίες άλλοτε ανίκανες, συχνά ανώριµες και κατά κανόνα άχρηστες αυτό που απασχολεί τους πολίτες. Άλλοτε κραταιά κόµµατα κατακρηµνίζονται – και λοιπόν;

Είναι το σύνολο που απειλείται. Το δηµοκρατικό πολίτευµα δοκιµάζεται. Η κοινωνία παραπαίει. Το κράτος εκµηδενίζεται και οι πολίτες περιορίζουν στο ελάχιστο τις δαπάνες τους για να αποθηκεύσουν µερικά ευρώ για την ώρα της κρίσεως…

Η ψηφοφορία της προσεχούς Τετάρτης θα είναι ο καταλύτης των εξελίξεων.

Οι 300 που θα ψηφίσουν έχουν όνοµα και ο Λαός ούτε κοροϊδεύεται ούτε ξεχνάει…»

Το βύσμα

Αντιγράφω απόσπασμα από το χρονογράφημα της Έλενας Ακρίτα στα «Νέα», με τίτλο «Άμα έχεις βύσμα τον Ύψιστο»:

Δεν ξέρω γιατί κάποιοι από σας αρχίσατε τη μίρλα… Εγώ πάντως, μετά από αυτή τη δήλωση του Πρωθυπουργού (Σ.Σ. ότι μίλησε ακόμη και με το Θεό), αισθάνθηκα δικαιωμένη. Κατάλαβα πως όταν, προεκλογικά, μιλούσε για διαπραγμάτευση, εννοούσε διαπραγμάτευση, όχι αστεία. Στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια Τόμσεν, Λαγκάρντ κι ευρωπαίους ηγέτες. Πήγε Θεό κατευθείαν. Ύψωσε τη φωνή, είπε «δεν είναι κράτος αυτό, ποιος είναι ο υπεύθυνος εδώ μέσα, φώναξε μου, παιδί μου, τον διευθυντή σου!».

Και του φωνάξαν τον διευθυντή τους!

Έτσι μπράβο, σταράτες κουβέντες. Γιατί με το σπασμένο τηλέφωνο, άκρη δεν βρίσκεις. Τώρα μάλιστα θα κλείσει ένα ραντεβού για τον Βενιζέλο με τον Αϊ-Γιάννη τον Ρώσο, ενώ ο Κουβέλης θα συναντηθεί με την Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντω. Νοικοκυρεμένες δουλειές.»

Το τίμημα

Τα αίτια της κακοδαιμονίας μας αναλύει ο Αντώνης Καρακούσης, με άρθρο του στο «Βήμα», που έχει τίτλο «Το τίμημα της προδοσίας» και, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

«Με τα χρόνια το ελληνικό περιβάλλον ισορρόπησε σε μια απολύτως ενοχική βάση. Οι πολιτικοί έκλεβαν το κράτος, οι επιχειρηματίες έβγαζαν εύκολα λεφτά, τα στελέχη των τραπεζών έβρισκαν χρηματοδότηση, ανέβαζαν τις δουλειές απολαμβάνοντας τρελούς μισθούς, μπόνους και ο κόσμος έπαιρνε δάνεια και νόμιζε πως ζει ζωή χαρισάμενη.

Μέχρι που έσκασε η χρηματοπιστωτική κρίση. Από το 2008 τα δανεικά άρχισαν να δυσκολεύουν, για να κοπούν το 2009. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε το ελληνικό δράμα. Οι πολιτικοί βρέθηκαν στο καναβάτσο. Οι επιχειρηματίες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια βγάζοντας τα λεφτά στο εξωτερικό, όπως προέκυψε και από τη λίστα Λαγκάρντ, και ο λαός έμεινε μόνος, προδομένος από την ηγεσία και τα αφεντικά του.

Τώρα πληρώνουμε την προηγούμενη ενοχική σχέση και το τίμημα της προδοσίας. Και δεν μένει παρά να βρούμε μια νέα ισορροπία, η οποία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί χωρίς ποινή και τιμωρία.

Και αν δεν φροντίσει η Πολιτεία να αποδώσει συντεταγμένα Δικαιοσύνη, θα την αποδώσει ο λαός ασύνταχτα και άναρχα.»

Το «παρών»

Λίγοι μπόρεσαν να ερμηνεύσουν το σχιζοφρενικό «παρών» της ΔΗΜ.ΑΡ., κατά την ψηφοφορία στη Βουλή, για τη ψήφιση των επώδυνων και αντιλαϊκών μέτρων.

Βλέπουν ένα μικρό κόμμα (που θέλει να λέγεται αριστερό), από τη μια να συγκυβερνάει, αλλά από την άλλη, να αποστασιοποιείται εκ του ασφαλούς, αφού ξέρει εκ των προτέρων, ότι οι άλλοι δυο εταίροι του στην κυβέρνηση θα ψηφίσουν τα μέτρα. Δηλαδή, στα δύσκολα, στο αναπόφευκτο πολιτικό κόστος, αφήνει τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Τείνω να προσυπογράψω λοιπόν, αυτό που αλίευσα ως σχόλιο, από αναγνώστη στο διαδίκτυο, που αναφέρει:

«Στην Ελλάδα Αριστερός είναι μόνο εκείνος που λέει όχι σε όλα, που αρνείται την πραγματικότητα, που όλα τα βλέπει εύκολα και πάντως εφικτά και που αρνείται, φυσικά, την ευθύνη διακυβέρνησης. Είναι ακόμη εκείνος που πιστεύει πως όλα γίνονται με λίγη καλύτερη διαπραγμάτευση, ακόμη και το να δεχθούν οι ξένοι να μας χρηματοδοτούν αιωνίως, δίχως εμείς να δεσμευόμαστε για τίποτα.

Τέλος, είναι αυτός που ξέρει μόνο να κρίνει, αλλά που ποτέ δεν προτείνει κάποια εναλλακτική. Όταν σπανίως το κάνει και αυτό, όλοι αντιλαμβάνονται γιατί δεν το πρότεινε τόσο καιρό.»

Α-μίμη-τος

Την πρόθεσή του να ανεξαρτητοποιηθεί, ανακοίνωσε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μίμης Ανδρουλάκης, την επομένη της θετικής ψήφου που έδωσε στο «πακέτο» των νέων μέτρων. Όπως είπε, το ΠΑΣΟΚ βιώνει κρίση και αποσυντίθεται και ότι ο ίδιος δεν αισθάνεται μέρος αυτής της κρίσης, επικρίνοντας κορυφαία στελέχη του Κινήματος τα οποία, όπως είπε, ενώ έκαναν 30 χρόνια υπουργοί, κρύβονται πίσω από τους νέους βουλευτές.

Ο ρόλος που επιλέγει για τον εαυτό του ο κ. Ανδρουλάκης είναι αυτός του καταλύτη, μεταξύ των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να υπάρξει ανασύσταση του χώρου της ευρύτερης Αριστεράς.

Το «καπέλο»

Μέχρι το 30% θα ανέλθει τελικά η εισφορά στα φωτοβολταϊκά και όχι έως το 35% που είχε ανακοινωθεί αρχικά στο κείμενο του πολυνομοσχεδίου που κατατέθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή. Ειδικότερα, η ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ αναφέρει ότι τα ποσοστά εισφοράς στα φωτοβολταϊκά διαμορφώνονται πλέον ως εξής: «από το 35% στο 30% για τα φωτοβολταϊκά που τέθηκαν σε λειτουργία ή ενεργοποιήθηκε η σύνδεσή τους μετά την 1.1.2012, με ταρίφα που υπολογίζεται βάσει της τιμής αναφοράς, που αντιστοιχεί σε μήνα προγενέστερο του Φεβρουαρίου 2012». Η εξέλιξη αυτή ήταν αποτέλεσμα των πιέσεων τόσο των παραγόντων της αγοράς, αλλά και βουλευτών όλων των κομμάτων.