ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 4/11/2012

Στα όρια

Δεν είναι μόνο τα χρονικά περιθώρια, που στενεύουν ασφυκτικά για τη χώρα μας και την παραμονή της ή όχι στη Ευρωζώνη.

Αυτό έχει να κάνει κυρίως με την Κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, τα παγκόσμια και Ευρωπαϊκά οικονομικά παιχνίδια και σκοπιμότητες, το «σκάκι» που παίζεται με το χρέος των φτωχών χωρών και τα συμφέροντα των ισχυρότερων.

Είναι κυρίως που η οικονομική κρίση έχει στεγνώσει τα πάντα πια στην Ελλάδα και οδηγεί την κοινωνία μας ολοταχώς στην ομαδική παράκρουση και απελπισία.

Στο μεγαλύτερο τμήμα του Ελληνικού λαού, τους φτωχούς και την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη, είναι ορατό πλέον ότι εξαντλούνται και οι ανοχές και οι αντοχές.

Οι περικοπές των εισοδημάτων, από την μια μεριά, αλλά και η ανυποχώρητη ακρίβεια της ζωής, από την άλλη, η ανεργία που διογκώνεται, έχουν αδειάσει τραγικά τα πορτοφόλια των Ελλήνων, γνωστού όντος ότι οι μικρές αποταμιεύσεις τους έχουν εξαντληθεί από καιρό και το κεσάτι έχει φλομώσει την αγορά, όση λίγη καταφέρνει να μείνει ακόμη ανοιχτή και όρθια.

Η έλλειψη ρευστότητας είναι παταγώδης και κάνει πολλούς να μετρούν με αγωνία τα ψιλά που απέμειναν στις τσέπες τους.

Οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ και του ΟΤΕ συσσωρεύονται πάνω στο τραπέζι πολλών νοικοκυριών, οι Τράπεζες συνεχίζουν απτόητες τον εφιάλτη των τηλεφωνικών απειλών και προειδοποιήσεων, η Εφορία και τα Ασφαλιστικά Ταμεία στέλνουν διαρκώς τα δικά τους απειλητικά μπιλιέτα.

Σε πολλά σπίτια και επιχειρήσεις κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα, το τηλέφωνο, ενώ οι προμηθευτές των εμπόρων και των βιοτεχνών πουλάνε πια μόνο μετρητοίς.

Ένας ολόκληρος λαός αφέθηκε ήδη έρμαιο της κακοτυχίας του και πριν καν οι Μεγάλοι αποφασίσουν κάτι για την (οριστική;) του διάσωση, θα βρουν μπροστά τους θλιβερές σκιές, μεταλλαγμένες ριζικά από αυτήν την τρίχρονη λαίλαπα, που καταστρέφει ζωές και καριέρες, σπιλώνει υπολήψεις και βυθίζει στην ντροπή και την πείνα πολλές χιλιάδες συμπατριωτών μας.

Αρκετοί είναι εκείνοι που δεν αντέχουν αυτήν την καθημερινή πίεση και καταισχύνη και οδηγούνται στην αυτοκτονία. Άλλοι, πιο ψύχραιμοι, αποφασίζουν την πικρή «έξοδο» και παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, αναζητώντας αλλού μια καλύτερη τύχη.

Αν το καλοσκεφτείς, κανένας δεν έμεινε άθικτος από αυτήν την καταιγίδα, αλλά και κανένας μας δεν θα είναι ίδιος πια, αν καταφέρει τελικά να επιβιώσει.

Τούτων δοθέντων, μόνο αηδία και οργή προκαλούν τα πολιτικά παιχνίδια των κομμάτων και των πολιτικών.

Αυτοί που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, με τα τερτίπια τους και τις λαμογιές τους, οι ευνοημένοι πολλαπλά όλα αυτά τα χρόνια, επιμένουν στις ίδιες συνταγές, που καταστρέφουν τη χώρα και κάνουν τους Έλληνες εύκολο «προσάναμμα» στο φούρνο του εκλογικού τους μαγειρέματος.

Το σάπιο πολιτικό μας σύστημα παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο, ανεπίδεκτο διόρθωσης και αυτοκάθαρσης. Και οι εκπρόσωποι του λαού, ψεύτικοι και γελαστοί μέσα στα ακριβά τους κουστούμια, μου θυμίζουν φονιάδες με άσπρα γάντια, κήνσορες που δεν τους απέμεινε πια ίχνος τσίπας και φιλότιμου, οι οποίοι ανόητα βαυκαλίζονται με την ιδέα, ότι θα μπορέσουν να κοροϊδέψουν πάλι αυτόν τον βασανισμένο λαό, όταν θα ξανάρθει η ώρα να ζητήσουν την ψήφο του.

Κακά τα ψέματα… Η Ελλάδα που ξέραμε (όχι αυτή που ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει, αλλά η άλλη, η καλή, της καρδιάς μας) χάνεται κάτω από τα πόδια μας, μέσα από τα χέρια μας. Θαμπώνει μέσα στα βουρκωμένα μας μάτια. Και αντί για στοργική μάνα, φαντάζει πλέον σαν κακιά μητριά.

Στάχτη

Για να μας ρίξει «στάχτη στα μάτια» ήρθε η Διοικητική Επιτροπή του Επιμελητηρίου, να συνεδριάσει καθυστερημένα στον Αλμυρό;

Δεν κατάλαβε ότι ήρθε σε μια «βομβαρδισμένη» τοπική αγορά, ότι ο Αλμυρός μετράει ήδη δεκάδες λουκέτα, ακόμη και απόπειρες αυτοκτονιών, από εμπόρους και καταστηματάρχες;;

Να κάνει τι; Και τι να μας πει;

Μήπως ότι δεν της άφησε χρόνο πιο πριν η ίντριγκα, γύρω από τους συσχετισμούς δυνάμεων του προεδρείου της;

Δεν περιμέναμε, φυσικά, από το Επιμελητήριο, να δώσει λύση στα προβλήματα της γενικότερης κρίσης στην πιάτσα. Αλλά λίγο ενδιαφέρον, κάποια μέτρα π.χ. για το παρεμπόριο ή τη μάχη για να μείνουν κάποιες Υπηρεσίες στην πόλη μας, στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων και καθηκόντων του, τα θέλαμε. Πλην ματαίως…

Οι Διοικήσεις αυτού του παρηκμασμένου θεσμού έρχονται και παρέρχονται, αλλά ο Αλμυρός παραμένει το …απόπαιδό του στη Μαγνησία.

Μόνο ως προς αυτό το τελευταίο υπάρχει κάποια …συνέπεια. Πάντοτε μας αντιμετώπιζαν σαν απόπαιδα, χωρίς …παρεκκλίσεις.

Αν με ρωτάτε προσωπικά, καλύτερα να μην ξανάρθουν.

Γιατί σε συνθήκες «πολέμου», η υποκρισία και τα χιλιοειπωμένα ψέματα δεν είναι μόνο πολυτέλεια… Μας προκαλούν κιόλας, τσάμπα και βερεσέ.

Βαρεμάρα

Προσυπογράφω το κύριο άρθρο του «Βήματος» της περασμένης Τρίτης (πριν δηλώσει ο Σαμαράς το …τζογαδόρικο «η διαπραγμάτευση έληξε»), που με τίτλο «Μεταξύ απόγνωσης και βαρεμάρας», τονίζει:

«Τι να πεις και τι να ‘μολογήσεις έπειτα από τόσους μήνες διαβουλεύσεων. Κοντεύει να βγει ο Οκτώβριος και συμφωνία δεν έχουμε. Μπαίνουμε οσονούπω στο Νοέμβριο και το θρίλερ διατηρείται ενεργό.

Μόνο που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα. Όσοι έχουν απλωμένο τραχανά, «τρέχουν» επιχειρήσεις, απασχολούν εργαζόμενους και φροντίζουν παραγωγικές μονάδες καίγονται στην κυριολεξία και όσο περνά ο καιρός κατακυριεύονται από αισθήματα απώλειας και απόγνωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι βλέπουν τις επιχειρήσεις όπου εργάζονται να πνίγονται από τα φέσια και την έλλειψη πιστώσεων.

Οι υπόλοιποι, όσοι κινούνται στη ζώνη του κράτους, κυριαρχούνται από αισθήματα βαρεμάρας, απάθειας και μοιρολατρίας. Δεν έχουν τίποτε να περιμένουν και απλώς παρακολουθούν τον υπουργό Οικονομικών, τη ΔΗΜΑΡ και την τρόικα να καταπίνουν την κάμηλο και να διυλίζουν τον κώνωπα.

Είναι αν μη τι άλλο παράλογο να αποδέχεται κανείς περικοπές 9,5 δισ. ευρώ και να σκίζει τα ρούχα του για ρυθμίσεις που η ύφεση έχει προ καιρού εξαφανίσει. Ποιες τριετίες και ποιο επίδομα γάμου, όταν οι συλλογικές συμβάσεις έχουν καταρριφθεί, όταν οι μισθοί έχουν απομειωθεί και όταν 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι έχουν προ πολλού χάσει τη δουλειά τους;

Μόνο τον πίνακα περικοπών των δισ. ευρώ που παρουσίασε το ΒΗΜΑ την Κυριακή να δει κανείς αντιλαμβάνεται τον παραλογισμό μιας διαπραγμάτευσης χωρίς τέλος και εντέλει χωρίς νόημα. Δεν δικαιολογείται πια αυτό το παιγνίδι των εντυπώσεων. Κι είναι καιρός να τελειώσει. Γιατί απλούστατα δεν πείθει, ούτε συγκινεί κανένα.»

Μπάχαλο

«Έχει υπερτριπλάσια περιουσία και δεν το γνωρίζει», αποκαλύπτουν σε σχετικό δημοσίευμά τους τα «Νέα». «Πληρώνει απαλλοτριώσεις και ύστερα επιστρέφει τα ακίνητα στους ιδιοκτήτες τους. Παραχωρεί φιλέτα στην Πλάκα και τη Ρόδο για πολιτιστικές δράσεις, έναντι μηδαμινού ή ευτελούς μισθώματος και ανακαλύπτει πως έχουν μετατραπεί σε σπίτια και επιχειρήσεις. Δημόσιες εκτάσεις κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους, που καταπατώνται. Και έσοδα από εμπορικά διαμερίσματα που χάνονται.

Τάξη σε αυτό το χάος επιχειρεί να βάλει, ύστερα από χρόνια ανοργανωσιάς, το υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού και να ανακαλύψει τι πραγματικά τού ανήκει, μέσω μιας καινοτόμους εφαρμογής, του Αρχαιολογικού Κτηματολογίου.

Απόδειξη του χάους που επικρατεί είναι πως στους καταλόγους της πρώην Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου έχουν καταγραφεί μόλις 2.345 ακίνητα σε όλη τη χώρα, διαχειριστικής αρμοδιότητας του υπουργείου, ενώ στο Αρχαιολογικό Κτηματολόγιο έχουν εντοπιστεί 7.500 ακίνητα, τα οποία καλύπτουν περί τα 100.000 στρέμματα. Χωρίς μάλιστα να περιλαμβάνονται σ’ αυτά τα παραχωρημένα από την πρώην ΚΕΔ ακίνητα -όπως φρούρια, αρχαιολογικοί χώροι κ.λπ.- που αναλογούν στο 15% της δημόσιας περιουσίας, την οποία διαχειρίζεται το υπουργείο Οικονομικών.»

Τι να προσθέσει ή τι να σχολιάσει κανείς;

Ανέκδοτο

Ρωτάει ο Άγγλος τον Γερμανό:

-Πήρατε αύξηση φέτος;

-Πήραμε!

-Και τι τα έκανες;

-Ε να, αγόρασα ένα σπίτι στις Άλπεις.

-Και τα υπόλοιπα;

-Με τα υπόλοιπα αγόρασα μια Porche 911 Carrera.

Ρωτάει ο Γερμανός τον Γάλλο:

-Πήρατε αύξηση φέτος;

-Πήραμε!

-Και τι τα έκανες;

-Ε να, αγόρασα για την κόρη μου ένα διαμέρισμα στις Κάννες.

-Και τα υπόλοιπα;

-Με τα υπόλοιπα αγόρασα ένα Audi A6 Avant.

Ρωτάει ο Γάλλος τον Έλληνα:

-Πήρατε αύξηση φέτος;

-Πήραμε!

-Και τι τα έκανες;

– Ε να, αγόρασα ένα παπάκι 50 cc.

-Και τα υπόλοιπα;

-Τα υπόλοιπα τα έβαλε ο πατέρας μου!