ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 28ης Οκτωβρίου

Με έκτροπα;

Τα περσινά παρατράγουδα ανήμερα του εορτασμού εθνικών επετείων έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των πολιτικών και της ΕΛ.ΑΣ., καθώς ήδη χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου πρόκλησης επεισοδίων, κατά το σημερινό εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου. Φέτος για λόγους ασφαλείας οι παρελάσεις αναμένεται να…. διαρκέσουν πολύ λιγότερο χρόνο (κάπου το μισό στις μεγάλες πόλεις), προκειμένου να πραγματοποιηθούν χωρίς έκτροπα. Την ίδια στιγμή, στο έργο της ομαλής διεξαγωγής των παρελάσεων θα αναλάβουν χιλιάδες αστυνομικοί.

Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένας «αποστειρωμένος χώρος» περιμετρικά κάθε εξέδρας επισήμων, μέσα στον οποίο θα βρίσκονται μόνο οι επίσημοι και οι δημοσιογράφοι.

Να υπενθυμίσουμε πως πέρυσι επεισόδια που σημειώθηκαν στη Θεσσαλονίκη οδήγησαν στην απομάκρυνση του Προέδρου της Δημοκρατίας Καρόλου Παπούλια από την παρέλαση.

Η θέρμανση

Ότι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι δύσκολος για όλους μας, δεν χωρά καμιά αμφιβολία. Ειδικότερα η θέρμανση είναι ένα «αγκάθι» που θα τινάξει στον αέρα τους (έτσι κι αλλιώς μικρούς) οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Η ανησυχία του γράφοντα πηγάζει ωστόσο κυρίως από τα χάλια που έχουν τα σχολικά ταμεία, σε πολλές μονάδες εκπαίδευσης της περιοχής μας.

Ο Δήμος Αλμυρού και η Περιφέρεια Θεσσαλίας, καθώς και οι Σύλλογοι Γονέων με τους Διευθυντές των σχολείων, πρέπει διεξοδικά να συντονιστούν και να δώσουν λύσεις, ώστε τα παιδιά μας να μην κάνουν μάθημα -ούτε μια μέρα- σε κρύες και παγωμένες αίθουσες.

Ας επικεντρώσουμε όλοι το ενδιαφέρον μας στους αθώους αυτής της οικονομικής κρίσης, σε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: τα παιδιά.

Γράμμα σ’ ένα παιδί

Αντιγράφω από την Athens Voice το «Γράμμα σ’ ένα παιδί», του συγγραφέα και δημοσιογράφου Στέφανου Δάνδολου:

«Παιδί μου, μην ξαφνιάζεσαι. Και μην τρομάζεις. Κρίνε όσα βλέπεις γύρω σου σαν να είναι κάτι παροδικό, μια κρίση όπου όλοι δοκιμάζονται. Εσύ μην αφήνεις την ψυχή σου να μολυνθεί από το μίσος και τον φανατισμό. Το μίσος και ο φανατισμός δεν οδηγούν πουθενά. Δες όσα περισσότερα μπορείς να δεις, διάβασε όσα περισσότερα μπορείς να διαβάσεις. Ψάξε. Και κράτα πάντοτε τις κεραίες σου ανοιχτές γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να διακρίνεις την αλήθεια, μακριά από τις αλήθειες που σου σερβίρονται έτοιμες από κείνους που περιμένουν να πιστέψεις οτιδήποτε θα σου πουν.

Μείνε μακριά από τη τυφλή πίστη, τη δογματική πίστη, και επιδίωξε την πίστη που προκύπτει μέσα από τις αντιφάσεις. Θες να πιστέψεις στο Θεό; Κάντο. Θέλεις να πιστέψεις στην αγάπη ενός ανθρώπου; Κάντο. Θες να πιστέψεις σε βιβλία και συγγραφείς; Κάντο. Οπουδήποτε κι αν θελήσεις να πιστέψεις όμως, επίτρεψε στον εαυτό σου το προνόμιο του διαλόγου. Ακόμα κι αν πιστέψεις σε ένα είδος λουλουδιού, θα έχει μεγαλύτερη αξία το να ξέρεις ότι έχεις τη δύναμη να αποδεχτείς εκείνους που δε πιστεύουν στο λουλούδι που αγαπάς. Η διαδικασία είναι πιο επώδυνη έτσι, γιατί ό,τι σε καθιστά έτοιμο να δεχτείς τη γλώσσα των άλλων σου αφαιρεί το είδος της ασφάλειας που νομίζουν ότι απολαμβάνουν εκείνοι που κηρύττουν με μένος τη τυφλή τους πίστη. Επέτρεψέ τους αυτή την αδυναμία με τη ψυχραιμία που εσύ έχεις και αυτοί δεν έχουν. Και προχώρα στον δρόμο της λιγότερης ασφάλειας έχοντας κατά νου ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μέρη χωρίς πλακάτ, χωρίς διδάγματα, χωρίς στρεβλές υποσχέσεις, χωρίς σωτήρες. Είναι δύσκολος δρόμος, το ξέρω, αλλά θα σε αποζημιώσει με στιγμές μαγικές, επειδή κάθε ανακάλυψη θα βασίζεται στο αισθητήριό σου, θα πηγάζει από μαθήματα που πραγματικά άξιζαν. Οπότε: Στη δική τους φανατική ρητορική, αντιπαράβαλε την σκέψη. Και στη βία τους το χαμόγελο. Και μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να φοβηθείς. Ο δικός τους φόβος είναι μεγαλύτερος από τον δικό σου. Όσοι προσπαθούν να σε κατευθύνουν τυφλά, φοβούνται πολύ περισσότερο από σένα γιατί ξέρουν πως η διαλεκτική τους βασίζεται στη θεωρία του εξαναγκασμού ενώ η δική σου στο μεγαλείο του ενστίκτου. Αυτό το μεγαλείο θα σε οδηγήσει να φιλτράρεις και τη δική τους άποψη για τη ζωή, μα πάνω από όλα θα σε ανυψώσει στη θέση όπου θα μπορείς να συζητήσεις για όλα, μακριά από εντάσεις. Θα νιώθεις τόσο δυνατός που δε θα χρειάζεται να υψώσεις τη δική σου φωνή.

Συμβαίνουν πολλά στη χώρα σου, παιδί μου, αλλά συνέβαιναν πάντα και σε άλλες χώρες. Ο κόσμος μας φτιάχτηκε για να συμβαίνουν παράξενα πράγματα, για να αδικούνται άνθρωποι, για να καίγονται βιβλία, για να προπηλακίζονται θεατές θεατρικών παραστάσεων, για να επιβιώνουν κράτη ανάλγητα και συμμορίες που προσπαθούν να τα υποκαταστήσουν. Δεν φταις εσύ που βρήκες έτσι αυτόν τον κόσμο – αυτή τη χώρα. Φταίει που ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε εμείς που σε μεγαλώνουμε. Που βάλαμε λάθος στόχους πολλά χρόνια τώρα. Που σταματήσαμε να διαβάζουμε, να ακούμε ο ένας τον άλλον, να συζητάμε. Φταίει που πιάσαμε να τρέχουμε σε έναν αγώνα δρόμου για το έπαθλο κι όχι για τη διαδρομή. Η μόνη ελπίδα είσαι εσύ λοιπόν. Ένας μεγάλος συγγραφέας από τη Κρήτη έλεγε κάποτε ότι η βαθύτερη πίστη έρχεται από την μη πίστη. Δεν τον κατάλαβαν και τον αφόρισαν. Ίσως εσύ μπορείς να τον αντιληφθείς καλύτερα. Όχι, δεν πρέσβευε την αθεΐα, την αναρχία, τη βία. Πρέσβευε την στάση ζωής που χτίζεται από την κατανόηση των πεποιθήσεων του άλλου. Αυτό είναι που μας λείπει, από κει ξεκινάει ο διχασμός μας. Κάνε ό,τι έκανε κι εκείνος, υπερασπίσου τις απόψεις με τις οποίες δεν συμφωνείς κι άνοιξε τα μάτια σου όσο περισσότερο μπορείς. Και διεκδίκησε με πάθος το δικαίωμα στην αμφιβολία, τον σκεπτικισμό, την ασέβεια, τη σάτιρα, την κωμωδία και την ανευλαβή χαρά. Μόνο έτσι θα κατανοήσεις πραγματικά όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τον εαυτό σου.»

Αυτόχειρες

Όσο βαθαίνει και κλιμακώνεται η κρίση, τόσο πληθαίνουν και οι αυτοκτονίες συμπατριωτών μας, φτωχών, άνεργων και απελπισμένων ανθρώπων, που δεν αντέχουν πια αυτή τη μαύρη καθημερινότητα.

Ενώ η κατάθλιψη παίζει άσχημα παιχνίδια με τους περισσότερους Έλληνες και Ελληνίδες, σε κάποιους το μυαλό και η ψυχή ξεστρατίζουν ακόμη περισσότερο, βυθίζονται σε πιο σκοτεινά μονοπάτια απελπισίας και καταλήγουν στο απονενοημένο διάβημα.

Κι όμως… Δεν είναι αυτή η λύση, αφού δεν λύνει κανένα από τα προβλήματά τους, βυθίζει στην οδύνη τους απροστάτευτους οικείους τους και τους αφήνει το βαρύ και άδικο στίγμα της ντροπής, μέσα σε μια κοινωνία γύρω τους, που παραμένει άδικη και σκληρή.

Κρατηθείτε όσο γίνεται, βρεθείτε πιο κοντά στο φίλο, στο συγγενή, στο συνάδελφο, στο γείτονα, στηρίξτε τον ψυχολογικά, δώστε και πάρτε κουράγιο και ελπίδα.

Αφήστε και κάποια πράγματα στα χέρια του Θεού.

Κάποτε θα ξαστερώσει και όλα θα γίνουν μια πικρή ανάμνηση, ένα μακρινό κακό όνειρο…

Ανέκδοτο

Ένας Έλληνας πεθαίνει και φτάνει στη ρεσεψιόν της Κόλασης και ο υπάλληλος του ανακοινώνει ότι επειδή είναι υπήκοος χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί να διαλέξει μία από τις κολάσεις των χωρών-μελών.

Σκέφτεται λίγο και αποφασίζει να πάει στη Γερμανική. Οργανωμένη χώρα σου λέει, τόσα χρόνια στην Ελλάδα τι κατάλαβα, μου βγάλανε το λάδι. Τουλάχιστον, ας πάρω μυρωδιά του τι σημαίνει Ευρώπη, έστω και στην κόλαση.

Φτάνει λοιπόν μπροστά στην πύλη της γερμανικής κολάσεως.

Μαύρο μάρμαρο, καλογυαλισμένο, σιδερένια πύλη και ψηλά γράφει με μεγάλα γράμματα: ΚΟΛΑΣΗ στα γερμανικά.

Χτυπάει…. Του ανοίγει ένας άψογα ντυμένος υπάλληλος και τον ρωτά τι θέλει.

-Να δω, του απαντά εκείνος, πώς είναι.

-Ούτε να το σκέφτεστε, του απαντά ο υπάλληλος! Όλη την ημέρα μας δέρνουνε με κάτι τεράστια μαστίγια και το βράδυ μας βάζουνε σε κάτι τεράστια βαρέλια γεμάτα σκατά!! Φρίκη! Φρίκη!

Όπου φύγει – φύγει ο Έλληνας…

Δοκιμάζει τις υπόλοιπες κολάσεις, τα ίδια.

Έτσι, απογοητευμένος, καταφεύγει στην έσχατη λύση, την ελληνική κόλαση! Φτάνει λοιπόν έξω από την πύλη.

Μία πύλη εγκαταλειμμένη, βρώμικη, όπου στο ψηλότερο σημείο της υπάρχει με μεγάλα φωσφορίζοντα γράμματα η λέξη ΚΟΛΑΣΗ. Το Κ και το Λ φυσικά δεν ανάβουν. Έτσι η επιγραφή γράφει «ΟΑΣΗ».

-Ελληνική ανοργανωσιά, μουρμουρίζει…

Όσο πλησιάζει, ακούει κάτι περίεργους θορύβους… Μοιάζουν με μουσική. Πλησιάζει περισσότερο. Η μουσική πλέον ακούγεται ολοκάθαρα. Μπουζούκια, μπαγλαμάδες κτλ.

Χτυπάει…

Του ανοίγει ένας τύπος, κρατώντας μία μπουκάλα στο χέρι, εντελώς φέσι και τον ρωτά τι θέλει.

-Ήρθα να δω πώς είναι, του λέει και βάζει το κεφάλι του μέσα…

Τραπέζια, κάπνα, κάτι γκόμενες χορεύουν πάνω στα τραπέζια τσιφτετέλια, νταούλια… Γενικώς, μπάχαλο.

Τρελαίνεται ο τύπος….

-Τι γίνεται εδώ;! ρωτά.

-Άσε φίλε, χάλια του λέει ο μεθυσμένος. Η κατάσταση είναι δραματική εδώ πέρα. Μας δέρνουν όλη μέρα, με κάτι τεράστια μαστίγια και το βράδυ μας βάζουν σε κάτι τεράστια βαρέλια με σκατά.

-Πλάκα μου κάνεις, ρωτά ο πεθαμένος. Εδώ πίνετε και γλεντάτε…

-Εεε, ξέρεις πώς είναι εδώ στην Ελλάδα… Τη μία δεν έχουμε σκατά, την άλλη χαλάνε τα μαστίγια…