ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 14/10/2012

Φιάσκο

Έγκαιρα (πριν το συλλαλητήριο) τοποθετήθηκε η στήλη, διαφωνώντας με το σκεπτικό του βασικού διοργανωτή – Δημοτικού Συμβουλίου, να βάλει στο πλαίσιο διαδήλωσης όλα τα θέματα που υποβαθμίζουν τον Αλμυρό (φυγή Δ.Ο.Υ., Τελωνείου, ΙΚΑ, λιτότητα, ανεργία κτλ.) και όχι -ως μοναδικό θέμα- την υποβάθμιση του Κέντρου Υγείας και της περίθαλψής μας, γενικότερα.

Έτσι όπως οργανώθηκε και έγινε το συλλαλητήριο έμοιαζε σαν ο Δήμος να σύρθηκε για να το κάνει και το υλοποίησε ανόρεχτα τελικά, για την τιμή των …όπλων.

Οι λιγοστοί δημότες που συμμετείχαν (αν εξαιρέσεις τα παιδιά των σχολείων, η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική) δείχνει ότι μόνο κάποιοι Σύλλογοι Γονέων και επαγγελματικών κλάδων κινητοποιήθηκαν και όχι όλοι.

Γιατί δεν έκλεισε όλη η αγορά, παρά κάποιοι φιλότιμοι και ευαισθητοποιημένοι καταστηματάρχες, πάντοτε οι ίδιοι και οι ίδιοι;

Γιατί δεν εμφανίστηκαν οι μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων, εκτός από την …αδιάκριτη παρουσία τους στις ανοιχτές καφετέριες;

Γιατί δεν προσέτρεξαν οργανωμένα τα χωριά του Δήμου που, στο κάτω – κάτω, έχουν και εντονότερο το πρόβλημα πλημμελούς περίθαλψης;

Φαντάζεται κανείς, ότι η τοπική εφημερίδα, που ανέδειξε πρώτη το θέμα της περικοπής εφημεριών -ως όφειλε-, έχει κάτι προσωπικό με τον συντοπίτη Διοικητή του Νοσοκομείου και σκιαμαχεί τάχα εναντίον του; Ούτε τον γνωρίζουμε προσωπικά, ούτε μας νοιάζει αν πολιτικά είναι «πράσινος», «μπλε» ή «κόκκινος».

Μας «καίει», αντίθετα, να μην αφαιρεί παρουσία γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού από την περιοχή μας, -για λόγους εξοικονόμησης πόρων- και να θέτει έτσι σε κίνδυνο την υγεία όλων μας.

Αυτή την απλή ανάγκη δεν την κατάλαβε η τοπική κοινωνία;

Δεν κατάλαβε ότι, όσο περνάει ο καιρός, όλο και λιγότερα έχει να περιμένει από τους περισσότερους των τοπικών μας αρχόντων, οι οποίοι μάλλον άρχισαν να δουλεύουν πρόωρα για τις επόμενες Δημοτικές εκλογές του 2014 και περί άλλων τυρβάζουν, εκτός από τα πραγματικά και πιεστικά προβλήματα της περιοχής μας.

Αλλιώς, πώς να εξηγήσει κανείς, ότι από το προχθεσινό συλλαλητήριο έλειπαν οι μισοί σχεδόν Δημοτικοί Σύμβουλοι, δηλαδή οι μισοί …διοργανωτές του; Και γιατί, από τους παρόντες πολίτες κάποιοι έσπευσαν να μου πουν «μόνο ο Τσόγκας τα είπε καλά».

Τελικά, λυπάμαι που η φιλότιμη προσπάθεια κάποιων μητέρων, που μετέχουν σε Συλλόγους Γονέων, πήγε σχεδόν …στράφι.

Αν οι κρατούντες νομίζουν πως έτσι αφυπνίζεται και αγωνίζεται η τοπική κοινωνία, μάλλον δεν ξέρουν το «άθλημα». Εκτός αν το βούλιαξαν επίτηδες προχθές το «καράβι», για δικούς τους λόγους και πολιτικά συμφέροντα.

Αν οι πολίτες περιμένουν άνωθεν βοήθεια, κι εκείνοι επιμένουν να αράζουν στα καφενεία ή στον ίσκιο του πλατάνου, άπραγοι, αν αυτόβουλα και αυθόρμητα δεν υπερβούν τους ηγέτες τους, τα αποτελέσματα θα είναι άμεσα και οικτρά για κάποιους από μας.

Διαφορετικά, οι κύριοι του Κράτους και του Δημοσίου, θα εξακολουθούν να δίνουν «σφαλιάρες» στον Αλμυρό κι εμείς θα «βροντοφωνάζουμε» διαλυμένοι: «Αχ, βρε μπαγάσηδες… Γκολ εσείς; Σέντρα εμείς. Πού θα πάει; Θα σας τα σπάσουμε τα νεύρα».

Το πνεύμα του Οδυσσέα

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στη βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα Ομηρικά Έπη και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

Δηλαδή, να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση, να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ανοικτές και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους «μνηστήρες».

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι να πάρει πίσω τον κόσμο του, τον κόσμο που του έκλεψαν.

Παρά τη μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και -μεταμορφωμένος σε ζητιάνο- από τη θεά Αθηνά, πηγαίνει στο παλάτι, ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

Γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η επίτευξη του στόχου και όχι η στείρα αντιπαράθεση.

Γι’ αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της θεάς Αθηνάς, της θεάς που αντιπροσωπεύει τη νόηση του Διός, τη σοφία, τη στρατηγική της σκέψης και του πολέμου.

Της θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, τότε εκφράζει την οργή του.

Και δεν δείχνει οίκτο, γιατί ο κόσμος του είναι το βιός του, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα. Είναι η πατρίδα του, που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του, που τίμησε τον Ξένιο Δία.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο Αντίνοος.

Η λέξη μιλά από μόνη της.

Είναι η αντι-νόηση, είναι αυτό που μας κάνουν τώρα, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα, ώστε να μην σκεφτόμαστε καθαρά και να μας ελέγχουν. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο Ευρύ-μαχος.

Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, με κάθε μέσον, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο Αμφίνομος! Αυτός που διαστρεβλώνει το νόμο και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος, γιατί είναι έτσι κι αλλιώς.

Ο Αγέλαος! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του Αντί-νοου. Που τον μετατρέπει σε κατευθυνόμενη αγέλη.

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη…

Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε ή -καλύτερα- να συνετιστούμε.

Οι πρόγονοί μας μιλούν. Οι πρόγονοί μας λένε τι να κάνουμε, μας λένε πώς να πολεμήσουμε, μας λένε πως να αποτινάξουμε τον ζυγό.

Αρκεί να τους ακούσουμε…

Και ο Αντίνοος γίνεται ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα.

Είναι αυτός που πρέπει να πεθάνει πρώτος. (Γι’ αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των «καθεστωτικών» ΜΜΕ.)

Και τον σκοτώνει ρίχνοντάς του το βέλος στο λαιμό, το όργανο της ομιλίας, δηλαδή της επικοινωνίας, που την χρησιμοποιεί ενάντια στη νόηση των ανθρώπων.

Η αθάνατη Αρχαία Ελλάς τα ήξερε όλα, τα είπε όλα, αλλά ακολούθησε το Δελφικό ρητό: «Απόλλων, ο άναξ, ου το μαντείον εστί εν Δελφοίς, ουδέν λέγει, ουδέν κρύπτει, αλλά σημαίνει».

Ο Έλληνας

Ολίγον εθνικιστικό, αλλά πείτε μου εσείς αν είναι λάθος:

«Φίλε Ευρωπαίε,

Δε μισείς τον Έλληνα ούτε για τους αρχαίους Έλληνες ούτε για τον ήλιο και την θάλασσα.

Τον μισείς, γιατί βγαίνει για ένα κρασάκι στις 3 το μεσημέρι και καταλήγει να πίνει ουίσκι στις 11 το βράδυ.

Τον μισείς, γιατί δεν ψάχνει κέρματα στην τσέπη του, για να συμπληρώσει στον ρεφενέ, αλλά όποιος έχει φράγκα βάζει και για τους υπόλοιπους.

Τον μισείς, γιατί, όταν βγαίνει να γιορτάσει τα γενέθλια κάποιου, βλέπει να τρώει όλο το μαγαζί από την τούρτα.

Ευρωπαίε, όλα αυτά μπορεί να σου ακούγονται κινέζικα, γιατί Έλληνας δεν θα νιώσεις ποτέ…»

Παρασιτισμός

«Απέναντι από την Άγκελα Μέρκελ, αυτές τις μέρες, έδωσε την παράστασή της όλη η Ελλάδα της χρεοκοπίας.

Ο επιχορηγούμενος κρατικός συνδικαλισμός που απομυζεί τις ΔΕΚΟ, τα τρωκτικά των δημοσίων ταμείων, η επικολυρική δημοσιογραφία της δραχμής, οι κομματικές αργομισθίες, η μαυραγορίτικη επιχειρηματικότητα, οι νεκροζώντανοι συνταξιούχοι, οι φοροφυγάδες, τα φακελάκια, οι φτωχοί εκατομμυριούχοι της Ελβετίας, αλλά πένητες για την εφορία, η κομματική διανόηση του εξαργυρώσιμου λαϊκισμού. Ο ελληνικός παρασιτισμός ενωμένος ενάντια στις «δυνάμεις κατοχής». (Athens Voice, από το Editorial του Φώτη Γεωργελέ).

Ανέκδοτο

Ένας νέος ρώτησε ψιθυριστά μια κοπέλα, στην βιβλιοθήκη: «Σε πειράζει να κάθομαι δίπλα σου»;

Το κορίτσι απάντησε με δυνατή φωνή: «Δεν θέλω να περάσω τη νύχτα μ’ εσένα».

Όλοι όσοι ήταν στη βιβλιοθήκη, άρχισαν να κοιτάζουν τον τύπο, που ήταν σε δύσκολη θέση.

Μετά από λίγα λεπτά, η κοπέλα πήγε αθόρυβα στο τραπέζι του νέου και ψιθυριστά του είπε:

«Εγώ σπουδάζω ψυχολογία και ξέρω ένας άντρας τι σκέφτεται. Υποθέτω ότι αισθάνθηκες άσχημα, έτσι δεν είναι;»

Ο τύπος απάντησε με δυνατή φωνή: «200 δολάρια μόνο για ένα βράδυ, μα είναι πάρα πολλά!»

Και ενώ όλοι οι άνθρωποι στη βιβλιοθήκη κοίταζαν την κοπέλα, που ήταν σε κατάσταση σοκ, ο τύπος ψιθύρισε στ’ αυτιά της:

«Έχω σπουδάσει Νομική και ξέρω πώς να κάνω κάποιον να αισθάνεται ένοχος».