Τέρμα ορφανό

γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Οι πολιτικοί παίζουν σε τέρμα ορφανό, χωρίς τερματοφύλακα, αλλά και σε αγώνα χωρίς διαιτητή και γι’ αυτό ευθύνομαι κι εγώ.

Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι…

Με τον γενικό όρο πολιτική εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν -κατά τον καλύτερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος- τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων.

Η άσκηση της πολιτικής αποτελεί τέχνη και επιστήμη και αφορά σε ιδέες και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, πολιτισμός, κτλ.), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο κτλ. Όταν η πολιτική μετατρέπεται στην τέχνη για να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το “χρήμα” και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς.

Πολιτική λοιπόν, χρησιμοποιούμε κάθε μέρα παντού. Όταν ο αρχηγός του σπιτιού βάζει κανόνες και ωράρια, κάνει πολιτική. Όταν ο εργοδότης διανέμει ευθύνες, αλλά και αναλαμβάνει, και αυτός πολιτική εφαρμόζει. Όταν παίρνουμε αποφάσεις, όταν εμπνέουμε, οργανωνόμαστε, όλοι, είμαστε πολιτικοί.

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η Ελλάδα, αν ο κάθε πολίτης, ανάλογα με τα πιστεύω του, σθεναρά  και καθημερινά ασκούσε πολιτική. Είτε συμμετέχοντας σε ομάδες που διεκδικούν ή προσφέρουν. Είτε ατομικά, αφού ο ίδιος γίνει ωφέλιμος στην κοινωνία που ζει, διεκδικεί κάθε μέρα υπηρεσίες και προτρέπει σε γνωστούς και φίλους να σεβαστούν και να διεκδικήσουν στην κοινωνία.

Στα πολλά προβλήματα που έχει ο Αλμυρός μας, αν εμείς οι πολίτες πιστέψουμε ότι μπορούμε να ασκήσουμε πολιτική, οι πολιτικοί που ασκούν τέχνη (την τέχνη του κοροϊδεύειν και εξαπατείν –ποιητική αδεία-) και όχι επιστήμη, θα έχουν τερματοφύλακα στο παιχνίδι της κατάχρησης εξουσίας. Έτσι σιγά – σιγά θα φτιάξουμε εμείς ομάδα, μια ομάδα που θα εκφράζει τους πολίτες, κρατώντας τους καλύτερους και συνεχίζοντας να τους παρακολουθούμε.

Γι’ αυτό ευθύνομαι, γι’ αυτό ευθυνόμαστε πολλοί, γιατί αφήσαμε την πολιτική στους πολιτικούς.

Ξέρω, πως οι περισσότεροι εξαντλούμαστε καθημερινά, στην επιβίωση, στην προσφορά στα παιδιά μας. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε, τουλάχιστον τώρα, που το μαχαίρι είναι στο κόκαλο και πονάει, ότι αν δεν συρθούμε, έστω έτσι, εξαντλημένοι, να πάμε σε μια συγκέντρωση π.χ. διαμαρτυρίας για το Κέντρο Υγείας ή να διεκδικήσουμε το δίκιο μας σε μια υπόθεση και εύκολα πούμε, «δεν βαριέσαι πού θα βρω το δίκιο μου, πού να τρέχω τώρα, δεν θα αλλάξει τίποτε»… μαντέψτε… όντως, δεν θ΄ αλλάξει τίποτε.

Πρέπει να προξενήσουμε πονοκέφαλο στους εκπροσώπους της πολιτείας διεκδικώντας, είτε είναι αστυνομία, γιατροί, υπάλληλοι δήμου κτλ. κτλ. Αναγκάζοντας τους ανωτέρους τους, να καταλάβουν, ότι αν δεν τους δώσουν τα όπλα να δουλέψουν, αν δεν αλλάξουν κάποιοι κανονισμοί, θα μας βρίσκουν παντού και πάντα.

Αν μείνουμε στον καναπέ ή με το ποντίκι του υπολογιστή στο χέρι, δεν θα αλλάξει τίποτε. Μόνο αν ακολουθήσουμε όλοι πολιτική διεκδίκησης στη ζωή μας, μόνο αν δώσουμε το λίγο που μένει της ενέργειάς μας εκεί, θα πάρουν αξία τα υπόλοιπα για τα οποία παλεύουμε καθημερινά, μόνο έτσι θα βρουν τον στόχο τους.

Οι μαριονέτες ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια και κάθονται στο ράφι. Οι ελεύθεροι πολίτες, σκέπτονται και συμμετέχουν, διεκδικούν και προσφέρουν.

Για τον Έλληνα… Γιατί χωρίς τον Έλληνα, Ελλάδα δεν υπάρχει.