Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 23/9/2012

Ανάσα

Μια από τις εγκυρότερες εφημερίδες της Ευρώπης, η Γαλλική Le Μonde, διατείνεται σε σχετικό άρθρο της, ότι από τη Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, τον προσεχή μήνα Οκτώβριο και μετά, θα δοθούν ανάσες  και θα λασκάρει η σκληρή πολιτική λιτότητας, σ’ όλες τις προβληματικές οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου και ανάμεσά τους και στην Ελλάδα.

Οι δημόσιες τοποθετήσεις πολλών Ευρωπαϊκών παραγόντων, τον τελευταίο καιρό, συγκλίνουν προς την ίδια άμεση προοπτική, κάτι που δίνει πολλές ελπίδες και στο χειμαζόμενο Ελληνικό λαό.

Στην Εσπερία, ολοένα και περισσότεροι καταλαβαίνουν, ότι η λιτότητα, οι διαρκείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η ανεργία χωρίς ανάπτυξη κ.ο.κ. προκαλούν χειρότερα αδιέξοδα και μεγαλύτερα ελλείμματα στα κρατικά ταμεία, απ’ όσο το ίδιο το χρέος. Μέχρι τώρα, τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες υπέμειναν σχεδόν αγόγγυστα απάνθρωπες και εξοντωτικές θυσίες, χωρίς να δουν κάποιο φως στο τούνελ, μια αχτίδα ίσως, ότι τους περιμένει στο μέλλον μια καλύτερη ζωή.

Με την απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν, ότι θα κάνουμε όσα πρέπει για να συμμαζέψουμε και να …συνετίσουμε τη σπάταλη και ανοργάνωτη χώρα μας, είναι ανάγκη επιβίωσης να μας δοθούν κάποιες ανάσες και πιο ήπιοι ρυθμοί στην αποπληρωμή των υποχρεώσεών μας, μήπως και καταφέρουμε να «παντρέψουμε» αυτήν την τιτάνια προσπάθεια, με κάποιους ρυθμούς ανάπτυξης και παράπλευρες πηγές εσόδων, που δεν θα έχουν -επιτέλους- στην πρώτη γραμμή την αφαίμαξη μισθών και συντάξεων ή την υποβάθμιση – διάλυση νευραλγικών τομέων της κοινωνίας, όπως π.χ. τώρα συμβαίνει με την υγεία και την περίθαλψη.

Πέρα από κάποιες κρατικοδίαιτες συντεχνίες, ο λαός μας πήρε το σκληρό μάθημά του και, με όπλα του την εργατικότητα και το φιλότιμο, τη φιλοπατρία όλων μας, νομίζω ότι μπορεί πια να πάρει ξανά τον ανηφορικό (και ακανθώδη, ναι) δρόμο της προόδου.

Αρκεί οι Εταίροι να τον  εμπιστευτούν και να του δώσουν μια ανάσα…

Τα θετικά

Πριν από 5-6 χρόνια φιλοξενήθηκα σε κάποιο δείπνο, εξ αιτίας της ονομαστικής γιορτής του φίλου μου – οικοδεσπότη.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, πολύ γρήγορα οι άντρες της παρέας σχημάτισαν το δικό τους «πηγαδάκι», όπως χωριστά και οι κυρίες.

Για αρκετή ώρα λοιπόν, τη συζήτηση μονοπώλησαν τα αγροτικά (ποια τιμή θα πιάσει το βαμβάκι, πώς εξελίσσεται η καλλιέργεια κτλ.), αλλά και τα «σκ’λιά και τα π’λιά» για τους κυνηγούς. Κατόπιν όμως -και για ώρες ολόκληρες- έκαστος των συνδαιτυμόνων έκανε επίδειξη οικονομικής ευμάρειας και νοικοκυροσύνης, με αιχμή το επίμαχο θέμα (ύψιστης …εθνικής σημασίας) του μπάρμπεκιου που έχει χτίσει στην αυλή του.

-Το δικό μου μπάρμπεκιου είναι κεραμοσκεπές, με αετώματα και μπορεί να ψήσει μέχρι 5 αρνιά, είπε ο ένας. Οι σχάρες του είναι με 15άρι σίδερο, τις παρήγγειλα στο τάδε μάστορα κτλ. κτλ.

-Χε, χε, χε… Σ’ έφαγα… Στο δικό μου μπορούν να ψηθούν 7 αρνιά!!, απαντούσε ο άλλος και ο «καυγάς» πήγαινε κορδόνι.

Κάποια στιγμή, βαλαντωμένος από μονοτονία, μου ήρθε να ουρλιάξω: «Και πότε, βρε λεβέντες, θα χρειαστεί να ψήσετε 5 ή 7 αρνιά; Ακόμη και στις χαρές των παιδιών σας, δεν θα χρησιμοποιήσετε την περιποιημένη σας αυλή, με το «γκαζόον» και το μπάρμπεκιου, αλλά θα παραθέσετε γαμήλια δεξίωση, σε ένα από τα κοσμικά κέντρα της περιοχής μας, για να μπείτε στο μάτι της γλωσσούς της γειτόνισσας και της φραγκόκοτας, της κουνιάδας σας.»

Σε τέτοια …δάπεδα, επομένως, είχε φτάσει ο καταναλωτικός εκτροχιασμός και ο νεοπλουτισμός μας, πριν από μερικά χρόνια.

Σήμερα, αν πάω στην ίδια γιορτή (αν υπάρχουν πια τα όβολα για να γίνει γιορτή και τραπέζι), είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θα κομπάζει πλέον για το μπάρμπεκιου που έχτισε στην αυλή του. Ίσως και να το βλέπει κάθε μέρα, μετανοιωμένος πικρά που ξόδεψε τόσα για να το χτίσει, ενώ μπορούσε να κάνει κάτι πιο συμμαζεμένο, πιο οικονομικό, μόνο για τις απλές γαστριμαργικές ανάγκες της οικογένειας.

Ακόμη και τη γκρίνια του, για τις περικοπές και τη λιτότητα, θα τις εκφράζει στο εξής πια συγκρατημένα, γιατί αυτό το ρημαδιασμένο, το υπερβολικό μπάρμπεκιου, στη γωνία της αυλής, θα στέκει σαν αδιάψευστος μάρτυρας της επιπολαιότητας, με την οποία σκορπούσε και έκανε άχρηστες «επενδύσεις».

Τουλάχιστον τα διακοπο-δάνεια φαγώθηκαν σε κάποια σαλέ π.χ. της Αυστρίας και δεν αποτελούν πειστήρια του ομαδικού μας εγκλήματος.

Κι άντε τώρα, ας πούμε, να φας το γκαζόον», προκειμένου να φυτέψεις μαρουλάκια και κρεμμυδάκια… Αμ, το μπάρμπεκιου (για να ψήνεις πλέον …γίγαντες), πώς να το φας;

Ησυχία

Καμία αντίδραση από τους τοπικούς φορείς και την τοπική κοινωνία, για τις κάθετες περικοπές στις εφημερίες γιατρών του Κέντρου Υγείας Αλμυρού, απόφαση της Διοίκησης του Νοσοκομείου Βόλου, που υποβαθμίζει ραγδαία την περίθαλψη στην περιοχή μας.

Αν εξαιρέσει κανείς την πρωτοβουλία για κινητοποιήσεις και διαμαρτυρία, που μαθαίνω ότι συζητούν οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων στα σχολεία μας, ουδείς άλλος από τους αιρετούς μας έδειξε ενδιαφέρον αντίδρασης.

Όπως όλα δείχνουν, άρχοντες και πολίτες, μάλλον θα κινητοποιούνται ένας – ένας, όταν από αυτό το χάλι θα κινδυνεύσουν (προχθές ένα παιδάκι, παρά λίγο…) οι ίδιοι ή κάποιοι δικοί τους άνθρωποι.

Τι άλλο να πω και να γράψω;

Το κεφάλι

«Παίζω το κεφάλι μου στα ίσα», φέρεται ότι δήλωσε σε Βολιώτικη εφημερίδα ο Διοικητής του Νοσοκομείου Βόλου, αναφερόμενος στον «πόλεμό» του με τους γιατρούς για τις εφημερίες ετοιμότητας.

Λάθος, κύριε Διοικητά… Με τα δικά μας κεφάλια -των πολιτών- παίζεις.

Κι εσύ μεν παίζεις μόνο την έμμισθη θεσούλα σου. Αλλά εμείς, με την υποβάθμιση της περίθαλψης που επέβαλες, παίζουμε με τις ζωές μας.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι είναι απολύτως άνιση η σύγκριση; Δηλαδή, η θεσούλα σου για τις ζωές μας;

Ντρέπονται

Το πιο σκληρό πρόσωπο της λιτότητας διαρκείας που μαστίζει την Ελληνική κοινωνία, φρονώ ότι αντικρίζουν καθημερινά οι συνταξιούχοι, οι απόμαχοι της ζωής, ειδικότερα εκείνοι που -έτσι κι αλλιώς- πάντοτε έπαιρναν συντάξεις πείνας, όπως φυσικά και οι ανασφάλιστοι.

Η Τρίτη ηλικία των πιο φτωχών τάξεων, δίνει καθημερινή μάχη για την επιβίωσή της, να εξασφαλίσει ένα ξεροκόμματο, τα έξοδα για φάρμακα και γιατρούς.

Ένα μεγάλο «αγκάθι» στις ψυχές των γερόντων είναι και η διαπίστωση, ότι την ίδια περίπου σκληρή, καθημερινή μάχη, δίνουν και τα παιδιά και τα εγγόνια τους, χωρίς οι ίδιοι να μπορούν πια να βοηθήσουν, να τσοντάρουν κάποια χαρτζιλίκια -έστω- στο γενικότερο οικογενειακό κορβανά.

Οι γέροι γονείς μας ντρέπονται όσο κανείς άλλος ίσως, γι αυτήν την ξαφνική φτώχεια και ανέχεια, στην οποία έχουν περιέλθει και αισθάνονται ανήμποροι και …άχρηστοι, απέναντι στον περίγυρο και τους οικείους τους, αν συνυπολογίσει κανείς, ότι είναι άνθρωποι μιας άλλης γενιάς, που πολέμησε, πείνασε, δούλεψε σαν το μελίσσι, με μπέσα και φιλότιμο, νοικοκυροσύνη, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Μην περιμένετε λοιπόν, εσείς οι νεώτεροι, να σας χτυπήσει κάποιος γέροντας ή γερόντισσα, ο πατέρας ή η μητέρα σας, την πόρτα για βοήθεια. Δεν θα το κάνουν ποτέ, γιατί ντρέπονται για τις σημερινές τους δυσκολίες.

Πρέπει από μόνοι σας να …ανιχνεύετε διαρκώς τις ανάγκες τους και -με περισσή διακριτικότητα- να σπεύδετε να τις καλύψετε, όσο μπορείτε. Ένα πιάτο ζεστό φαγητό, ένα ζευγάρι παντούφλες ή παπούτσια, ένα ζεστό πουλόβερ, μια εξάδα εσώρουχα, κάτι σαν δώρο τάχατες και με κάποια αφορμή, είναι μια ιδέα ίσως, η οποία δεν θα μαυρίσει περισσότερο την πληγωμένη ψυχή τους.

Αλλά δεν θα σας το ζητήσουν ποτέ… Πρέπει, με όλη σας την αγάπη και τη στοργή, να το μαντέψετε και να πάρετε εσείς πρωτοβουλία.

Αποψίλωση

Το άμεσο κλείσιμο περίπου 45 στρατοπέδων και μονάδων του στρατού (που θα αποφέρουν εξοικονόμηση 5,5 εκατ. ευρώ το έτος) και αρκετών δεκάδων άλλων στρατιωτικών σχηματισμών προβλέπει η νέα Δομή Δυνάμεων του στρατεύματος.

Ο σχεδιασμός αυτός, μαζί με άλλα μέτρα όπως η περικοπή του αριθμού των ανωτάτων αξιωματικών κατά 20%, η μείωση των εισαγόμενων στις Στρατιωτικές Σχολές κ.ά., εντάσσεται και στο πλάνο εξοικονόμησης πόρων από τις λειτουργικές δαπάνες, προκειμένου να αποφευχθούν πιο μεγάλες περικοπές στους «χακί» μισθούς.