Στα πεταχτά – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 23/9/2012

-Παππού, γιατί αυτός ο κύριος ψάχνει μέσα στον κάδο των σκουπιδιών; με ρώτησε τις προάλλες, που ήμασταν στην Αθήνα, ο μικρός Γιωργάκης. Κι εγώ, αποσβολωμένος, δεν βρήκα κάτι για να απαντήσω στο απορημένο παιδάκι. Αν ήταν να απαντούσα στον εαυτό μου, θα εύρισκα να πω πολλά. Όλα της ντροπής…

Άνεργη μητέρα, με ανήλικο παιδί σε μονογονεϊκή οικογένεια και δηλωμένο ετήσιο εισόδημα μόνο 2.880 ευρώ, πήγε στην εφορία για να εισπράξει τα 300 ευρώ της ετήσιας σχολικής ενίσχυσης. Της το αρνήθηκαν, γιατί έτυχε να έχει δικό της σπίτι και -ως εκ τούτου- το τεκμαρτό της ξεπερνάει τις 7.000 ευρώ. Το παράπονό της; «Αλλοδαποί, με μεγαλύτερα εισοδήματα, επειδή μένουν σε νοικιασμένα σπίτια, το εισπράττουν. Εγώ, που είμαι Ελληνίδα, μόνη και άνεργη μ’ ένα παιδί, όχι…»

Δεν είναι μόνο η -ορατή δια γυμνού οφθαλμού- υποβάθμιση του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αφού οι περισσότερες ομάδες φέτος είναι θλιβερές «σκιές» των περσινών, αλλά είναι και οι παρανομίες που επίσης συνεχίζονται. Ήδη «έσκασαν» κάποια περίεργα αποτελέσματα, ενώ όλα αυτά τα φαιδρά περί αναδιάρθρωσης των κατηγοριών, πέραν του ότι πάσχουν από κάθε έννοια νομιμότητας, προκαλούν πικρά γέλια και -φυσικά και κυρίως- διώχνουν κι όσους φιλάθλους απέμειναν να πηγαίνουν στα γήπεδα.

Σύνταξη στα 67; Μα, γιατί δεν βάζουν κατευθείαν το όριο στο …69, που είναι και πιο σέξι;

Οι άνθρωποι που γελούν πολύ ίσως να είναι εκείνοι που πονάνε περισσότερο.

Δεν αρκεί να έχεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και …σημάδι.

Η αλήθεια είναι πως έχω κέφια, αλλά δεν θυμάμαι που τα έχω βάλει.