Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσντσίνης (φύλλο 2/9/2012)

Επιτυχίες

Με την πρόωρη ωριμότητα, που επιβάλει η δυσκολία των καιρών, φαίνεται πως επέλεξαν φέτος τα παιδιά μας ποιόν δρόμο θα ακολουθήσουν για τις σπουδές τους.

Αυτό δείχνει τουλάχιστον η ανάλυση των πολλών επιτυχιών, που είχαμε στην περιοχή μας, για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ όλης της χώρας.

Όλοι σχεδόν οι απόφοιτοι των Λυκείων μας προσάρμοσαν τη διεκδίκησή τους σε Σχολές που θα τους εξασφαλίσουν στο μέλλον δουλειά, συνδυάζοντας και την εντοπιότητα στις προτεραιότητές τους (Θεσσαλικό Πανεπιστήμιο, ΤΕΙ Λάρισας κτλ.), ώστε να μην επιβαρύνουν τους γονείς τους με τα πρόσθετα έξοδα σπουδών σε μακρινές πόλεις και προορισμούς.

Αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά, για τις επιδόσεις τους και τις επιλογές τους, στους γονείς που πολλαπλώς τα στήριξαν, στους δασκάλους, τους καθηγητές και τους φροντιστές τους, που τους έδωσαν τα γνωστικά εφόδια να διακριθούν.

Όσο για τα παιδιά που έχασαν τη φετινή μάχη, θα επαναλάβουμε αυτό που λέμε πάντοτε και δεν είναι λόγος κενός: Να συνεχίσουν άφοβα και με αισιοδοξία τον πόλεμο της διάκρισης και των σπουδών, δίνοντας στον εαυτό τους μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως πιο οργανωμένα και μεθοδικά.

Τα νιάτα τους είναι μια αδιαφιλονίκητη υπεροπλία και η ενήλικη ζωή τους (που τώρα αρχίζει) δεν έχει πάντοτε σχέση με τις πόρτες των Πανεπιστημίων. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που θα την καθορίσουν στο μέλλον και θα της δώσουν νόημα και ουσία.

Το παζάρι

Θύμα της κρίσης -όπως λέει και το σημερινό ρεπορτάζ του απολογισμού- έπεσε φέτος και το παζάρι του Αλμυρού, με λιγότερο κόσμο, λιγότερους τζίρους και πιο λίγους …Αλμυριώτες.

Οι μόνοι ευχαριστημένοι δείχνουν οι σουβλατζήδες και οι χαλβατζήδες.

Παρά ταύτα, η ζημιά στην τοπική οικονομία έγινε, είναι θεαματική και ας μη λέμε συνέχεια τα ίδια πράγματα και γινόμαστε μονότονοι.

Ολοένα και περισσότεροι από όσους ζουν σ’ αυτόν τον τόπο -χρόνο με το χρόνο- συνειδητοποιούν, ότι αυτό που κάποτε ήταν εθιμικό καμάρι και σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης, χάνει πια την παλιά του αίγλη, δεν προσφέρει τίποτε σχεδόν στον τόπο (μόνο στο Δήμο προσφέρει) και η ζημιά που αφήνει πίσω του είναι πολλαπλασίως περισσότερη.

Το κλουβί

Το «κλουβί με τις τρέλες» θύμιζε η σύσκεψη των Δημάρχων της Θεσσαλίας, εν όψει των κινητοποιήσεών τους, σε πανελλήνιο επίπεδο.

Φτώχεια κι απελπισία, γκρίνιες και απόγνωση, προβληματισμοί ακόμη και για την άμεση παραίτηση κάποιων, που βλέπουν ότι έχουν ψαλιδιστεί άγρια οι πιστώσεις προς τους ΟΤΑ και δεν μπορούν πια να παράγουν έργο, ενώ τους πνίγουν τα χρέη, οι αγωγές και οι κατασχέσεις.

«Ούτε το προσωπικό δεν έχουμε να πληρώσουμε», λένε, θυμίζοντας ότι οι Δήμοι -σε πολλά σημεία της Ελληνικής περιφέρειας- είναι οι πιο πολυάνθρωπες και οι πιο δαπανηρές επιχειρήσεις της περιοχής τους.

Το χειρότερο ίσως όλων είναι, ότι εξ αιτίας των οφειλών των ΟΤΑ προς ιδιώτες, αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους πολλοί προμηθευτές τους.

Τεράστιο πρόβλημα οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό που, ακόμη κι αν άμεσα «στρώσει», θ’ αφήσει βαθιές πληγές, όχι μόνο για την μελλοντική πορεία των Δήμων, αλλά και των τοπικών κοινωνιών.

Τάχιστα

Από τον Μάιο που είχε υπογραφή η απόφαση, προχθές εγκρίθηκαν τελικά οι όροι της διεθνούς δημοπρασίας για τη Λιμνοδεξαμενή του Ξηριά, που θα διεξαχθεί στις 31 Οκτωβρίου.

Το γεγονός χαιρετίζεται ως ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση του έργου, αλλά καλό θα ήταν τα παραπέρα βήματα να μην γίνουν με τον ίδιο ρυθμό, δηλαδή της …χελώνας.

Η περιοχή μας έχει ισόβια ανάγκη το σημαντικό αυτό έργο, αλλά και η άμεση εκτέλεσή του θα δώσει δουλειά σε πολλά εργατικά χέρια της περιοχής και σε άλλες τόσες τοπικές επιχειρήσεις.

Γι’ αυτό, παρακαλώ σας, κύριοι του Δημοσίου και λοιποί εμπλεκόμενοι, μη μας βγάλετε τελικά την ψυχή στις διαδικασίες.

Το έργο πρέπει να αρχίσει άμεσα, γιατί θα δώσει ζωή και κίνηση σε μια βαλτωμένη περιοχή σαν τη δική μας.

Τι συμβαίνει;

Μοιρολατρία, ηττοπάθεια ή απάθεια;

«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει», εδώ και πολύ καιρό, ανάμεσα στους αγρότες μας, που φαίνεται πως ακόμη κουτσο-βολεύονται με τις επιδοτήσεις, ενώ είναι σαφές ότι έχει εκτιναχθεί στα ύψη το κόστος παραγωγής πολλών αγροτικών προϊόντων και οι περισσότεροι περνάνε δύσκολα.

Με δεδομένο, ότι τα πράγματα είναι ρευστά με τη νέα ΚΑΠ και ουδείς είναι ακόμη βέβαιος για το πού θα καθίσει η …μπίλια των νέων επιδοτήσεων, θα περίμενε κανείς περισσότερη κινητικότητα και ανησυχία.

Αν πεις, ότι παρατηρείται κάποια αξιόλογη μεταστροφή στο είδος των καλλιεργειών (γιατί έτσι το επιτάσσουν οι καιροί και οι ανάγκες της χώρας), μια στροφή προς νέες, δυναμικές επιλογές, μάλλον θα κάνεις λάθος, αφού ατομικά ελάχιστοι έχουν υλοποιήσει -μέχρι στιγμής- τέτοιες απόπειρες.

Πού είναι -εν πολλοίς- ο αγροτικός συνδικαλισμός, οι Ενώσεις και οι τοπικοί ή κλαδικοί Συνεταιρισμοί; Ποιός ενημερώνει πια ή ποιός θα αφυπνίσει από …χθες τους αγρότες;

Άπαντα σχεδόν σε χειμέρια νάρκη, εκτός κι αν είναι απλά η γαλήνη πριν απ’ τη …θύελλα.

Βιαιότητες

Επειδή φτάνουν στ’ αυτιά μου κάποια περιστατικά βιαιοτήτων κατά μεταναστών ΚΑΙ στην περιοχή μας, αναδημοσιεύω και προσυπογράφω κύριο άρθρο της «Καθημερινής», που βάζει το ζήτημα στη σωστή του -νομίζω- βάση και αναφέρει τα εξής:

«Η ανάγκη πάταξης της λαθρομετανάστευσης σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχονται καθημερινά μετανάστες στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων της χώρας.

Αρμόδιο για τη λύση του προβλήματος είναι το κράτος και μόνον και κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα –με οποιοδήποτε πρόσχημα– να παίρνει το νόμο στα χέρια του.

Τα άρρωστα μυαλά που μπορεί να φαντάζονται ότι θα «καθαρίσουν» τη χώρα από τους ξένους μετανάστες πρέπει να αντιμετωπίζονται με αυστηρότητα.

Η Ελλάδα δεν αντέχει τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, αλλά δεν πρέπει -σε καμία περίπτωση- να νομιμοποιήσει την τυφλή βία και τον απροκάλυπτο ρατσισμό.»

Ο ρατσισμός

Και μια απόπειρα εξήγησης του ρατσισμού, από κάποιον απλό πολίτη στο διαδίκτυο:

«Έχουμε σήμερα ένα κράτος που εφορμά καθημερινά στα εισοδήματα, ακόμη και τις περιουσίες των πολιτών, κάνει κάθε μέρα και πιο σαφές ότι δεν θα φτιάξει ποτέ κοινωφελή έργα, δεν θα δώσει συντάξεις, δεν θα δώσει μισθούς επιβίωσης, δεν θα δώσει εκπαίδευση, περίθαλψη και, σε λίγο, δεν θα παρέχει ούτε τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά. Με «νόμους» που αυθαίρετα ψηφίζει καθημερινά, χωρίς να σκέφτεται ούτε να σέβεται κανέναν πολίτη.

Αυτό δεν είναι κράτος ούτε νόμος, γι’ αυτό ίσως και οι πολίτες θα παίρνουν ολοένα και περισσότερο το νόμο στα χέρια τους.

Έως ότου κάποια στιγμή επιτέλους θα έχουμε νόμο και τάξη πάλι, αντί από τη σημερινή απόλυτη αναρχία, την ατελείωτη ληστεία μας, από τους απατεώνες της εξουσίας.»

Περικοπές

Πώς και δεν είδαμε ακόμη καμιά μικρή αγγελία του τύπου «Συνταξιούχος αναζητά συνταξιούχο (ανεξαρτήτως φύλου) για συγκατοίκηση»; Μόνο σε κοινόβια θα μπορούν να επιβιώσουν στο εξής οι συνταξιούχοι, που (πρώτα δεν θέλουν) δεν μπορούν να γίνονται βάρος στα παιδιά τους.

Η πλήρης κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος για το καλοκαίρι για όλους ανεξαιρέτως τους συνταξιούχους του Δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, συζητήθηκε ως ένα από τα κύρια εναλλακτικά σενάρια για το πακέτο των μέτρων ύψους 11,7 δισ. ευρώ, στη συνάντηση του υπουργού Οικονομικών, με τους εκπροσώπους των δυο άλλων κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Παράλληλα, στο «πακέτο» περιλαμβάνεται και η κατάργηση των εποχικών επιδομάτων ανεργίας, τα οποία λαμβάνουν 150.000 – 160.000 άτομα, που εργάζονται εποχικά, όπως ξενοδοχοϋπάλληλοι, οικοδόμοι, καλλιτέχνες, καπνεργάτες, κ.ά.

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης υποστηρίζει ότι εάν καταργηθούν πλήρως τα δώρα και το επίδομα για το καλοκαίρι των συνταξιούχων, τότε οι περικοπές στις συντάξεις μπορεί να επιβληθούν από τα 1.000 ευρώ και άνω. Ενώ, στην περίπτωση που οι μειώσεις στα δώρα είναι κλιμακωτές, τότε οι συντάξεις θα περικοπούν από τα 600 ή τα 700 ευρώ, ακόμη περισσότερο απ’ όσο αποκόπηκαν στο πρόσφατο παρελθόν.

Η κρατική ληστεία που γίνεται σε βάρος των συνταξιούχων είναι ό,τι πιο απαίσιο θα μπορούσε να σκαρφιστεί κανείς, όσες κι αν είναι οι ανάγκες της χώρας. Στρέφεται σε βάρος υπερηλίκων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ανήμποροι και δεν μπορούν ούτε καν να δουλέψουν, να κάνουν κάτι άλλο, για να αυξήσουν το εισόδημά τους.

Αλλά δεν είναι μόνο η περικοπή της σύνταξης, που έχουν χρυσο-προ-πληρώσει, δουλεύοντας δεκαετίες ολόκληρες πριν και πληρώνοντας ανελλιπώς τις ασφαλιστικές εισφορές τους, στα αδηφάγα ασφαλιστικά Ταμεία. Όλο το κοινωνικό περιβάλλον γύρω τους (υγεία, περίθαλψη, φάρμακα κτλ.), που θα μπορούσε να τους προστατεύσει. διαλύεται πλέον …καλπάζοντας.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, για να σώσουμε τη χώρα (αν τη σώσουμε) και τους εαυτούς μας (αν τους σώσουμε), ρίχνουμε στην πυρά τους γέρους γονείς μας, εκείνους που μας μεγάλωσαν και μας ανέθρεψαν, μας μόρφωσαν και μας στήριξαν, με τόσες θυσίες και στερήσεις.

Η ντροπή είναι μεγάλη, όσο κι αν πρέπει όλοι να τη μοιραστούμε.