ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – 12/8/2012 – γράφει ο εκδότης Γιώργος Τσιντσίνης

Με αίμα

Πολύς λόγος έγινε προεκλογικά, αλλά συνεχίζεται και μετεκλογικά, για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν, για να ανακουφίσουν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, από τον βρόγχο των τραπεζικών δανείων που οφείλουν.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες οικογενειάρχες, αλλά και οι ιδιοκτήτες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, στενάζουν κάτω από αυτό το δυσβάσταχτο βάρος, που οι περισσότεροι -εδώ και αρκετούς μήνες- αδυνατούν να υπηρετήσουν και να αποπληρώσουν.

Λόγω της γενικότερης οικονομικής κρίσης και της παρατεταμένης ύφεσης, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες δανειολήπτες έχουν χάσει τη φερεγγυότητα και την πιστοληπτική τους δυνατότητα και βαλτώνουν έντρομοι σ’ ένα χρέος, που ίσως τους ακολουθεί πια για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά και κυρίαρχο κοινωνικό, αφού υποθηκεύει όσες προοπτικές ανάπτυξης απέμειναν ή θα ξαναδημιουργηθούν, ενώ αλλάζει ανατρεπτικά τα σχέδια, τη δράση και τις ελπίδες κάθε Ελληνικής οικογένειας.

Δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, πώς είναι δυνατόν το ίδιο το Κράτος να καταφέρει κάποτε να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του (προοπτική για την οποία πασχίζουμε διαρκώς και μας έχουν «στεγνώσει», με επαχθή οριζόντια μέτρα και περικοπές), αλλά ταυτόχρονα να αφήσει τους περισσότερους πολίτες του υποθηκευμένους στις τράπεζες, χωρίς τα λίγα ή πολλά περιουσιακά τους στοιχεία, τα οποία αποκτήθηκαν με ιδρώτα, κόπο και αίμα.

Τι νόημα ή ποια ηθική μπορεί να έχει το επαναλαμβανόμενο ανοσιούργημα, το να χαρίζονται -δηλαδή- κολοσσιαία κρατικά κεφάλια στις τράπεζες, για την αναχρηματοδότηση και την ευρωστία τους, κι εκείνες να επιμένουν στη τοκογλυφική λογική τους, σε βάρος των δανειοληπτών;

Επιχειρείται -με άλλα λόγια- η διάσωση των τραπεζών, για να ολοκληρώσουν την εξόντωση των πολιτών;

Θέλει πραγματικά και θα μπορέσει, η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας, να επιβληθεί και να συνετίσει αυτό το αδηφάγο τέρας της τραπεζικής κυριαρχίας;

Αν όχι, ίσως από αυτούς τους μισο-πνιγμένους και απελπισμένους πελάτες των τραπεζών, να ξεσπάσει τελικά η λαϊκή εξέγερση.

Γιατί το πρόβλημα έχει εξαπλωθεί χαοτικά και δεν πάει παραπέρα. Δεν γίνεται να πάει παραπέρα…

Αυτοί που έχυσαν αίμα, για να βάλουν «κάτω από δυο κεραμίδια» τα παιδιά τους ή να στήσουν και να κρατήσουν μια μικρή βιοποριστική επιχείρηση, ίσως πιο εύκολα τώρα μπορούν να ξαναχύσουν το αίμα τους, παρά να τα παραδώσουν αμαχητί στους πλειστηριασμούς των τραπεζών και στα «κοράκια» που καραδοκούν, με τα γαμψά τους νύχια.

Ξένιος

Ξένισε σε κάποιους το γεγονός, ότι η εκτεταμένη εκκαθαριστική επιχείρηση της αστυνομίας, κατά των παράνομων λαθρομεταναστών, είχε την κωδική ονομασία «Ξένιος Ζευς». Και αναρωτήθηκαν πώς γίνεται η χώρα του Ξενίου Διός, η πατρίδα της φιλοξενίας, να διώχνει, να απελαύνει δυστυχισμένους ανθρώπους, που μπήκαν παράνομα, ωστόσο, στην Ελλάδα, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.

Όντως ο τίτλος φαντάζει οξύμωρος έως και ειρωνικός…

Είναι, όμως, έτσι; Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα, πέρα από τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, που να μη βλέπει ότι το κακό έχει παραγίνει με τους λαθρομετανάστες;

Έχει η σημερινή πτωχευμένη Ελλάδα τις υποδομές, τις δυνατότητες, τις δουλειές και τις ευκαιρίες, να στεγάσει τα όνειρα και τις επιδιώξεις αυτών των ανθρώπων; Ή απλώς αθροίζει, στοιβάζει, σε τρώγλες και βρώμικα παράσπιτα, δυστυχισμένες υπάρξεις, που ψάχνουν να βρουν ή να κλέψουν μια μπουκιά ψωμί, το οποίο πλέον δεν είναι αρκετό ούτε για να χορτάσει τα δικά μας στόματα;

Με δεδομένο ότι «η ανάγκη είναι κακός σύντροφος», δεν βλέπουμε πόσο έχει επιβαρυνθεί η εγκληματικότητα γύρω μας, από τις παραβατικές πράξεις αυτών των ανθρώπων, που -σε πολλές περιπτώσεις- αναγκάζονται να παρανομούν μόνο και μόνο για να επιβιώσουν; Πουθενά και ποτέ, επομένως, η παραδοσιακή Ελληνική φιλοξενία δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνεται, δεν έγινε βρόγχος και βραχνάς, μια μόνιμη δυσάρεστη κατάσταση για τους οικοδεσπότες.

Πολλώ μάλλον όταν ήδη τους έχει καταστήσει πια «ξένους» στο δικό τους τόπο.

Η σημερινή Ελλάδα είναι πολύ αδύναμη, για να πληρώνει τα «σπασμένα» όλων των απολυταρχικών ή θεοκρατικών καθεστώτων της Ασίας και της Αφρικής, όπως και των φτωχών Βαλκανίων.

Και πριν αποδείξουμε πόσο φιλόξενοι εξακολουθούμε να είμαστε, πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επιβιώνουμε, μέσα σε κοινωνική ειρήνη και ησυχία.

Δεν είναι για πέταμα

Προσυπογράφω και αναδημοσιεύω κύριο άρθρο του «Βήματος», με τον παραπάνω τίτλο:

«Η χώρα μας είναι αλήθεια πως δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών της. Η ελληνική οικονομία εδώ και σχεδόν τρία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο, η κοινωνία δοκιμάζεται από τις πολλές συνέπειες της κρίσης και το χειρότερο, οι πολίτες πέραν των βαρών που σηκώνουν, ζουν σε συνθήκες πρωτοφανούς και μακράς αβεβαιότητας, μη γνωρίζοντας τι τους ξημερώνει. Ταυτόχρονα η πολιτική έχει πληγωθεί βαθύτατα, η αξιοπιστία των κομματικών ηγεσιών έχει καταπέσει στο ναδίρ, οι εταίροι και οι σύμμαχοι στην Ευρώπη μάς αντιμετωπίζουν σχεδόν ως απόβλητους και ορισμένοι δεν διστάζουν να μας απειλούν με διωγμό από την ευρωζώνη.

Με το εσωτερικό μέτωπο κλονισμένο και το εξωτερικό περιβάλλον εντόνως αρνητικό η νέα συμμαχική κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου παλεύει εν μέσω συμπληγάδων να επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία και ακολούθως να δημιουργήσει περιβάλλον σταθεροποίησης και προσδοκιών ανάκαμψης. Ωστόσο όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα σχεδόν μονοδρομικά, χωρίς δυνατότητες διαπραγμάτευσης και απολύτως ασθενικά από την πλευρά μας.

Αξιολογώντας όμως το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον προσεκτικότερα διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα δεν είναι το μόνο πρόβλημα του κόσμου τούτου, όπως πολλοί προέβαλαν το προηγούμενο διάστημα. Και άλλες χώρες, ισχυρότερες ημών, βασανίζονται από την κρίση χρέους, η οποία λαμβάνει πανευρωπαϊκές, για να μην πούμε συστημικές διαστάσεις. Επιπλέον ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει πρωτοφανή προσαρμογή και ότι ο ελληνικός λαός έχει αποδεχθεί πρωτοφανή βάρη, όσο κανένας άλλος στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Ακόμη ουδείς μπορεί να επιβάλει την έξοδό μας από την ευρωζώνη, όπως ανοήτως μεταδίδουν ορισμένοι δογματικοί της προτεσταντικής σχολής. Μόνο με δική μας πρωτοβουλία μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και όχι απαραίτητα μόνο με δική μας ζημία.

Έτσι όπως έχει διαχυθεί η κρίση χρέους στην Ευρώπη τυχόν ελληνική έξοδος θα κλονίσει συνολικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και θα παρασύρει κι άλλες χώρες. Και αυτό το γνωρίζουν και το συνυπολογίζουν όλοι. Υπό αυτή την έννοια, ως μέλη της ευρωζώνης μπορούμε βεβαίως να διεκδικούμε την αλληλεγγύη των εταίρων, να διαπραγματευόμαστε μαζί τους, να απαιτούμε για παράδειγμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από τη δική μας κεντρική Τράπεζα, να μας στηρίζει, όπως έπραττε στο παρελθόν η Τράπεζα της Ελλάδος και ακόμη να απαιτούμε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων διευκολύνσεις στην απορρόφηση των πόρων που μας ανήκουν. Αλλά και πέραν αυτών η Ελλάδα μπορεί να επαίρεται ότι παραμένει η μόνη εθνικά ομοιογενής, σταθερή δημοκρατική χώρα στην ευρύτερη ταραγμένη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία μόνο αδιάφορη δεν είναι για την Ευρώπη.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν είναι για πέταμα. Αξίζει και πολύ μάλιστα. Και το γνωρίζουν όλοι.

Η κυβέρνηση λοιπόν έχει όπλα στη διάθεσή της. Είναι αλήθεια πως πρέπει να κάνει πολλά για την εξυγίανση της οικονομίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά μπορεί να δέχεται τα πάντα, ακόμη και τις ιδεοληψίες του κάθε εμπειρογνώμονα. Η κυβέρνηση Σαμαρά, ταυτόχρονα με την προσπάθειά της για σταθεροποίηση, οφείλει και τη διεκδίκηση από τους εταίρους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν έχει εκπεφρασμένη τη βούληση του ελληνικού λαού.

Την οποία καμία δύναμη δεν μπορεί να αναιρέσει, όσο ισχυρή κι αν είναι.»

Η διαφθορά

Αλιεύω από το διαδίκτυο επίκαιρο σχόλιο αναγνώστη:

«Η βάναυση και ωμή πραγματικότητα στη χώρα χτίστηκε βήμα με βήμα, εδώ και πολλές δεκαετίες.

Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε από ποιες πηγές και ποιους βιομηχανικούς χώρους πήγαζε αυτός ο προκλητικός πλούτος μέσα στην αναρχία των ελληνικών δρόμων και των κατάμεστων τότε σκυλάδικων!

Γνωρίζαμε όλοι ότι η μεγαλύτερη βιομηχανία του τόπου μας δεν ήταν άλλη από τη μεγάλη διαφθορά, σε όλο το φάσμα του δημόσιου τομέα. Λάσπη και σαπίλα… Όχι μόνο στις διαπλοκές των εφοπλιστών, εργολάβων, προμηθευτών, πολιτικών, ιερωμένων και κάθε είδους κρατικού κοπρίτη και αφανή μεσάζοντα.

Ο εύκολος υπερδανεισμός, το δυσθεώρητο πλήθος των ακάλυπτων επιταγών, η νεόπλουτη διασκέδαση, ο πακτωλός των χρημάτων, που αντί να κατευθύνεται στη δημιουργία έργων στην παιδεία, στην υγεία και σε άλλους κοινωνικούς τομείς, έβρισκε το δρόμο του στις τσέπες των τρωκτικών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που σαν άλλοι κανίβαλοι έκαναν φιέστα στο κορμί της χώρας και του αδύναμου πληθυσμού της.

Έτσι λοιπόν τώρα περιμένουμε -σαν τους επαίτες- τη συνδρομή των εταίρων. Δεν έχουμε ακόμη καταλάβει ότι είμαστε βαριά ασθενείς και συνεχίζουμε στο δρόμο που η αυτοκριτική δεν υπάρχει, ενώ κατηγορούμε άλλους για τα απερίγραπτα χάλια μας.

Σ’ αυτήν την κατάσταση μας έχουν φέρει αυτοί που δυνάστευαν τα τελευταία χρόνια τη χώρα και την χρησιμοποιούσαν σαν ένα σουλτανάτο. Και για του λόγου το αληθές, αυτοί δεν ακούν στο όνομα Μέρκελ, Τόμσεν, Λα Γκαρντ κτλ. Έχουν Ελληνικά ονόματα και, όχι μόνο τους ανεχόμαστε τόσα χρόνια, αλλά και τους δείχναμε την εμπιστοσύνη μας με την ψήφο μας, κακιά μας ώρα.»

Αμάν πια…

Ιδού πώς πρέπει να απαντάτε στα τηλεφωνήματα των ενοχλητικών εταιρειών, που με δεσποινίδες βάζουν οι τράπεζες (φορτικά, σαν …κουνούπια του Νείλου) να σας θυμίζουν τα χρέη σας, παράνομα, με αγενή τρόπο, ακόμη και σε ώρες κοινής ησυχίας:

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

-Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.

-Ο ίδιος.

-Αγκαθούρα, από την Kleftobank.

-Όνομα, αριθμό ταυτότητας και πατρώνυμο, παρακαλώ;

-Για ποιον λόγο;

-Γιατί σκοπεύω να σας κάνω μήνυση, κυρία Αγκαθούρα. Για παρενόχληση.

-Δεν είμαι υποχρεωμένη να σας δώσω τα στοιχεία μου.

-Δεν είμαι υποχρεωμένος τότε να σας απαντήσω. (κλείσιμο).

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗ

-Ο κ. Παπαδόπουλος;

-Εξαρτάται.

-Τι εννοείται «εξαρτάται»;

-Από το ποιος τον ζητεί.

-Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το τηλέφωνο του κ. Παπαδόπουλου;

-Πιθανότατα. Ποιος τον ζητεί;

-Αγκαθούρα. Από την Kleftobank.

-Τότε δεν είμαι ο κ. Παπαδόπουλος.

-Μπορώ να μιλήσω στον κ. Παπαδόπουλο;

-Άμα θέλετε, εγώ θα σας εμποδίσω;

-Με συγχωρείτε, τι συμπεριφορά είναι αυτή;

– Αν ξαναπάρεις, να δεις που θα την έχω χειροτερέψει.

ΣΑΔΟΜΑΖΟ

-Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.

-Ο ίδιος.

-Από την Kleftobank τηλεφωνώ, κύριε Παπαδόπουλε, Αγκαθούρα.

-Α, υπέροχα.

-Σχετικά με το δάνειό σας..

-Ναι, τι έπαθε;

-Έχετε καθυστερήσει 6 ημέρες την πληρωμή του.

-Και μία σήμερα 7.

-Πότε υπολογίζετε ότι θα μπορέσετε να καταθέσετε το ποσό;

-Όταν το καταθέσω, θα το δείτε στον υπολογιστή σας.

-Πρέπει να μου πείτε μια ημερομηνία.

-Δεν θέλω να σας πω. Θα το δείτε κατατεθειμένο.

-Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι αυτή συμπεριφορά.

-Βρε, άντε μου στο διάολο, που θα μου μάθεις και συμπεριφορά, αλογομούρα.

-Η συνομιλία μας, κύριε Παπαδόπουλε, καταγράφεται και θα μεταβιβαστεί στους υπεύθυνους.

-Και πώς θα τους πεις ακριβώς, κούκλα μου; «Με είπαν ******* στο τηλέφωνο επειδή κάνω το επάγγελμα μιας *******ς»; (κλείσιμο)

ΚΙΒΔΗΛΗ

-Ο κ. Παπαδόπουλος;

-Ναι;

-Ο κ. Παπαδόπουλος;

-Ναι;

-Με ακούτε, κύριε Παπαδόπουλε;

-Όχι.

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ

-(Απαντάμε στο κινητό, έχοντας δει το νούμερο τηλεφώνου): Ψησταριά το «Σφαγμένο πρόβατο», λέγετε;

-(Το κλείνει η Αγκαθούρα, σαστισμένη.)