Αδρές πινελιές

Του Γιώργου Τσιντσίνη

Τώρα με την κρίση, που όλα γύρω μας σπρώχνουν σε χειρότερες μέρες, λιγότερα λεφτά και περικοπές στις καταναλωτικές υπερβολές και στα ραχάτια, τώρα που η ανάγκη αλλάζει υποχρεωτικά τη ρότα της ζωής μας, φαλκιδεύει τα παλιά μας όνειρα και αποχυμώνει φρέσκιες ελπίδες, βλέπουμε γύρω μας τα πάντα -κυρίως στα πρόσωπα και στους χαρακτήρες γνωστών, οικείων και φίλων- να αποτυπώνονται στο μυαλό μας σαν εικόνες με πιο αδρές πινελιές. Τα ίδια περίπου μας λέει και ο …καθρέφτης μας.

Κατά βάση, κανενός και καμιάς ο χαρακτήρας δεν άλλαξε, τουλάχιστον ριζικά…

Έμεινε όπως τον ξέραμε από παλιά, έτσι όπως τον αξιολογούσαμε πάντα, στις εποχές της ραστώνης και της πλαστής ευημερίας, της δανεικής ευμάρειας, η οποία σκότιζε το μυαλό μας και μας αποπλανούσε, αφέντρα στο μικρόκοσμο που στήσαμε γύρω μας, σαν επιπόλαιοι ναυαγοί σε χώρα Λωτοφάγων, παραδομένοι ηδονικά στις έξαλλες Σειρήνες του καταναλωτισμού.

Μόνο που τώρα, τώρα που χάνουμε τ’ αυγά και τα πασχάλια, οι αρετές και οι αδυναμίες του καθενός αναγνωρίζονται και περιγράφονται με τις πιο αδρές πινελιές, που αναφέρω πιο πάνω.

Οι αισιόδοξοι και οι μίζεροι, οι χουβαρντάδες και οι τσιγκουναρέοι, οι κοινωνικοί και «κλειστοί» τύποι, οι φιλάνθρωποι και οι εαυτούληδες, οι εγωιστές και οι ταπεινοί, οι φίλοι και οι δήθεν φίλοι, οι εργατικοί και οι τεμπέληδες κτλ. κτλ., παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι, αλλά με πιο έντονα τα χαρακτηριστικά και τις πράξεις που οριοθετούν -θετικά ή αρνητικά- την προσωπικότητά τους.

Σ’ αυτό το ξαφνικό μπουρίνι που αναστάτωσε τις ζωές μας, οι υπερβολές δεν γίνονται ίσως πια τόσο στη κοινή μας ζωή με τους άλλους, στην κοινωνική μας ζωή. Πιθανότερο είναι, θαρρώ, ο καθένας από μας να ψάχνει τις άγκυρες και τα αραξοβόλια του στον ίδιο του τον εαυτό, στα ταλέντα και στις χάρες, τα κουσούρια και τα σακατιλίκια, που του φόρτωσε όλη η προηγούμενη ζωή του ή του χάρισε ο θεός του. Κι αυτά τα άκρα του χαρακτήρα μας, αυτή η αλλαγή ρότας, είναι οι πιο αδρές πινελιές.

Καλό ή κακό; θα μου πείτε…

Και τα δυο, ίσως είναι η απάντηση.

Μοιάζει λίγο με το μεθυσμένο, για τον οποίο συνηθίζουμε να λέμε, πως όταν το αλκοόλ θολώσει λίγο το μυαλό του, βγάζει τον πραγματικό χαρακτήρα του.

Εκείνο που άλλαξε όμως πραγματικά, εκείνο που δείχνει να λείπει από τις παράλληλες μοναξιές της δύσκολης -πλέον- ζωή μας, είναι το χαμόγελο. Αν δεν έχει πλήρως εξαφανιστεί, βγαίνει λιγοστό, νευρικό και ψεύτικο, σαν γκριμάτσα ξένη προς το υπόλοιπο πρόσωπο και τα μάτια μας, που άλλα προδίδουν και λένε.

Γιατί, το να χαμογελάς μέσα στο θύελλα, σπάνια δείχνει γενναιότητα, ψυχραιμία και εγκαρτέρηση. Πιότερο δείχνει αμηχανία, φόβο, σαρκασμό και πίκρα.