γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – 15/7/2012

Άνω σχώμεν…

Παγώνω κυριολεκτικά, κάθε μέρα και κάθε ώρα που συναντιέμαι μ’ ένα φίλο, φίλη, γνωστούς και ακούω από πρώτο χέρι πόσα και πόσα όνειρα γκρέμισε αυτή η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, πόσες και πόσες ελπίδες αφυδάτωσε, για τον καθένα από μας.

Πας να πεις το δικό σου «πόνο», τα δικά σου προβλήματα, κι ακούς χειρότερα, σιωπάς, προσπαθείς να δώσεις κουράγιο, που εσύ ο ίδιος πια δεν έχεις.

Προσφιλείς σου άνθρωποι, ακόμη κι εκεί που νιώθεις μια υποχρέωση από τα παλιά, σου ζητούν βοήθεια, θέλεις να τη δώσεις, να ανταποδώσεις, άμεσα και ανυπόκριτα, αλλά δεν μπορείς, έχεις κι εσύ να παλέψεις τη δική σου σκληρή σύγκρουση με την καθημερινότητα.

Το να ζεις στην επαρχία, όλοι λένε πως μοιάζει πλέον με θείο δώρο. Φαντάσου πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα, με τη μοναξιά, την απόγνωση, την επιβίωση, στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Εδώ, όποτε βγεις απ’ το «καβούκι» σου, θα δεις και πέντε γνωστούς, θα πεις δέκα «καλημέρες», έστω και ανόρεχτες. Αλλού, όμως; Προφανώς στέκεις μόνος απέναντι στον Αρμαγεδδώνα, που ακάθεκτος διαλύει -κάθε μέρα και περισσότερο- τα πάντα γύρω σου, λυγίζει ψυχές και συνειδήσεις, οδηγεί συχνά πολλούς απελπισμένους στην αυτοκτονία.

Φουντώνει η απογοήτευση νέων ανθρώπων, που βαλτώνουν στην ανεργία, βρίσκουν παντού γύρω τους πόρτες κλειστές και δεν βλέπουν μπροστά τους καμιά προοπτική, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να προχωρήσουν, να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Ακόμη και αυτή η ευλογία που λέγεται γάμος, στέκει μπροστά τους σαν ένας …μπαμπούλας, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν, αν και βρίσκουν το «άλλο ήμισυ», ερωτεύονται, αλλά και αυτό έφτασε να τους τρομοκρατεί.

Η απελπισία φωλιάζει στις ψυχές των 50άρηδων ή των ακόμη μεγαλύτερων… Τώρα πια δεν τους θέλει κανείς στη δουλειά του, κοστίζουν ακριβά, υποχρεώνονται να μπουν σε πιο …ταχύρυθμα και πρόωρα γηρατειά, που αλλιώς τα φαντάζονταν, τα σχεδίαζαν και τα ονειρεύονταν. Βρίσκουν μπροστά τους πολλά «αγκάθια», για τα οποία έχουν κάθε λόγο να ντρέπονται, με κυριότερο τη διαπίστωση ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους και (σε κάποιες πιο ντροπιαστικές περιπτώσεις) αναγκάζονται να ζητήσουν βοήθεια από τα παιδιά τους, γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να βρουν ένα πιάτο φαΐ, να πάρουν τα φάρμακά τους.

Η κρίση δεν αλλάζει μόνο τις ανάγκες και τις προτεραιότητές μας… Πρέπει να παραδεχτούμε πια, ότι αλλάζει το χαρακτήρα μας, τις ευαισθησίες μας, τη νοοτροπία μας, τη συνείδησή μας, το φιλότιμό μας, την αλληλεγγύη μας.

Θέλοντας – μη θέλοντας…

Κι αυτό ίσως να είναι το μόνο πικρό κέρδος μέσα στη θύελλα… Η σπίθα που θ’ ανάψει κάποτε μια φωτιά θαλπωρής, παρηγοριάς κι ελπίδας. Η αιτία που θα φέρει πίσω ξανά τους ευτυχισμένους καιρούς, τις ανέφελες μέρες, ένα πιο ουσιαστικό και πιο ανθρώπινο σμίξιμο της κοινωνίας, έναν άλλο κώδικα συνεργασίας, δημιουργίας και προκοπής.

Θερμά παρακαλώ τον καθένα και την καθεμιά από σας (τις εκατοντάδες που μου κάνετε παρέα κάθε Κυριακή, για πολλά χρόνια, μέσα από αυτές τις σελίδες και σας νιώθω δικούς μου ανθρώπους), ν α  α ν τ έ ξ ε τ ε. Να μη το βάλετε κάτω.

Έχουμε μπροστά μας πολλή δουλειά να κάνουμε, για να ξανασηκώσουμε τη χώρα, να δώσουμε ένα άλλο μέλλον και καλύτερη προοπτική, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Πριν δυο χρόνια, στην αρχή της κρίσης, έγραφα πως «εσύ, αναγνώστη, απλέ πολίτη, θα σώσεις την Ελλάδα. Μην περιμένεις να το κάνει κάποιος από τους μεγαλοσχήμονες της πολιτικής και της οικονομικής ζωής».

Σήμερα το επαναλαμβάνω, με περισσότερη σιγουριά, αφού έχω εμπεδώσει ότι ακόμη κι αυτοί που μας οδήγησαν στον γκρεμό, αμήχανοι, φαύλοι και «ολίγοι», από εμάς περιμένουν να ανασκουμπωθούμε, της δικιάς μας μάνας το γάλα πρέπει να φτύσουμε, για να φέρουμε πάλι τον ήλιο της Δικαιοσύνης πάνω από την Πατρίδα.

Οι τρεις χιλιάδες απελπισμένοι Έλληνες και Ελληνίδες, που ίσαμε τώρα, μέσα στην κρίση, δεν άντεξαν τη φτώχεια, τα βάσανα και την απελπισία και επέλεξαν την αυτοκτονία σαν «λύση», είναι ήδη περισσότερα θύματα από όσα ίσως θα είχαμε σ’ ένα σύγχρονο και κανονικό πόλεμο. Είναι πάρα πολλοί για να τους αγνοήσουμε, να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε, να επιμένουμε στην αδιέξοδη παλιά μας ζωή.

Όχι άλλοι αυτόχειρες, θυσία στο Μινώταυρο των παγκόσμιων τοκογλύφων. Το έθνος μας είναι μικρό, είμαστε λίγοι πάνω στη Γη, για να επιτρέψουμε να …αραιώνουμε μ’ αυτόν τον τραγικό τρόπο.

Ας πέσουμε όλοι ενωμένοι με τα μούτρα στη δουλειά της αναδημιουργίας.

Κάποτε θα ξαστερώσει και ο χαρμόσυνος καιρός πρέπει να μας βρει ΟΛΟΥΣ όρθιους.

Αλλάζουμε;

Αντιγράφω το σχόλιο αναγνώστη στο διαδίκτυο:

«Νομίζω ότι η πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμεί να συνεχίσει να ζει με τον ίδιον τρόπο που ζούσε πριν τρία χρόνια. Φυσικά είναι αδύνατον…

Μακάρι η σημερινή κυβέρνηση να πετύχει, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος και ο λόγος είναι ότι όλοι μιλούν, αλλά ολίγοι πράττουν. Όλοι κάνουν τους πατριώτες, αλλά οι περισσότεροι κοιτάζουν μόνον το συμφέρον τους, να μην χάσουν τα κεκτημένα (σύνταξη στα 50, επίδομα για να είμαι εργατικός, κομματόσκυλα με κονκάρδα τεμπέλη, να τρώμε και να πίνουμε και να το παίζουμε Ζορμπάδες κτλ.).

Την Ελλάδα μπορούν να τη σώσουν οι Έλληνες, που πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία και να στρωθούν στην δουλειά. Ούτε ο Σαμαράς ούτε ο λαϊκιστής Τσίπρας θα αλλάξουν τη χώρα. Μόνο οι Έλληνες…

Δεν μας λείπει η φαιά ουσία ούτε το δαιμόνιο.

Εάν διαπρέπουμε στο εξωτερικό, γιατί όχι στη χώρα μας;»

Ωχ, μανούλα μου…

Ολότελα πικρή ήταν η «σοδειά» του νέου Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, από την πρώτη επίσημη έξοδο του στην Ευρώπη και τη συνάντησή του με τους ομολόγους του – εταίρους.

Για να έρθει το πρόγραμμα των μνημονίων στα συγκαλά του, όπως γράφουν τα «Νέα», έρχεται ψυχρολουσία φόρων, για εκατομμύρια φορολογουμένους και μαχαίρι 12% για 200.000 αμειβόμενους, με τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια, μέσα στον Αύγουστο, με στόχο 3 δισ. ευρώ για τα κρατικά ταμεία και εξευμενισμό της τρόικας. Τα μπάνια του λαού φέτος πάνε περίπατο και αντ’ αυτών την πόρτα των φορολογουμένων θα χτυπήσει ο ταχυδρόμος με το χαράτσι στα ακίνητα προκειμένου να εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία 2,2 δισ. ευρώ. Το δεύτερο χτύπημα θα έρθει με την εξίσωση των φόρων σε πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, με αποτέλεσμα κάθε λίτρο ζεστασιάς να κοστίζει από τον Οκτώβριο 1,40 ευρώ από 1 ευρώ πέρυσι. Στον προϋπολογισμό όμως θα γραφτούν έξτρα έσοδα 600 εκατ. ευρώ.

Μόνο Ελληνικά

Μπορείτε να με πείτε γραφικό ή ρομαντικό, αλλά κάθε φορά που στέκομαι μπροστά στο ράφι του σούπερ μάρκετ ή του μανάβικου και γυρίζω την πλάτη μου επιδεικτικά σε κάποιο εισαγόμενο προϊόν, αισθάνομαι ότι απολαμβάνω μια μικρή νίκη.

Ψάχνοντας και αγοράζοντας τα Ελληνικά προϊόντα, σας διαβεβαιώνω ότι τίποτε δεν μου λείπει και το κάνω με πολλή χαρά, έστω κι αν κάποια τους είναι λίγο …ακριβότερα από τα ξένα. Ο ατομικός μου προϋπολογισμός δεν θα πέσει έξω, αν ο συνολικός λογαριασμός στα ψώνια της εβδομάδας ανέβει ένα 5%, ας πούμε.

Τώρα πια όλοι πρέπει να προσέχουμε τι ψωνίζουμε, αποκλείοντας τα ξένα, από το …λεμόνι της Χιλής, μέχρι το πουκάμισο και τις κάλτσες της Γερμανίας.

Μόνο Ελληνικά… Και ας το καταλάβουν και οι έμποροι, να μην φέρνουν και να μη βάζουν πια στις προθήκες τους ξένα προϊόντα, γιατί σιγά – σιγά θα μείνουν απούλητα.

Είναι εθνική ανάγκη και κανόνας επιβίωσης για όλους μας (και εδώ δεν χωράει πια το «δεν βαριέσαι»), να ανεβάσουμε την κατανάλωση και την παραγωγή των Ελληνικών προϊόντων. Όσο γίνεται πιο πολύ, πιο ψηλά.