Αναπαλαίωση/ανακατασκευή/ μετατροπή/ αρχοντικό

-γράφει η διακοσμήτρια Ελένη Χατζηδημητρίου

Προσωπικότητα Ιδιοκτητών

Ήταν τα τρία όρια που δεν θα μπορούσαν να υπερβούν τόσο σχεδιαστικά όσο και αισθητικά. Οι διαχωριστικές γραμμές ήταν ευδιάκριτες και ο στόχος όλων κοινός. Ένα διατηρητέο κτήριο του 1920, στους πρόποδες του Πηλίου, που έπρεπε να μετατραπεί σε ένα boutique hotel με τις ανέσεις του σήμερα και την αίγλη του χθες.

Δεν έπρεπε να αλλοιωθεί στο ελάχιστο η αρχιτεκτονική του ταυτότητα, συνεπώς κάθε παρέμβαση στην δομή ήταν αδύνατη. Δεν έπρεπε να χαθεί τίποτα απο την προσωπική του ιστορία, συνεπώς το ύφος είχε καθοριστεί. Κάθε δωμάτιο θα έπρεπε να έχει το δικό του όνομα, την δική του αναφορά, την δική του διαφορετική χρωματική παλέτα. Τα ονόματα δόθηκαν απο τα “πράσινα” που ζουν στον περίβολο του αρχοντικού εδώ και πολλά χρόνια: Μανόλια, Ιβίσκος, Καμέλια και Τριαντάφυλλο.

Οι ταμπλαδωτές πόρτες από μασίφ καρυδιά, τα ψηλοτάβανα με τις γύψινες διακοσμήσεις, η σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο, το ξύλινο δάπεδο, οι γύψινες μπορντούρες στους τοίχους, καθώς και οι αμπαλαρισμένες αντίκες στην αποθήκη, απέτρεπαν κάθε διάθεση για μινιμαλισμούς. Έπρεπε  όλα να ξαναβρούν τη θέση τους. Αποφασίστηκε λοιπόν πώς στον πρώτο όροφο θα φιλοξενηθεί η Μανόλια και ο Ιβίσκος σε αποχρώσεις του λαδί και του καφέ αντίστοιχα, και στον δεύτερο όροφο η Καμέλια και το Τριαντάφυλλο σε τόνους του μπλε και του μωβ.

Οι εργασίες ξεκίνησαν και το ίδιο το κτήριο άρχισε να αποκαλύπτεται. Καθώς το συνεργείο προσπαθούσε να αφαιρέσει το πλαστικό χρώμα από τους τοίχους, στην οροφή αποκαλύφθηκαν τοιχογραφίες. Παρά το κόστος και τον χρόνο των εργασιών, αποφασίστηκε τα μοτίβα να συντηρηθούν, να ενισχυθούν χρωματικά, είτε και να σχεδιαστούν εκ νέου στα σημεία όπου δεν ήταν καθόλου ευδιάκριτα.

Τα w.c. χωρίστηκαν και στο εσωτερικό τους  οι πέτρινοι επιφάνειες παρέμειναν, αρμολογήθηκαν, καθαρίστηκαν και τελικά αποτελούν το φόντο των παλαιών τραπεζιών (πάνω στους οποίους τοποθετήθηκαν οι νιπτήρες) καθώς και των καθρεπτών, οι οποίοι αναζητήθηκαν και βρέθηκαν σε παλαιοπωλεία της περιοχής. Οι λοιποί τοίχοι των w.c. επενδύθηκαν από κεραμικά πλακάκια παλαιού τύπου σε διαφορετικές αποχρώσεις  συναφείς με το εσωτερικό των δωματίων.

Άρχισε η μανιώδης αναζήτηση των επίπλων και των διακοσμητικών που θα πλαισίωναν όσο πιο ήσυχα τα ήδη υπάρχοντα. Όλα επιβάλλονταν να επιλεχθούν με ακρίβεια. Κάποια από αυτά όπως οι αποθηκευτικοί χώροι και τα κρεβάτια χρειάστηκε να  σχεδιαστούν από την αρχή και να χρωματιστούν από λευκή λάκα. Στο lobby δεν τοποθετήθηκε τίποτα περιττό, η ατμόσφαιρά έπρεπε να θυμίζει το αρχοντικό, προστέθηκε μόνο μία πολυθρόνα από πατίνα με floral ύφασμα, ένα φωτιστικό δαπέδου και ένας πολυέλαιος της ίδιας φιλοσοφίας. Στα δωμάτια διαμορφώθηκε ένα νοητό χώρισμα-sépare με κουρτίνα, όπου τοποθετήθηκε μία κονσόλα ως secretaire σε μαύρη λάκα και με τον τρόπο αυτό «απομονώνεται» και ο χώρος όπου βρίσκεται το κρεβάτι. Το κάθε δωμάτιο ντύθηκε με λινά και μεταξωτά υφάσματα, στολίστηκε με πολλά διακοσμητικά μαξιλάρια , διακοσμήθηκε από διαφορετικά φωτιστικά και συλλεκτικά μικροαντικείμενα. Ο συνδυασμός του ξύλου, των υφασμάτων και των θερμών αποχρώσεων, συνέθεσαν ένα προσιτά πολυτελές σκηνικό. Στο ισόγειο χωροθετήθηκε η υποδοχή , ο χώρος παρασκευής πρωϊνού, καθώς και βοηθητικοί χώροι.

Η reception /γραφείο διαχείρισης είναι ένα μίνι ταξίδι στο χρόνο καθώς πλαισιώνεται από αντίκες που βρέθηκαν σε παλαιοπωλεία και οικογενειακά κειμήλια των ιδιοκτήτων Γιάννη και Γεωργίας . Στην παλιά πέτρινη αποθήκη προστέθηκε bar /σκαμπώ/τραπεζοκαθίσματα/τζάκι / φωτιστικά. Η ξύλινη στέγη επισκευάστηκε, οι τοίχοι αρμολογήθηκαν, η συλλογή από χαρτογραφήσεις  του περασμένου αιώνα  κρεμάστηκαν και τα έπιπλα στήθηκαν συνθέτοντας την εικόνα ενός all day bar, που λειτουργεί από νωρίς το πρωί σερβίροντας πρωινό (home made) αλλά και μέχρι αργά το βράδυ φιλοξενώντας live μουσικές σκηνές.

Ο στόχος τελικά επετέφχθη! Ένας χώρος φιλόξενος, ζεστός, προσιτός, πολυτελής, ιδιαίτερος!